บทที่ 229: พวกเจ้าออกไปไม่ได้

ความจริงแล้วหลางเมี่ยรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์กับความจู้จี้น่ารำคาญของอูหลิวเสมอมา

 

ไม่เพียงแค่นั้น เขาอยู่กับหลางซัวมานานที่สุด ดังนั้นเขาจึงได้รับความไว้วางใจจากผู้เป็นหัวหน้าเผ่า ซึ่งถือได้ว่าเขาเป็นคนสนิทเพียงคนเดียวของหลางซัวเลยก็ว่าได้ 

 

ทว่าก็ยังมีคนสนิทอีกคนของผู้นำสูงสุด นั่นก็คืออูหลิว

 

ดังนั้นหลางเมี่ยจึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับตาเฒ่านั่น และชอบที่จะโต้แย้งอีกฝ่ายในทุก ๆ เรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเพื่อให้ตนได้รับความโปรดปรานจากหลางซัว

 

พออูหลิวเห็นว่าผู้เป็นนายตัดสินใจเด็ดขาดไปแล้ว เขาจึงนั่งลงข้างภูตหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บโดยมีใบหน้าบูดบึ้งมากขึ้น ในตอนนี้เหล่าคนเจ็บทำได้เพียงทนรับความเจ็บปวดต่อไปเพราะถ้าเอาปากสีดำออกจากขา เลือดก็จะยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม พวกเขาจำเป็นต้องรอหมอผีมาช่วยรักษาให้ตนตอนที่กลับไปถึงเทือกเขาชางเฟิง ซึ่งมันเป็นทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ทุกคนมีชีวิตรอดไปได้

 

ในไม่ช้า หลางเมี่ยก็เรียกคนออกมาจำนวนหนึ่งแล้วเดินหน้าฝ่ากับดักของศัตรูต่อไป

 

หลังจากพวกเขาข้ามจุดที่มีการซุ่มโจมตี ตอนนี้ก็เหลือเพียง 200 เมตรเท่านั้นก่อนที่จะถึงทางเข้าเผ่า

 

ข้างหน้าเป็นพื้นที่ราบกว้าง และทั้ง 2 ด้านของพื้นที่มีต้นไม้ใหญ่เรียงรายเป็นแถวซึ่งถูกหิมะตกหนักทับถมเอาไว้

 

“ในระยะสั้น ๆ แค่นี้ ไม่มีทางที่จะมีการซุ่มโจมตีหรอก!” หลางเมี่ยพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจและโบกมือส่งสัญญาณให้คนของตน “บุก!”

 

“ใครก็ตามที่สามารถจับภูตมาได้มากที่สุด ข้าจะตบรางวัลคนคนนั้นโดยให้เลือกผู้หญิงเป็นคู่ก่อนคนแรก!”

 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของผู้เป็นนาย มันก็ช่วยปลุกระดมให้เหล่าภูตหมาป่าเกิดความฮึกเหิมขึ้นมาทันที

 

บัดนี้ดวงตาหมาป่าสีเขียวเข้มหลายคู่เปล่งแสงเยือกเย็น พร้อมกับที่พวกมันส่งเสียงหอนออกมา และรีบพุ่งเข้าไปยังประตูทางเข้าเผ่าหลังจากได้ยินคำสั่งของหลางเมี่ย

 

ตูม! ตูม!

 

ทันใดนั้นเอง เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้เหล่าภูตในถ้ำตื่นตระหนก

 

“ท่านผู้เฒ่า เผ่าของเราถูกรุกรานใช่ไหม ข้าได้ยินเสียงระเบิด พวกภูตที่บุกรุกเข้ามาอาจถูกระเบิดตายไปจนหมดแล้ว!”

 

“ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก  ภูตหมาป่ามีจำนวนมาก ข้าเกรงว่าพวกมันจะไม่ตายง่ายขนาดนั้น...”

 

กลุ่มภูตชายในถ้ำที่ได้ยินเสียงระเบิดรีบมารวมตัวกับหัวหน้าเผ่าทีละคน ซึ่งมีทั้งคนที่กำลังกังวล และคนที่ตกใจกลัว

 

ทางด้านผู้นำสูงสุดของเผ่าขมวดคิ้วแน่น ในขณะที่เขามองออกไปนอกถ้ำโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่นั่นมันกลับดูผิดปกติกว่าที่เคย

 

เขาไม่คาดคิดว่าวันที่ฝ่ายศัตรูบุกจู่โจมจะมาถึงเร็วขนาดนี้ และมันเป็นอย่างที่หูเจียวเจียวกังวลจริง ๆ

 

“ท่านผู้เฒ่า เราจะทำยังไงต่อไปดี?”

 

“ข้าต้องรีบแจ้งผู้หญิงในเผ่าและไปปกป้องพวกนาง คนพวกนั้นจะต้องหมายตาเสบียงกับผู้หญิงของเผ่าเราเอาไว้แน่นอน!”

