184 ทากัตซูกิ มาโกโตะ และ ซาซากิ อายะ

184 ทากัตซูกิ มาโกโตะ และ ซาซากิ อายะ

◇มุมมอง ซาซากิ อายะ◇

(ทากัตซูกิ-คุงและฟู-จังนั้น…) (อายะ)

หนูลบตัวตนและมองสภาวะของพวกเขา

พูดถึงแล้ว หนูอยู่ประมาณ 200 เมตรจากเขา

มันควรจะอยู่นอกระยะตรวจจับของทากัตซูกิ-คุง ที่ระวังรอบข้างตลอด

ทากัตซูกิ-คุง และ ฟู-จังอยู่ใกล้กัน

ถึงจุดที่ว่าไหล่แตะกันได้

มมมมุ่ พวกเขาสนิทกันดีจริงๆ

หนูจำการสนทนาที่หนูมีกับลู-จังไม่กี่วันก่อนได้

◇◇

“เฮ้ เฮ้ อายะ ฟัง ฟัง ตาของฟูริเมื่อเธอมองมาโกโตะได้แปลกหลังๆ! เธอคิดยังไง อายะ?” (ลูซี่)

“อะไร เธอถาม… ฟู-จังนั่นชอบทากัตซูกิ-คุงเหรอ?” (อายะ)

“นั่นใช่แล้ว! นี่มีปัญหาแล้ว!” (ลูซี่)

คู่แข่งทางความรักและเพื่อนสนิทลู-จัง ได้โบกมือของเธอและพูดอย่างหลงใหล

แต่หนูสงบเทียบกับลู-จัง

“ไม่ใช่ว่านั่นมันค่อนข้างนานแล้วเหรอ?” (อายะ)

ในตาของหนู เธอได้น่าสงสัยตั้งแต่เมื่อสปริงล็อก

“ไม่มีทางน่า เธอสังเกตมันเหรอ อายะ? งั้นบอกชั้นซี่” (ลูซี่)

“แต่ทำไมมันมีปัญหาล่ะ? ทากัตซูกิ-คุงได้เป็นที่นิยมกับโซฟี่-จังและเจน-จังหลังๆ” (อายะ)

‘ในจุดนี้’ คือที่หนูพูด

และจากนั้น หนูถอนหายใจ

ทากัตซูกิ-คุงที่ไร้เดียงสาที่พูดอะไรบางอย่างอย่าง ‘เธอเป็นสาวคนเดียวที่ชั้นคุยด้วยดีๆได้ ซา-ซัง’ ในสมัยมัธยมต้นไปไหน?

เขาได้เป็นฮีโร่-ซามะที่เป็นที่นิยมในอิเซไก ฮ่าาา

“เข้าใจแล้ว เธอไม่รู้มากเกี่ยวกับโลกนี้…ฟังทางนี้ ฟูริเป็นออราเคิลแห่งความมืด ใช่มั้ย? คนที่ถูกเลือกเป็นออราเคิลแห่งความมืด เป็น {ผู้หญิงที่สวยที่สุดบนโลกนี้} นี่มันตำนานที่ได้ถูกส่งต่อตั้งแต่ 1,000 ปีก่อน และออราเคิลแห่งความมืดในอดีตได้เป็นคนสวยที่ไร้คู่แข่ง โดยไม่มีข้อยกเว้น! ฟูริเป็นคนที่สวยจนไม่ได้เชื่อด้วยเหมือนกัน ใช่มั้ยล่ะ?!” (ลูซี่)

“จากนั้น นั่นหมายถึง ทากัตซูกิ-คุงได้ถูกจีบโดยคนสวยหมายเลข 1 ของโลกเหรอ…?” (อายะ)

“นั่นใช่แล้ว!” (ลูซี่)

เข้าใจแล้ว แน่นอนว่านั่นเป็นปัญหา

หืมม แต่…

“แต่ฟู-จังเห็นว่าชอบซากุไร-คุงนะ?” (อายะ)

นี่เป็นบางอย่างที่หนูได้ยินจากทากัตซูกิ-คุง

แล้วก็ หนูเห็นได้จากที่ฟู-จังทำตัวว่ามันเป็นอย่างนั้น

“นั่นมันในอดีต แต่ผู้หญิงเปลี่ยนใจมันเป็นบางอย่างที่ทั่วไป ใช่มั้ยล่ะ?” (ลูซี่)

ลู-จังได้ทำหน้าเหมือนเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความสัมพันธ์แห่งความรัก

(เธอบอกชั้นมาแล้วว่าเธอไม่มีแฟนหนุ่มซักคนก่อนหน้านี้นะ รู้มั้ย…) (อายะ)

แต่นั่นก็เหมือนกันกับหนูนะ!

