ตอนที่ 4 ไล่ออกจากบ้าน

   [ละอองดาว] “แล้ว..เขาอยู่ที่ไหนคะ”

   [น้อยหน่า] “คุณอยากจะรู้ไปทำไมคะ”

   [ละอองดาว] “ฉันก็ถามไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย แค่สงสัยว่าทำไมเขาไม่มาทำร้ายฉันอีกให้สมกับความแค้นของเขา”

   [น้อยหน่า] “ฉันจะบอกคุณให้รู้เอาไว้นะคะ..ว่าคนในไร่นี้ทุกคน..รักและเคารพนายเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นไม่ได้มีแต่นายที่โกรธเกลียดคุณ ทุกคนในไร่ก็โกรธแค้นคุณมากเช่นกัน คุณรู้เอาไว้ซะด้วยแล้วอย่าได้คิดหนีล่ะ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน”

   ทันทีที่น้อยหน่าได้ยินละอองดาวถามถึงนายของตน ก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนลุกขึ้นมายืนจ้องหน้าของละอองดาว พร้อมทั้งต่อว่าไปเสียหลายคำจากนั้นก็สะบัดหน้าหนีเดินจากไปในทันที แล้วสั่งคนเฝ้าประตูที่มีอยู่ถึงสองคนให้เฝ้าละอองดาวเอาไว้ให้ดี เพื่อรอนายมาจัดการต่อไปเสียงโซ่กุญแจล่ามดังกึกก้องไปทั่ว ละอองดาวก้มหน้าลงมองถาดอาหารและเสื้อผ้าด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ไหลนองอย่างไม่รู้จักหิวโหยอะไรเลยแม้แต่น้อย

   ละอองดาวหลับตาลงหวนนึกถึงภาพที่สายฟ้าถูกยิงตกน้ำตาย เขาจมน้ำหายไปต่อหน้าต่อตาของเธอเลยสร้างความเสียใจ เจ็บปวด และโกรธแค้นให้กับละอองดาวเป็นอย่างมาก ภาพในวันนั้นยังคงฉายย้ำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของเธอ จนไม่สามารถจะลบเลือนออกไปได้โดยง่าย น้ำตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจไหลนองอาบไปทั้งสองแก้ม หลายวันหลายคืนที่เธอถูกขังอยู่ที่นี้ทำให้ละอองดาวคิดได้และปลงตกในหลายๆ เรื่องรวมไปถึงภาพครอบครัวที่เธอเฝ้าขอโทษอยู่ในใจเสมอมา ละอองดาวซบหน้าลงกับหมอนร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ อย่างไม่อาจจะเก็บงำความรู้สึกนี้เอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว จึงระบายมันออกมาอย่างเต็มที่ทำให้เสียงดังเล็ดลอดออกไปถึงข้างนอกห้อง อย่างไม่ตั้งใจ จนทำให้คนที่อยู่บริเวณโดยรอบนั้นต่างก็ได้ยินกันหมดแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

   [ละอองดาว] “ฉันขอโทษนะคะ..คุณสายฟ้า..คุณไม่น่าเอาชีวิตมาทิ้งเพราะฉันเลย..ฉันไม่น่าพาคุณมาตายอย่างทรมานแบบนี้เลย..เป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด..ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ ฮือฮือฮือ คุณพ่อ..คุณแม่ลูกขอโทษนะคะ ฮือฮือฮือ”

   [เมฆินทร์] “เปิดประตูซิ!! ร้องไห้ ร้องไห้ทำไม! ร้องไห้เพราะดีใจหรือว่าเสียใจกันแน่..หึ!”

   การมาของเมฆินทร์ทำให้ลูกน้องที่ยืนเฝ้าประตูอยู่รีบทำตามคำสั่งโดยเร็ว เพราะในตอนนี้นายของพวกเขาอารมณ์แปรปรวนง่าย เนื่องจากมือหนึ่งยังกำขวดเหล้าเอาไว้แน่นอยู่เลย เดินเซไปทางขวาทีทางซ้ายทีประคองตัวเองแทบจะไม่อยู่อาจจะล้มลงไปเลยก็ได้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปช่วยพยุงหรอกนะ เพราะว่าอาจถูกลูกหลงของพายุอารมณ์เอาก็ได้แยกย้ายไปกันก่อนจะดีกว่า ตัวใครตัวมันเถอะงานนี้คิดได้ดังนั้นก็รีบปิดประตูลงรอรับคำสั่งอยู่ด้านนอกจะปลอดภัยกว่า การมาของเมฆินทร์ทำให้ละอองดาวนั้นตกใจเป็นอย่างมาก รีบก้าวลงจากเตียงไปแอบชิดติดอยู่ที่มุมห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นเมฆินทร์ที่เดินเข้ามาใกล้ และที่สำคัญมีกลิ่นเหล้าที่ฉุนรุนแรงเป็นอย่างมาก จนทำให้ละอองดาวนั้นแทบจะอาเจียนออกมาเลยทีเดียว ละอองดาวจึงต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดจมูกและปากเอาไว้แน่นและเมินหน้าหนีไปอีกทางอย่างรังเกียจ

   [เมฆินทร์] “ทำไม! รังเกียจกันมากหรือไง!?”

