ふーらーレール

            ณ แม่น้ำแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองแหวนมั่นในมือของเขาด้วยความเสียดาย เขาไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องวันนี้มันจะเกิดขึ้น วันที่เขาจะขอให้แฟนของเขาแต่งงานกับเขา หากแต่เขากับพบว่าแฟนของเขานั้นกับไปมีคนใหม่เสียแล้ว หากเธอบอกเขาแม้เพียงนิด เขาก็คงไม่ต้องรอเธอ ชายหนุ่มนึกถึงวันที่ได้เจอกับแฟนของเขาเป็นวันแรก  มันเป็นตอนที่เขายังเป็นเด็ก

ในวันหนึ่งวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่เขาได้อยู่กับครอบครัว เด็กชายคนนี้มีอายุประมาณเจ็ดขวบ ครอบครัวของเขาทำอาชีพค้าขาย และเขาก็เป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก แค่เขาอ่านหนังสือแค่ครั้งเดียวเขาก็สามารถจำทุกอย่างในหนังสือได้ เด็กชายคนนี้มีชื่อว่าเมฆา วันหนึ่งที่เขากำลังเดินเล่นที่ตลาดอยู่นั้นเขาก็ได้พบกับเด็กหญิงคนหนึ่ง เด็กหญิงคนนั้นมีอายุที่เท่ากับเขา เธอมีหน้าตาส่วยผมสีดำ หน้าตาหน้ารักมีผิวขาว แต่เพราะเขามองเธอจนเพินจนทำให้เขาไม่ทันได้มองทาง เขาได้เดินชนเธอนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้จักกับคำว่ารัก เวลาได้ผ่านไปจนเขาได้เรียนชั้นม.ปลาย และเขาก็ได้พบกับเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ถาณะทางสังคมของเขาและเธอชั่งแตกต่างกัน เธอนั้นเป็นลูกขุนหนู ส่วนเขาก็เป็นแค่ครอบครัวค้าขาย

ณ ห้องเรียนวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ได้มีการแนะนำตัวเพื่อให้เพื่อนทั้งห้องได้รู้จักกัน แต่สำหรับเมฆาชื่อเพื่อนนั้นไม่ได้มีความสำคัญเลยสำหรับเขา เพราะชื่อที่มีความสำคัญจริงนั้นก็คือชื่อของเธอคนนั้นคนเดียว พอเธอกำลังแนะนำตัวเขาก็จำชื่อของเธออย่างรวจเร็ว

“ฉันชื่อเตย ชอบอ่านหนังสือและดูหนังฟังเพลงเหมือนเพื่อนทุกๆคน” ระหว่างที่เธอพูดเขาก็เห็นถึงรอยยิ้มของเธอ สำหรับเมฆาเธอนั้นจะทำอะไรก็ดูดีทุกอย่าง สำหรับเขาเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่แสนสมบูรณ์แบบ ระหว่างที่เขาก็ลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงอาจารย์เรียกเขา

“นี่เมฆา เมฆาได้ยินครูไหม”

เขาไม่ได้ยินอาจารย์จนมีเพื่อนมาบอกเขา

“นี่ เมฆานายต้องแนะนำตัวแล้วนะ”

ใช่แล้ว คนที่มาบอกเขาก็คือเตย คนที่เขากำลังชอบอยู่นั่นเอง พอเขาได้ยินเสียงของเธอเขาก็ลุกขึ้นยืนทันที

“ผม ชื่เล่นเมฆาครับ คติประจำใจก็คือ จะทำงานที่จะต้องทำหากไม่มีอะไรไม่จำเป็นผมก็จะไม่ทำ”

พอเพื่อนทั้งหมดได้ยินเขาพวกเขาก็ได้หัวเราะห์เมฆา สำหรับเมฆามันก็เป็นอย่างนี้อย่างไรคนเราก็ไม่ไช่คนที่ดีไม่ทั้งหมดอยู่แล้ว และอีกอย่างหนึ่งเขาก็ไม่ต้องการเพื่อนอยู่แล้ว เพราะอย่างไรก็ตามเรื่องเรียนเขาก็สามารถเรียนคนเดียวได้ ตั้งแต่ประถม จนถึง ม.ต้น เขาก็เรียนมาคนเดียวตะหลอด ถึงแม้ห้องเรียนจะเต็มไปด้วยเพื่อนมากมาย แต่สำหรับเมฆาก็ไม่ได้รู้สึกว่าพวกนั้นเป็นเพื่อนของเขาเลย
“นี่เมฆา”  มีเสียงอันไพรเราะดังขึ้น

“มีอะไรหรอเตย” เขาถามด้วยความตื่นเต้น

“ฉันจำเธอได้นะ เด็กที่เรียนเก่งที่สุดในประเทศใช่ไหม”

“เธอรู้ได้อย่างไง หรอ”