“งั้น บางทีลู-จังในท้ายที่สุดจะเปลี่ยนใจด้วยเหมือนกัน” (อายะ)

หนูพูดอย่างขำๆ

“หึ้ห์? อย่าพูดอะไรโง่ๆน่า” (ลูซี่)

ตาของลูซี่หรี่ลงและจ้องหนู

“ชั้นจะไม่เปลี่ยนใจ แม้แต่อายะจะตกหลุมรักกับคนอื่น ชั้นก็จะไม่เปลี่ยน!” (ลูซี่)

“หึ้ห์?” (อายะ)

นั่นเขี่ยเส้นบนหนูและหนูขยับหน้าเข้าไปใกล้ลู-จัง

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชั้นจะรักเพี่ยงทากัตซูกิ-คุงเท่านั้น!” (อายะ)

หนูชนหน้าผากกับลู-จังและเราสองคนจ้องกัน

“มันเป็นกี่ครั้งแล้วที่เราเถียงกันเรื่องอะไรแบบนี้?” (ลูซี่)

ลู-จังพูด

“หืมม ชั้นหยุดนับตอนมัน 50” (อายะ)

มันน่าจะอยู่ในร้อย

“มาหยุดนั่นเถอะ มีจุดประสงค์อะไรที่เราจะสู้กัน?” (ลูซี่)

“เราพูดถึงเรื่องอะไรนะ?” (อายะ)

เราหยุดจ้องกัน

พวกเราคู่แข่งทางความหรักตอนนี้พักรบ

หรือเหมือนกับ ตอนนี้เราทำงานร่วมกันมากกว่า

เพราะทั้งหมดเป็นเพราะทากัตซูกิคุงปักธงไปทุกที่!

จริงๆเลย เห้อ!

“ปัญหาคือมาโกโตะคิดกับฟูริยังไง!” (ลูซี่)

“ถามเค้าตรงๆไม่ได้เหรอ? อยากจะไปถามตอนนี้มั้ย?” (อายะ)

“ม-ไม่! แล้วถ้ามาโกโตะได้ตกหลุมรักฟูริล่ะ?!” (ลูซี่)

“ฮ่าาา เธอเป็นแมวขี้กลัวในที่ที่แปลกที่สุดเลยนะ ลู-จัง” (อายะ)

หนูยักไหล่ของหนู

หนูได้ทำใจเย็น แต่จริงๆแล้วหนูกังวลนิดหน่อย

…มันเป็นแบบไหน ทากัตซูกิ-คุง?

นั่นเป็นการสนทนาของเมื่อไม่กี่วันก่อน

◇◇

อีกครั้งที่หนูดูทากัตซูกิ-คุงและฟู-จัง

มันดูเหมือนพวกเขาพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง แต่หนูไม่ได้ยินมันดีเพราะลมแรง

ฟู-จังตีไหล่ของทากัตซูกิ-คุง

ทากัตซูกิ-คุงยักไหล่

พวกเขาดูเหมือนพวกเขาสนิทกันจริงๆ

มุมุมุมุ… สงสัยว่าพวกเขาคุยกันเรื่องอะไร

หนูหรี่ตาและพยายามจะอ่านปากเพื่อจับว่าพวกเขาพูดอะไรอยู่ และ…

*ป่ะ!*

ฟู-จังหันมาทางนี้

ทากัตซูกิ-คุงหันมาทางนี้หลังจากนั้น

และเขาโบกมือของเขา

ฟู-จังมีรอยยิ้มที่เกร็ง และทากัตซูกิ-คุงมีสีหน้าที่เท่เหมือนเดิม

เป็นไปได้มั้ยว่าทากัตซูกิ-คุงได้สังเกตตั้งแต่แรกเริ่ม

หนูเกาแก้มของหนู และจากนั้นลงพื้นใกล้กับพวกเขาในประมาณ 3 ก้าว

“สวัสดีตอนค่ำ ทากัตซูกิ-คุง ฟู-จัง” (อายะ)

