200 ฟูเรียหวั่นไหวเกี่ยวกับอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ

200 ฟูเรียหวั่นไหวเกี่ยวกับอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ

◇มุมมอง ฟูเรีย◇

ฮ่าาา…ช่างสงบสุข

หนูถอนหายใจเงียบๆ

หนูถูหลังของแมวดำบนตักของหนูและได้มองออกไปเพื่อมองวิวข้างนอกห้องของโรงพยาบาล

เพราะทากัตซูกิมาโกโตะ -อัศวินผู้คุ้มกันของหนู- ต้องพักรักษาตัว วันที่สงบสุขแบบนี้ดำเนินต่อไป

มันจะดีถ้ามันเป็นแบบนี้ตลอด

แต่ก็มีเรื่องลำบากหลายอย่างด้วย

กองทัพลอร์ดปีศาจนำโดยราชาสัตว์ซากันรุกรานจากทวีปปีศาจ

แต่ลอร์ดปีศาจซากันได้ถูกกำจัดโดยการทำงานเป็นทีมของอัศวินของหนูและเรียวซูเกะ

แน่นอนว่า ภัยที่ใหญ่ที่สุดคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสยังไม่เกิดขึ้น ดังนั้นความอันตรายยังอยู่ที่นั่น

(แต่…ชั้นคิดว่าเค้าจะสามารถทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันได้ เพราะทั้งหมดภาพของอนาคตที่ชั้นเห็นได้พลาดบ่อยเยอะหลังๆ) (ฟูเรีย)

ตั้งแต่ได้พบกับอัศวินของหนู เวทมนตร์โชคชะตาพึ่งพาไม่ได้เลยซักนิด

การกบฏที่เมืองหลวงไฮแลนด์ถูกหยุดง่ายๆ

ลอร์ดปีศาจฟื้นคืนชีพในประเทศแห่งไม้ก็ได้พบกับจุดจบ

และอนาคตของกองทัพลอร์ดปีศาจที่ชนะได้ถูกเลี่ยง

พวกนั้นทั้งหมดมีอัศวินของชั้นเกี่ยวข้องด้วย

ถ้าเป็นอย่างนี้ อนาคตการที่ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพและฮีโร่แห่งแสงถูกฆ่าอาจจะหายไป

หนูจบที่มีความคิดในแง่บวกแบบนั้น

ในอดีต…หนูเกลียดโลกนี้ที่กดขี่กึ่งปีศาจมากกว่าตอนนี้

หนูคิดว่ามันดีกว่าที่โลกที่ไม่แฟร์อย่างนี้จะถูกทำลาย

แต่ตอนนี้…หนูรู้สึกว่าโลกนี้ก็ไม่ได้แย่

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ความคิดนี้เปลี่ยน?

มันน่าจะเป็นตั้งแต่เวลาที่หนูตามอัศวินผู้คุ้มกันที่ประหลาดของหนู

หนูคิดว่าวันหนึ่งสัญญาอัศวินผู้คุ้มกันของเราจะถูกยกเลิก

ว่าการเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลต้องสาปจะไม่อยู่นาน

แต่หนูไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว

ทุกคนจากปาร์ตี้เป็นคนดี

พวกเขาไม่หลบเลี่ยงหนูแม้ว่าหนูเป็นออราเคิลต้องสาป

และสำหรับอัศวินของหนู หนูรู้สึกว่าเขาไม่ได้สนใจหนูเลยซักนิด

…อย่างน้อยแสดงความสนใจหน่อย

“น๊าาา น๊าาา”

แมวดำบนตักหนูสะกิดแขนหนู

ดูเหมือนมันจะหิว

“ช่างเป็นสัวต์ปีศาจที่ตะกละ รอเดี๋ยว ชั้นจะเตรียมอาหารให้” (ฟูเรีย)

เมื่อเวลาที่หนูรู้ตัว หนูได้เป็นคนดูแลแมวดำ เมื่อหนูมาคิดดูแล้ว ไม่ใช่ว่าแมวดำนี้เป็นลูกสมุนของอัศวินของหนูเหรอ?

