40 โศกนาฏกรรมของ ซาซากิ อายะ

40 โศกนาฏกรรมของ ซาซากิ อายะ

“ชั้นว่ามันถึงเวลาแล้ว…”

ฉันได้แข็งแกร่ง

ฉันเป็นเบอร์.3 ในเรื่องความแข็งแกร่งในครอบครัวที่ใหญ่ของลาเมีย

ฉันมันใจว่าฉันจะไม่แพ้มอนสเตอร์ในทะเลสาบใต้ดินนี้ หนึ่ง-ต่อ-หนึ่ง

พี่สาวน้องสาวที่อายุเท่ากันตอนนี้เริ่มเพิ่งพาตัวเองได้

พวกเขาสามมารถล่าได้อย่างถูกต้องแล้วตอนนี้

ท่าน-แม่ดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับการให้กำเนิดเด็กต่อไป

เมื่อนั่นเกิดขึ้น, ชั้นจะเป็นพี่สาวใหญ่

ถ้าฉันมีน้องสาวเล็ก, ฉันจะเริ่มติดพวกเขาแล้วไม่สามารถจากไปได้

ครั้งต่อไปที่ฉันออกไปคนเดียว, มาออกจากที่นี่กัน

นั่นคือที่ฉันตัดสินใจอย่างลับๆ

◇◇

“นี่มันแย่แล้ว! น้องสาวเล็กถูกโจมตีโดยเสือน้ำแข็ง!”

การเตือนนั้นมาอย่างกระทันหัน

วันนั้นไม่ใช่วันที่ฉันมีรอบออกไปล่า

เมื่อเวลาที่ฉันรีบวิ่งไปที่นั่น, มันมีพี่สาวน้องสาวของฉันตายไปหลายคนแล้ว

เสือน้ำแข็งคือเสือที่มีขนสีฟ้าที่โจมตีโดยการโจมตีที่ชื่อว่าลมหายใจน้ำแข็ง

เมื่อเสือน้ำแข็งหายใจออกเป็นลมหายใจสีขาว, ฉันรู้สึกได้ว่าตัวชั้นได้ทื่อลง

“นี่มันอะไร?!”

ฉันชกเสือน้ำแข็งด้วยความโกรธและโทสะ

เสือน้ำแข็งที่เห็นพวกพ้องของมันตายในการโจมตีครั้งเดียววิ่งหนี

“ทุกคน…”

ฉันเซไปที่ศพของพี่สาวน้องสาวฉัน

นี่มันแย่มาก

ข้างในของพวกเขาถูกกิน, และแขนได้ขาดออกไป…

พี่สาวน้องสาวที่โอเคอยู่ในสภาพยับเยิน

“ทำไม…ทำไม…”

“เสือน้ำแข็งเป็นศัตรูธรรมชาติของเรา ลมหายใจที่พวกมันพ่นออกมาทำให้อากาศเย็น, และทำให้การเคลื่อนไหวของพวกเราลาเมียทื่อลง”

ท่าน-พี่สาวอาวุโสพึมพำสิ่งนี้ขณะเสียใจ

คำพูดพวกนั้นทำฉันฉุนขาด

“ทำไมไม่บอกชั้นให้เร็วกว่านี้?!”

“เธอรู้กฎของการล่านี่ มันไม่ควรจินตนาการไปไกลจนกว่าจะได้เห็นศัตรูจริง หาประสบการและแข็งแกร่งขึ้น”

“นั่นไม่ใช่ที่ชั้นหมายความ! ถ้าเธอบอกชั้นเกี่ยวกับเสือน้ำแข็งเร็วกว่านี้, พวกเขาก็จะไม่ตาย!”

“เธอกำลังบอกว่าชั้นผิดงั้นเหรอ?!”

“นั่นใช่แล้ว! พี่ผิด, ท่าน-พี่สาวอาวุโส!”

ชั้นต่อต้านท่าน-พี่สาวอาวุโสเป็นครั้งแรก

ฉันคงไม่อยู่ในสติที่ถูกต้องเพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นการตายของพี่สาวน้องสาว

แม้ว่าฉันจะปกป้องพวกเขาได้ถ้าฉันอยู่ที่นี่!

“เธอไม่เข้าใจอะไรเลย!”

“ท่าน-พี่สาวอาวุโสสมองทึบ! พี่ฆ่าพวกเค้าทั้งหมด!”

“เธอกำลังจะบอกว่าเธอจะทำได้ดีกว่า?!”