   [ละอองดาว] “นี่!! คุณจะทำอะไร!? จะบ้าหรือไง!?”

   [เมฆินทร์] “หึ ผู้หญิงชั่วใจสกปรกอย่างเธอ ต่อให้นอนแก้ผ้าต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่เอาอย่าคิดว่าฉันจะสนใจเธอ หรือพิศวาสอะไรในตัวเธอนะ ไม่มีทาง!!”

   [ละอองดาว] “ก็ดี งั้นก็รีบออกไปซะสิ จะเข้ามาในห้องนี้ทำไมไม่ทราบ..”

   [เมฆินทร์] “นี่เธอกล้าไล่ฉันเหรอ!? เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน!? ห๊ะ!! นี่มันห้องของฉัน บ้านฉัน ส่วนเธอจะไปไหนก็ไปเตรียมตัวย้ายไปอยู่ที่ใหม่ได้เลย ไป!! ว่าแต่ที่ร้องไห้นี่เป็นเพราะว่าเรียกร้องความสนใจจากฉันใช่ไหม?”

   [ละอองดาว] “ฉันไม่ได้ร้องไห้ให้แก..ไอ้ชั่ว”

   อารมณ์แปรปรวนขึ้นๆ ลงๆ ของเมฆินทร์ทำให้ทนไม่ได้กับการต่อปากต่อคำของละอองดาว จึงทำให้เขาตรงไปหาเธอพร้อมทั้งบีบเข้าไปที่ปากจิ้มลิ้มนั้นอย่างแรง ละอองดาวก็สู้กลับแต่ก็ไม่สามารถจะง้างมือที่ดุดดั่งคีมคีบให้ออกจากปากของเธอได้ ละอองดาวจึงกัดเข้าไปที่มือของเมฆินทร์อย่างแรงทำให้เขาต้องรีบสะบัดมือออกอย่างเร็ว ด้วยความเจ็บระคนโมโห

   [เมฆินทร์] “นี่เธอกล้ากัดฉันเหรอ..กล้าทำร้ายฉันเหรอ..ก็ดี..ฉันจะยกเธอให้เป็นเมียไอ้สองคนที่เฝ้าประตูนั้นซะ”

   [ละอองดาว] “ไม่..ไม่..ไม่..อย่านะคะ..ได้โปรด..ฉัน..ฉันขอโทษ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ..อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ..ฉันขอร้อง”

   เป็นเพียงแค่บันดาลโทสะเท่านั้นละอองดาวไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเมฆินทร์ให้เจ็บปวดขนาดนั้น แต่เมฆินทร์พูดออกมาแบบนั้นทำให้ละอองดาวตกใจเป็นอย่างมาก รีบวิ่งเข้าไปหาอย่าลืมตัวอีกทั้งยังจับมือของเมฆินทร์เอาไว้แน่น ร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขาแต่มีหรือที่เมฆินทร์จะเห็นใจ เขากลับรีบสะบัดมือราวกับว่าถูกของร้อนก็ไม่ปาน พร้อมทั้งหันหลังเดินหนีไปแต่ด้วยความมึนเมาทำให้เดินไม่ตรงทางเสียหลักล้มลงไปบนที่นอนแทน ละอองดาวเห็นดังนั้นก็รู้สึกสังเวชในใจเป็นอย่างมากกับสภาพของเมฆินทร์ ละอองดาวยืนมองดูเขาที่นอนหลับตาไปแล้วแต่ยังกำขวดเหล้าเอาไว้แน่น ทำไมเมฆินทร์ถึงเปลี่ยนไปได้มากถึงเพียงนี้นะ ผิดกับเมื่อก่อนที่เจอซึ่งแตกต่างกันราวฟ้ากับดินเลย ทำให้ละอองดาวถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง นั่นก็หมายถึงว่าปลุกเมฆินทร์ให้ตื่นขึ้นมาด้วยเช่นกัน

   โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