“น-นักรบ-ซัง มองอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่?!” (ฟูเรีย)

“เฮ้ยานั่น ซา-ซัง มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ฟู-จังที่ลนและทากัตซูกิ-คุงที่เหมือนเดิม

“ชั้นไม่เห็นพวกนายสองคน ดังนั้นชั้นได้สงสัยว่านายอยู่ที่ไหน ชั้นเจอพวกนายแค่เมื่อกี้นี้เอง” (อายะ)

“อ-อย่างนั้นเหรอ! เราคุยกันเสร็จแล้ว ชั้นเลยจะไปนอน! ฝันดี อัศวินของชั้น นักรบ-ซัง!” (ฟูเรีย)

“ชั้นจะไปเป็นเพื่อน เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“มันโอเค! มีอัศวินอยู่ทุกที่ ที่นี่ปลอดภัย” (ฟูเรีย)

พูดสิ่งนี้ด้วยหน้าที่แดง ฟู-จังกำลังจะเดินไป

ไม่จำเป็นต้องรีบขนาดนี้ เหมือนเธอวิ่งหนี

และในทันที ฟู-จังได้ผ่านไป หนูมองด้านข้างของเธอ

ผมเงาดำ ที่มีแสงจันทร์ส่อง

ผิวขาวที่มันรู้สึกระยิบระยับ

แม้แต่หนู ที่คุ้นชินกับการได้เห็นเธอ คิด…

…เธอสวยจนลืมหายใจเลย

เรื่องราวของลู-จังเกี่ยวกับออราเคิลแห่งความมืดเป็นคนที่สวยที่สุดบนโลกนี้… ความสวยเหนือมนุษย์ของเธอมีลักษณะของคำนั้นอยู่

แล้วทากัตซูกิ-คุงพูดอะไรกับสาวแบบนี้ตามลำพังล่ะ?

“มีอะไรเหรอ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

มันเดือดดาล แต่ทากัตซูกิ-คุงเหมือนเดิมอย่างทั่วถึง

ชายคนนี้…มันไม่ใช่ ‘มีอะไรล่ะ’

หน้าแดงซักหน่อยไม่ได้เหรอ?

“พวกนายสองคนคุยอะไรกันดึกๆดื่นๆ~? น่าสงสัยมาก~” (อายะ)

หนูมองบนใส่เขาและถามในน้ำเสียงที่บูดบึ้งเล็กน้อย

จริงๆแล้วหนูนิดหน่อย…ไม่หนูค่อนข้างอิจฉาที่นี่ด้วย

“ชั้นได้ฝึกอยู่คนเดียว และจากนั้น เจ้าหญิงมา” (มาโกโตะ)

การตอบของทากัตซูกิ-คุงนั้นเบาๆ

“เธอขอบคุณชั้นที่ช่วยลาโฟรเอจ ให้ชั้นไม่กดดันตัวเองเพื่อเธอ แต่นั่นไม่ใช่เจตนาชั้นนะ” (มาโกโตะ)

“งันเจตนาของนายคืออะไร?” (อายะ)

“เอ๋ อืม…หืม ยังไงซะ ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)

สายตาของทากัตซูกิ-คุงว่ายไปที่ทะเล

อาา หนูคิดว่าหนูเข้าใจ

“นายมาที่ทะเลเป็นครั้งแรก และนายเห็นสปิริตน้ำมากมาย นายเลยอยากจะลองมัน ใช้มั้ยล่ะ?” (อายะ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

เขาทำหน้าเหมือนจะพูดว่า ‘เธออ่านใจชั้นได้ยังไง?’

