Element King (My Hero Academia-Realm of Tales AU) บทที่ 6 ดาร์คลอร์ดกับอลันเจอกันครั้งแรก

            ก่อนที่ผมจะเล่าอะไรต่อ ผมขอเล่าถึงผลกระทบจากการที่ผมเจอดาร์คลอร์ดก่อน ผมได้ไปปรึกษากับวิญญาณกษัตริย์รัชกาลที่หนึ่งกับผู้มีอัตลักษณ์ดาร์คลอร์ดที่อยู่ร่วมห้องเดียวกับผมแล้ว คำตอบก็คือ การที่คนจะมีอัตลักษณ์จอมมารโดยไม่ถูกอัตลักษณ์ครอบงำมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เพราะดาร์คลอร์ดเป็นอัตลักษณ์ที่อยู่ด้านมืด แถมจิตใจของเจ้าของอัตลักษณ์ยังเป็นหนึ่งเดียวกับอัตลักษณ์อีกด้วย ปกติมันจะครอบงำจิตใจของผู้ที่ได้รับอัตลักษณ์ไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ถ้าได้อัตลักษณ์จอมมารแล้วยังไม่โดนจิตที่อยู่ในอัตลักษณ์ครอบงำได้ แสดงว่าจิตใจของพวกเขาแข็งแกร่งพอที่จะสามารถต้านทานการครอบงำของอัตลักษณ์นี้ได้เป็นระยะยาวนั่นเอง

            เอาล่ะ ต่อจากนี้ผมจะเล่าให้ฟังว่าอลันเจอกับจอมมารได้ยังไง ขอใบ้ให้ก่อนว่าไม่ใช่ตอนที่ดาร์คลอร์ดถล่มโรงเรียนหรอกนะ แต่เป็นตอนก่อนหน้านั้นเสียอีก และนั่นเกิอบจะทำให้พวกเราต้องเจ็บตัวไปแล้วด้วยแฮะ

            เรื่องมันมีอยู่ว่า ในชั้นปีหนึ่งห้องเอ ผมกำลังเขียนนิยายยามว่าง และมีการแสดงกลให้เพื่อน ๆ ดูอยู่ดี ๆ มีคนในห้องได้ออกไอเดียพิสดารนั่นก็คือ...

            “เอางี้ เพื่อเป็นการเปิดบรรยากาศ เราจะพาอลันไปเที่ยวกัน ดีไหม?” โทชิโนริถาม

            “เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ” ผมเบรกไว้ก่อน “นายจะพาอลันไปเที่ยวงั้นเหรอ? ถามอลันเสียก่อนว่าเขาพร้อมที่จะไปเที่ยวหรือยัง และอีกอย่างก็คือ ฉันเคยเจอเจ้าดาร์คลอร์ดและเกือบจะมีเรื่องกับมันแล้ว!”

            “ไม่ต้องห่วงไปหรอกซุเนริคุง” โทชิโนริตอบ “ฉันจะเกณฑ์พรรคพวกออกมาปกป้องอลันให้เอง”

            “งั้นเหรอ?” ผมถามโทชิโนริ “งั้นนายจะให้ใครมาปกป้องล่ะยากิ?”

            “มีนาย มีไอซาวะ มีโทโดโรกิ มีชิโยคิจัง มีฉัน แล้วก็...น่าจะแค่นี้แหละ” โทชิโนริตอบ

            “แล้วให้อลันไปที่ไหนล่ะ?” ผมถาม

            “ไปโอกินาวะไหม?” โชตะถาม

            “ก็ได้ แต่ช่วยปกป้องดี ๆ ล่ะ” ผมเตือน

            ครับ ผมพาอลันไปเที่ยว โดยมีโชตะ โทชิโนริ อากิโกะ และเอ็นจิเดินตามไปคุ้มกันด้วยราวกับเป็นบอดี้การ์ดนั่นแหละครับ แต่พอพวกเรามาที่โอกินาวะ พวกเราเดินคุ้มกันอลันและภาวนาอยู่ในใจว่าขออย่าได้เจอกับจอมมารเลย แต่จนแล้วจนรอดสุดท้ายแรงภาวนาของพวกเราไม่ช่วยอะไรเลยสักนิดเมื่อผมสัมผัสได้ว่าดาร์คลอร์ดค่อย ๆ เดินตามมาข้างหลัง และพอได้จังหวะ เขาก็บอกว่า...

            “สวัสดี จำฉันได้ไหม ทายาทคนสุดท้ายของเอเลเมนท์คิงต้นตำรับ?”

            สิ้นเสียงจอมมาร พวกเราก็หยุดชะงักกึก แล้วก็ค่อย ๆ หันขวับไปดูข้างหลัง จอมมารที่เคยเจอกับผมและแฟนของผมเมื่อตอนที่แล้วก็ปรากฏตัวขึ้น คราวนี้สายตาของเจ้าแห่งนรกจ้องไปที่อลันโดยบ่งบอกถึงความแค้นที่เขามีต่อเชื้อสายเอเลเมนท์คิงต้นตำรับ พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาราวกับจะบอกว่าในที่สุดเขาก็จะได้ลงมือสังหารอลันเสียที

            “ดาร์คลอร์ด แกอีกแล้วรึ?” ผมถาม

            “แหม ๆ ๆ” จอมมารพูด “ต้องมีบอดี้การ์ดมาช่วยปกป้องแกเลยเหรอ เอเลเมนท์คิงน้อย?”

