บทที่ 93: ทำไมนางถึงมาที่นี่?

“นั่นอะไรน่ะ?”

 

หลงอู่ตกใจจนชะงักหยุดมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็ได้พบกับดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งปรากฏอยู่ในโพรงหญ้า

 

“ฝูงหมาป่า!”

 

“แย่แล้ว ตอนนี้น่าจะมีหมาป่าหลายร้อยตัวมารวมตัวกันที่นี่”

 

“เรากำลังถูกฝูงหมาป่าล้อมไว้!”

 

ในเวลาเดียวกัน กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังภูตมังกรผู้หลงตัวเองก็เห็นฝูงหมาป่าเช่นเดียวกัน พวกเขาตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นตระหนกโดยที่ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าอีกแม้แต่คนเดียว

 

ตอนนี้จึงเหลือเพียงหลงโม่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเพียงลำพัง เขาจ้องมองเสือหูขาดด้วยสายตาเย็นชา “นี่เป็นแผนของเจ้าหรือ?”

 

“ฮ่าๆๆ เจ้าฆ่าน้องชายข้า วันนี้ข้าจะฝังเจ้าอยู่ที่นี่! แล้วข้าก็ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะว่าหมาป่าพวกนี้ไม่ใช่หมาป่าธรรมดา ขอให้สนุกล่ะ!”

 

เสือโคร่งตัวใหญ่หัวเราะเสียงดัง จากนั้นมันก็ตะปบของบนพื้นแล้วขว้างเข้าใส่เหล่าภูตตรงหน้า

 

“อะไรน่ะ!?”

 

กลุ่มภูตชายจากในเผ่าหลบของที่ถูกศัตรูขว้างมาด้วยความตกใจ ในเวลาเดียวกัน หลงโม่ในร่างมังกรก็บินขึ้นไปในอากาศอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเห็นว่าเสือหูขาดตัวนั้นปากองเนื้อสับจนกระจายไปทั่วบริเวณ

 

เนื้อสับที่ลอยไปทั่วท้องฟ้าตกลงบนตัวภูตคนอื่น ก่อนที่กลิ่นคาวเลือดจะโชยไปในอากาศรอบ ๆ

 

ชั่ววินาทีนั้น หมาป่าที่ซุ่มอยู่รอบนอกรีบขยับตัวพุ่งเข้ามาราวกับว่ามันได้รับสัญญาณบางอย่าง จากนั้นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง ผู้คนดีดดิ้นตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด และเสียงเห่าหอนของหมาป่าก็ดังขึ้น

 

ยามนี้หลงอู่และหลงโม่กำลังบินอยู่ในอากาศจึงสามารถหลุดรอดออกมาจากวังวนแห่งความตายนั้นได้

 

แต่ภูตของเผ่าที่อยู่ขอบชายป่าไม่มีใครหลบพ้น พวกเขาถูกฝูงหมาป่าพุ่งเข้ากัดพร้อมเหวี่ยงลงกับพื้น ในขณะที่ภูตบางคนตอบสนองได้ช้าจึงถูกฝูงสัตว์ร้ายกัดคอขาดก่อนที่พวกเขาจะทันได้ต่อสู้กลับ

 

ฉัวะ!

 

แล้วเลือดก็สาดกระเซ็นเข้าใส่คนที่อยู่ใกล้ ๆ

 

อันที่จริงในใจของทุกคนก็อยากจะพุ่งเข้าไปช่วยเหลือคนในเผ่าเดียวกัน แต่ตอนนี้มีนักล่ากระหายเลือดวิ่งเข้าใส่ตนมากขึ้นเรื่อย ๆ แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดแล้วนับประสาอะไรกับการไปช่วยชีวิตอิงหยวน

 

ในด้านของอินทรีหนุ่ม นอกจากกลุ่มของเขาจะไม่มีความได้เปรียบในด้านจำนวนคนแล้ว คนที่เหลือยังโดนหมาป่าที่อยู่ข้างหลังทำให้เสียสมาธิอีก ดังนั้นพวกเขาจึงถูกแมงป่องที่มีพิษร้ายแรงโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