“เธออ่านใจชั้นได้ยังไง?” (มาโกโตะ)

และเขาแม้แต่พูดมันออกมาดังๆ

“ชั้นบอกได้โดยการมองหน้านาย” (อายะ)

“จริงเหรอ” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงยกมือขึ้นและอายนิดหน่อยกับเรื่องนั้น และฝึกเวทมนตร์น้ำของเขาต่อ

หนูประทับใจที่เขาไม่เบื่อมัน

“ฟู-จังได้คุงกับนายค่อนข้างบ่อยนะหลังๆ ใช่มั้ย?” (อายะ)

สำหรับตอนนี้ หนูพยายามจะสืบนิดหน่อย และปลอมมันเป็นการคุยทั่วไป

“จริงเหรอ? ไม่ใช่ว่ามันเหมือนเดิมมาตลอดเหรอ?” (มาโกโตะ)

แต่การตอบสนองของทากัตซูกิ-คุงนั้นไม่แยแสนะ

“ไม่ มันต่างออกไปโดยสิ้นเชิงเลย เธอเป็นขวากหนามมากกว่านี้ก่อนหน้านี้” (อายะ)

“อาา เพราะทั้งหมดเธอเป็นซึนเดเระไง” (มาโกโตะ)

“ใช่ ใช่ เธอได้แสดงฝั่งเดเระ*หลังๆ” (อายะ)
«TLN: ซึนเดเระ ซึน โกรธ ไม่ชอบ ดุ เดเระ ชอบ รัก หลงใหล»

“แต่ชั้นโดนเตะบ่อยนะหลัง?” (มาโกโตะ)

“นั่นเพราะการล่วงละเมิดทางเพศ ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)

เหมือนจับนมของเธอ มองดูกางเกงในของเธอ

เราคุยเกี่ยวกับเรื่องโง่ๆซักพักหนึ่ง

แต่หนูไม่เห็นความรู้สึกจริงๆของเขา

(ได้เลย งั้น…) (อายะ)

ก้าวเข้าไปนิดหน่อยละกัน

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้า…ฟู-จังได้ตกหลุมรักนายล่ะ นายจะทำยังไง?” (อายะ)

หนูพยายามจะถามพร้อมหัวใจที่เต้นนิดหน่อย…นิดหน่อยจริงๆ

เพื่อที่จะยืนยันความรู้สึกของทากัตซูกิ-คุง ที่หนูคุงกับลู-จังก่อนหน้านี้

การตอบของทากัตซูกิ-คุงคือ…

“ไม่มีทางที่นั่นจะเกิดขึ้น” (มาโกโตะ)

{หน้าที่ไม่พอใจ ดั่งมันมีปัญหา}

“เจ้าหญิงเป็นแฟนของซากุไร-คุง ใช่มั้ย? ชั้นเพียงแค่เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอแทนซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

“อา ใช่…ใช่” (อายะ)

ทากัตซูกิ-คุงมีน้ำเสียงที่รำคาญ หนูเลยหยุดหัวเรื่องไว้ที่นั่น

ฟู-จังมีความรู้สึกกับทากัตซูกิ-คุง…หนูคิดว่า

แต่หนูไม่รู้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นคือความรักมั้ยนะ

ในทางกลับกัน ทากัตซูกิ-คุงคิดกับเธอว่าเป็นแฟนของซากุไร-คุงเท่านั้น

ไม่ ไม่ใช่แค่นั้น มันเป็นเพราะเขาคิดว่าเธอคือแฟนของซากุไร-คุง จนเขาไม่ชอบหัวเรื่องแบบนั้น

(เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิ-คุงเกลียดความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนแบบนั้น…) (อายะ)

หนูถอนหายใจเล็กๆ ระหว่างที่ทำให้มั่นใจว่าเขาไม่สังเกต

ดูเหมือนความกังวลของลู-จังแและหนูนั้นไม่จำเป็น

“ซา-ซัง ซา-ซัง ดูนี่” (มาโกโตะ)

