บทที่ 33: ชุดกระโปรงหนังสัตว์ตัวโปรดของท่าน

หลังจากที่หลงเหยาคิดภาพว่าตัวเองเกือบกลายเป็นอาหารหมาป่าเพราะความตะกละของตัวเอง เขาก็พยักหน้ารับคำของแม่ระรัวเหมือนไก่จิกข้าว

 

เนื่องจากคำพูดของหูเจียวเจียว จากนี้ไปเจ้าตัวเล็กจะไม่กินอาหารสุ่มสี่สุ่มห้าและจะไม่กินอาหารที่อยู่นอกบ้านอีก

 

เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นว่าลูกชายคนเล็กรับฟังอย่างแข็งขัน เธอก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

 

ระหว่างทางกลับบ้าน หลงเหยาติดตามคนเป็นแม่ไปทุกย่างก้าว เพราะเขากลัวว่าอีกคนจะหายไปจากสายตา

 

…

 

ในบ้านไม้หลังเล็ก

 

เด็กทั้ง 3 คนเดินกลับมาที่บ้านอย่างสลดใจ พอหลงเซียวซึ่งรออยู่ที่บ้านได้ยินเสียงนั้น เขาก็คลำทางเดินไปที่ประตูพลางมองออกไปข้างนอกด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

 

“พี่ใหญ่กลับมาแล้วหรือ หาเสี่ยวเหยาเจอหรือเปล่า?”

 

“ไม่เจอ” หลงอวี้ตอบด้วยเสียงแหบแห้ง

 

คำตอบนั้นทำให้ใบหน้าคาดหวังของหลงเซียวซีดเผือดลงทันที

 

ตามปกติแล้วเสี่ยวเหยาไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าพวกเขายังหาเสี่ยวเหยาไม่พบ อาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเสี่ยวเหยาจริง ๆ…

 

หลงจงคิดพร้อมกับก้มหน้ากำหมัดแน่น และทันใดนั้นเขาก็กระแทกมือเข้ากับรั้วในลานบ้าน

 

“มันเป็นความผิดของข้าเอง! ถ้าข้าดูแลเสี่ยวเหยาดี ๆ เสี่ยวเหยาก็คงไม่หายไป มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้ามันสมควรตาย!”

 

“พี่สาม มันไม่ใช่ความผิดของท่าน อย่าทำแบบนี้…” หลงหลิงเอ๋อรีบก้าวไปคว้าแขนของพี่ชายที่พูดโทษตัวเอง “ข้าเองก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกันที่เสี่ยวเหยาหายตัวไป”

 

ในช่วงเวลาหนึ่ง บรรยากาศในลานบ้านหดหู่ลงมาก

 

หลงอวี้ผู้เป็นพี่ใหญ่กัดริมฝีปากสีซีดขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเอง

 

“บางที... บางทีท่านแม่อาจจะพาเสี่ยวเหยากลับมาได้ก็ได้...” หลงหลิงเอ๋อพูดเสียงต่ำ

 

หลงจงที่ได้ยินถ้อยคำของน้องสาวกัดฟันและโต้กลับทันควันว่า “นางไม่ทำหรอก… นางหวังว่าเจ้าห้าจะตายไปเร็ว ๆ ด้วยซ้ำ นางจะไปตามหาเขากลับมาได้ยังไง นี่อาจจะเป็นแผนของนางก็ได้ที่เจ้าห้าหายตัวไป ปกติแล้วนางอยากให้เขาตายมากกว่าใคร!”

 

“ไม่ ท่านแม่จะไม่ทำแบบนั้น นางดีขึ้นแล้ว...” สาวน้อยส่ายหัวปฏิเสธ แต่เสียงของนางก็เบาลงเรื่อย ๆ เหมือนคนที่ไม่แน่ใจในคำพูดของตัวเอง 

 

จะเป็นเช่นไรถ้าแม่ปฏิบัติต่อลูก ๆ อย่างดีเพียงเพื่อทำให้พวกเขาตายใจ แล้วหลอกล่อเสี่ยวเหยาออกไป...

