บทที่ 81: เหยาเอ๋อไม่มีขน

“หูเจียวเจียวไม่ได้บอกเจ้าหรือ?” หัวหน้าเผ่าทำหน้าประหลาดใจ

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็หม่นหมองลง

 

ทันใดนั้น ชายสูงวัยก็นึกขึ้นได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้ง 2 คนไม่ดีนัก เขาจึงยิ้มและรีบปลอบโยนอีกฝ่าย “อย่ากังวลไปเลย นางคงยุ่งจนไม่มีเวลาบอกเจ้า”

 

ต่อมา เขาก็บอกสิ่งที่จิ้งจอกสาวเพิ่งอธิบายให้ตนรู้เมื่อครู่ 

 

มังกรหนุ่มที่ได้ฟังไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา แต่จดมันลงในใจอย่างเงียบ ๆ

 

แล้วทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่นานหลังจากนั้น หูเจียวเจียวเพิ่งก็รู้ตัวว่าหลงโม่ไม่ได้เดินตามเธอมา

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงว่าผู้ชายคนนั้นเกลียดเธอมากแค่ไหน เธอก็เลิกสนใจอีกฝ่าย เพราะถ้าเขายังคงติดตามตัวเองต่อไป เธอคงรู้สึกอึดอัด!

 

เนื่องจากหนังสัตว์ที่หลงโม่ถลกออกมาครั้งล่าสุดมีหลายผืน หูเจียวเจียวจึงอยากจะฟอกมันสักหน่อย ไหน ๆ เธอจะสร้างบ้านใหม่แล้ว เธอก็อยากจะเตรียมหนังสัตว์ไว้ให้พร้อมเพื่อเอาไว้ปูในบ้าน

 

ถัดมา จิ้งจอกสาวมุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลโหวพร้อมกับหนังที่ไม่ผ่านการทำอะไรเพื่อเรียนรู้วิธีการฟอกหนัง

 

นอกจากนี้ เพื่อให้ลูกทั้ง 5 คนเติบโตอย่างแข็งแรง หูเจียวเจียวจึงพาเหล่าเด็กน้อยไปกับเธอด้วย พวกเขาจะได้ไม่ต้องอยู่แต่ในบ้านทั้งวันจนไม่เคยสัมผัสกับโลกภายนอก

 

ประกอบกับโหวเซียงมีลูก 2 คน ทันทีที่เด็ก ๆ เห็นพวกหลงอวี้ ทั้งคู่ก็วิ่งไปเล่นกับอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน

 

ตอนที่พี่น้องตระกูลหลงเดินทางมาถึงบ้านของโหวเซียง เด็กหนุ่ม 3 คนดูเหมือนจะรังเกียจพวกลูกลิงจนอยากจะผลักพวกเขาออกไป แต่ทั้ง 3 คนก็ไม่ได้อยากทำร้ายคนอื่น ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ปั้นสีหน้าบูดบึ้งใส่เด็กตัวเล็ก 2 คน 

 

“ดูเหมือนว่าลูกข้าจะชอบลูกเจ้ามาก!” แม่ลิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง

 

หูเจียวเจียวมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาดใจมาก

 

เดิมทีเธอคิดว่าหลงอวี้, หลงเซียวและหลงจงจะปฏิเสธลูกลิง แต่เธอไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะรู้วิธีรับมือกับเด็กพวกนี้ด้วย

 

หนทางสู่การเปลี่ยนชะตากรรมของเธอในตอนจบมีความก้าวหน้ามาก!

 

ส่วนหลงเหยากับหลงหลิงเอ๋อเป็นคนที่ดูจะมีความสุขที่สุดที่ได้เล่นกับลูกลิง เพราะทั้งคู่ไม่มีเพื่อนเล่นเลยตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งพวกพี่ ๆ ต่างก็เคร่งขรึมมองโลกในแง่ร้าย พวกเขาไม่ชอบพูดคุยกับคนอื่น แล้วกว่าจะเอ่ยปากพูดกันแต่ละที ดอกพิกุลแทบจะร่วงออกจากปาก

 

พี่น้องคนสุดท้อง 2 คนตื่นเต้นมากที่ในที่สุดพวกลูกลิงก็เต็มใจที่จะเล่นกับตนเอง

 