ดังเขาจะเปลี่ยนหัวเรื่องด้วยกำลัง ทากัตซูกิ-คุงยกแขนขวาสีฟ้าของเขา

แขนขวาส่องแสง และวงกลมเวทมนตร์หลายขนาดปรากฏขึ้นในบริเวณรอบๆ

พื้นสั่นและอากาศสั่น

เมฏปกคลุมท้องฟ้า และความมืดมิดแพร่ออกไป

“{เวทมนตร์น้ำ: [มังกรฟ้า]}” (มาโกโตะ)

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” (อายะ)

“มองขึ้นไปข้างบน” (มาโกโตะ)

“เก่ะห์” (อายะ)

เมื่อหนูมองขึ้นไปข้างบน หนูบอกได้ว่าที่หนูคิดว่าเป็นเมฆก่อนหน้านี้ จริงๆแล้วเป็นมังกรขนาดยักษ์

“มันเป็นเวทมนตร์น้ำระดับกษัตริย์เรียกว่ามังกรฟ้า เห็นว่ามันเรียกฝนและสายฟ้าได้” (มาโกโตะ)

“อ-อย่างนั้นเหรอ… นั่นฟังดูน่าประทับใจ” (อายะ)

“ใช่มั้ยล่ะ?!” (มาโกโตะ)

ตาของทากัตซูกิ-คุงเป็นประกาย

เขาดูเหมือนเขาจะสนุกที่สามารถจะอวดเวทมนตร์ใหม่ของเขาได้

หนูคิดเรื่องนี้ระหว่างที่หนูช็อกและมองมังกรน้ำขนาดยักษ์ที่ปกคลุมท้องฟ้า

(ทากัตซูกิ-คุงโตไปไกลขึ้น ไกลขึ้นจากความเป็นมนุษย์…) (อายะ)

ในทันทีนั้น ลมที่แรงพัดมาจากฝั่งทะเล

“คย้า!” (อายะ)

“หนาว!” (มาโกโตะ)

ลมเย็นที่พัดกระหน่ำทำให้ทากัตซูกิ-คุงและหนูส่งเสียงของเรา

หนูกอดตัวเองด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง เพราะลมเย็นนั่นได้นำความร้อนไปจากตัวหนู

หนาว!

เมื่อหนูคิดว่าจะกลับไปแล้ว…

“[บ้านน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงวางมือขวาและอาคารน้ำแข็งมีเราอยู่ข้างในทันที

มีแม้แต่ประตู

ว้าว! ในพริบตา?

ลงไปแล้วและอุณหภูมิของตัวหนูเพิ่มขึ้น

แม้แต่อากาศก็รู้สึกอุ่นนิดหน่อยด้วย

“ทากัตซูกิ-คุง นี่มันอะไร?” (อายะ)

“ชั้นพยายามจะสร้างมันจากเวทมนตร์น้ำ มันเป็นยังไง? ชั้นคิดว่ามันอาจจะช่วยนำความเย็นออกไป ชั้นควบคุมไอน้ำ และพยายามจะกันลมเย็นถึงจุดนึงน่ะ” (มาโกโตะ)

“น-นายทำมากขนาดนั้น?!” (อายะ)

แม้ว่าหนู ที่ใช้เวทมนตร์ไม่ได้ คิดว่านั่นน่าจะยาก

“ถ้าชั้นแค่สร้างไฟเหมือนลูซี่ได้…ชั้นจะทำให้ซา-ซังอุ่นได้” (มาโกโตะ)

แต่มันดูเหมือนทากัตซูกิ-คุงยังไม่พอใจกับเวทมนตร์ของเขาเอง

แต่หนูคิดว่ามันประทับใจมากแล้วนะ

ทากัตซูกิ-คุงพูดว่า ‘ขอโทษที่เป็นนักเวทย์ที่ไม่มีทักษะ’ นั้นน่ารัก

หนูสังเกตกระทันหัน

ฟู-จังและทากัตซูกิ-คุงได้อยู่ตามลำพังเมื่อกี้นี้ แต่ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันตามลำพัง

เอ๋? เป็นไปได้มั้ยว่านี่เป็นบรรยากาศที่ดี?

(หืมม~...) (อายะ)

เป็นไปได้มั้ยว่านี่คือโอกาส?

