บทที่ 7...2/3

กัลยาโทรหาธามิณีหลายครั้งเพราะผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ธามิณียังไม่กลับมา หนำซ้ำยังติดต่อไม่ได้ ทั้งที่บอกเธอว่าไปหาลูกพี่ลูกน้องแค่ครู่เดียว นานไม่ว่า แต่โทรไปแล้วไม่รับสาย นี่ต่างหากที่ไม่ปกติ แล้วลูกพี่ลูกน้องคนนี้ถ้าเธอจำไม่ผิด ธามิณีบอกว่าไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้

กัลยาถอนใจกลุ้มๆ พลางเดินไปเดินมา พอลงมาดูที่ชั้น 2 ก็ยังไม่เจอเพื่อน ตอนนี้มันผิดปกติมาก ในระหว่างที่กำลังเดินหาไปพลางโทรหาเพื่อนไปพลางนั้นเอง เสียงข้อความแชทก็ดังขึ้นพอดีที่เครื่องของกัลยา พอเห็นว่ามาจากธามิณี กัลยาก็รีบกดอ่านข้อความนั้นทันที

‘ธามไม่ค่อยสบายน่ะ ขอกลับหอพักก่อนนะ’

รวิชญ์เดินตามมาสมทบพร้อมของที่ซื้อมาจนครบตามลิสต์ เขาเห็นสีหน้าของกัลยาก็ชักสงสัยว่ามีอะไร แล้วธามิณีอยู่ไหน

“เป็นอะไรไปกัล มองจอโทรศัพท์แล้วทำไมขมวดคิ้ว”

“ธามส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับหอพัก ไม่ค่อยสบาย แต่พอกัลโทรหา ธามกลับไม่รับสาย วิชญ์คิดว่ามันแปลกๆ ไหมล่ะ” กัลยาชักรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล

รวิชญ์ลองโทรหาธามิณีบ้าง แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับสายเหมือนกัน

“ไม่รับสายจริงๆ ด้วย” รวิชญ์ร้อนใจ “เราไปหาธามที่หอพักกันเถอะ”

กัลยาเห็นด้วยรีบเดินไปที่รถ ถ้าธามิณีอยากกลับหอพัก แค่บอกให้รวิชญ์ไปส่งยังฟังดูเข้าท่ากว่า ทำไมถึงเลือกนั่งรถกลับหอพักเอง อีกทั้งวันนี้นัดกันดิบดีแล้ว จู่ๆ คนที่รักษาคำพูดอย่างธามิณีจะทำแบบนั้นทำไม แต่ไม่ว่ายังไงหากธามิณีกลับหอพักจริงๆ เธอคงโล่งอก ขออย่าให้มีอะไรที่เธอกังวลเลย 

ฝนตกมักมาคู่กับรถติด เตวินเคาะพวงมาลัยรถอย่างกระวนกระวายใจเพราะผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้ว เขายังขับรถไปไม่ถึงปลายทางเลย เขาไม่แน่ใจนักว่ายานอนหลับที่ใส่ในน้ำผลไม้จะออกฤทธิ์ได้นานแค่ไหน แต่พอหันไปมองธามิณีก็ค่อยสบายใจว่าเธอยังหลับสนิทอยู่ เขาคงจะส่งเธอให้ ‘เจ้าหนี้’ ได้ทันเวลาก่อนที่เธอจะฟื้นขึ้นมาแน่นอน แต่เจ้าหนี้คงใจร้อนถึงได้โทรมาหาเขาทั้งที่ยังไม่ถึงเวลานัดด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องโทรมาเร่งหรอกน่า กำลังพาตัวไปแล้ว คืนนี้เตรียมไลฟ์ได้เลย แต่คนนี้ต้องเพิ่มราคาหน่อยนะสดๆ ซิงๆ สวย ไม่น่าจะผ่านมือใครมาก่อน ไอ้พวกที่รอดูสดคงชอบใจกัน”

อีกฝ่ายคงพอใจในคำตอบจึงยอมวางสายไป เตวินถอนใจรู้สึกตัวเองเลวทรามจนต้องมาทำกับลูกพี่ลูกน้องแบบนี้ แต่ถ้าเขาไม่ทำ เขาคงถูกเจ้าหนี้ตามล่าตัว สุดท้ายอาจถูกฆ่าตาย เขาสู้เพื่อตัวเองจนกระทั่งพอจะมีชื่อเสียงแล้ว เรื่องอะไรจะยอมจบเห่เพราะเป็นหนี้พนันไม่กี่แสนด้วย

“ขอโทษนะธาม พี่กำลังร้อนเงินจริงๆ”

รถเริ่มเคลื่อนได้ แต่ช้า เพราะพอฝนตก น้ำก็ท่วมถนน ทำให้การเดินทางล่าช้าไปมาก แต่กลับกลายเป็นโชคดีของธามิณีที่ยังพอมีอยู่บ้างเพราะหญิงสาวค่อยๆ รู้สึกตัวอย่างพร่าเลือน แต่พอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจนทำให้ตัวเองมานอนอยู่เบาะหลังรถของเตวิน เธอขยับมือกับขาไม่ได้เพราะถูกมัดไว้ ทำยังไงดี เธอต้องหนี แต่ในสภาพแบบนี้คงยากที่จะหนีไปได้

‘พระเสาร์...ช่วยด้วยค่ะ’

หากรู้ชื่อแล้วเรียกให้พระเสาร์มาช่วย เขาจะช่วยเธอเหมือนทุกครั้งไหมนะ หากไม่ทำให้ตัวเองอยู่ในอันตรายอย่างทุกครั้งที่ผ่าน เขาจะยังมาช่วยเธอได้หรือเปล่า แต่ถึงกระนั้นเธอจะไม่เอาแต่รอ การหาทางช่วยให้ตัวเองหนีให้ได้ก่อนย่อมเป็นทางออกเดียว การรอทำให้เธอมีเวลารวบรวมพลังที่ค่อยๆ ฟื้นคืน แล้วมองหาทางหนีออกไปจากรถของเตวิน อย่างแรก เธอต้องแก้มัดเชือกที่ข้อมือและข้อเท้าให้ได้ก่อน แต่ต้องทำอย่างเงียบๆ ไม่ให้เตวินรู้ตัว

บ้านร้างหลังหนึ่งในตรอกที่ไม่ต่างจากสลัมใจกลางเมืองของนิวยอร์ค ที่แห่งนี้มีอดีตที่ศนิไม่เคยลืม 212 ปีก่อน เขาเคยมาอาศัยอยู่ในตึกสูงห่างออกไปจากที่นี่ไม่กี่กิโลเมตร เขาได้ใช้ชีวิตปกติอยู่ที่นี่หลายปีและส่งวิญญาณไปยมโลกเป็นร้อย ไม่ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนหน้าที่จะติดตามไปเสมอ ราวกับอยากให้รู้ว่าไม่มีทางหนีพ้น

จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้ทำบางอย่างลงไป จนส่งผลให้ชะตากรรมของมนุษย์ของผู้หนึ่งเปลี่ยนแปลง แต่แล้วสิ่งที่เขาคิดว่าสมควรทำกลับกลายเป็นว่าอย่าได้ทำได้อีก การเปลี่ยนชะตากรรมของมนุษย์ แม้แต่เทพหรือเทพกึ่งมนุษย์อย่างเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะชักพาไปสู่ความทรมานแสนสาหัสเพียงใด บางทีมนุษย์อาจร้องขอความตายมากกว่าการมีชีวิตต่อไป

บัดนี้เขาได้มายืนมองจุดที่เริ่มเหตุการณ์ในคราวนั้น หากมันเป็นชนวนเหตุให้ผู้ใดก็ตามจงใจทำบางอย่างเพื่อล้างแค้น

ใช่...เขาคิดว่ามันเป็นการล้างแค้น

เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าใครผู้นั้นเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในคราวนี้อย่างไร หากดวงจิตสลายไปแล้วย่อมกลับมาได้ยากจนอาจเป็นไปไม่ได้เลย

‘พระเสาร์...ช่วยด้วยค่ะ’

ศนิชะงักมองไปรอบตัว เขามั่นใจว่าเป็นเสียงธามิณี แต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ต่อให้เทพหรือมนุษย์คนใดเอ่ยชื่อของเขา แต่ไม่มีทางเอ่ยถึงเขาแล้วดังมาถึงตัวเขาได้ เขาไม่ใช่ยักษ์จินนี่ที่ถูกเรียกออกมาจากตะเกียงสักหน่อย ธามิณีคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงคิดว่าเขาต้องไปช่วยเธอทุกครั้งที่เรียกชื่อ เทพกึ่งมนุษย์ถอนใจพลางเดินเข้าไปยังบ้านร้างหลังนั้น ตอนนี้สิ่งเดียวที่สำคัญต่อเขาคือการหาใครผู้นั้น หากไม่พบเบาะแสเขาจะอยู่ที่อเมริกาสักพัก

หลังจากผ่านไป 10 นาที ธามิณีแก้มัดเชือกที่ข้อเท้าให้คลายออกได้แล้ว แต่ก็ได้รอยถลอกจนเลือดซิบๆ แสบและเจ็บอยู่เหมือนกัน เธอยังไม่เอาเชือกออกไปเพราะต้องเผื่อไว้ หากเตวินหันมามองจะได้ไม่สงสัย ตอนนี้เธอพยายามใช้ฟันงับเชือกตรงข้อมือให้คลายปม แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะเตวินมัดเชือกเอาไว้แน่นมาก จนผ่านไปเกือบ 20 นาทีแล้ว เธอยังคลายปมเชือกที่ข้อมือไม่ได้ พระเสาร์ก็ยังไม่มา เขาไม่อยากมาช่วยเธอหรือว่าการเรียกไม่ช่วยอะไร หากเขาไม่ต้องการมา เธอต้องอยู่ในอันตรายมากพอเท่านั้นหรือไง เขาถึงจะมา ช่างน่าร้องไห้ แต่เธอผ่านอะไรๆ มามากจนไม่อยากร้องไห้แล้ว หากคนที่เธอหวังพึ่งพาไม่อยากช่วย เธอก็จะไม่งอมืองอเท้ารอให้ใครมาช่วย

เตวินหักเลี้ยวพวงมาลัยทำให้ธามิณีเซจนหัวไปกระแทกกับเบาะ แต่แล้วรถกลับเบรกอย่างกะทันหัน ทำให้เธอกลิ้งตกลงมาจากเบาะด้านหลัง ตอนนี้เลยทั้งเจ็บและจุก

“อะไรวะ ใครมันขับรถตัดหน้า เดี๋ยวเถอะมึงจะยิงเสียให้” เตวินตะโกนอย่างหัวเสีย

ธามิณีชะเง้อมองไปด้านหน้า เธอเห็นเตวินเปิดลิ้นชักตรงคอนโซลหน้ารถ แล้วหยิบปืนออกมา เขาพกของพวกนี้ไว้ในรถด้วยหรือ

เตวินเปิดประตูลงไปจากรถอย่างไม่กลัวอะไร ธามิณีมองตามหวังใจว่าอาจเป็นพระเสาร์แม้ไม่แน่ใจว่าเทพกึ่งมนุษย์ปาดหน้ารถคนอื่นเป็นไหม เธอพยายามเพ่งมองว่าคู่กรณีของเตวินเป็นพระเสาร์หรือเปล่า นั่นไงเขาลงมาจากรถแล้ว แต่ทำไมประตูรถถึงเปิดออกทุกบานแบบนั้น อย่างกับเตวินมีคู่กรณีเป็นพวกมาเฟียอย่างไรอย่างนั้น!

กัลยามีกุญแจห้องที่ธามิณีเคยให้ไว้จึงได้ใช้ในวันนี้ พอเปิดประตูภายในห้องของธามิณีกลับมืดสนิท รวิชญ์คิดว่าธามิณีไม่น่าจะกลับมาที่ห้องแน่ๆ หรือหากกลับมาห้องแล้วออกไปไหนก็น่าจะเปิดไฟทิ้งไว้สักดวง ที่สำคัญวันนี้เราทั้งหมดนัดกันไว้แล้ว ย่อมไม่มีเหตุผลเลยที่ธามิณีจะกลับมาที่ห้องแล้วออกไปไหนอีก

“ธามไม่อยู่ในห้อง โทรก็ไม่ติด กัลชักเป็นห่วงแล้วเนี่ย เราไปแจ้งความกันดีไหม” กัลยาหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อนอีกรอบ โทรไม่ติดเหมือนเดิม ทำให้ยิ่งหนักใจ

“เรารอกันสักนิดก่อนแล้วกัน เผื่อว่าธามจะกลับมา” รวิชญ์ก็ร้อนใจ แต่แจ้งความตอนนี้คงยังไม่ได้ “ระหว่างนี้วิชญ์จะโทรปรึกษาลุง เผื่อว่าจะมีทางอื่นบ้าง”

“อาจเป็นพวกที่ธามเคยบอกก็ได้นะ” กัลยานึกถึงที่ธามิณีเคยเล่าให้ฟังว่ามีสายแปลกๆ โทรมาหาเพื่อทวงเงิน

“แต่ธามไม่ได้ไปกู้เงินนอกระบบนะ”

กัลยาถอนใจ ตอนนี้เธอจะรออีก 15 นาทีถ้าเพื่อนยังไม่กลับมาคงต้องไปสถานีตำรวจ รวิชญ์โทรหาลุงของเขาซึ่งเป็นตำรวจเพื่อขอคำแนะนำ ธามิณีเพิ่งหายตัวไปเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน ทำให้ไม่แน่ใจว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นหรือว่ามีสาเหตุอื่นกันแน่

ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ

อัมราน_บรรพตี