            “ใครกัน?” อลันถามลูซิฟิรอส

            “โถ ๆ นี่แกยังจำฉันไม่ได้อีกเหรอ หรือว่ารุ่นพ่อของแกยังไม่ได้บอกแก?” ลูซิฟิรอสถาม “ฉันคือดาร์คลอร์ด คู่แค้นของเอเลเมนท์คิงที่มีปณิธานอยากจะกำจัดเอเลเมนท์คิงต้นตำรับทั้งตระกูลไปให้ได้ แต่ฉันถูกฆ่าตายไปหลายรอบ และฉันก็ฟื้นขึ้นมาใหม่ได้อีก เพราะมันไม่มีวิธีไหนที่จะกำจัดฉันได้เป็นการถาวรหรอกน่า ฉันรอที่จะให้คนรุ่นหลังเข้าใจไปว่าฉันตายเป็นการถาวรแล้ว จากนั้นฉันก็จะมาจัดการกับพวกมนุษย์และสายเลือดสุดท้ายของเอเลเมนท์คิงต้นตำรับให้หมดเลย แต่บังเอิญว่าฉันคำนวณพลาด ยุคหลัง ๆ ที่ฉันเฝ้ารอมานานกลับมีฮีโร่และเหล่าผู้มีอัตลักษณ์เกลื่อนโลกไปหมด สุดท้ายฉันก็เลยโดนพวกฮีโร่และเอเลเมนท์คิงในยุคหลัง ๆ สหบาทาฉันซะยับเยินเลย แต่มันจะไม่ใช่อีกต่อไปเพราะจากนี้ไปฉันจะฆ่าแกให้ได้เลย”

            แต่ด้วยความกล้าของผม ผมจึงเดินเข้าไปขวางกั้นระหว่างอลันกับดาร์คลอร์ดตอนที่เขาเอื้อมมือจะมาคว้าคออลัน และดาร์คลอร์ดก็เปลี่ยนจากจับคออลันมาเป็นเอามือแตะอกของผมแทนแบบงง ๆ ว่าคนอย่างผมจะมายุ่งอะไรด้วย

            “จะฆ่าอลันทั้ง ๆ ที่เขายังไม่พร้อมน่ะ มันไม่สมศักดิ์ศรีไปหน่อยเหรอ?” ผมถาม

            จอมมารจ้องมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นโทชิโนริก็มาสมทบด้วย

            “ฉันจะปกป้องอลันในฐานะว่าที่สัญลักษณ์แห่งสันติภาพเอง” โทชิโนริบอก

            “ย...ยากิ...” ผมอุทานและมองโทชิโนริด้วยความตื้นตัน

            จากนั้นเพื่อน ๆ ของผมก็มาสมทบและขวางกั้นดาร์คลอร์ดไม่ให้มาแตะต้องอลันด้วย เช่น

            “ถ้าแกจะจัดการอลันละก็ แกต้องข้ามศพฉันไปก่อน” โชตะพูด “ตราบใดที่แกอยู่ในสายตาของฉัน อย่าหวังว่าแกจะใช้อัตลักษณ์ของแกได้”

            “ไฟนรกของฉันจะเผาไหม้แกให้เป็นเถ้าถ่านเอง” เอ็นจิพูด

            “หัวเด็ดตีนขาด ฉันก็จะปกป้องอลันอย่างสุดฝีมือ” อากิโกะพูด

            ผมรู้สึกตื้นตันจริง ๆ ที่เพื่อน ๆ ช่วยปกป้องเอเลเมนท์คิงสายเลือดต้นตำรับรุ่นของพวกเราจนกว่าชีวิตจะหาไม่

            “เฮอะ วันนี้ฉันจะไม่ฆ่าแกแล้วกัน เอเลเมนท์คิงคนสุดท้าย” จอมมารพูด “แต่สักวันหนึ่ง ฉันจะยกพวกมาฆ่าแกถึงโรงเรียนให้ได้เลย!”

            พูดจบดาร์คลอร์ดก็สะบัดหลังเดินจากไป

            “เอาแล้วไง” ผมพูด “หลังจากนี้พวกเราอาจจะเจอกับศึกหนักก็ได้นะ”

            “ไม่ต้องห่วงหรอก” โทชิโนริตอบ “มีฉันอยู่ทั้งคน ฉันจะจัดการมันด้วยท่าดีทรอยต์สแมชต่อยหน้าดาร์คลอร์ดให้ดั้งหักกันไปข้างหนึ่งเลย”

            “เอาอย่างนั้นเลยเหรอ?” อลันถาม

            “ใช่แล้ว” โทชิโนริตอบ

            “ก็แค่มีเอเลเมนท์คิงที่ไม่ใช่สายเลือดต้นตำรับสักสี่ห้าคน กับดาร์คลอร์ดที่ไม่โดนครอบงำอีกสองสามคน ก็คงเอาอยู่แล้วมั้ง” เอ็นจิพูด

            “นี่ โทโดโรกิ” ผมเรียกเอ็นจิ “นายลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้พวกเราทุกคนไม่ได้เชี่ยวชาญการใช้อัตลักษณ์ของตัวเองมากเท่าที่ควรนะ ฉันว่าเราต้องคอยสนับสนุนพวกฮีโร่มืออาชีพไปก่อนดีกว่านะ”

            “เป็นความคิดที่ดี ซุเนริคุง” โทชิโนริบอกผม “พวกเราก็เกือบลืมไปเหมือนกันว่าพวกเราก็ยังไม่พร้อมเหมือนกันนี่นา”

            “เอาล่ะ พวกเราต้องรีบกลับโรงเรียนด่วนเลยนะ ก่อนที่เจ้าจอมมารจะกลับมาจัดการอลันอีกเป็นคำรบสอง”

            สิ้นเสียงของผม พวกเราทุกคนก็เห็นด้วยและรีบพาอลันกลับไปที่โรงเรียนเพื่อความปลอดภัยทันที