เนื่องจากลิงน้อยยังเด็กมากจนไม่เข้าใจเรื่องราวของผู้ใหญ่ พวกเขารู้แค่ว่ามีคนมาเล่นด้วยจึงรู้สึกมีความสุขแค่นั้น

 

ทางหูเจียวเจียวก็ไปเรียนรู้วิธีฟอกหนังสัตว์กับโหวเซียงทุกขั้นตอน

 

แล้วช่วงเวลาที่มีแต่ความสุขสันต์ก็ผ่านไปในชั่วพริบตา

 

ครั้งนี้จิ้งจอกสาวนำหนังสัตว์ขนาดใหญ่มาทั้งหมด 3 ผืน โดยที่ผืนหนึ่งเป็นหนังสัตว์ที่หลงโม่ฆ่าเมื่อวานนี้ และอีกผืนหนึ่งถูกเธอฆ่าในวันนี้

 

“เอาล่ะ เจ้าเอาหนังสัตว์พวกนี้กลับไปวางไว้ในที่เย็น ๆ หน่อยเพื่อผึ่งลมให้แห้ง พอมันใกล้จะแห้งแล้วก็ให้นวดหนังสัตว์จนกว่าจะพร้อมใช้” โหวเซียงอธิบายขณะสาธิตวิธีการไปพร้อมกัน

 

“โหวเซียง ขอบคุณเจ้ามาก” หูเจียวเจียวกล่าวพลางเก็บหนังสัตว์ออกไปด้วยหน้าตาสดใส

 

ลิงสาวเกาหัวแก้เขินก่อนจะตอบกลับว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ข้าอยากจะตอบแทนเจ้าที่สอนข้าทำอาหาร”

 

ในช่วงเวลานี้นางเองก็มักจะไปหาแม่จิ้งจอกเพื่อเรียนรู้วิธีการทำอาหารจากอีกฝ่าย

 

แม้ว่านางจะไม่มีเครื่องปรุงรสชาติมากมายเหมือนที่จิ้งจอกสาวใช้ แต่อาหารที่นางทำก็อร่อยขึ้นกว่าเดิมมากจนตอนนี้ลูกลิงทั้ง 2 พากันอ้วนจ้ำม่ำ

 

หูเจียวเจียวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มบาง ๆ

 

หญิงสาวไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าโหวเซียงดูผอมลงกว่าเดิมเล็กน้อย ส่วนหน้าท้องดูเหมือนจะยุบลงและเนื้อบนใบหน้าก็น้อยลงด้วย

 

เหล่าภูตไม่มีกระจกเงาจึงไม่ค่อยได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของตนเองในแต่ละวัน

 

ขณะที่หูเจียวเจียวกำลังจะบอกอีกฝ่าย ลูกลิงข้าง ๆ ก็เริ่มส่งเสียงร้องไห้

 

“ลูกข้าคงหิวแล้ว ข้าขอตัวไปหาอาหารให้เด็ก ๆ กินก่อนนะ” แม่ลิงสาวรีบเดินไปอุ้มลูก ๆ เข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมทำอาหารให้พวกเขากิน

 

เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นแบบนั้นก็ไม่อยากรบกวนลิงสาว เธอจึงพาลูกทั้ง 5 คนกลับบ้านตัวเอง

 

ในยามนั้นหลงอวี้, หลงเซียวและหลงจงมีท่าทางโล่งใจปนเหนื่อยอ่อน

 

ทว่าหลงหลิงเอ๋อกับหลงเหยาอิดออดไม่อยากแยกจากสหายใหม่

 

หูเจียวเจียวหันไปมองเจ้าตัวเล็กทั้งหลายอย่างขบขัน “เอาไว้วันหน้าค่อยมาเล่นกันใหม่นะ ในอนาคตเรายังมีเวลาอีกเยอะ”

 

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตารูปทรงอัลมอนด์ที่เป็นประกาย “จริงหรือ งั้นท่านแม่จะพาเรามาเล่นที่นี่อีกใช่ไหม?”