 

ภูตหลายคนถามอย่างกระวนกระวายใจ

 

หัวหน้าเผ่าถอนสายตาออกมาจากข้างนอกถ้ำ แล้วใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตะโกนสั่งเสียงดัง “หูชิงซาน เจ้าพาทุกคนไปรวมตัวกันนอกเผ่าเพื่อเตรียมต่อสู้กับผู้บุกรุก”

 

“หูชิงเกากับหูชิงหลู่ เจ้า 2 คนนำกลุ่มภูตไปแจ้งข่าวให้ผู้หญิงในเผ่าทราบ และพาพวกนางกับเด็ก ๆ ไปหลบยังที่ปลอดภัย จำไว้ว่าเจ้าต้องปกป้องความปลอดภัยของผู้หญิงและเด็กก่อนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!”

 

“ส่วนคนที่เหลือ พวกเจ้าไปขนย้ายเสบียงกับข้า”

 

แค่เวลาเพียงไม่นาน คนเป็นหัวหน้าเผ่าก็จัดการทุกอย่างให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

 

“รับทราบ!”

 

เหล่าภูตชายตอบพร้อมเพรียงกันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและดังก้องกังวานไปทั่วถ้ำ

 

ทุกคนรู้ว่ากำลังต้องเผชิญกับอะไร และถึงแม้ว่าพวกเขาจะถูกผู้อาวุโสขอให้ไปตายก็จะไม่มีใครยอมถอย

 

เพราะข้างหลังผู้ชายอย่างพวกเขายังมีผู้หญิงและเด็กที่ต้องการการปกป้อง!

 

ครู่ถัดมา หัวหน้าเผ่าผงกหัวก่อนจะส่งสัญญาณให้หูชิงซานเปิดปากถ้ำ

 

ความจริงแล้วอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปสักหน่อยที่เขาให้พี่น้องตระกูลหู 2 คนไปปกป้องผู้หญิงและเด็ก แต่เขาคิดว่าหูเจียวเจียวคงไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับพี่น้องของนาง

 

สำหรับหูชิงซาน ความแข็งแกร่งของเขาโดดเด่นมาก เขาสามารถปกป้องตัวเองได้แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในอันตรายก็ตาม

 

ในตอนนั้นเอง เสียงคัดค้านก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังเหล่าภูต

 

“ไม่ได้!”

 

“พวกเจ้าออกไปไม่ได้ และพวกเจ้าไม่สามารถนำเสบียงออกไปไหนได้ด้วย!”

 

เมื่อทุกคนหันไปมองก็เห็นแม่กวางเฒ่ายืนอยู่ข้างหลังพวกเขาและตะโกนด้วยสีหน้าโกรธจัด

 

ปัจจุบันลู่มู่ไม่ได้กินเนื้อมา 10 วันแล้ว นางใช้ชีวิตอยู่กับการกินส้มโอและน้ำตลอดทั้งวัน ทำให้ตัวของนางในตอนนี้ซีดเซียวซูบผอมลงจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม

 

“ลู่มู่ อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่ กลับไปซะ”

 

“เราจะส่งเจ้าไปยังที่ปลอดภัย เจ้าไม่ต้องกังวล...”

 

ภูตชายทั้งหลายขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ยังพยายามปลอบโยนนาง

 

ทว่าหญิงชราใช้มือข้างหนึ่งพยุงตัวกับกำแพง ส่วนมืออีกข้างชี้ไปที่กลุ่มภูตตรงหน้า

 

“พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดปากถ้ำ ตราบใดที่เราซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ฝูงภูตหมาป่าจะหาเราไม่เจอ และเราจะสามารถอยู่รอดได้ตลอดฤดูหนาวนี้!”

 

“ทันทีที่พวกเจ้าออกไป ข้าจะตกอยู่ในอันตราย!”

 

บัดนี้ในหัวของแม่กวางเฒ่าคิดเพียงว่าตราบใดที่ทุกคนในถ้ำและเสบียงยังอยู่ที่นี่ นางจะไม่มีวันอดตาย

 

ส่วนความปลอดภัยของผู้หญิงคนอื่น ๆ ในเผ่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับนางกันล่ะ?

 

เหนือสิ่งอื่นใด ลู่มู่ต้องการให้ลู่หลี ลูกชายของนางรอดชีวิตเท่านั้น

 

เมื่อภูตทุกคนได้ยินคำพูดของแม่กวางเฒ่า ใบหน้าของพวกเขาก็มืดลง “ลู่มู่ เจ้ากำลังพูดอะไร!”

 

“ถ้าเราไม่ออกไป จะให้พวกเราทนดูศัตรูมาลักพาตัวผู้หญิงของเผ่าไปอย่างนั้นหรือ?”

 

“ใช่ อย่าลืมว่าตอนนี้ลูกของเจ้า ลู่เมี่ยนเอ๋อก็อยู่ข้างนอกเหมือนกัน เจ้าจะใจร้ายไม่สนใจลูกของตัวเองได้ลงคอหรือไง!”

 

ในสายตาของภูตที่อยู่ที่นี่ ลู่มู่กลายเป็นตัวถ่วงแข้งถ่วงขาสำหรับทุกคนไปแล้ว

 

รวมถึงพวกเขาหมดความอดทนกับนางแล้วเช่นกัน

 

“ข้าไม่สน! ยังไงก็ตาม พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากที่นี่ ถ้าใครกล้าออกไป พวกเจ้าต้องข้ามศพข้าไปก่อน!”

 

แม่กวางเฒ่าส่งเสียงตะคอกอย่างเย็นชา นางตั้งท่าไม่ฟังคำพูดของใครอีกเลยพร้อมกับผลักภูตที่ขวางทางเพื่อวิ่งไปยังทางออกของถ้ำ และยืนกางแขนพิงหินไว้

 

วินาทีนี้ลู่มู่กลายเป็นคนที่ไม่กลัวตาย อีกทั้งยังบ้าดีเดือดสุด ๆ 

 

“ถ้าพวกเจ้าไม่ข้ามศพข้าไป ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าออกไปแน่”

 

“นี่เจ้า!”

 

“ลู่มู่ เจ้ามันไร้เหตุผล!”

 

ในตอนนี้ไม่มีภูตชายคนไหนที่ไม่โกรธเพราะความเห็นแก่ตัวของแม่กวางเฒ่าเลยสักคน

 

รวมถึงใบหน้าของหัวหน้าเผ่าเองก็ยังเหยเกเป็นรอยยับย่น เขาออกคำสั่งให้คนลากนางออกไปให้พ้นทาง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังโครมครามอยู่นอกถ้ำ

 

ทุกคนตกใจหันไปมองที่ทางเข้าถ้ำอย่างกระวนกระวาย

 

แคร่ก! แคร่ก!

 

มีเพียงเสียงแตกร้าวดังมาจากปากถ้ำ จากนั้นรอยร้าวหลายรอยก็ปรากฏขึ้นบนหินก้อนใหญ่ที่ปิดปากทางเข้าถ้ำเอาไว้

 

“ลู่มู่ หลบเร็วเข้า!”

 

“รีบออกมาจากตรงนั้น!”

 

ขณะนี้ภูตผู้หวังดีหลายคนรีบพูดเตือนหญิงชราที่ยืนอยู่ตรงจุดที่มีรอยร้าว

 

แต่แม่กวางเฒ่ากลับไม่ยอมแพ้พลางตะคอกเสียงดัง

 

“พวกเจ้าอย่ามาโกหกข้า! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้แผนการของพวกเจ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็ขอตายอยู่ตรงนี้!”

 

หลังจากนางพูดจบ หินที่อยู่ข้างหลังนางก็ระเบิดออก

 

ตูม!

 

เมื่อหินหนักหล่นลงมา มันก็ทับร่างของลู่มู่ไว้ทันที จากนั้นร่างสูงโปร่งก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าถ้ำ

 

เขาก้าวเดินเข้ามาแบบไม่เร่งรีบแล้วเหยียบหินที่อยู่บนร่างของคนที่นอนอยู่ข้างใต้

 

“...”

 

ยามนี้ในใจภูตทุกคนคิดว่า

 

เจ้าจะมาโทษเราไม่ได้นะ เป็นเจ้าที่ดื้อรั้นเอง

 

เมื่อหลงโม่มาถึงที่นี่ เขาก็สังเกตเห็นว่าเหล่าภูตมองมาที่ตนด้วยสายตาแปลกประหลาด

 

จากนั้นมังกรหนุ่มกวาดตามองพวกภูตที่รวมมาตัวกันที่ทางเข้าถ้ำ และถามด้วยความสงสัยว่า “มีเรื่องอะไรกัน?”

 

“ไม่มีอะไร...”

 

ทุกคนส่ายหัวตอบแบบพร้อมเพรียงกันโดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่มีใครอยากใจดีกับแม่กวางเฒ่าน่ารำคาญอีกต่อไป

 

“อืม”

 

ทางด้านหลงโม่ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาละสายตาจากทุกคนไปมองหัวหน้าเผ่าที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและเดินไปหาอีกฝ่าย

 

แล้วจู่ ๆ หินที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของชายหนุ่มก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น

 

ปัจจุบันใบหน้าของลู่มู่ถูกกดกับหิน นางอยากจะส่งเสียงร้องให้คนช่วยเหลือ แต่ตอนนี้มีแต่เศษอะไรก็ไม่รู้อยู่เต็มปากนาง...