แต่มันไม่มีสนิทกับอิศวินของหนูเลยซักนิดนะ

‘เจ้าหญิงขโมยลูกสมุนของชั้นไป!’ คือที่เขาสร้างความวุ่นวายก่อนหน้านี้ ใช่มั้ย?

ฟุฟุ แค่นึกถึงนั่นมันทำให้หนูขำ

หนูไปที่ที่เราวางสัมภาระ นำอาหารแมวที่พ่อค้าฟูจิวาระ-ซังนำออกมา และวางถ้วยเงิน

ช่างเป็นของหรูหราสำหรับแมว

นายได้ความรูหรานี้ต้องขอบคุณความสำเร็จของมาสเตอร์แกนะ รู้มั้ย?

ดีกับเขาบ้างบางครั้ง

“น๊าา! น๊าา! น๊าา!”

แมวดำสะกิดขาของหนู ต้องการให้หนูมอบอาหารให้โดยเร็ว

ให้ตายสิ ช่างเป็นแมวที่โลภ

เมื่อเรากลับที่ที่ห้องของโรงพยาบาล…

ในทันทีนั้น หนูได้ยินเสียงของเจ้าหญิงของโรเซส และอัศวินของหนู

โอ้ชั้น ดูเหมือนพวกเขาสองคนกลับมาแล้ว

เมื่อหนูกำลังจะเข้าห้องไป…

“ฮีโร่มาโกโตะได้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ”

(………….หึ้ห์?) (ฟูเรีย)

หนูได้ยินบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ

ร-รอเดี๋ยวก่อน

น-นั่นโกหก ใช่มั้ย?!

หนูไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!

นี่ต้องเป็นการฟังผิดแน่ๆ

ต้องเป็นอย่างนั้น!

แต่มือของหนูสั่น

ห-หนูจะถูกโยนทิ้งไปหรือ?

ในเวลาที่หนูรู้ตัว ถ้วยเงินได้หล่นไปที่พื้น แต่ความสับสนของหนูไม่มีที่ว่างพอจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น

หนูคลำทางตามหาทากัตซูกิ มาโกโตะ

“อ-อัศวินของชั้น…?” (ฟูเรีย)

“อ้าา เจ้าหญิง ชั้นได้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะวัน—” (มาโกโตะ)

ชายคนนี้!

ช่างไร้ยางอาย!

ไอร้อนเติมเต็มหัวหนู

“《คนทรยศศศศศ!!》” (ฟูเรีย)

หนูกระโจนใส่เขา ขี่เขา และพยายามจะบีบคอเขา (เห็นว่า)

หลังจากนั้น นักเวทย์-ซังและนักรบ-ซังฉีกหนูออกมาจากเขา และถูกกดลง

แต่หนูจำมันดีๆไม่ได้นะ

◇◇

“เอ๋? งั้นนายก็ยังเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น?” (ฟูเรีย)

อ่ะไรกัน งั้นที่ตกใจนั้นเสียเปล่าเลยสิ

“นั่นทำไมมันควรจะโอเค ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

อัศวินของหนูมีสีหน้าที่เมินเฉย โดยไม่มีสัญญานว่าจะขอโทษ

ช่างน่ารังเกียจ

“...ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย” (ฟูเรีย)

หนูเม้มปากและวิจารณ์อัศวินของหนู

“ชั้นคิดว่าเป็นอัศวินผู้คุ้มกันแค่แบบนั้นเลยโดยตัวเองมันน่าตั้งคำถามนะ รู้มั้ย มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง นายต้องปรึกษากับฟู-จังเกี่ยวกับสิ่งนี้ก่อนหน้า” (อายะ)

