ตอนที่ 2 อยากฆ่าให้ตาย

   วาจาที่เปล่งออกมานั้นช่างทรงอำนาจยิ่งนักอย่างน้อยๆ ก็ทำให้หนึ่งนภามีความเกรงกลัว เกรงอกเกรงใจนายใหญ่ของบ้านบ้างล่ะไม่มากก็น้อย เพราะถึงหนึ่งนภาจะไม่พอใจยังไงก็ยังต้องให้ความเคารพยำเกรงต่อพ่อคนนี้อยู่ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดปากที่จะหาเรื่องบ่นพี่ชายของตัวเองต่อ หนึ่งนภาจอมจู้จี้ขี้บ่นไปซะทุกเรื่องก็ยังยืนกอดอกเดินหน้าเถียงข้างๆ คูๆ ต่อไปเรื่อยๆ ส่วนคุณอาจณรงค์เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดีและเห็นอกเห็นใจในตัวของลูกชายสุดที่รักของตัวเองเป็นอย่างมาก แต่พ่อคนนี้ก็มั่นใจว่าเมฆินทร์มีความเข้มแข็งและอดทนมากพอที่จะจัดการปัญหาต่างๆ ได้ด้วยตัวของเขาเองอย่างแน่นอน

   [เมฆินทร์] “ผมจะลงไปอยู่ที่ไร่ฌาณปุณณภพสักพักหนึ่งก็แล้วกันนะครับ..คุณพ่อ”

   [อาจณรงค์] “อืมมม พ่อก็เห็นดีด้วยนะ ไปอยู่ที่ไร่ของเราให้สบายใจท่ามกลางธรรมชาติก็ช่วยสงบจิต สงบใจของลูกลงได้บ้างไม่มากก็น้อย ก็ถือเสียว่าไปดูงานรวดพักผ่อนไปในตัวก็แล้วกัน ลูกอย่าได้คิดอะไรมากเลยทางนี้มีหนึ่งนภากับหรรษดล (หัด-สะ-ดน) ช่วยพ่อดูแลแทนไปก่อน ลูกสบายใจแล้วค่อยกลับมาก็แล้วกันนะ”

   [หนึ่งนภา] “โอ๊ยยย!! ยุ่งวุ่นวายกันไปหมดเลยอ่ะ เพราะนังนั่นคนเดียวเลย แล้วแบบนี้ทางฝั่งโน้นเขาจะยอมคืนสินสอดของหมั้นให้กับเราไหมคะเนี่ยยย! ได้ไปมากมายซะขนาดนั้นน่ะ ชิ!!”

   [อาจณรงค์] “อย่าพูดให้มากความเลย หนึ่งนภา เรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลังเถอะ”

   [เมฆินทร์] “ถ้าเช่นนั้นผมฝากบอกลาคุณแม่แทนผมด้วยนะครับ..คุณพ่อ ผมลาล่ะครับ”

   [อาจณรงค์] “อืมมม โชคดีนะลูก เดินทางปลอดภัย รักษาตัวเองให้ดีๆ ทุกอย่างมีทางออกเสมอ มีอะไรก็โทรมาหาพ่อได้ตลอดเวลาเลยนะ”

   [เมฆินทร์] “ขอบคุณครับ คุณพ่อ ผมไปก่อนนะครับ”

   หลังจากจบการสนทนาลงระหว่างพ่อกับลูกชาย เมฆินทร์ก็ได้บอกลาพร้อมทั้งยังยกมือไหว้คุณพ่อ แถมยังชำเลืองมองไปที่หนึ่งนภาด้วยหางตาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้าวเดินตรงไปยังรถวิบากคันโปรดแล้วเหยียบคันเร่ง ออกตัวพุุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสู่จุดมุ่งหมายที่แสนยาวไกล และยาวนานกว่าจิตใจของเมฆินทร์เสียอีก ความเงียบสงบภายในรถไม่ได้ทำให้จิตใจของเมฆินทร์นั้นเงียบสงบตามไปด้วยเลยสักนิด แต่มันกลับเต็มไปด้วยความคิดที่สับสนภาพที่ฉายย้อนกลับไปกลับมาอยู่ในหัวกับเรื่องราวและภาพเหตุการณ์ต่างๆ มากมาย

   รวมไปถึงภาพในคืนวันแต่งงานคนที่สวยที่สุดในงานหน้าตาสวยหวาน ผิวขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัส เรียบร้อยอ่อนหวานพูดจาไพเราะ ทำอาหารก็อร่อยถูกตาต้องใจเขาเป็นอย่างมาก จนตกลงปลงใจที่จะแต่งงานด้วยนั้นก็คือละอองดาวเจ้าสาวของเขานั่นเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นเมฆินทร์ตบไปที่พวงมาลัยด้วยความโมโหด้วยความโกรธกรุ่นอยู่ในหัวใจ เมฆินทร์กำพวงมาลัยแน่นขึ้นไปอีกพร้อมทั้งเหยียบคันเร่งพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพัก เพื่อให้ถึงจุดมุ่งหมายโดยเร็วที่สุดด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มดั่งไฟสุม

   [เมฆินทร์] “ละอองดาว!! เดี๋ยวเธอจะได้รู้ว่าเล่นอยู่กับใคร”

   จุกอกมากบอกเลยเมฆินทร์รู้สึกเครียดแค้นชิงชังจนเผลอเอ่ยชื่อเธอออกมา หมายมาตรมุ่งจะแก้แค้นเธอให้จงได้ผู้หญิงที่เขาเลือกเองกับมือ ผู้หญิงที่เขาคิดว่าไร้เดียงสาดีพร้อมสุภาพอ่อนหวาน และเรียบร้อยดูอ่อนต่อโลกมันไม่จริงเลย มันไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้นผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะหนีงานแต่งงานของตัวเองไปกับชู้รักเช่นนี้ทั้งๆ ที่เขาเพียบพร้อมไปซะทุกด้านและร่ำรวยมากถึงเพียงนี้สามารถเลี้ยงเธอกับครอบครัวของเธอให้มีกินมีใช้ไปทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด ยิ่งคิดก็ยิ่งเหยียบคันเร่งจนมิดยิ่งกว่ารถแข่งในสนามซะอีก จนเมื่อถึงจุดมุ่งหมายเมฆินทร์ไม่รอช้ารีบเลี้ยวรถเข้าไปจอดภายในบ้่านไร่ฌาณปุณณภพในทันที

   [เหล่าคนงาน] “มาแล้ว มาแล้ว เฮ้ยยย!!พวกเรา นายมาแล้วเว้ยยย!!”

   เหล่าคนงานที่ยืนรอคอยพูดคุยกันอยู่ทันทีที่เห็นเจ้านายของพวกเขาเลี้ยวรถเข้ามาจอด ก็ส่งเสียงอื้ออึงแทรกซ้อนกันไปทั่วเพราะว่าพวกเขารอคอยเจ้านายมาตลอดทั้งวัน

   [เมฆินทร์] “เธออยู่ที่ไหน”

   [น้อยหน่า] “อยู่ที่ชั้นบนห้องรับแขก..ค่ะนายยย”

   ทันทีที่เมฆินทร์ก้าวลงจากรถเขาก็ตรงเข้ามาหาสาวใช้คนสนิทในทันที เพื่อถามหาละอองดาวแต่ยังไม่ทันที่สาวใช้คนสนิทจะตอบกลับไปจนจบประโยคดี เจ้านายของเธอก็รีบก้าวตัดหน้าออกไปซะก่อนแล้ว เมฆินทร์รีบตรงขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านแล้วรีบบิดประตูห้องเปิดออกไปอย่างแรง ด้วยแววตาที่แข็งกร้าวดุดันราวกับจะฆ่าคนได้ก็ไม่ปาน พร้อมทั้งรีบสอดส่ายสายตาไปจนทั่วห้องเพื่อหาตัวต้นเหตุให้เจอ

   จนพบตัวเจ้าปัญหาที่นั่งขดตัวสะดุ้งตกใจกับการมาของเขาอยู่ที่มุมห้องมืดๆ มุมหนึ่งเมฆินทร์ไม่พูดพร่ำทำเพลงปรี่ตรงเข้าไปถึงก็ตบเข้าไปที่หน้าของละอองดาวอย่างแรง ด้วยความโกรธทั้งหมดที่มีระบายออกมาจนเธอล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้น มิหนำซ้ำยังไม่พอใจตามไปจิกหัวขึ้นมาแล้วตบซ้ำไปอีก จนละอองดาวถึงกับปากแตกเลือดกลบปากกันเลยทีเดียว ละอองดาวเอามือกุมแก้มพร้อมทั้งมองหน้าเมฆินทร์ด้วยหางตา อย่างไม่รู้จักเจ็บ อย่างไม่รู้จักปวดด้วยความโกรธแค้นเช่นกัน เมฆินทร์เห็นดังนั้นยิ่งบันดาลโทสะตรงเข้าบีบกำลำคอระหงษ์ทั้งสองมือด้วยความเกียจชังสุดบรรยายที่ถูกลบเหลี่ยมถึงเพียงนี้

   [เมฆินทร์] “สะใจมากไหม!? ละอองดาว!! ที่ได้ทำลายชื่อเสียงของฉันและครอบครัวของฉัน นังผู้หญิงชั่ว ฉันถามว่าสะใจมากใช่ไหม!? ห๊ะ!!”

   [ละอองดาว] “หึหึ อยากฆ่าก็ฆ่าเลยไอ้สารเลว จะพูดมากไปทำไม”

   โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