 

หลงหลิงเอ๋อไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนางก็ไม่อยากคิดถึงมันด้วย

 

“ถ้านางมีส่วนทำให้เสี่ยวเหยาหายไปจริง ๆ ข้าไม่ปล่อยนางไว้แน่!” เด็กสาวพูดพลางกัดฟันแน่น

 

สาวน้อยเม้มริมฝีปากหันหน้าหนีไปอีกฝั่งเพราะไม่อยากจะยอมรับคำพูดของหลงจง แต่พอนางหันออกไปมองข้างนอก นางก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาทางนี้

 

“ท่านแม่! ท่านแม่กลับมาแล้ว!” ดวงตาของหลงหลิงเอ๋อเป็นประกายพร้อมกับกระโจนวิ่งออกไปในขณะที่คนอื่น ๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กที่เหลือก็รีบหันหน้าไปมองทันที

 

ด้านนอกลานบ้านเล็ก ๆ หูเจียวเจียวที่เปียกโชกไปทั้งตัวกำลังเดินอุ้มมังกรสีดำตัวเล็กเข้ามา ส่วนมังกรตัวน้อยยังคงใช้หางเล็ก ๆ พันรอบมือผู้เป็นแม่อยู่ตลอดเวลา

 

ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า แสงแดดสีส้มอันอบอุ่นส่องมายังร่างของคน ๆ หนึ่งกับมังกรอีก 1 ตัว ซึ่งมันขับให้บรรยากาศโดยรอบอบอุ่นขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้

 

ในตอนนั้นเองพวกหลงอวี้ผงะไปครู่หนึ่งราวกับว่าพวกเขาถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวใจ

 

ผู้หญิงใจร้ายพาเสี่ยวเหยากลับมาอย่างปลอดภัย...

 

นางแตกต่างจากเมื่อก่อนไปอย่างสิ้นเชิง แล้วพวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดนางเหมือนเดิมเช่นกัน

 

“ท่านแม่! น้องห้า!”

 

หูเจียวเจียวได้ยินเสียงของหลงหลิงเอ๋อ และในชั่วพริบตาเธอก็เห็นเด็กสาวตัวเล็กผอมแห้งวิ่งเข้ามาหาตน เธอจึงรีบเอื้อมมือไปจับอีกคนที่หยุดฝีเท้าไม่ทันเอาไว้

 

“แม่กลับมาแล้ว แม่พาเสี่ยวเหยากลับมาด้วย พวกเจ้ากำลังเป็นห่วงเขาอยู่ใช่ไหม ไม่ต้องห่วงนะ เสี่ยวเหยาสบายดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...”

 

เมื่อจิ้งจอกสาวรู้ว่าลูก ๆ กังวลเกี่ยวกับเจ้ามังกรตัวเล็ก เธอจึงบอกพวกเขาทันทีเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา 

 

สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หูเจียวเจียวไม่ได้เล่าอะไรเลยสักคำ

 

แล้วก็โชคดีที่เด็ก ๆ ไม่ได้สนใจจะถามเธอด้วย

 

“ท่านแม่เก่งมาก ข้ารู้ว่าท่านจะต้องพาเสี่ยวเหยากลับมาได้แน่!”

 

หลงหลิงเอ๋อกอดต้นขาของหูเจียวเจียวพลางเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ด้วยความตื่นเต้น

 

แม่จิ้งจอกลูบหัวของสาวน้อยอย่างรักใคร่และกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ นางกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน “ท่านแม่ ทำไมท่านเปียกไปหมดทั้งตัวเลยล่ะ!”

 

“แม่บังเอิญตกน้ำน่ะ พวกเจ้าพาเสี่ยวเหยาไปเล่นกันก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

 

หูเจียวเจียวโกหกลูกสาวด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

 

จากนั้นก็เธอผลักหลงเหยาเข้าไปในอ้อมแขนของหลงหลิงเอ๋อ

 

พอเธอหันไปเห็นลูกชาย 3 คนที่อยู่ในลานบ้าน เธอจึงบอกกับพวกเขาว่า “พวกเจ้าก็ไปเล่นด้วยกันสิ แต่อย่าไปไกลนะ อย่าลืมกลับมากินข้าวเย็นกันด้วย”

 

ขณะนั้นหลงอวี้มองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน “ท่าน...”

 

เขาอยากจะถามผู้หญิงใจมารคนนี้ว่านางไปเจอเสี่ยวเหยาที่ไหน ทำไมเสื้อผ้าของนางถึงเปียกแบบนั้น แต่คำพูดแสดงความห่วงใยกลับติดอยู่ที่ปากของเขา

 

ส่วนหลงเซียวมองไม่เห็น ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงฟังการสนทนาของคนอื่น เมื่อเด็กหนุ่มรู้ว่าเสื้อผ้าบนตัวของหูเจียวเจียวเปียก เขาก็ขมวดคิ้วพลางหันหลังกลับเข้าไปในบ้านไม้

 

“พี่ใหญ่ ไปกันเถอะ” หลงจงเป็นคนที่เกลียดแม่ใจยักษ์มากที่สุด เขาเลยรีบดึงพี่ชายออกจากลานบ้านไป