“ฮีโร่มาโกโตะ นายต้องไม่สู้กับสมาชิกปาร์ตี้ของนายนะ” (โซเฟีย)

อัศวินของหนูต้องสังเกตว่าเขาอยู่ในตำแหน่งที่แย่ เขาหลบตาของเขา

สมควร

“ชั้นจะบอกเกี่ยวกับเรื่องของฮีโร่มาโกโตะ กับโนเอล-ซามะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียออกจากที่นี่ไป

“บางที ชั้นควรจะไปที่โบสถ์ในเขต 9~” (อายะ)

“อ้า โบสถ์นั้นที่เอมิลี่อยู่น่ะเหรอ? ชั้นอยากจะไปที่นั่นด้วย” (ลูซี่)

ดูเหมือนนักรบ-ซังและนักเวทย์-ซังจะออกไปข้างนอกด้วยกัน

มันหายากที่พวกเธอจะไม่อยู่ด้วยกันกับอัศวินของหนู

“เอ๋ แล้วเรื่องผจญภัยล่ะ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“พัก มาโกโตะ” (ลูซี่)

ถูกปฏิเสธโดยสหายสองคน อัศวินของหนูสลดใจ

บางที่สองคนก็โกรธที่เขาได้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโดยไม่ปรึกษาพวกเธอ

แต่หนูเป็นคนที่โกรธที่สุดนะ

หลังจากซักพัก พวกเธอทั้งสองคนก็ไป

มีเพียงทากัตซูกิ มาโกโตะและหนูอยู่ในห้องของโรงพยาบาล

“เดาว่าชั้นจะสำรวจเมืองหลวง…” (มาโกโตะ)

อัศวินของหนูพึมพำสิ่งนี้

มุ คนนี้ เขามีแผนที่จะออกไปทันที

“อยากจะมากับชั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“การชวนเหมือนชั้นเป็นดั่งคนนอกที่มันอะไรกัน?” (ฟูเรีย)

“มันโอเคถ้าเธอไม่อยากไปนะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ได้บอกว่าไม่อยากไป” (ฟูเรีย)

ฮึ่ม!

หนูจะให้เขาชดใช้ที่มอบการหัวใจวายที่นั่นให้หนู โอเคมั้ย?!

ทากัตซูกิ มาโกโตะและหนูออกไปที่เมืองหลวงซิมโฟเนีย

◇◇

“ที่นี่…คืออะไร?” (ฟูเรีย)

ที่อยู่ตรงหน้าเราคืออาคารใหญ่ที่สองสว่างเป็นสีทองทั้งหมด

ช่างฉูดฉาด

“คาสิโนแกรนด์ไฮแลนด์ เข้าไปข้างในกัน” (มาโกโตะ)

“คาสิโน…? นายเล่นพนันเหรอ?” (ฟูเรีย)

เมื่อหนูยังเล็ก ยายที่ดูแลหนูพูดบ่อยครั้งว่า ‘ผู้ชายที่พนันทั้งหมดเป็นขยะ’

มันดูเหมือนเธอได้ถูกหลอกโดยชายไร้ประโยชน์ในอดีต

อัศวินของหนูไม่ตอบและเข้าหาการ์ดของคาสิโน

“เฮ้ยา~” (มาโกโตะ)

“โอ้ พี่ นายพามาเพิ่—ท-ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ?!”

อัศวินของหนูทักทายการ์ดที่คอยดูตรงทางเข้า

การ์ดมอบแรงกดดันก่อนหน้า แต่เขาเปลี่ยนท่าทีของเขาทันที

“ชั้นเข้าไปได้มั้ย? ถ้าชั้นจำไม่ผิด ป้ายของปีเตอร์อยู่ประมาณนี้…?” (มาโกโตะ)

“ม-มันโอเค! ท่านกับสหายของท่านเข้าไปได้อย่างอิสระ!”

“ปีเตอร์-ซังอยู่ที่นี่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ผมจะเรียกนายน้อย!”

