กระดาษใบที่ 4 ร้านกาแฟระหว่างทาง

กลิ่นกาแฟจางๆ ในร้านกาแฟ ยังคงเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย

ฉันก้าวเข้ามาข้างในด้วยสมองที่ว่างเปล่า แต่หัวใจสุดจะไขว่คว้า

เธออยู่ตรงนั้น…ยืนอยู่ที่เดิม

คำทักทายพร้อมรอยยิ้มส่งมาให้ฉันเหมือยเคย วันนี้รับอะไร? ช่วงนี้สบายดีไหม? ช่วงนี้หายไปเลย?

ฉันไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าคำถามนั้นมันเป็นการก้าวล่วงเข้ามาในโลกส่วนตัวของฉัน ฉันว่าฉันชอบมันนะ คำทักทายจากคนแปลกหน้า

แล้วฉันก็มานั่งอยู่บนโต๊ะในโซนเดิมที่เคยนั่ง แม้ว่าสมองฉันว่างเปล่า แต่มือและหัวใจของฉันมันเต็มไปด้วยคำพูดและอารมณ์เต็มไปหมด พวกมันลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ประหนึ่งรอให้ฉันเอื้อมมือไปหยิบพวกมันมาประดับความว่างเปล่าในสมอง ก่อนจะประกอบสร้างขึ้นมาเป็นตัวอักษร

ฉันทำในสิ่งเดิมแทบทุกวัน เพื่อหวังว่าสักวันมันจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เป็นอยู่

ในระหว่างเขียน สายตาฉันก็เผลอไปสบกับหญิงสาวหลังเคาน์เตอร์โดยบังเอิญ รอบกายเธอเสมือนมีไออุ่นของกาแฟและน้ำตาลบนขนมอบเคลือบอยู่ หวาน อบอุ่น และ ใฝ่ฝัน

ถ้าขนมที่อร่อยต้องขึ้นอยู่กับกระบวนการ ชีวิตที่จะสำเร็จก็ต้องขึ้นอยู่กับระหว่างทางเช่นกัน

ฉันชอบวิธีที่เธอกระทำกับกาแฟของเธอ อ่อนโยน ใส่ใจ นิ่มนวล ไม่ทราบเหมือนกันว่าร้านกาแฟแห่งนี้จะเป็นจุดหมายของเธอหรือไม่ แต่ในขณะนี้ ฉันเห็นเธอปรนนิบัติกับระหว่างทางของเธอเป็นอย่างดี

รอยยิ้มที่พร้อมมอบให้กับคนแปลกหน้า ความใส่ใจที่พร้อมมอบให้กับคนไม่รู้จัก สิ่งเหล่านี้ตรึงใจฉันว่าสักวันหนึ่งฉันอยากจะเขียนถึงเธอ

ไม่แน่ว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำ นั่งที่เดิม เขียนในสิ่งที่ไม่มีคนอ่าน มันอาจเป็นแค่ระหว่างทางที่จะนำไปสู่การเป็นใครคนหนึ่งที่ฉันฝันถึง

ฉันละสายตาจากเธอ พร้อมบรรจงพรมนิ้วบนแป้นพิมพ์อย่างอ่อนโยน ปรนนิบัติมันอย่างดี ไม่ต่างไปจากแก้วกาแฟกลิ่นหอมที่ถูกประกอบสร้างขึ้นมาด้วยความอ่อนโยนทั้งปวงที่อยู่ในอากาศ