พอเมฆาได้ยินเขาก็มองเตยด้วยความสนใจทันที สำหรับเขาเรื่องเรียนนั้นเป็นสิงที่เขาทำให้อย่างดี แต่สำหรับครอบครัวและคนรอบข้างนั้นไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องที่สุดยอดอะไร เพราะพวกเขาคิดว่าคนที่เรียนเก่งอย่สงเดียวนั้นไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุก สมัยก่อนแด็กที่มีความสามารถอย่างเมฆาอาจจะมีคนยกย่องและบอกว่าเขาเป็นเด็กที่ฉลาด แต่ในปัจจุบันที่การเรียนนั้นไม่ได้อยู่แต่ในห้องเรียน และยังมีเทคโนโลยีมาแย่งงาน ทำให้เด็กที่มีแต่ความจำอย่างเมฆานั้นไม่ได้เป็นเด็กที่เก่งอีกต่อไป
“ถ้าเธอว่างเธอช่วยสอนเรียนให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ” เมฆาพูดด้วยความดีใจ

หลังจากวันนั้นทั้งเมฆาและเตยก็ได้ช่วยกันอ่านหนังสือสอบอยู่ทุกวันๆ จนพวกเขาทั้งสองคนได้ไปเรียนที่เดียวกันในประเทศอังกฤษ เมฆานั้นสามารถสอบชิงทุนไปเรียนได้ แต่ครอบครัวของเตยนั้นมีทั้งเงินเธอจึงสามารถไปเรียนได้อย่างง่ายดาย  พวกเขาพักอยู่ที่ไกล้กัน สำหรับเมฆาเขารู้สึกมีความสุกทุกครั้งที่เขาได้เจอกับเตยที่ประเทศอังกฤษ เขาทำทุกอย่างทั้งเอาเงินอันแสนน้อยของเขาไปซื้อหนังสือที่เตยใช้เรียน หากเธอสงใสตรงไหนเธอก็จะสามารถมาถามเขาได้ เขายอมสละเวลาที่เขาจะใช้นอน เพื่อมาอ่านหนังสือของเธอ

เขาทำสรุปให้เธอทุกวิชาที่เธอต้องเรียน

วันหนึ่งเธอก็ได้ส่งข้อความมาหาเขา

“นี่เมฆาฉันจะถามเธอเรียนภาษาอังกฤษหน่อย”

“ได้สิ ฉันได้จดสรุปให้เธอหมดแล้ว”

“โอเค ฉันจะไปหาเธอตอนเย็นนี้นะ”

พอตอนเย็นเตยก็ได้มาหาเขา พวกเขา หากเธอและเขาว่างตรงกันพวกเขาก็จะมาเจอกันทุกวัน เธอจะมีงานหรือไม่ก็ตาม เวลาผ่านไป พวกเขาก็ได้เรียนจบและได้กับมาที่ประเทศไทย เมฆาได้ทำงานที่ที่เขาต้องการทำ แต่เตยนั้นไม่ต้องทำอะไรมากเพราะเธอเป็นลูกขุนหนูและครอบครัวของเธอก็มีบริษัท

สำหรับเมฆาเขาคิดไว้แล้วหลังจากเขาสามารถทำงานจนเขาสามารถใช้ทุนที่เขาไปเรียนได้ เขาก็จะขอเตยแต่งงาน ทุกวันนี้เขาก็ทำได้แค่คุยกับเธอทุกๆวันผ่านมือถือเท่านั้น

และวันนั้นก็ได้มาถึง วันที่เมฆาจะได้ขอเตยแต่งงานเสียที วันนั้นเขาได้พาเตยไปกินข้าวนอกบ้าน ระหว่างที่เขากำลังจะพาเตยไปกินข้าวเหมือนทุกครั้งเขาก็ได้รู้ความจริงเมื่อเขามองไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง พอเมฆาเห็นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าชายคนนั้นเป็นใคร เขาคือนักทุระกิจใหญ่ บริษัทของชายคนนั้นทำเกี่วยกับเรื่อง ai ที่เป็นเรื่องจะเปลี่ยนแปลงการใช้ชีวิตของคนในอนาคต เขาเดินมาพร้อมกับเตย พอเมฆาเห็นเมฆาก็หลบเข้ามุมตึก เพื่อไม่ให้พวกเขาเห็น

พวกเขาทั้งสองคนหอมแก้มกันและชายคนนั้นก็เดินจากเตยไป แต่เพราะเมฆาอยู่ไกลจนเกินไปทำให้เขาไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกัน

‘ทำไม ทำไมเตยต้องโกหกเราถ้าเธอมีคนรักแล้วก็ควรที่จะบอกเราสิ’

‘ทำไม ทำไมเตยต้องโกหกเราถ้าเธอมีคนรักแล้วก็ควรที่จะบอกเราสิ’

เขาเดินตรงไปหาผู้หญิงตรงหน้า

“ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว ทำไมเธอต้องหลอกฉันด้วย” เมฆาพูดด้วยความโกรธ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอ แต่ฉันก็เพิ่มรู้ “

“ทำไมรู้ว่าเธอรักมันมากกว่าฉันใช่ไหม ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เราเลิกครบกัน”

พอพูดจบเมฆาก็วิ่งหนีเตยไป

เขามองแหวนที่ล่วงหล่นลงจากแม้น้ำแต่เขาก็ต้องหันกลับมามองเพื่อเขาได้ยินเสียงของผู้หญิงที่เขาไม่ได้คิดว่าเขาจะได้ยินอีก

“นี่เมฆานายเข้าใจผิด” เธอเดินมาพร้อมกับชายคนแรก

“นี่คือพี่ชายของฉัน”

สิ้นเสียงของเธอ ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะเรื่องที่เขาคิดนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง ๆ