คนที่ดูเหมือนพนักงานในคาสิโนทั้งหมดลน

ดูเหมือนเขามีคนรู้จักที่นี่

มุมู่…อัศวินของหนูชอบพนันหรือ?

นั่นเป็นฝั่งที่ซ่อนอยู่ของเขา

หนูจำคำพูดของยายได้…และมันทำให้หนูกังวล

อัศวินของหนูไม่ใช่คนที่สิ้นหวัง ใช่มั้ย?

“เจ้าหญิง ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว ชั้นจะไป” (ฟูเรีย)

หนูรีบตามเขาเพื่อที่ว่าหนูจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

เราผ่านประตูที่ดูแน่หนา และเข้าไปที่อาคารสีทอง

“อุ้วาาา…ช่างเป็นที่ที่น่าประทับใจ” (ฟูเรีย)

“นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ามาที่คาสิโนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“...ใช่” (ฟูเรีย)

หนูมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย

มีผู้คนมากมายไปๆมาๆข้างบนพรมสีแดงสด

เสียงของเหรียญที่ไหลมาจากสล็อต

คนได้รวมกันที่โต๊ะโป๊กเกอร์และรูเล็ต

และจากนั้นมีเสียงเชียร์ของผู้ชมและผู้ชนะ

เสียงร้องของผู้เสีย

ช่างเป็นที่ที่เสียงดัง

“อัศวินของชั้น…นายมาที่นี่บ่อยเหรอ?” (ฟูเรีย)

“ไม่ นี่เป็นครั้งที่สองที่ชั้นมาที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเล่นที่คาสิโน” (มาโกโตะ)

“งั้นนายก็เป็นผู้ฝึกหัดด้วย” (ฟูเรีย)

หนูคิดว่าหนูถูกพามาที่ที่เขามาเล่นไปทั่วบ่อยๆ แต่มันดูเหมือนมันจะไม่ใช่อย่างนั้น

เขาไม่ใช่คนที่สิ้นหวัง

“แล้ว นายเล่นที่นี่ยังไงล่ะ?” (ฟูเรีย)

หนูถามนี่อย่างตื่นเต้น

หนูอาจจะโดนผลของบรรยากาศที่พิเศษของคาสิโน

“หืมม ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับมัน ดังนั้น มาไปรอบๆแล้วดูที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว! …พูดถึงแล้ว นายมีเงินมั้ย?” (ฟูเรีย)

หนูไม่สบายใจ

คุณเล่นที่คาสิโนไม่ได้ยกเว้นว่าจะมีทุน ใช่มั้ย?

“มันโอเค ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะให้เงินค่าขนมชั้นมา!” (มาโกโตะ)

“...ข-เข้าใจแล้ว)

เขาตอบมาอย่างดี แต่…นั่นไม่ใช่เงินนายเอง ใช่มั้ย?

นายเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศ ดังนั้นนายได้เงินจากราชวงศ์ของโรเซส ใช่มั้ย?

บนเรื่องนั้นอีก นวยแม้แต่ได้เงินจากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในไฮแลนด์…?

หนูรู้สึกว่าอัศวินของหนูได้เป็นปลิง

มากกว่านั้น เขาใช้เงินที่เขาได้ไปกับการพนัน…บางทีเขาเป็นขยะจริงๆ?