“ดีกว่า{พี่}!”

ปรกติแล้ว, ท่าน-พี่สาวอาวุโสจะไม่คิดอะไรแล้วพูดว่า ’ให้ตายสิ’, แต่ตอนนี้เธอทำหน้าที่น่ากลัวอย่างแท้จริง

“เธอ…!”

เธอต่อยฉัน

“ทำอะไรน่ะ?!”

ฉันต่อยเธอกลับ

หลังจากนั้น, มันกลายเป็นการต่อสู้ด้วยหมัดที่ยิ่งใหญ่

“””ด-เดี๋ยว”””

พี่สาวใหญ่และน้องสาวเล็กที่รอดชีวิตพยายามเข้ามาแทรกเพื่อหยุดเรา, แต่ไม่มีใครสามารถหยุดการต่อสู้ระหว่าง เบอร์ 2 และ เบอร์ 3

ท่าน-พี่สาวอาวุโสนั้นแข็งแกร่ง

ฉันไม่รู้อายุของเธอ, แต่เธอได้เกิดก่อนพวกเรามานาน, และนำพวกลาเมียมาเป็นเวลานาน

ถ้าฉันเทียบกับความงามที่เฉิดฉายอย่างบ้าคลั่งที่เป็น ท่าน-แม่, เธอจะเป็นความงามที่ได้สัดส่วน ความงามที่ เย็นชาเล็กน้อย, ยาว, เรียว

ท่าน-พี่สาวอาวุโสนั่นได้หน้าบึ้งขนาดใหญ่บนหน้าที่สวยงามของเธอ, จับผมของฉัน, แล้วเหวี่ยงหมัด

เทียบกับสิ่งนั้น, ฉันแก่กว่า 1 ปีนิดหน่อย, และร่างกายฉันเพิ่งจะเติบโตได้ไม่นาน

ปรกติแล้ว, มันไม่ควรจะเป็นไปได้ที่ฉันจะชนะการสู้กับท่าน-พี่สาวอาวุโส, แต่อาจจะเป็นเพราะต้องขอบคุณสิ่งที่เรียกว่าสกิล, เราเสมอกัน

ท่าน-พี่สาวอาวุโส และ ฉันต่างคนต่างดึงผม, พันไปรอบตัวของกันและกัน, และต่อยกันต่อไป

จังหวะนั้นที่สติของฉันกำลังจะบินไป, ท่านพี่สาวอาวุโสได้หมดสติไปเต็มๆ

“ชั้นชนะ…”

หลังจากนั้น, ฉันก็สลบด้วย

“ฮ่าาห์, เธอทำอะไรน่ะ?”

“...”

“...”

หลังจากนั้น, เราถูกท่าน-แม่ดุด่ามากมาย

ท่าน-พี่สาวอาวุโสและฉันไม่สามารถเข้าใจกัน

ท่าน-พี่สาวอาวุโสก็ยังไม่มองมาทางนี้

“เฮ้นี่, พวกเธอเป็นศูนย์กลางของครอบครัวนะ ใกล้ชิดกันไว้สิ”

ท่าน-แม่ผู้ที่ไม่ห่วงเรื่องเล็กๆ ได้โกรธเรา ในท้ายที่สุด, พวกเราสองคนไม่พูดซักคำ, และจบการสวด

◇◇

ตั้งแต่การสู้กับท่าน-พี่สาวอาวุโส, กลุ่มถูกสร้างขึ้นในครอบครัวของเรา

กลุ่มแรกคือกลุ่มของท่าน-พี่สาวอาวุโส

อีกกลุ่มหนึ่งคือกลุ่มที่มีฉันเป็นศูนย์กลาย

กลุ่มของท่าน-พี่สาวอาวุโสยังคงใช้วิธีการที่ให้คนเล็กเป็นศูนย์กลาง และให้คนโตเข้าร่วมเพื่อติดตามถ้าจำเป็น

ในอีกทางหนึ่ง, กลุ่มของพวกเราคือการมีฉันเป็นคนอยู่ข้างหน้าในการล่า

ตอนแรก, ฉันคิดว่ากลุ่มเราดีกว่าเพราะ, แม้ว่าเราจะถูกโจมตีโดยศัตรู, เราไม่มีคนเสียชีวิตมาก

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

วิธีการล่าของท่าน-พี่สาวอาวุโสช่วยให้พวกเขาแต่ละคนเติบโตเอง

กลุ่มของฉันพึ่งฉันอย่างเดียว

(ชั้นทำยุ่งแล้ว…)

ฉันดีใจที่พวกเขาพึ่งฉัน, แต่นั่นมันไม่ดี

ฉันจากไปไม่ได้แล้ว

(ท่าน-พี่สาวอาวุโสอาจจะถูก…)

“...”