 

เนื่องจากหลงหลิงเอ๋อไม่กล้ามาคนเดียวเพราะกลัวเด็กคนอื่นจะไม่ชอบตน

 

แต่ถ้ามีผู้เป็นแม่คอยอยู่ใกล้ ๆ นางจะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

 

ส่วนหลงจงเม้มริมฝีปาก “ถ้าเจ้าอยากมาอีกก็มาเองนะ ข้าไม่มาด้วยแล้ว”

 

สาวน้อยที่ได้ยินคำพูดนั้นแลบลิ้นใส่เขา แล้วพูดหักหน้าอีกฝ่าย “ข้าเห็นใครก็ไม่รู้กอดลูกลิงไม่ยอมปล่อยเลย แล้วยังบอกว่าขนนุ่ม ๆ น่าสัมผัสดีด้วย”

 

“ใคร… ใครพูด ไม่ใช่ข้าแน่นอน” ใบหน้าของพี่ชายคนที่ 3 เปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่เขาหันศีรษะไปอีกทางอย่างงุ่มง่าม

 

ในเวลาเดียวกัน หลงอวี้กับหลงเซียวยกมุมปากขึ้นโดยไม่รู้ตัวยามที่พวกเขาฟังการโต้เถียงของน้องทั้ง 2

 

ก่อนที่เด็กทุกคนจะรู้ตัว พวกเขาก็มองว่าหูเจียวเจียวเป็นกระดูกสันหลังของครอบครัวไปเสียแล้ว

 

“โฮ่…”  ทางด้านหลงเหยาเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกพี่ ๆ พูด เขาก็ก้มลงมองร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองอย่างสลดใจ

 

เหยาเอ๋อไม่มีขน...

 

ขณะนั้นแม่จิ้งจอกยื่นมือออกไปจับเจ้ามังกรน้อยมาไว้บนไหล่ของตนเองและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เหยาเอ๋อก็น่ารัก น่ารักเหมือนลูกลิงเลย”

 

 “หือ?” 

 

จริงสิ! เหยาเอ๋อก็เป็นลูกที่น่ารักเหมือนกัน!

 

หลังจากที่หลงเหยาได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ เขาก็หายหงุดหงิดทันที ตอนนี้เขายกหางขึ้นสะบัดไปมาอย่างตื่นเต้น

 

หูเจียวเจียวที่ได้เห็นภาพนี้ยิ้มกว้างจนดวงหน้าสว่างสดใส

 

เด็กตระกูลหลง 5 คนนี้พิเศษมากจริง ๆ พวกเขาน่ารักและไม่ได้นิสัยไม่ดีเหมือนที่เขียนไว้ในนิยาย

 

ในตอนนี้หญิงสาวพร้อมกับลูกอีก 5 คนกลับมาถึงบ้านแล้ว แต่หลงโม่ก็ยังไม่กลับมา

 

ปัจจุบันท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ  หูเจียวเจียวจึงเตรียมอาหารแสนอร่อยมากมายไว้จนเสร็จ ทว่าเธอก็ยังไม่เห็นพ่อมังกรกลับมา

 

นั่นทำให้เด็กทั้ง 5 คนอดกังวลขึ้นมาไม่ได้

 

หลงหลิงเอ๋อทำหน้ามุ่ย “ท่านพ่อไปไหน ทำไมท่านพ่อกลับบ้านช้าจัง”

 

หลงอวี้ขมวดคิ้วด้วยใบหน้าจริงจัง “เป็นไปได้ไหมที่ท่านพ่อจะหนีกลับเข้าไปอยู่ในป่าอีกครั้ง”

 

“ข้าคิดว่าเป็นไปได้นะ ท่านพ่อคงไม่อยากอยู่ที่นี่” หลงจงพ่นลมอย่างเย็นชา

 

เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นเด็กน้อยเริ่มกระสับกระส่าย เธอก็ปลอบโยนพวกเขาอย่างนุ่มนวล “ไม่ต้องกังวล บางทีพ่อของพวกเจ้าอาจจะยุ่งอยู่กับบางสิ่ง ถ้าพวกเจ้าหิวก็กินกันก่อนเลย”

 

“โอ้~” 

 

ใช่! กินก่อน กินก่อน!