“มา เจ้าหญิง ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“เฮ้” (ฟูเรีย)

เขาจับมือของหนูและดึงหนู

“ทำไมจับมือชั้นล่ะ?” (ฟูเรีย)

รู้สึกอบอุ่นจากอัศวินของหนู ตัวของหนูร้อนขึ้นเหมือนถูกโจมตีโดยมัน

“มีคนเยอะ ดังนั้นมันจะมีปัญหาถ้าเราแยกกันนะ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

อัศวินของหนูมองหนู้ด้วยหน้าตาที่ตกตะลึง

(คคคคุ…หน้าที่ไร้กังวลแบบเดิมของเขา) (ฟูเรีย)

หนูเดือดดาลโดยสิ่งนี้ ดังนั้นหนูจับมือเขาเพื่อที่จะแสดงว่าหนูไม่ถือ ขณะที่หนูตามเขาไป

◇◇

รูเล็ต โป๊กเกอร์ แบล็คแจ็ค สลอต บาคาร่า

เขาไปทั่วดูหลายที่

ที่เราชนะมา…ยังไงซะ มันรู้สึกเหมือนโชค

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หนูมาที่คาสิโน หนูมีความสุขกับมันถึงระดับหนึ่ง

เมื่อเราไม่รู้เกี่ยวกับกฏว่าคืออะไร เราดูคนอื่นเล่น ซึ่งนั่นก็สนุกในตัวมันเองด้วย

เป็นระยะๆจะมีงานแสดงตรงกลางของคาสิโน และเราจะดูนั่น

ผู้หญิงในชุดที่ฉูดฉาด และชุดที่วาบหวิว และตัวตลกจะแสดงมายากล

คนดูขัดคอขึ้นอยู่กับรสนิยมของพวกเขา ถ้าเขาชอบมัน พวกเขาจะโยนชิพขึ้นไปบนเวที

หนูพักที่โต๊ะห่างจากเวทีมาหน่อยนึง

ขณะที่อัศวินของหนูคุยกับสาวหูกระต่ายใกล้ๆที่มอบเครื่องดื่มให้เรา

“ค๊อกเทลนั่นอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

“นี่คือกิมเล็ต”

“มันดื่มง่ายมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ค่ะ มันมีรสชาติที่สดชื่น และมันดื่มง่าย”

“งั้น ผมเอาสอง” (มาโกโตะ)

เขากลับมาที่โต๊ะพร้อมเครื่องดื่มในมือ

“อ่ะนี่ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“...ขอบคุณ” (ฟูเรีย)

อะไรของนายนะ งั้นนายคิดถึงคนอื่นก็เป็นนี่

พวกเราชนแก้วแล้วจิบค๊อกเทล

มันรสชาติสดชื่นและอร่อย

ทำได้ดีมาก อัศวินของหนู

“อุว้าา นี่มันอะไรกัน? เปอร์เซนต์มันสูงมาก!” (มาโกโตะ)

อัศวินของหนูคิ้วขมวด

นาย…

ในกรณีนี้ ไม่แสดงออกมาทางสีหน้าคืออะไรที่เท่นะ รู้มั้ย?

“โอ้ ยังไงซะ” (มาโกโตะ)

อัศวินของชั้นกลืนทั้งค๊อกเทลลงไป

“นายโอเคมั้ย? นายดื่มเยอะไม่ได้นี่ ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

“อืม ใช่…” (มาโกโตะ)

พูดถึงแล้ว จากหลายเกมที่เราเข้าไปในคาสิโนนี้ หนูแพ้พวกมันเกือบทั้งหมด

เมื่อหนูท้าทายเกมด้วยเงินน้อยๆตอนแรก และจากนั้น ‘ชั้นคิดว่าชั้นเขาใจมันแล้วตอนนี้’ และจะแทงไปมาก หนูเสียเกือบจะตลอด

และหนูจะเสียเงินที่ได้มา

ดูเหมือนทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่เคยใช้เงินกับการพนัน เขาเลยยอมแพ้และพูดว่า ‘นี่มันไม่ใช่สำหรับชั้น’ อย่างรวดเร็ว

หนูดำเนินชีวิตมาอย่างเล็กน้อยในประเทศแห่งความมืด ดังนั้นหนูงงกับที่ที่เงินจำนวนมากบินไป

“ไม่ใช่ว่าเธอเล่นไปทั่วกับเงินที่เธอได้มาจากผู้ศรัทธาเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีทางที่ชั้นจะทำอย่างนั้น!” (ฟูเรีย)

พูดอะไรออกมาน่ะ

เห็นหนูเป็นแบบนั้นเหรอ?!

นั่นทำไมนายพาหนูมาที่คาสิโน หือห์

“งั้น เราจะทำอะไรดี? เราไปที่อื่นมั้ย?” (ฟูเรีย)

มันดูเหมือนเราไม่มีพรสวรรค์ในการพนัน ดังนั้นหนูเสนอให้เราไปที่อื่น

“หืมม มันควรจะได้เวลาแล้ว…” (มาโกโตะ)

“น้อง! นายมา!”

“ว้า!” (ฟูเรีย)

นั่นทำให้หนูกลัว

ชายกึ่งสัตวได้วางมือไปรอบไหล่ของอัศวินของหนูจากข้างหลัง

เขาเป็นชายหนุ่ม แต่เสื้อผ้าเขาค่อนข้างดี และเขาใส่ชุดที่ดูแพง

“โอ้ ใครอยู่ตรงนี้กัน…? เข้าใจแล้ว นั่นคือเจ้าหญิง-ซามะที่ชั้นได้ยินมาว่าน้องของชั้นเป็นอัศวินผู้คุ้มกันเหรอ?”

“ช-ใช่…และนายเป็นใคร?” (ฟูเรีย)

ชายคนนี้ทำตัวคุ้นเคยเกินไป

แต่มันไม่ได้รู้สึกเหมือนเอาแต่ใจ

“อ๊ะ ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ชั้นปีเตอร์ คาสเตอร์ แฟมิลี่ของเราเป็นคนที่บริหารคาสิโนนี้ ได้โปรดสนุกกันนะ!” (ปีเตอร์)

“อ-อย่างนั้นเหรอ…ยินดีที่ได้รู้จัก” (ฟูเรีย)

หนูหลบเลี่ยงการบอกว่าหนูเป็นออราเคิลแห่งความมืดและตอบในแบบที่คลุมเครือ

“ขอบคุณที่ช่วยเราในเหตุการณ์ก่อนหน้า! แฟมิลี่ของเรามีกึ่งสัตว์อยู่เยอะ ดังนั้นมันช่วยเราได้มาก ชั้นอยากจะมอบคำขอบคุณของเราแทนที่พ่อและพี่ชายของชั้น

เขาก้มหัวลึกๆ

ดูเหมือนเขารู้ว่าหนูคือออราเคิลแห่งความมืด แต่ เขายังคุยกับหนูโดยไม่ถือเรื่องนั้น

“ช-ชั้นไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะทั้งหมดครึ่งนึงของนั่นมาจากอัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

มีแผนกบฏโดยกึ่งสัตว์และะกึ่งมนุษย์ในซิมโฟเนีย

โบสถ์งูขายยาเสพติดที่ทำหน้าที่เป็นตัวกลางสำหรับเวทมนตร์คำสาป เพื่อที่จะก่อเหตุกบฏ

หนูใช้ถอนคำสาป และมันถูกนำไปโดยฝนของอัศวินของชั้นเพื่อหยุดสิ่งนั้น

“มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับแฟมิลี่ของเรา เธอขออะไรเราก็ได้วันนี้ น้องด้วย” (ปีเตอร์)

“หืม เราเรียนรู้เพิ่งไม่นานมานี้เองว่าเราไม่เหมาะกับการพนัน

เข้าบอกปีเตอร์เกี่ยวกับที่เขาแพ้ทุกเกมจนถึงตอนนี้

“ได้เลย งั้นชั้นจะแนะนำนายไปที่ของคาสเตอร์แฟมิลี่! แน่นอนว่า ไม่ต้องจ่าย!” (ปีเตอร์)

“ไม่ ไม่ เราทำอย่างนั้นไม่ได้…” (มาโกโตะ)