“...”

แม้ว่าเมื่อเรา ท่าน-พี่สาวอาวุโสและฉันเดินผ่านกันบ้างบางครั้ง, เราไม่พูดกันเป็นวันๆ

แม้ว่าในอดีต, เราจะเป็นพี่สาวน้องสาวที่สนิทกัน

ฉันพยายามจะหาจังหวะที่ดีเพื่อที่เราจะอยู่ร่วมกันได้ตามลำพัง, แต่โอกาศนั้นก็ไม่มา

ท่าน-พี่สาวอาวุโสนั้นอยู่กับบางคนตลอดหลังๆมานี้…

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากบังคับให้เข้าไปใกล้ท่าน-พี่สาวอาวุโส และ กระซิบกับเธอ

“เฮ้, ชั้นมีอะไรจะพูดกับพี่ตามลำพัง มาที่ด้านหลังของน้ำตก”

“?! อ-อะไรของเธอ? ตอนนี้มันไม่ดีเหรอ?”

ไม่

มันไม่มีทางที่ฉันจะทำอะไรที่ไม่น่าดูอย่างก้มหัวให้ต่อหน้าทุกคน

“คืนนี้, โอเคมั้ย?”

“...เข้าใจแล้ว”

ดี ดี, มาจบการต่อสู้ของพี่น้องด้วยนี่เถอะ

◇◇

ฉันกลับไปที่เตียงและรอเวลาที่ฉันจะไปพบกับท่าน-พี่สาวอาวุโส

แค่นั่น, เพราะว่าการล่าที่ฉันทำทุกวัน, ฉันจบที่การหลับไป

(โอ้, ซวยแล้ว! ชั้นหวังว่าจะไม่ตื่นสายไปนะ)

ฉันรีบที่จะตื่น…

แต่ฉันสังเกตุเห็นความผิดปรกติ

(อากาศมันเย็น?)

เพราะรังของลาเมียอยู่ใกล้กับถ้ำลาวาหรืออะไรก็แล้วแต่, อุณหภูมิจะอยู่ฝั่งสูง

ทั้งหมดนี่เพราะพวกเราอ่อนแอกับความเย็น

“ทุกคน! พี่สาวใหญ่! ท่าน-แม่!”

ฉันมองไปรอบเพื่อบอกพวกเขาเกี่ยวกับความผิดปรกตินี้

“เอ๋?”

และฝันร้ายได้ปรากฏตรงนั้น

พี่สาวใหญ่ของฉัน, พี่น้องฉัน, ตัวของพวกเขาขาวซีดและล้มลงบนพื้น

มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขากำลังหายใจ

คนที่หายใจอยู่ถูกโจมตีโดยฮาร์พี

“แก…! จากไหนที่พวกแก…?!”

รังของเรามีทางเข้าที่ไม่สามารถเปิดได้ยกเว้นว่าสมาชิกของครอบครัวจะเปิดมันจากข้างใน

มันไม่มีทางที่ศัตรูจะเข้ามาได้

“เคี๊ยะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

พวกฮาร์พีหัวเราด้วยเสียงที่สะเทือนแก้วหู

“เวรเอ๊ย!”

ฉันพยายามจะสู้เหมือนที่เคย, แต่ตัวฉันหนักเหมือนตะกั่ว

ร่างกายของฉันส่งเสียงร้องจากความเย็น

“ท่าน-แม่!”

ฉันทำอะไรไม่ได้

ท่าน-แม่, ช่วยเราด้วย!

แต่ที่บัลลังก์ที่ท่านแม่จะนั่งอยู่ประจำ, มันมีผู้หญิงผมบลอนด์ที่ไม่รู้จัก

ความสวยงามนั่นมีผลแบบเดียวกับท่านแม่

และที่ล้มอยู่ใต้เท้าผู้หญิงคนนั้นคือแม่!

“ท่าน-แม่!”

ฉันพยายามจะวิ่งไปที่ที่เธออยู่, แต่ฮาร์พีที่ล้อมอยู่จับฉันลง

“ปล่อยชั้น!”, ฉันดิ้น

“โฮ่ห์? เธอเป็นงูสาวเด็กที่ชั้นได้ยินมาว่าได้รังแกครอบครัวชั้นเหรอ?”