หน้าของลู-จังระหว่างที่พูดว่า ‘อย่าขโมยความเด่น!’ ขึ้นมาในใจของหนู

หนูควรจะทำอย่างไรดี

…ได้เลย!

หนูจะขอโทษเยอะๆภายหลัง!

“เฮ้ เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง คำถาม” (อายะ)

“เอ๋ อ่ะไรน่ะ จู่ๆ” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงได้มองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่ตกใจ

“มีชายหนุ่มและผู้หญิงในที่แห่งหนึ่ง มันหนาว และสาวนั้นสั่น ตอนนี้ นายคิดว่าอะไรเป็นทางเลือกที่ถูกสำหรับชายที่อยู่ด้วยกันกับเธอ? อ๊ะ ไม่มีเวทมนตร์นะ โอเคมั้ย?” (อายะ)

หนูถามคำถามกับทากัตซูกิ-คุงระหว่างที่หัวเราะอย่างเขินอาย

เขาตาเบิกกว้างซักพักหนึ่ง และจากนั้น ดั่งเขาสังเกต เขาเบือนหน้าหนี

“อา ใช่…นั่น…” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงต้องสังเกตเจตนาของหนู เขาได้เข้ามาใกล้หนูช้าๆด้วยหน้าที่แดงเล็กน้อย

“อะไรคือคำตอบที่ถูกต้อง?” (อายะ)

หนูขยับหน้าเขาไปใกล้และมองเขา

“นี่?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงกอดหนูอย่างแน่น

ฟุเอออ้ อุ่นจัง

หนูกอดทากัตซูกิ-คุงกลับ

“ถูกต้องมั้ย?” (มาโกโตะ)

เสียงของทากัตซูกิ-คุงดังอยู่ในหูของหนู

“หืมม ถูกครึ่งนึง ชั้นเดาว่า” (อายะ)

“ครึ่ง?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงได้ทำหน้าตาสงสัย

“ฮึนน…” (อายะ)

หนูปิดตาและยกคางของหนูเล็กน้อย

“อาา…” (มาโกโตะ)

หนูได้ยินเสียงที่อึ้งเล็กน้อยของทากัตซูกิ-คุง

ระหว่างที่หนูรอสักครู่ไปแบบนั้น

{หนูรู้สึกถึงบางอย่างที่อุ่นกับริมฝีปากของหนู}

แขนรอบๆหนูกอดหนูแน่นขึ้น

หนูก็กอดแรงขึ้นด้วย

หนูได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเร็วของทากัตซูกิ-คุง

แต่หนูมั่นใจว่าของหนูเร็วกว่า

หนูอยากให้ความสุขนี้ดำเนินต่อไปตลอดการ แต่มันดำเนินไปแค่ประมาณ 10 วินาที

“ถูกต้องมั้ย?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงถามด้วยหน้าที่แดง

“ถูกต้อง” (อายะ)

หนูตอบอย่างเขินอาย

“งั้น คำถามต่อไป!” (อายะ)

“ต-ต่อไป?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงเปิดตาของเขากว้าง

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้านี่คือภูเขาหิมะ?” (อายะ)

“...ไม่ นั่น…” (มาโกโตะ)

ตาของทากัตซูกิ-คุงว่ายไปรอบๆ

บางทีเขาอาย หรือเขาลังเล สายตาเขาไปทั่ว

“โนอาห์-ซามะ…ไม่ แต่… อาา แม้แต่ผู้เล่นอาร์พีจี…” (มาโกโตะ)

หนูได้ยินทากัตซูกิ-คุงพึมพำบางอย่างในเสียงที่เบา

ในเวลานั้น หนูแกะกระดุมแจ็คเก็ตของทากัตซูกิ-คุง

ทากัตซูกิ-คุงทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่นั่นคือทั้งหมดที่เขาทำ

“ตอนนี้ คำตอบของนายคืออะไร?” (อายะ)

เมื่อหนูถาม ทากัตซูกิ-คุงยิ้มอย่างมีปัญหา

“งั้น ชั้นจะตอบด้วยการกระทำ” (มาโกโตะ)

พูดสิ่งนี้ ทากัตซูกิ-คุงแกะกระดุมของเสื้อของหนู…

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord