บทที่ 230: คำสั่งของท่านผู้เฒ่า

“ท่านผู้เฒ่า มีคนมาเหยียบกับดักของเจียวเจียว” หลงโม่ไม่ได้สนใจความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นใต้ฝ่าเท้าตน เขาเดินเข้าไปในถ้ำในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด

 

ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพยักหน้าตอบรับ “เรารู้แล้ว เจ้ามาทันเวลาพอดี” 

 

ต่อมา ชายชราเหลือบมองภูตที่รวมตัวกันอยู่ข้างหลังเขา ก่อนจะหันกลับมาถามมังกรหนุ่มด้วยเสียงทุ้มต่ำ

 

“ข้าได้เตรียมการให้หูชิงซานออกไปต้านศัตรูเอาไว้แล้ว เจ้าจะพาผู้หญิงหนีหรือจะออกไปกับหูชิงซาน ... ”

 

ความจริงแล้วในใจของผู้อาวุโสต้องการให้หลงโม่ไปปกป้องหูเจียวเจียว

 

เนื่องจากข้างนอกมีอันตรายมากมาย หากกลุ่มภูตที่ไปต้านผู้บุกรุกไม่กลับมา อย่างน้อยหลงโม่ก็สามารถปกป้องความปลอดภัยของหูเจียวเจียวได้

 

แต่มังกรหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลว่า “ข้าจะร่วมต่อสู้กับหูชิงซาน”

 

ในฐานะภูตชาย เขาควรกำจัดภัยรุกรานที่มีต่อคู่ของตน หากเขาไม่สามารถต้านทานการบุกจู่โจมของศัตรูได้ การหนีไปกับเจียวเจียวตามลำพังมันไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหาระยะยาว

 

ชายหนุ่มไม่ต้องการให้ภรรยาสาวใช้ชีวิตแบบที่เขาเคยอยู่ในป่า

 

หูชิงซานที่ได้ยินเช่นนั้นชำเลืองมองสามีของน้องสาวอย่างชื่นชม การที่เขาสามารถตัดสินใจได้โดยไม่ลังเลในช่วงเวลาแบบนี้ มันพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาเป็นภูตที่มีความรับผิดชอบแค่ไหน

 

แม้ว่าครั้งนี้จะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับจิ้งจอกหนุ่มจริง ๆ แต่ในฐานะพี่ชายอย่างเขาก็วางใจที่จะส่งต่อน้องสาวให้กับหลงโม่ดูแล

 

ทางด้านหัวหน้าเผ่าเอ่ยถามอีกครั้ง

 

“เจ้าคิดให้ดี ๆ ก่อน กลุ่มภูต—”

 

“ข้าคิดดีแล้ว ท่านผู้เฒ่า”

 

หลงโม่ขัดจังหวะคำพูดของชายชราด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว งั้นเจ้าไปกับหูชิงซาน” ผู้นำสูงสุดของเผ่าถอนหายใจ แล้วไม่พยายามเกลี้ยกล่อมชายหนุ่มอีก

 

ในเมื่อมังกรหนุ่มไม่มีความลังเลใจ เขาก็ไม่กล้าเสียเวลาอีกต่อไป และจัดสรรกำลังคนทันทีโดยให้ทุกคนอยู่ในสภาวะเตรียมพร้อมต่อสู้

 

ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน หัวหน้าเผ่าได้เรียกหูชิงซานไปพูดคุยกันตามลำพัง

 

“ชิงซาน ข้าจะฝากเรื่องนี้ไว้กับเจ้า เจ้าต้องหยุดกลุ่มภูตไม่ให้เข้ามาในเผ่า อย่างน้อยก็ให้พวกผู้หญิงมีเวลาได้หลบหนีออกไปให้นานที่สุด”

 

เขาไหว้วานพลางตบไหล่อีกฝ่ายและพูดเสียงแผ่วเบา

 

“รับทราบ ท่านไม่ต้องกังวล ท่านผู้เฒ่า แม้ว่าข้าจะต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะไม่ปล่อยให้พวกมันฝ่าเข้ามาในเผ่าได้อย่างแน่นอน”

 

จิ้งจอกหนุ่มทำหน้ามุ่งมั่นและตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน

 

เขารู้ว่าหัวหน้าเผ่าสามารถมอบหมายเรื่องสำคัญเช่นนี้ให้ตนได้เพราะความไว้วางใจที่มีในตัวเขา และเขาไม่ควรทำให้อีกคนผิดหวัง

 

เมื่อประมุขของเผ่าเห็นท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจของชายหนุ่มก็รู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

 

เขาตัดสินใจมอบหมายงานนี้ให้กับหูชิงซานเพราะเขาตั้งใจที่จะฝึกฝนชายคนนี้ด้วย แม้ว่าอิงหยวนจะเป็นภูตที่แข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ไม่รอบคอบในการทำสิ่งต่าง ๆ ในขณะที่หูชิงซานมีอารมณ์ที่มั่นคงแล้วควบคุมสติได้ดี ซึ่งเขาถือได้ว่าเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเผ่านี้

 

เงื่อนไขสำหรับเผ่าอื่น ๆ ในการเลือกผู้นำคือความแข็งแกร่ง แต่ในความเห็นของชายสูงวัยกลับมองว่ามันไม่ควรเป็นเช่นนั้น เผ่าของพวกเขาเองยังอ่อนแอเมื่อเทียบกับเผ่าขนาดใหญ่ อีกทั้งการพึ่งพาภูตเพียงคนเดียวมันยังไม่เพียงพอ

 

นี่คือประสบการณ์ที่หัวหน้าเผ่าได้รับจากการบริหารเผ่ามากว่า 20 ปี

 

“นอกจากนี้... เจ้าควรเฝ้าดูหลงโม่ไว้ด้วย อย่าปล่อยให้เขาตกอยู่ในอันตราย” หลังจากที่ผู้อาวุโสพูดจบ เขาก็พูดเสริมอีกประโยค

 

ตอนนี้หูเจียวเจียวเป็นเหมือนมันสมองของเขา ดังนั้นเขาควรให้ความสำคัญกับคู่ของนางเช่นกัน

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้าเข้าใจแล้ว” จิ้งจอกหนุ่มพยักหน้ารับอย่างจริงจัง

 

หลังจากผู้นำสูงสุดออกคำสั่งเสร็จสรรพ เขากับภูตอีกกลุ่มหนึ่งก็เฝ้าดูพวกหูชิงซานวิ่งออกไปจากถ้ำ

 

ทางด้านกลุ่มของหัวหน้าเผ่าก็ไม่รอช้า พวกเขาเริ่มเคลื่อนย้ายเสบียงทันที

 

หากภูตหญิงและเด็กจะต้องหลบหนีออกจากที่นี่ ถ้าอยากให้พวกนางอยู่รอดตลอดฤดูหนาวนี้ พวกเขาจะต้องมีเสบียงเพียงพอเพื่อเป็นปากท้องให้กับกลุ่มผู้หญิงและเด็ก

 

ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกตน แต่ภูตหญิงกับเด็ก ๆ จะไม่อดตายท่ามกลางความหนาวเหน็บแน่นอน 

 

นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่เหล่าภูตชายประเมินเอาไว้

 

ยามนี้หูชิงซานนำภูตส่วนใหญ่ออกไป ในขณะที่ 2 พี่น้องหูชิงเกากับหูชิงหลู่สั่งให้ภูตที่เหลือออกเดินทางไปพร้อมกันตามคำสั่งของท่านผู้เฒ่า

 

ในเวลาเดียวกันนั้น แม่กวางเฒ่าลุกขึ้นมานั่งกุมหน้าร้องไห้โอดครวญอยู่บนพื้น แต่ไม่มีใครหันมาสนใจนางเลยสักคน

 

“ลู่มู่ ไปเรียกลู่หลีกับพ่อของเขามาเก็บของ เราจะไปจากที่นี่กันแล้ว” หูชิงเกาพูดเตือนนางด้วยใบหน้าเย็นชา

 

แม้ว่าเขาอยากจะทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้ที่นี่จริง ๆ แต่ผู้อาวุโสสูงสุดมีคำสั่งให้พาทุกคนหลบหนีออกไป เขาจึงทำได้เพียงทำตามคำสั่งของชายสูงวัยเท่านั้น “รีบลุกขึ้นเร็วเข้า ถ้าเจ้ายังไม่ขยับอีก ข้าจะลากเจ้าออกไปเอง” 

 

เมื่อหญิงชราได้ยินอย่างนั้น นางก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากพื้นแล้วยืนอยู่ด้านหลังหัวหน้าเผ่าพลางมองจิ้งจอกหนุ่มด้วยสายตาหวาดระแวงเพราะกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายลากถูลู่ถูกังแบบไม่ไยดี

 

“ข้าต้องการติดตามท่านผู้เฒ่า!” นางตะโกนตอบเสียงหลง

 

นางคิดว่าการตามผู้นำสูงสุดของเผ่าไปจะปลอดภัยที่สุด

 

อย่างน้อยหัวหน้าเผ่าก็ยังมีเสบียงเก็บเอาไว้มากมาย นางไม่โง่ขนาดนั้น นางจึงต้องอยู่กับชายผู้นี้และเสบียง!

 

ถ้านางออกไปกับหูชิงเกาแล้วโดนภูตพวกนั้นจับตัวล่ะ?

 

พอจิ้งจอกหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมมากับตนก็ขมวดคิ้วฉับ ใบหน้าของเขาแสดงความกระวนกระวายใจเล็กน้อย ตอนนี้เขาหมดความอดทนกับลู่มู่แล้ว

 

“เจ้าจะยอมไปดี ๆ หรือไม่ไป?  ถ้าอยากตายนักก็อย่าลากทุกคนไปตายกับเจ้า หากเจ้ายังขืนชักช้า ข้าจะไม่ปรานีกับเจ้าอีก” 

 

เขายังต้องรีบไปหาน้องสาวของเขาให้เร็วที่สุด!