“เธอเป็นใคร…?”

“ชั้นเป็นแม่ของพวกฮาร์พี พวกเราได้สู้กับลาเมียมา 300 ปี, แล้วในที่สุด, ชั้นก็สามารถจัดการผูหญิงน่ารำคาญคนนี้ได้”

“อออุห์…”

ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าหัวหน้าของเหล่าฮาร์พีเตะท่าน-แม่, และเธอส่งเสียงคร่ำครวญออกมา

“ท-ท่าน-แม่!”

“มันเป็นเธอเหรอ, หือห์… หนีไป”

“อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ดูซะ ช่วงเวลาสุดท้างของแม่แก”

หลังจากพูดสิ่งนี้, เธอทะลวงมือของเธอลงไปที่อกของแม่ของฉัน, และกระชากหัวใจเธอออกมา

“ออออออออออออออออออออออออออ้าาาาาาาาาาาาาา”

ท่าน-แม่สงเสียงร้อง

หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ หยุดมันนะ

“สีสวยนี่”

คือที่เธอบอก, ขณะที่ผู้หญิงที่เรยกตัวเธอว่าเป็นแม่ของพวกฮาร์พีได้กลืนหัวใจ!

ท่าน-แม่ไม่ขยับ

“แก!! ชั้นจะฆ่าแก!!”

“แล้วตอนนี้, เหลือแต่แกแล้ว”

“เอ๋?”

ฉันมองไปรอบๆ

พี่สาวใหญ่

พี่น้อง

ทุกคน

พวกเขาทั้งหมดตาย

“ไม่มีทางน่า”

“แม้จะอย่างนั้น, ช่างมีพลังชีวิตที่หน้าเหลือเชื่อ แม้ว่าเธอจะเป็นมอนสเตอร์เด็ก เธอเป็นพันธุ์พิเศษเหรอ?”

หัวหน้าของศัตรูพูดบางอย่าง

ฉันทำอะไรอยู่?

ฉันต้องจัดการศัตรู

“ใช่! ท่าน-พี่สาวอาวุโส! ท่าน-พี่สาวอาวุโส, ช่วยเราด้วย!”

เบอร์.2 ที่ครอบครัวเราพึ่งพาได้

ทำอะไรอยู่ในเวลาแบบนี้

“พี่สาวอาวุโสของครอบครัวแกคือคนที่ชวนเราเข้ามา”

ผู้หญิงคนนั้น…เธอพูดอะไรน่ะตอนนี้?

“แม้ว่าลาเมียจะเป็นเผ่าที่สมควรจะมีความผูกพันในครอบครัวที่แน่นแฟ้น”

เธอมองฉันด้วยสายตาสงสาร

มันไม่มีทางที่นั่นจะจริง

ท่าน-พี่สาวอาวุโสไม่น่าจะทำอะไรแบบนั้น

“เธอบอกพวกเราว่าได้โปรดฆ่าคนเล็กที่มีชีวิตชีวา, เธอเห็นมั้ย ด้วยพี่สาวน้องสาวฆ่ากันเองแบบนี้, พวกลาเมียนั้นจบแล้ว”

เมื่อฉันได้ยินคำพูดนั้น, ฉันสูญเสียเหตุผลทั้งหมด, และดิ้นรน

ฉันส่งฮาร์พีที่จับฉันบินไป

และกระโจนเข้าใส่หัวหน้าของศัตรู

ศัตรูไม่ตื่นตระหนกเลยซักนิด

“เฮ้, มันยังหนาวไม่พอ”

ณ ที่ที่แม่ของเหล่าฮาร์พีพูดด้วย…

“มนุษย์?!”

“พวกเราไม่เก่งเรื่องเวทมนตร์, เห็นมั้ย แต่นั่นก็คงเป็นแบบเดียวกันกับพวกแกด้วยนะ”

ถูกโจมตีโดยเวทมนตร์ของนักเวทย์มนุษย์, ฉันไม่สามารถขยับได้เลย

“งั้น, บาย…ลาเมียตัวสุดท้าย”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยิน

กงเล็บที่คมของหัวหน้าฮาร์พีได้ฉีกฉัน

ฉันตาย

มันน่ารำคาญที่ชีวิตที่สองของฉันจะจบลงภายในน้ำแข็งที่เยือกเย็น

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน