ตอนที่ 6 คงไม่จำเป็น

ตอนที่ 6 คงไม่จำเป็น

สามวันแล้วที่ตะวันไม่ได้กลับมาที่ห้อง อาทิตย์ทำกับข้าวรอเขาทุกวัน เขานั่งอยู่ที่โซฟา เวลานี้ก็ดึกมากแล้ว เขานำรูปแม่ขึ้นมาดู

“แม่ครับ ผมควรอยู่ต่อมั้ย ผมควรทำไงดี พ่อมีครอบครัวใหม่แล้ว ผมไม่กล้าบอกเขา ผมคิดถึงแม่ครับ” เขาร้องไห้

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น อาทิตย์เช็ดน้ำตาเพราะเขารู้ว่าเป็นตะวันแน่นอน เขารีบไปเปิดประตูทันที  สิ่งที่เห็น คือ เพื่อนของตะวันพยุงตะวันเดินเข้าห้อง ด้วยอาการที่เมาทั้งคู่

 “นายเป็นพ่อบ้านเหรอ”เสาร์พูด

 “ใช่ครับ ช่วยฉันหน่อยพาเขาไปห้องหน่อย”

อาทิตย์เข้าพยุงร่างของตะวันที่เมาไม่รู้ตัวเลย ทั้งสองพาตะวันเข้าห้องนอน

“ฉันไปละ นายดูแลเขาต่อเลย ง่วงนอนจะแย่แล้ว” เสาร์พูดเสร็จก็ทิ้งตะวันไว้ให้อาทิตย์ดูแลต่อ

 “ครับ”

เขาจับร่างตะวันขยับให้เขานอนดี ๆ ถอดเสื้อเขาออก แล้วเช็ดตัวให้เขา มันทำให้เขาคิดถึงแม่ตอนที่เขาเช็ดตัวให้แม่ 

“พ่อครับ”

 เขายิ้มแล้วจัดการตะวันจนเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา ห่มผ้า เปิดแอร์ เขานั่งลงข้าง ๆ เตียง มองหน้าเขา แล้วน้ำตาเขาก็ไหล หัวใจเล็ก ๆ ที่อยากจะเรียกพ่อให้ได้เต็มปากคงเป็นไปไม่แล้ว เขาถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป

รุ่งเช้า เสียงโทรศัพท์ ของตะวันดังขึ้น เขารู้สึกตัว รับโทรศัพท์

 “คุณคะวันนี้คุณว่างมั้ยคะ”

“ทำไมเหรอครับ”

 “วันนี้น้องฝ้ายมีแสดงละครที่โรงเรียนค่ะ พอดีฉันติดลูกค้าต่างประเทศ คุณช่วยไปดูลูกได้มั้ยค่ะ”

 “ได้ซิ”

 “ขอบคุณค่ะ”

ตะวันลุกอาบน้ำ แล้วเดินออกมาข้างนอก เขาเห็นอาทิตย์กำลังอาหารเช้าให้เขา 

“นายไปอาบน้ำเถอะ วันนี้ฉันจะพาไปเที่ยว”ตะวันพูด

 “ครับ” เขารีบเดินไปอาบน้ำ แต่งตัว แต่ชุดเขาดูเก่ามาก เขาเดินออกจากห้อง แบบอาย ๆ ก่อนจะพูด “ผมว่าผมไม่ไปดีกว่าครับ”

 “ทำไมละ” ตะวันก้มมองดูชุดที่เขาใส่ แล้วยิ้ม “ไปเดี๋ยวฉันพาไปซื้อของ” เขาจับไหล่ของอาทิตย์ เด็กหนุ่มตกใจในสิ่งที่ตะวันทำ เขามองหน้าแล้วยิ้ม ตะวันพาอาทิตย์ไปซื้อเสื้อผ้า เขาเลือกเสื้อผ้าแค่สองชุด 

 “ทำไมซื้อแค่นี้เองละ”

 “แค่สองชุดก็พอครับ สิ้นเปลืองเปล่า ๆ”

 “เอาชุดนี้ด้วยซิ ถ้าฉันมีลูกชาย ฉันอยากให้เขาใส่ชุดนี้คงดูหน้ารัก แต่นี่มีลูกสาวแม่เขาจะเป็นคนเลือกชุดให้ใส่เอง”

ตะวันหยิบชุดประมาณ ห้าชุดให้พนักงานนำไปคิดเงิน เขาซื้อทั้งมือถือ ร้องเท้าให้ใหม่ อาทิตย์ยกมือไหว้รับของจากเขา ก่อนจะพูด “ผมพอแล้วครับ”

 “เปลี่ยนชุดแล้วเราไปกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว”

เขาขับรถมาถึงโรงเรียนที่ลูกสาวอยู่  “นายรอฉันอยู่แถวนี้นะ เดี๋ยวฉันมา”

อาทิตย์ยืนมองตะวันวิ่งไป เขาเดินตามไป ผู้คนจ้องมองเขาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจสายตาของใคร มาถึงที่ห้องประชุมใหญ่ ผู้คนต่างยืนดูการแสดงอยู่รอบ ๆ ห้องประชุม ส่วนข้างใน เป็นที่สำหรับผู้ปกครองของเด็ก อาทิตย์เห็นน้องฝ้ายกำลังแสดงละครด้วยสีหน้าที่มีความสุข

เขายิ้ม เขามองหาตะวัน ก็เห็นตะวันนั่งยิ้มให้ลูกสาวอย่างมีความสุขเช่นกัน เขามองรอยยิ้มองของพ่อที่ดูอบอุ่น ก่อนจะเดินออกจากที่นั้น  ระหว่างนั้นเขาคิดได้ว่าการที่เราจะให้พ่อจำแม่ได้นั้นคงไม่จำเป็นอีกแล้ว รอยยิ้มที่มีความสุขนั้นควรอยู่กับพ่อตลอดไป ผมจะเฝ้ามองพ่อแบบนี้ดีกว่า

Hanna hb