 

ชายหนุ่มไม่มีเวลามาเล่นอยู่กับยัยกวางเฒ่าจอมดื้อด้านที่นี่!

 

“ช่างเถอะ ๆ ชิงเกา เจ้ากับชิงหลู่รีบไปเถอะ ข้าจะให้ครอบครัวลู่มาช่วยเรา ยังไงเราจะได้พบกันหลังจากที่เราขนส่งเสบียงเสร็จแล้ว”

 

หัวหน้าเผ่ายืนโบกมือให้จิ้งจอกหนุ่มออกไปก่อน

 

ด้วยนิสัยใจคอของลู่มู่ แม้ว่านางจะออกไปพร้อมกับพวกหูชิงเกา นางก็อาจเป็นตัวถ่วงแข้งถ่วงขาทุกคนระหว่างทาง ดังนั้นมันไม่ดีกว่าหรือที่เขาจะรั้งนางไว้ข้างกายตัวเองเพื่อไม่ให้คนอื่นเดือดร้อน

 

“รับทราบ” หูชิงเการับคำ ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องพาหญิงชราไปเป็นภาระด้วย จากนั้นเขาก็เดินออกไปพร้อมกับน้องสาม 

 

ทางด้านแม่กวางเฒ่าดูภูมิใจหลังจากที่นางยืนกรานสำเร็จ นางเอามือทั้ง 2 ข้างวางไว้ที่สะโพก แล้วกลอกตามองตามหลังพี่น้องตระกูลหูที่เพิ่งเดินออกไป

 

ส่วนชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่าขมวดคิ้วปรายตามองลู่มู่ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับนาง ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับภูตที่เหลือ

 

“ทุกคนเร่งมือเร็ว ย้ายเสบียงออกไปให้หมด แล้วรีบไปจากที่นี่กัน”

 

“รับทราบ!”

 

ภูตชายหลายคนตอบรับพร้อมเพรียงกัน แล้วมุ่งหน้าเข้าไปในถ้ำเพื่อขนย้ายเสบียงทันที

 

อันที่จริงชายสูงวัยคาดเดาเอาไว้นานแล้วว่าเผ่าจะมีอันตราย ดังนั้นเสบียงของทุกคนจึงไม่ได้ถูกนำไปซ่อนไว้ โดยที่มันถูกวางกองไว้ที่พื้นแบบลวก ๆ แล้วในไม่ช้าพวกเขาก็ขนเสบียงและเคลื่อนย้ายสิ่งของทุกอย่างไปทีละชิ้นภายใต้การดูแลของผู้อาวุโส

 

ในเวลาเดียวกัน แม่กวางเฒ่าที่เห็นว่าคนอื่นกำลังยุ่งกันอยู่ก็แอบกลับเข้าไปที่ถ้ำ

 

“ไอ้แก่ ท่านผู้เฒ่ากำลังจะย้ายเสบียงทั้งหมดออกไป ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในถ้ำ ฉะนั้นเรารีบไปขโมยเนื้อกลับมากันเถอะ ลู่หลีกับข้ากำลังจะอดตายแล้ว”

 

หญิงชราเตะสามีพลางออกคำสั่งอย่างอุกอาจเกินสมควร

 

“ข้าไม่ไป แล้วข้าจะทำไปทำไม เจ้าบอกว่าข้าไร้ประโยชน์ไม่ใช่หรือ? เจ้าไปขโมยเองสิ!” บัดนี้พ่อกวางเฒ่าไม่ใช่คนขี้ประจบประแจงเหมือนที่เคยเป็นอีกต่อไป

 

เขานั่งก้มหน้าไม่ฟังคำสั่งของภรรยาเลยแม้แต่น้อย แถมยังทำราวกับว่าอีกฝ่ายไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ 

 

“ทำไมข้าถึงเพิ่งรู้ว่าเจ้าเป็นขยะไร้ประโยชน์เช่นนี้กันนะ เจ้ามันแย่ยิ่งกว่าหลงโม่เสียอีก” ลู่มู่สบถด้วยความโกรธขณะมีสีหน้าแดงก่ำพร้อมกับเตะชายชราไปอีกทีหนึ่ง

 

ทว่าความแข็งแกร่งของนางทำได้แค่ทำให้ภูตชายรู้สึกคัน ๆ เท่านั้น

 

“ใช่ ข้ามันคนไร้ประโยชน์ แล้วยังไงล่ะ...”

 

พ่อกวางเฒ่าทำตัวเป็นเหมือนก้อนโคลน เขาไม่ได้โต้แย้งนางเลย เขาแค่มองภรรยาของตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่า จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนกับพื้น

 

เขาไม่ได้สนใจที่จะหลบหนีเอาชีวิตรอดหรืออะไรทั้งนั้น เพราะถึงอย่างไร การที่เขายังคงติดตามผู้หญิงคนนี้ต่อไป เขาก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีขึ้นอยู่ดี 

 

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: โอ๊ย นางจะหนังเหนียวไปไหนเนี่ยยยยย ตอนแรกนึกว่าตุยแล้ว