พอหลงโม่ได้เห็นว่าสถานการณ์กำลังเลวร้ายมากยิ่งขึ้น เขาก็ไม่มีเวลามานั่งคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เสือหูขาดพูด เขารีบโฉบลงไปฟาดหางมังกรขนาดยักษ์เข้าใส่กลุ่มหมาป่าที่อยู่ใกล้ ๆ พวกของตน แล้วหมาป่าพวกนั้นก็ปลิวไปกระแทกต้นไม้อย่างจัง

 

“เจ้ายังขยับได้ไหม?” นัยน์ตาสีทองมองไปยังภูตชายที่ร่างกายโชกไปด้วยเลือดบนพื้น

 

“ได้!”

 

ชายคนนั้นกลับมามีสติอีกครั้ง เขารีบยกมือเช็ดเลือดออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นมาจัดการกับฝูงนักล่ารอบตัว

 

ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่เลือดของเขาเอง แต่เป็นเลือดของสมาชิกในเผ่าที่ถูกศัตรูกัดคอขาดตาย

 

“ถ้าเจ้ายังขยับได้ก็รีบไปช่วยพวกเขาเร็วเข้า” หลงโม่คำรามเสียงต่ำด้วยสายตาสงบ ก่อนจะทะยานใส่กลุ่มสัตว์ร้ายเพื่อต่อสู้กับพวกมันต่อไป

 

ทุกครั้งที่กรงเล็บมังกรโจมตีถูกตัวหมาป่า หัวของมันจะถูกกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

 

จากนั้นภูตชายที่อยู่ใกล้ ๆ ก็จะเข้าไปซ้ำเติมมันจนตาย ในขณะที่พวกเขาแอบสาปแช่งหมาป่าตัวฉกาจอยู่ในใจ เสร็จแล้วก็รีบไปจัดการกับศัตรูตัวอื่นพร้อมกับพรรคพวกของตน 

 

แต่ถึงกระนั้น หมาป่าดุร้ายก็ยังคงหลั่งไหลเข้ามาไม่สิ้นสุด ซึ่งไม่ต่างจากฝูงผีดิบที่ไม่มีวันตาย ไม่ว่าพวกเขาจะฆ่ามันเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็จะมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม หลังจากนั้นไม่นาน ภูตหลายคนก็ถูกศัตรูปลิดชีวิต ส่วนบางคนก็ได้รับบาดเจ็บหนัก 

 

ปัจจุบันบนพื้นรอบ ๆ เต็มไปด้วยชิ้นส่วนแขนขาของศพที่ไม่อาจตามหาเจ้าของได้แล้ว พร้อมกับที่พวกหลงโม่กำลังเริ่มอ่อนแรง

 

แม้แต่หลงอู่ผู้เสแสร้งมาตลอดก็ยังสูญเสียพละกำลังไป เขากัดฟันมองดูกลุ่มนักล่ากระหายเลือดที่อยู่รอบนอก ขณะที่ฉีกร่างของหมาป่าตัวหนึ่ง เขาก็สถบด่าด้วยเสียงลอดไรฟัน

 

“ทำไมหมาป่าพวกนี้ถึงฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที! ไอ้หมาบ้าเอ๊ย แถวนี้มีหมาป่ากลุ่มใหญ่ขนาดนี้อาศัยอยู่ด้วยรึ!?”