“นี่เป็นคำขอบคุณที่ช่วยซิมโฟเนีย ได้โปรดอย่างน้อยให้เราทำมากเท่านี้ น้อง!” (ปีเตอร์)

“ยังไงซะ ถ้าเป็นอย่างนั้น…เจ้าหญิง เรื่องนั้นโอเคกับเธอมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ถือ” (ฟูเรีย)

คาสิโนสนุก แต่หนูก็เริ่มเหนื่อยจากเสียงดัง

พากเราได้ถูกนำไปที่ร้านค้าของเมืองหลวงโดยปีเตอร์-ซัง

ไม่น่าตกใจจากบางคนของมาเฟีย มันเป็นอาคารที่ค่อนข้างลึก

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

“ให้ตายสิ นายดื่มมากเกินไป” (ฟูเรีย)

“...ขอบคุณ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

ปีเตอร์แนะนำเราไปที่ร้านที่ชั้นสูงหลายร้าน และจากนั้นเรากลับมาระหว่างที่ยืมไหล่ของฟูเรีย-ซัง

ปีเตอร์เลี้ยงเราทุกร้าน ดังนั้นมันยากที่จะหาเวลารีบสรุป

พูดถึงแล้ว ร้านส่วนใหญ่ที่ปีเตอร์แนะนำเราจะมีผู้หญิงสวยเป็นพนักงานต้อนรับ ดังนั้นทันทีที่เราไปถึงพวกเธอจะเสนอเครื่องดื่มทันที

แต่…

“โอ้ นาย นายพยายามจะใกล้ชิดกับอัศวินของชั้นระหว่างที่เมินตัวตนของชั้นเหรอ?” (ฟูเรีย)

เจ้าหญิงจะพูดสิ่งนี้เพื่อข่มขู่พนักงานรับแขก และจะไล่พวกเธอไป

นั่นคนที่สวยที่สุดในมนุษยชาติสำหรับคุณล่ะ

แม้แต่ผู้ช่วยสวยๆ ยังต้องห่างต่อหน้าฟูเรีย-ซัง

ปีเตอร์ยิ้มอย่างเบี้ยวกับเรื่องนั้น

แต่ยังไงซะ คุยกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักจะแค่ทำให้ผมเหนือย ดังนั้นมันช่วยผมได้นะ

และนั่นคือที่มันเกิดขึ้นขณะที่เราไปดื่มที่ร้านอาหารที่แพง และผมจบที่การเมา

“นี่ เรากลับมาแล้ว” (ฟูเรีย)

“ขอบคุณ…เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

เธอพาผมกลับมาที่ห้องของผม

ผมบอกฟูเรีย-ซัง ‘ชั้นสบายด้วยตัวเองแล้ว’ เมื่อเรากลับมา แต่เธอบอก ‘มันโอเคน่า!’ ขณะที่เธอพาผมกลับมาที่ห้องของผม

ช่างมีน้ำใจ

“อาา ชั้นรู้สึกไม่ดี ชั้นควรจะทำอะไรกับการฝึกวันนี้ดี…” (มาโกโตะ)

“นาย… นายมีแผนที่จะฝึกหลังจากนี้เหรอ?” (ฟูเรีย)

ผมนอนแผ่ลงไปบนเตียง ระหว่างที่ฟูเรีย-ซังมองผมเป็นคนประหลาด

อาา นุ่มจัง…

ผมอยากจะหลับ

แต่ผมฝึกมากไม่ได้วันนี้…

บางทีผมควรจะฝึก 2 ชัวโมงนะอย่างน้อย

“เฮ้ อยากให้ชั้นร่ายเวทมนตร์ที่จะทำให้นายสร่างเมามั้ย?” (ฟูเรีย)

“เอ๋? ทำอย่างนั้นได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้ว่าฟูเรีย-ซังใช้เวทมนตร์รักษาได้

เพราะมีโอกาส ขอให้เธอทำมันเถอะ

“เจ้าหญิง…ได้โปรดทำ” (มาโกโตะ)

“หันมาทางนี้” (ฟูเรีย)

“โอเค” (มาโกโตะ)

ผมหันไปแล้วมองเพดาน

ฟูเรียซังมองลงมาหาผมด้วยหน้าที่สวยงาม

หลังจากมองกันอยู่ซักพัก หน้าของฟูเรีย-ซังเข้าหาผม

เดี๋ยว เอ๋?