 

พวกเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะพูดกับหูเจียวเจียวอย่างไร

 

หลงอวี้คิดถึงสิ่งนี้แล้วเดินไปพร้อมกับหลงจง

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นเด็ก ๆ ออกไปแล้ว เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

เด็กพวกนี้อ่อนไหวมาก ในอนาคตพวกเขาจะกลายเป็นวายร้ายที่โดดเด่นและโหดเหี้ยม ซึ่งทั้งหมดนี้เกิดจากความอาฆาตแค้น มันเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้พวกเขาเป็นตัวร้ายในนิยายแล้วทำการกดขี่ข่มเหงทำร้ายเหล่าภูตทั้งหลาย

 

หากเธอบอกให้เหล่าเด็กน้อยรู้ว่ามีคนจงใจทำร้ายหลงเหยา อาจทำให้กระบวนการเข้าสู่ด้านมืดของแต่ละคนเกิดขึ้นเร็วกว่าเดิมอีก

 

หูเจียวเจียวไม่ต้องการให้เด็กอีก 4 คนรู้เรื่องนี้เลย 

 

ต่อมา เธอแหงนมองดูท้องฟ้าแล้วเห็นว่าพระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน อีกเพียง 1-2 ชั่วโมงฟ้าก็จะมืดลง จากนั้นเธอก็ใช้ผ้าขนหนูเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนจะไปกวาดบ้าน ทำกับข้าวหม้อใหญ่จนเสร็จ เมื่อถึงตอนนั้นก็จวนจะมืดแล้ว

 

หลังจากที่หญิงสาวนั่งพักผ่อนในลานบ้านเป็นเวลา 2-3 นาที เธอก็ลุกขึ้นเตรียมตัวจะทำงานบ้านต่อ

 

แต่จู่ ๆ ร่างผอมแห้งคนหนึ่งก็เดินมาหาเธอ

 

“เซียวเซียว?” แม่จิ้งจอกมองลูกชายคนรองด้วยความสงสัย พลางคิดว่าเขาพยายามหาหลักฐานเพื่อเปิดเผยตัวตนของเธอหรือเปล่า และจิตใจของเธอก็ปั่นป่วนทันทีพร้อมกับพยายามหาคำอธิบายให้เขาฟัง

 

ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่ามีบางสิ่งที่นุ่มฟูอยู่ในมือของเขา

 

หูเจียวเจียวก้มลงมองแล้วพบว่าสิ่งนั้นเป็นชุดกระโปรงหนังสัตว์

 

แต่เธอไม่เคยเห็นชุดกระโปรงหนังสัตว์ตัวนี้มาก่อน ทั้ง ๆ ที่เธอเคยค้นทั่วบ้านไม้แล้ว ยกเว้นหนังสัตว์ขนาดใหญ่ที่โดนตัดเป็น 4 ส่วน เธอก็ไม่พบหนังสัตว์ชิ้นอื่นเลย

 

“เซียวเซียว เจ้าไปเอามันมาจากไหน? มันเป็นของแม่หรือ?” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจ

 

“อืม” หลงเซียวตอบด้วยสีหน้าว่างเปล่า

 

ระหว่างที่หูเจียวเจียวกำลังสงสัย เธอก็ได้ยินเขาพูดต่อว่า “นี่คือชุดกระโปรงหนังสัตว์ตัวโปรดของท่านที่ข้าเคยซ่อนไว้ ท่านเอาไปใช้สิ”

 

“...”

 

เจ้าเด็กนี่กำลังขุดหลุมพรางให้เธอกระโดดลงไป!

 

มุมปากของหญิงสาวกระตุกและแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ขอบคุณนะเซียวเซียว แม่กังวลมากตอนที่หาชุดกระโปรงตัวนี้ไม่เจอ และคิดว่าเจ้าทำมันหาย ปรากฎว่าเจ้าเอาซ่อนไว้นี่เอง”

 

ระหว่างที่เธอพูดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นลูบหัวของหลงเซียว

 

ลูกบ้านนี้ทุกคนมีผิวสีเข้มและซูบผอม มีเพียงหลงเซียวเท่านั้นที่มีผิวขาว หากเธอไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมมีลูกผู้หญิงเพียงคนเดียว เธอเกือบจะคิดว่าลูกชายคนรองก็เป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกัน

 

หลงเซียวนั้นมีผมหยิกชี้ฟูเหมือนลูกแกะสีดำ หูเจียวเจียวอยากจะลองสัมผัสมันมานานแล้ว และในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้จับผมเขาสักที