 

ตามปกติแล้วหมาป่ามักอาศัยอยู่ร่วมกันเป็นฝูง แต่การที่มีหมาป่าหลายร้อยตัวรวมฝูงกันนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากจนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แล้วทำไมสัตว์ร้ายที่เขากำลังเผชิญหน้าถึงมีมากขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

เมื่อชายร่างกำยำคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาสีเข้มก็เหลือบมองไปที่หลงโม่

 

เขาเป็นภูตมังกร แค่เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ฝูงหมาป่าก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แล้ว ในขณะที่กลุ่มคนไร้ประโยชน์ที่อยู่ด้านล่างจะตายกันหมด

 

แต่ไอ้ขยะพวกนี้ไม่ได้สำคัญอะไร พวกมันตายไปก็แค่นั้น ทว่าก่อนที่ทุกคนจะตายกันหมด เขาต้องทำให้หลงโม่จากโลกนี้ไปพร้อมกับพวกมันให้ได้ก่อน

 

ยามนี้มังกรหนุ่มจดจ่ออยู่กับการต่อสู้กับหมาป่ามากจนเขาไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของหลงอู่ที่ขยับมาอยู่ข้างหลังตน จังหวะนั้นเขาหันไปเห็นหมาป่าสีเทาตัวสูงที่ดูเหมือนจะเป็นจ่าฝูงกำลังได้รับการคุ้มกันจากลูกน้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขานัก

 

ทางด้านหมาป่าสีเทาตัวนั้นก็กำลังจ้องมองมาที่ชายหนุ่มเช่นกัน สายตาอาฆาตของมันนั้นทำให้เขารู้สึกตงิดใจ

 

แล้วความรู้สึกแปลก ๆ ก็เกิดขึ้นในใจของหลงโม่

 

หมาป่าตัวนี้... มีบางอย่างผิดปกติ!

 

ครู่ถัดมา มังกรหนุ่มกวาดสายตามองหมาป่ารอบตัวเอง ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีคนคอยควบคุมอย่างรอบคอบ พวกมันจะเข้าโจมตีทีละตัว หากรู้สึกหมดแรงก็จะถอยกลับไปเปลี่ยนตัวใหม่เข้ามาแทนที่ 

 

แล้วพวกมันก็จะผลัดกันพุ่งเข้ามากัดเหยื่อในวงล้อมเหมือนต้อนมดเข้ารัง 

 

“ไม่ได้การ จ่าฝูงตัวนั้นกำลังสั่งการฝูงหมาป่า ถ้าเราไม่จัดการมันให้ได้เสียก่อน เราคงจะถูกพวกมันฆ่าตายอยู่ที่นี่กันหมด!”

 

พอหลงโม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นวิตกกังวล เขาจึงรีบกระซิบบอกสมาชิกในกลุ่มที่อยู่ใกล้ ๆ ทันที

 

หากพวกเขาไม่จัดการกับหัวหน้าฝูงหมาป่าให้เร็วที่สุด แม้ว่าทุกคนจะไม่ถูกหมาป่ากิน แต่ถึงอย่างไรเหล่าภูตทั้งหลายก็จะตายหลังจากที่ภูตเร่ร่อนจัดการกับอิงหยวนได้สำเร็จ

 

ในตอนนั้น ชายหนุ่มกลัวว่าพวกภูตในเผ่าของตนจะ...

 

ใบหน้าของหลงโม่เคร่งเครียดขึ้นในทันใด เขาเพิ่งเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดว่าพวกภูตเร่ร่อนวางแผนอะไรไว้

 

ยามที่เขานึกถึงหูเจียวเจียวและลูกทั้ง 5 คนจะต้องเผชิญกับความโหดร้ายของภูตป่าเถื่อนพวกนั้น ดวงตามังกรสีทองก็ถูกย้อมไปด้วยหมอกสีเลือด จังหวะที่เขากำลังจะพุ่งเข้าไปต่อสู้กับจ่าฝูงอย่างไม่คิดชีวิตก็มีเสียงนกร้องดังขึ้นบนท้องฟ้า

 

“วี้ดดดดดดดด!”

 

จากนั้นเสียงแหลมสูงแปลก ๆ ก็ดังตามมา

 

เมื่อหมาป่าได้ยินเสียงปริศนา พวกมันก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างระแวดระวังเพื่อป้องกันแขกกลุ่มใหม่ที่ไม่ได้รับเชิญ

 

แต่พอหัวหน้าฝูงหมาป่าเห็นว่าบนท้องฟ้ามีเพียงภูตเผ่านกเพียงไม่กี่ตัว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็แสดงถึงความดูถูก 

 

กองหนุนเพียงไม่กี่ตัวจะทำอะไรได้ พวกมันอยากจะมาตายกับเจ้าพวกนี้หรือไง?

 

วันนี้ทุกคนจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่และถูกฝังไปพร้อมกับหมาป่าในฝูงของมัน!

 

ทางด้านหลงโม่ชำเลืองมองไปทางต้นเสียง ก่อนจะพบว่าข้างบนนั้นมีภูตนกเพียงไม่กี่คนที่ถูกทิ้งไว้ปกป้องเผ่า ความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่ในระดับปานกลาง คนกลุ่มนี้ถือว่ามีพลังน้อยกว่าอิงหยวนมาก แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้เก่งเรื่องการต่อสู้เลย

 

ต่อมา มังกรหนุ่มสลัดความคิดเกี่ยวกับผู้มาใหม่ทิ้งไปทันที อย่างน้อยการมีสมาชิกมาเพิ่มอีกคนหนึ่งก็ทำให้พวกเขามีความหวังที่จะชนะมากขึ้นแม้มันจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม

 

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะถอนสายตาออกไป ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นผู้หญิงตัวเล็กนั่งอยู่บนหลังนกที่บินเข้ามาตัวสุดท้าย ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปทางนั้นในขณะที่รูม่านตาขยายออก

 

หูเจียวเจียว!

 

นางมาที่นี่ได้อย่างไร?

 

ทำไมนางที่เป็นผู้หญิงถึงตามผู้ชายมายังสถานที่อันตรายเช่นนี้!

 

ในตอนนั้นเอง เหมือนหัวใจของหลงโม่ระเบิดออกทันทีที่เขาเห็นจิ้งจอกสาว 

 

“หลงโม่ ระวัง!”

 

ภูตที่อยู่ข้างหลังเขาร้องอุทาน วินาทีถัดมา มังกรหนุ่มที่ถูกโจมตีกะทันหันก็รู้สึกแสบที่หาง 

 

ก่อนหน้านี้ในขณะที่เขากำลังลอยตัวอยู่กลางอากาศ หมาป่าตัวหนึ่งก็กระโดดขึ้นมากัดหางของเขาแน่น

 

ทว่าหลงโม่ไม่สนใจความเจ็บนั้น และเหวี่ยงหางไปทางต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ อย่างแรง

 

ปัง! 

 

ต้นไม้รับแรงไม่ไหวถึงขั้นหักโค่น ส่วนหมาป่าตัวนั้นก็ถูกกระแทกจนเลือดสาด ก่อนที่มันจะปล่อยปากทิ้งร่างร่วงลงกับพื้นแน่นิ่งไป

 

ในขณะเดียวกัน หลงอู่ตวัดตามองไปยังภูตหนุ่มที่เตือนหลงโม่ พร้อมกับมีร่องรอยของความไม่พอใจฉายแววในดวงตาที่น่ากลัวของเขา

 

เมื่อครู่นี้เขาจงใจหลีกทางให้หมาป่าตัวนั้นโจมตีไอ้สวะนั่น แต่ผู้ชายคนนี้กลับทำลายแผนของเขาพังยับเยิน 

 

บัดซบ!

 

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา หลงโม่คงถูกกัดจนคอขาดไปแล้ว!

 

ทันทีที่ชายหนุ่มคนนั้นเห็นว่ามังกรหนุ่มไม่เป็นอะไร เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่วินาทีต่อมา เขาเห็นหูเจียวเจียวนั่งอยู่บนตัวภูตนกที่กำลังบินมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างเพราะตกใจอีกครั้ง

 

“น้องเล็ก! ทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่!?”