ตอนที่ 3 ปะทะคารม

   ถึงแม้ว่าเมฆินทร์จะบีบรัดคอของละอองดาวเอาไว้แน่น แต่ละอองดาวกลับสนใจไม่ยังมีท่าทียิ้มเยาะเย้ยพูดจาถากถางให้เมฆินทร์ได้เจ็บปวดหัวใจเล่น ถึงแม้ว่าตอนนี้ละอองดาวจะอยู่ในชุดเจ้าสาวแสนสวย แต่ก็เต็มไปด้วยคาบเลือดที่แห้งเปรอะเกรอะกรังที่กระจัดกระจายไปจนทั่วทั้งชุด ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงดงามของละอองดาวนั้นลดน้อยลงไปเลย เว้นแต่เพียงสายตาที่ดูแข็งกร้าวไม่อ่อนโยนเหมือนเช่นเคย ยิ่งทำให้เมฆินทร์รู้สึกเดือดดาลอารมณ์ป่าเถื่อนเข้าครอบงำอีกแล้ว ยิ่งได้ฟังคำพูดของละอองดาวที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับความผิดที่ก่อขึ้นเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งคำพูดของละอองดาวที่ทำให้เมฆินทร์ถึงกับทนไม่ได้ตบเข้าไปที่หน้าของละอองดาวอีกครั้งหนึ่ง ด้วยความแรงถึงกับทำให้ละอองดาวเลือดไหลออกจากมุมปากเป็นทางยาวเลยทีเดียว

   [ละอองดาว] “ตบสิ! ตบเลย ตบอีกสิ! คนใจหินอย่างแกอยากจะฆ่าใครก็ฆ่าได้อยู่แล้วนี่! เอาสิ! ฆ่าฉันเลย ฆ่าฉันซะอีกคนจะเป็นไรไป”

   ไม่ได้เพียงแต่พูดเท่านั้นนะละอองดาวถึงกับวิ่งเข้าไปทุบตีเมฆินทร์สุดแรงราวกับคนบ้าก็ไม่ปาน ตีไปทุบไปร้องตะโกนไปละอองดาวรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่น่าเลยเธอไม่น่าพาสายฟ้าไปตายด้วยเลย

   [เมฆินทร์] “หึ ทำไม!!เสียใจมากอย่างนั้นเหรอที่เห็นชู้รักของเธอตายไปต่อหน้าต่อตา เสียใจมาก ใช่ไหม!?”

   ความโกรธเดือดดาลของเมฆินทร์พุ่งทะยานขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บหรือปวดกับการที่โดนละอองดาวทำร้ายร่างกายของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่มันเจ็บปวดที่ตรงนี้ตรงหัวใจของเขานี่เลย จึงทำให้เมฆินทร์ต้องจับต้นแขนของละอองดาวเอาไว้ทั้งสองมือ เพื่อหยุดการกระทำของละอองดาวลงและเพื่อระบายความคับแค้นที่อยู่ภายในจิตใจของเขาออกมา ด้วยการบีบเข้าไปที่ท่อนแขนที่เรียวเล็กของละอองดาวนั้นอย่างแรงเช่นกัน เมฆินทร์ที่ถามไปเขย่าตัวของละอองดาวไปด้วยอีกทั้งยังเหวี่ยงร่างของละอองดาวไปที่เตียงนอน เมฆินทร์รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกที่เห็นเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วร่างกายของละอองดาว ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกเช่นนี้ด้วยนะ ทำไม!

   [ละอองดาว] “ใช่!! ไอ้คนใจร้าย ฉันเกลียดแก จำเอาไว้นะ..ไอ้ชั่ว! ถ้าฉันออกไปได้ฉันจะฆ่าแก! คอยดู”

   [เมฆินทร์] “หึหึ ฉันก็จะรอดูวันนั้นนะว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูดไหมละอองดาว แต่ก่อนจะถึงวันนั้นเธอต้องผ่านความทุกข์ทรมานไปให้ได้ซะก่อนนะ เพราะถึงยังไงเธอก็ยังได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของฉันอยู่ดี”

   ทำไมถึงรู้สึกตลกขบขันกับคำพูดของละอองดาว เธอเนี่ยนะ! จะฆ่าเขา จะฆ่าได้เหรอ เมฆินทร์ยืนยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากพร้อมกับมองหน้าของละอองดาวที่ในตอนนี้กลายเป็นแม่เสือสาวที่ดุร้ายผิดกับที่เคยเจอกันตอนนั้นเธอช่างอ่อนหวานน่ารักยิ่งนัก

   [ละอองดาว] “ไอ้ชั่ว! ไอ้สารเลว! คนเลือดเย็นอย่างแกอย่าหวังว่าฉันจะยินยอมพร้อมใจไปกับแกด้วยเลย ไม่มีทาง! ไอ้ฆาตกร! ไอ้โรคจิต!”

   ไม่ได้พูดเปล่าละอองดาวควานหาอะไรบางสิ่งบางอย่างอะไรก็ได้ หมายจะทำร้ายเมฆินทร์ให้เจ็บเพื่อความสะใจ แต่กลับหยิบมาได้แต่เพียงหมอนหนุนหัวเท่านั้น เมื่อได้ดังนั้นก็ไม่รอช้าขว้างไปที่หน้าของเมฆินทร์ในทันที แต่เมฆินทร์ดันรับเอาไว้ได้ก่อนที่จะขว้างกลับมาใส่หน้าของละอองดาวเช่นกัน ดีนะที่ละอองดาวปัดมันออกไปได้ทัน ก่อนที่มันจะกระแทกโดนหน้าของเธอเข้า

   [เมฆินทร์] “อย่าคิดว่าคนอย่างฉันอยากจะแตะต้องตัวของเธอนะ ฉันนี่ขยะแขยงผู้หญิงสกปรกต่ำช้าอย่างเธอจะแย่อยู่แล้ว เธอไม่คู่ควรกับฉันเลยสักนิดรู้เอาไว้ซะด้วย”

   [ละอองดาว] “ถ้าอย่างนั้นก็ดีื แกก็ปล่อยฉันไปสิ มาจับฉันไว้ทำไม”

   [เมฆินทร์] “เรื่องอะไรฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ฉันทุ่มเทเสียเงิน เสียทองไปมากมายเท่าไหร่ ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของฉันอีกล่ะ ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น รอรับผลกรรมนั้นได้เลย”

   การพูดทิ้งท้ายเอาไว้แบบนั้นทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บปวดไปถึงสุดขั้วของหัวใจ เมฆินทร์พูดจบก็หันหลังเดินจากไปในทันที ทิ้งไว้แต่เพียงละอองดาวที่กรีดร้องอย่างกับคนบ้า พร้อมทั้งขว้างปาข้าวของอย่างสุดที่จะหักห้ามอารมณ์โกรธและเสียใจอย่างสุดซึ้งเอาไว้ได้ จนเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปจนดึกละอองดาวถึงได้ผลอยหลับไปทั้งคราบน้ำตาด้วยความอ่อนเพลีย จวบจนรุ่งสางได้ยินเสียงเหมือนมีคนพูดคุยกันอยู่ที่หน้าประตูห้อง อีกทั้งยังมีคนพยายามจะเข้ามาในห้องอีกด้วย ทำให้ละอองดาวนั้นสะดุ้งรีบตื่นขึ้นเตรียมตัวตั้งรับอย่างเต็มที่ แต่ที่ไหนได้กลับเป็นเพียงสาวใช้คนสนิทของเมฆินทร์เท่านั้นเองโล่งอกไปทีก็นึกว่าเป็นไอ้บ้านั่นซะอีก..

   [น้อยหน่า] “ทานข้าวค่ะคุณ นายสั่งให้ฉันยกอาหารขึ้นมาให้พร้อมกับเสื้อผ้านี้ค่ะ รีบทานอาหารแล้วก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ เพราะหลังจากที่คุณทำธุระเสร็จนายสั่งให้พาคุณไปทำงานที่ไร่ค่ะ”

   สาวใช้คนสนิทยกถาดอาหารมาวางไว้ให้ที่โต๊ะข้างเตียงนอน พร้อมทั้งเสื้อผ้าเก่าๆ ชุดหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมามองนายหญิงที่มีใบหน้างดงามแต่สภาพในตอนนี้นั้นแทบดูไม่ได้เลย เหมือนคนอดหลับอดนอนอีกด้วย นี่หรือนายหญิงที่ทำให้เจ้านายของเธอเจ็บปวดหัวใจ แต่นั่นก็หาใช่ธุระกงการอะไรของเธอไม่แค่ทำตามนายสั่งก็พอ ส่วนละอองดาวนั้นก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อยที่เห็นคนเข้ามานั้นเป็นเพียงแค่สาวใช้เท่านั้น จึงมองสำรวจอาหารและเสื้อผ้าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาถามกับสาวใช้คนสนิทของเมฆินทร์ว่า

   โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