 

ยามนี้หลงเหยาแทบทนรอไม่ไหวที่จะได้นั่งบนเก้าอี้ตัวเล็ก

 

เขาพยุงร่างกายส่วนบนขึ้นด้วยหาง ก่อนจะเงยศีรษะขึ้นและจ้องมองหูเจียวเจียวด้วยดวงตากลมโตสีทับทิมเพื่อรอรับอาหาร

 

หลงจงตบหัวหลงเหยาด้วยความหมั่นไส้แล้วสั่งสอนน้อยชายโดยหวังว่าจะทำให้เขาคิดได้บ้าง “เจ้ามันรู้จักแต่กิน แค่พูดถึงข้าวก็ตื่นเต้นแล้ว นี่เจ้าทำอย่างอื่นเป็นบ้างไหมเนี่ย”

 

“ฮึ่ม...”

 

หลงเหยาส่งเสียงออกมาอย่างเสียใจแล้วยกหางมาคลุมหัวตัวเอง

 

หลังจากที่เจ้ามังกรน้อยคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง นอกจากการกินแล้ว เขายังสามารถนอนหลับได้ดีด้วย

 

ขณะนี้ในใจของหูเจียวเจียวก็กำลังรู้สึกกังวลเช่นกัน หากหลงโม่กลับไปอยู่ในป่าจริง ๆ และเธอกับเขาถูกแยกจากกัน เธอคงต้องเตรียมตัวนับถอยหลังรอความตายได้เลย

 

แล้วมันก็จะกลับไปยังเส้นเรื่องเดิมในหนังสือ เธอจะไม่มีทางเปลี่ยนตอนจบได้อีก!

 

ในที่สุดแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ก็ลาลับหายจากบนท้องฟ้า ทันใดนั้นก็มีเงาดำยาวปรากฏขึ้น

 

“ท่านพ่อกลับมาแล้ว!” หลงหลิงเอ๋อตะโกนอย่างตื่นเต้นพร้อมชี้ไปที่เงาดำบนพื้น

 

หูเจียวเจียวเงยศีรษะขึ้นมองทันที แล้วจู่ ๆ ความสุขที่ได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมาก็เข้ามาแทนที่ความกังวล เธอมองไปยังชายรูปหล่อสูงโปร่งที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

 

ยอดไปเลย เขาไม่ได้หนีไปไหน!

 

บัดนี้ความหวังที่จะเปลี่ยนตอนจบของเธอมีมากขึ้นแล้ว!

 

ปัจจุบันพระจันทร์เสี้ยวสีขาวค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเหนือหัว หลงโม่เหม่อมองไปบนท้องฟ้าโดยคิดว่าหูเจียวเจียวกับลูก ๆ คงจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้ว

 

เขาอยากกลับไปที่บ้านเงียบ ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าพอเขาเดินเข้าไปในลานบ้าน เขากลับพบสายตาหลายคู่มองมาที่ตนเอง

 

มังกรหนุ่มรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้เห็นอาหารบนโต๊ะกินข้าวยังไม่ถูกแตะต้อง

 

นาง...กำลังรอเขาอยู่หรือเปล่า?

 

เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นหลงโม่กลับมามือเปล่าพร้อมด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า เธอก็คิดว่าเขาคงจะออกไปล่าสัตว์แต่ไม่ได้อะไรกลับมาเพราะเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเธอเลยรีบพุ่งเข้าไปดันหลังอีกฝ่ายให้ไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

 

“มากินข้าวกันเถอะ ลูก ๆ กำลังรอเจ้าอยู่ พวกเขาคิดว่าเจ้าจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก”

 

ในขณะที่หูเจียวเจียวพูดอย่างนั้น เธอก็นำตะเกียบคู่หนึ่งมาให้เขาโดยเฉพาะ

 

เดิมทีการแสดงออกของชายหนุ่มก็ยังดูปกติดี แต่พอเขาเห็นเจ้าอุปกรณ์การกินนี้ เขาก็ตัวแข็งทื่อไปทันที

 

…

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

หูเจียวเจียวได้ยินเสียงวุ่นวายจากในเผ่า

 

เมื่อเธอรู้ว่าเป็นหัวหน้าเผ่าที่เรียกให้ชาวบ้านไปรวมตัวกันเพราะมีประกาศสำคัญ เธอและหลงโม่ก็ต้องไปด้วยเช่นกัน

 

หญิงสาวไม่คาดคิดว่าทันทีที่เดินไปถึงจุดรวมพล เธอก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งขวางไว้

 

จิ้งจอกสาวเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้วมุ่น “ทำไมเป็นเจ้าอีกแล้ว?”