ผมที่ยาวของฟูเรีย-ซังสัมผัสกับหน้าผม และหน้าเธอใกล้มากๆกับผม

ด-เดี๋ยวก่อนนะ

ริมฝีปากของฟูเรีย-ซังสัมผัสกับหน้าผากผมเบาๆก่อนที่ผมจะตอบสนองได้

“?!” (มาโกโตะ)

“มันเป็นคำสาปหลับ วันนี้นอนเถอะ” (ฟูเรีย)

ผมเห็นฟูเรีย-ซังยิ้มได้ แต่หนังตาผมหนักไม่นานหลังจากนั้น

ดูเหมือนว่าเวทมนตร์สร่างเมาจะโกหก

“เฮ้ย…เจ้า…หญิง…” (มาโกโตะ)

“ฝันดี อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ผมหลับไปคำพูดสุดท้ายเหล่านั้นของเธอ

◇◇

เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ผมยืนอยู่ในที่ที่ไม่มีอะไรเลย

พื้นที่ของเทพธิดา

แต่หัวใจผมป่วนอยู่ ณ ตอนนี้

“ชั้นถูกจูบโดยแฟนของซากุไร-คุง…?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่านี่แย่เหรอ?

ไม่ แต่นั่นมันบนหน้าผาก

มันปรกติสำหรับคนต่างชาติ ใช่มั้ย (ความรู้จากอินเตอร์เนต)

ไม่ เธอไม่ได้มาจากโลกนั้นนะ

หืมมม…

“คิดอะไรโง่ๆอยู่ มาโกโตะ?” (โนอาห์)

“อ๊ะ โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมรีบคุกเค่าและทักเธอ

ไม่ดี ไม่ดี

ผมควรจะเปลี่ยนเกียร์ที่นี่

โล่งจิต โล่งจิต

“อาา มาโกะ-คุงลงมือกับผู้หญิงคนใหม่~” (เออร์)

“เออร์-ซามะ นั่นมัน…” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะคัดค้านคำพูดของเทพธิดาแห่งน้ำ แต่เมื่อผมมองไปทางนั้น…ผมสังเกต

อะไรที่อยู่ข้างหลังโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ…

มีสาวน่ารักเล็กๆพร้อมสีหน้าที่ไม่พอใจอยู่ที่ข้างหลังพวกท่าน

“เรียกใครว่าน่ารัก? นั่นไม่เคารพเลยนะ มนุษย์”

เธออ่านใจของผม

แล้วก็ มันจริงที่ว่า ‘น่ารัก’ ไม่ใช่วิธีที่จะอธิบายเธอได้แม่นยำที่สุด

รูปลักษ์ที่สมบูรณ์แบบของเธอ {ไม่ใช่มนุษย์}

ความสวยที่เป็นไปไม่ได้ที่จะไปถึงโดยคน

“เธอ…ไม่ใช่ว่าเธอมาเพื่อขอบคุณมาโกโตะเหรอ?” (โนอาห์)

“เธอไม่ควรทำอย่างนั้น ไอรา-จัง พูดบางอย่างแบบนั้น” (เออร์)

ผมเข้าใจคำพูดเหล่านั้น

(...งั้นมันเป็นท่าน) (มาโกโตะ)

เทพธิดาแห่งโชคชาตา ไอรา-ซามะ ได้ยืนอยู่ที่นั่น

 

200 ตอนแล้วนะครับ ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับ
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 280/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord