23 ทากัตซูกิ มาโกโตะประชันหน้ากับยักษ์

23 ทากัตซูกิ มาโกโตะประชันหน้ากับยักษ์

ยักษ์ที่เปล่งแสงปิดปากเหมือนกับมีความสุขและเริ่มพูด

“...คน, หือห์”

ต่ำ

มันเหมือนกับเขาพูดจากลำโพงยักษ์ในน้ำเสียงที่ต่ำที่สั่นสะเทือนไปถึงลำไส้ของผม

ฟูจิ-ยัง ยังจับหัวของเขาและพึมพำบางอย่าง

นีน่า-ซังตั้งท่าโดยมีฟูจิ-ยังอยู่ข้างหลัง

ลูซี่อาปากค้างพร้อมกับใบหน้าที่ซีด

ผมดึงแขนของลูซี่, เข้าไปใกล้กับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังถึงจุดที่ว่าไหล่เราเกือบจะชนกัน

ผมคงความใจเย็นด้วย [โล่งจิต]

ฟูจิ-ยังมีไอเท็มที่ไว้หนีจากดันเจี้ยน

ตอนนี้เขาตื่นตระหนก, แต่ใช้สิ่งนั้นเพื่อพาทุกคนไปที่จุดปลอดภัยเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด มันจะดีที่สุดถ้ามารวมกันให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

แต่มาดูสถานการณ์ซักพักก่อน

ปฏิกิริยาของตรวจจับมันประหลาด

เจ้านี่อาจจะไม่ใช่คนร้าย, ความคิดแง่บวกแบบนี้โผล่เข้ามาในหัวของผม

“...ต้องขอบคุณเจ้าก่อน ผนึกถูกปลดต้องขอบคุณพวกเจ้า”

พวกเราทำอะไรเหรอ?

ตาผมเลื่อนไปหาลูซี่โดยธรรมชาติ

“?!”

ลูซี่ส่ายหัวของเธอไปข้างๆ

‘ไม่ใช่ชั้นนะ!’ คือหน้าตาที่เธอทำ, แต่ไม่ใช่เธอที่ไปแตะคริสตัลเวทมนตร์เมื่อซักครู่นี้เหรอ?

ใช่ลูซี่รึเปล่า?, คือที่ผมคิด, แต่มันไม่ใช่

“มันเป็นชั้นเอง…ใช้ [ประเมิน] คือเรื่องไม่ดี…” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“...ข้าพ่ายแพ้ในสงครามและได้ถูกร่ายผนึกให้กลายเป็นหิน…ผนึกนั่นอาจจะอ่อนแอลง หลังจากเวลาผ่านไปนาน, แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าปลดได้เอง ข้าต้องการบางคนที่ตระหนักถึงข้า”

“หือห์…มันมีเป็นแบบนั้นด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)

ถ้านั่นคือประเด็น, งั้นมันก็ไม่เหมือนความผิดของฟูจิ-ยัง

“ทุกคนก็ต้องประเมินคริสตัลยักษ์ทั้งนั้นแหละ มันช่วยไม่ได้นา” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังอาจจะหดหู่จากเรื่องนี้, แต่เขาไม่ได้หมายความจะให้เป็นเรื่องร้าย

“...ดวงตาพวกเจ้าปรกติจะปลดผนึกไม่ได้…ยกเว้นเจ้าจะมีดวงตาเทพเจ้าที่สามารถมองเห็น แม้แต่การปลอมตัวของประเจ้า”

“ดวงตาเทพเจ้า…” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังมีสกิลแบบนั้นเหรอ?

ไม่, เขาบอกมันมันเป็นประเมิน, งั้นมันอาจจะหมายความว่าประเมินของเขาเหมือน-เทพเจ้า

“ประเมินชั้นไม่ได้ระดับพระเจ้า, รู้ป่าว…” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังปฏิเสธการคาดเดาของผม

“...ข้าไม่รู้…แต่ผนึกถูกปลด…นั่นคือสิ่งสำคัญ”

หมายความว่าเราช่วยยักษ์นี่, พูดง่ายๆ

คำพูดไปถึงเขาและดูเหมือนว่าเราจะไม่โดนโจมตี

นั่นคือที่ผมคิด

“...ข้าหิว”

จนกระทั่งเขาพูดสิ่งนั้น

ยักษ์จ้องเขม็งมาที่เรา

เฮ้ย เฮ้ย, ไม่ใช่เราเป็นผู้มีพระคุณหรอกเหรอ?

อย่ามองเราด้วยสายตาแบบนั้นซิ

ความเยือกเย็นวิ่งไปที่หลังผม

“[ก-กลับ]!” (นีน่า)

นีน่า-ซังเอาไอเท็มมาจากฟูจิ-ยังและใช้งานมัน

โล่งใจหน่อย! ผมไม่รู้วิธีใช้มัน

พวกเราสี่คนถูกปกคลุมไปด้วยแสงและเมื่อแสงหมด, เรามาอยู่ที่หน้าถ้ำ

พวกเราปลอดภัยแล้วตอนนี้

ไม่, ยังก่อน

“มาออกจากที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)

ที่นี่อันตราย

“ท-ทิ้งนั่นไว้จะดีแล้วเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ถามด้วยน้ำเสียงที่กลัว

“มากลับกันแล้วไปรายงานสมาคมเถอะ!” (นีน่า)

มันอย่างที่นีน่า-ซังพูด

“...”

ฟูจิ-ยัง ยังคงหดหู่อยู่

“มากลับเมืองกันเถอะ เจ้านั่นก่อนหน้านี้อาจจะตามพวกเรามาก็ได้” (มาโกโตะ)

ทุกคนพยักหน้าเบาๆและระหว่างที่เรากำลังจะกลับไปสู่เมือง เมื่อ…

*{แคร็ก!}*

พื้นตรงหน้าเราบวมขึ้น

มันเห็นได้ด้วยตาว่ามันเปลี่ยนไปเป็นรูปร่างเหมือนคน

แล้วจากนั้น, มันเริ่มเปล่งแสง

“...พวกเจ้าจะไปไหน?”

นี่มันแย่แล้ว

เจ้านี่มันอะไรกัน?

พวกเราหนีจากเขาไม่ได้

“นาย-ท่าน! โปรดวิ่งหนี!” (นีน่า)

นีน่า-ซังตรงไปหายักษ์

“อ-อย่าเด็ดขาด! อย่าสู้กับเขา!”

ฟูจิ-ยังตะโกนด้วยความตื่นตระหนก, แต่มันสายเกินไป

ลูกเตะของนีน่า-ซัง นั้นกำลังจะโดนหัวของยักษ์

*{บ๊อง!}*

เสียงด้านๆเหมือนตีระฆังกังวาลขึ้น

ยักษ์แค่รอการเตะ

เป็นไปได้ไหมที่มันช้า?

“...รอก่อน”

มือขวาของยักษ์ขยับ

“เอ๋?” (นีน่า)

นีน่า-ซังพยายามจะถอยออกมาให้ไวที่สุดหลังเสร็จการโจมตี เธอพยายามทำสิ่งนั้นจริงๆ…แต่การเคลื่อนไหวของยักษ์ได้เร็วเสียจนเธอตอบโต้ไม่ทัน

ยักษ์ดูเหมือนมันเคลื่อนไหวช้า

แต่ทันใดที่เราสังเกตุเห็น, ปลายนิ้วของยักษ์ได้จับนีน่า-ซังเบาๆ

{นีน่าซังถูกส่งให้บินไป}

“ก๊ะฮั่ก!!” (นีน่า)

*{เปรี้ยง!}*

เธอปะทะกับต้นไม้ที่อยู่ไกลๆและทรุดลง

จริงอ่ะ?! นีน่า-ซังระดับเงินนะ, รู้มั้ย

เธอพ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“ฟูจิ-ยัง, นั่นมันอะไร” (มาโกโตะ)

“มันบอกว่ามันคือเทพมารยักษ์ที่ทำเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์โกรธ…จากประเมินของชั้น, ผนึกได้ถูกปลด…แค่นั้นคือที่ชั้นบอกได้” (ฟูจิวาระ)

เทพมารยักษ์…

เสียงฉายาฟังแล้วอันตราย

“ฟูจิ-ยัง, ช่วยรักษานีน่า-ซังด้วยไอเท็มรักษา ชั้นจะซื้อเวลากับลูซี่” (มาโกโตะ)

“รับทราบ! อย่าผลักตัวเองไปนะ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังวิ่งไปหานีน่า-ซัง

ลูซี่สวดอยู่ด้านข้าง

ปรกติแล้ว, เธอจะทำไม่ทันเวลา, แต่ยักษ์ได้ใช้เวลาในการขยับตัว แต่ผมไม่รู้ว่าเขาจะใช้ท่าปริศนาที่เขาใช้กับนีน่า-ซังเมื่อไหร่

“[ฟ-ไฟร์สตรอม]!” (ลูซี่)

ครั้งนี้เธอทำได้ทันเวลา

พายุไฟลูกใหญ่ ใหญ่กว่าเมื่อตอนกริฟฟอนมันได้หมุนโดยมียักษ์เป็นจุดศูนย์กลาง

“เยี่ยมเลย, ลูซี่! นั่นเวทย์เกรดสูง” (มาโกโตะ)

“ชั้นทำมันสำเร็จ1ใน10ครั้งน่ะ!” (ลูซี่)

งั้นเธอได้ทำโอกาศ 10% เป็นจริง

ผมคิด ‘อย่าไปข้ามสะพานอันตรายแบบนั้นสิ’, แต่ผมไม่คิดว่าเวทมนตร์ปรกติจะใช้งานได้กับยักษ์

พายุไฟได้เผาอย่างต่อเนื่องเหมือนตั้งใจจะเผาท้องฟ้า

“ดี, มันควรจะสร้างความเสียหายบ้าง มาหนีกันไปกับนีน่า-ซังและฟูจิ-ยังเถอะ” (มาโกโตะ)

“ด-เดี๋ยว, ชั้นไม่ชินกับเวทย์เกรดสูงน่ะ, งั้นชั้นอาจจะเมามานานิดหน่อย” (ลูซี่)

มันคือบางอย่างที่คนมานาต่ำอย่างผมไม่เกี่ยวข้อง, แต่คนที่มีมานาเยอะอย่างลูซี่จะมึนเมาเหมือนเมาแอลกอฮอล์ หลังจากใช้เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งและใช้งานมานาทั้งตัว

ฟูจิ-ยังใช้ไอเท็มรักษากับนีน่า-ซัง

ดี, อย่างนี้…

{พื้นได้สั่นไหว}

นกในป่าได้บินไปพร้อมกันหมด

ผมได้ยินเสียงร้องด้วยความกลัวของสัตว์จากระยะไกล มันอาจจะเป็นเสียงของมอนสเตอร์

เมื่อผมหันกลับไปอย่างลังเล, ผมมองเห็นยักษ์ค่อยๆออกมาจากพายุไฟ

“...ไม่มีรอยเลย?” (ลูซี่)

เสียงของลูซี่สั่นเครือ

ถ้าผมไม่มีโล่งจิต, หัวใจผมอาจจะแตกสลายด้วย

ศัตรูที่เวทมนตร์เกรดสูงของลูซี่ไม่ได้ผลด้วย

ศัตรูที่เราจัดการไม่ได้

ผมอยากจะวิ่งหนี, แต่ศัตรูใช้วิธีเคลื่องไหวที่ประหลาด

“ลูซี่, วิ่งหนีไปกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมพูดด้วยเสียงต่ำ

“ล-แล้วนาย, ม-มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ชั้นจะซื้อเวลา” (มาโกโตะ)

“[XXXXXXXXXXX (วอเทอร์ โอเวอร์โฟล)], [เวทย์น้ำ: มิสท์]” (มาโกโตะ)

ผมเปลี่ยนน้ำที่รวมมาจากสปิริตไปเป็นหมอก

รอบๆเราถูกปกคลุมไปด้วยหมอกในทันใด

“...เวทมนตร์สปิริต, หือห์”

ผมได้ยินเสียงต่ำของยักษ์

“ลูซี่, ไป” (มาโกโตะ)

“ต-แต่!” (ลูซี่)

“ฟูจิ-ยัง เป็นเพื่อนที่สำคัญของชั้น ชั้นคาดหวังกับเธอนะ” (มาโกโตะ)

“...ชั้นจะไม่ยกโทษให้ถ้านายตาย” (ลูซี่)

“ได้” (มาโกโตะ)

เธอพูดอย่างเดียวกันกับเทพธิดา

แต่มันหายากที่เทพธิดาไม่พูดอะไรเอง

ให้คำแนะนำผมหน่อยซิ…

*ตั้ม!*

หมอกได้ย้อมวิสัยทัศน์ของผมให้ขาวโพลน, แต่มันดูเหมือนยักษ์จะตรงมาทางเรา

ลูซี่วิ่งไปที่ที่ฟูจิ-ยังอยู่

วิสัยทัศน์เท่ากับศูนย์, แต่หูของลูซี่นั้นดี

เธอน่าจะรวมตัวกับพวกเขาได้

โอเค, มาลุยกัน

[ซ่อน]

ผมใช้งานสกิลของผม

แผนมันง่าย

ผมบดบังวิสัยทัศน์ของศัตรูด้วยหมอกและตัดเขาด้วยมีดเทพธิดา, และซ่อนด้วยซ่อนอีกครั้ง

มันเป็นแผนที่สร้างส่งเดชที่ขึ้นอยู่กับศัตรูไม่ขยับเท้าของมันเพราะไม่รู้ว่าผมอยู่ไหน

ยักษ์ที่ลูกเตะของนีน่า-ซังและเวทมนตร์ลูซี่ไม่มีผลด้วย

มันดูเหมือนจะมั่นใจได้ว่าเวทมนตร์ของผมจะไม่ได้ผล, แต่ถ้าเป็นมีดของเทพธิดา…

*{ตั้ม! ตั้ม!}*

เสียงฝีเท้าได้ใกล้เข้ามา

ผมหยุดลมหายใจและรอยักษ์ผ่านไป

ผมวางแผนว่าจะโจมตีมันข้างหลัง, และถ้าเป็นไปได้ ข้อเท้า

ถ้าผมทำแบบนั้น, ผมจะหยุดการเคลื่อนไหวมันได้

“...เจ้าทำอะไร?”

“?!”

มือของยักษ์ยืดมาทางผม

ทำไม?!

ซ่อนไม่ได้ผล?

นี่มันแย่แล้ว! ผมจะถูกจับ!

ถ้านั่นเกิดขึ้น, ผมจะไม่สามารถหนีได้

ไม่, ผมจะโดนกิน

[หลบหลีก]

มือของยักษ์เข้ามาใกล้แบบเผาขน, แต่ผมเหวี่ยงมีดเหมือนคนบ้าระหว่างที่ใช้งานสกิล

ผมรู้สึกเหมือนจะไม่โดน

ผมหนีมาจากมือของยักษ์ได้อย่างโชคดี

ผมรอดแล้ว

“เจ้าทำอะไร?!”

เสียงของยักษ์ได้โกรธขึ้นมาในทันใด

“เจ้า…”

เสียงที่อ่อนโยนก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ได้มีความโกรธปนอยู่ด้วย

พื้นสั่นไหวและลมได้พัดหมอกหมดไป

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

นิ้ว 1 ของยักษ์…ได้หายไป?

ผมตัดมันหลุด?

แต่ผมไม่รู้สึกว่าฟันโดนนะ

“...เจ้าไปได้…มีดนั่นมากจากไหน?”

มันจะดีกว่ามั้ยถ้าบอกไปตรงๆแล้วบอกว่าได้มาจากเทพธิดา?

“นั่นมันบางอย่างที่เกินไปกว่ามือของมนุษย์…”

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ทันใดนั้นที่ผมสังเกตุ, ยักษ์ได้มาอยู่ตรงหน้าผม

ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหลบมัน, ตัวผมถูกจับ

ผมหนีไม่ได้

ด้วยมือทั้งสองของยักษ์ที่หยุดการเคลื่อนไหวร่างกายผม, ยักษ์ได้เอาผมไปไกล้กับใบหน้าของมัน

มันมองผมด้วยดวงตาลูกยักษ์ของมันที่ใหญ่เกือบเท่ากับหัวของผม

ผ-ผมจะโดนกิน!

ออ้า, การผจญภัยของผมจบลงที่นี่…

“เดี๋ยว!”

เสียงที่กังวาลขึ้นมาคือเสียงของเทพธิดาจากสวรรค์

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน