บทที่ 20 ผู้แข็งแกร่งทั้งสาม 1/2

บทที่ 20 ผู้แข็งแกร่งทั้งสาม 1/2

“ออสตินเป็นจักรพรรดดิที่จะลักพาตัวชายหนุ่มรูปงามหรือไม่ก็เป็นเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหน้ารัก แต่ว่าดูจากอายุของพวกนายแล้วออสตินไม่น่าจะสนใจ นั่นก็เพราะว่าเจ้าจักรพรรดินั้นไม่ได้สนใจนิยมชมชอบในสรีระร่างกายของเด็กที่ยังไม่ได้โตเต็มวัย”

ชายหนุ่มนิรนามกล่าว ก่อนที่จะเรียกอาวุธของอาสึนะรูรูรุแล้วโยนให้กลุ่มคนที่มองเขาด้วยท่าทางที่ระวัง “แสดงว่าพวกเพื่อนของเธอก็ทูกจับไปที่นั่น ถ้าถูกจับไปแล้วก็คงหมดหวังแล้ว ไม่ตายตอนนี้ก็คงตกอยู่ในอาณัติของออสตินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสียเวลาที่จะคิดไปช่วย”

อาสึนะรีบไปเก็บดาบสั้นของตนเอง ก่อนที่จะมองไปยังชายตรงหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “ไม่มีทาง ไบรท์ไม่ได้เป็นคนอ่อนแอขนาดนั้น”

ชายตรงหน้ายักไหล่ “ฉันไม่สนใจ แต่ว่าถ้าคิดจะไปกับฉันก็ได้ ในเมื่อพวกเรามีเป้าหมายเดียวกัน ฉันจะไปฆ่าออสติน ส่วนพวกเธอก็จะไปนำเพื่อนของพวกเธอกลับมา แต่ว่าฉันไม่ได้มีหน้าที่ที่จะช่วยพวกเธอ”

รูรุหยิบปืนของตนเอง ก่อนที่จะกล่าว “ฉันอยากรู้ ทำไมนายต้องฆ่าพวกเขาด้วย”

ชายตรงหน้ายักไหล่อีกครั้ง “นั่นก็เพราะว่า พวกมันเคยข้าน้องสาวของฉัน ดังนั้นฉันจึงจะข้าพวกมัน พี่ของฉันถูกออสตินฆ่าตาย ส่วนน้องสาวของฉันก็ถูกออสตินมาปล่อยให้พวกชาวบ้านในที่แห่งนี้ฆ่าตาย ดังนั้นฉันจึงจะฆ่าพวกมันให้เรียบ”

“แต่ว่าถึงนายจะฆ่าพวกเขา แต่ว่าน้องชายกับพี่สาวของนายก็ไม่ฟื้นกลับมาหรอก” อาสึนะกล่าว ชายหนุ่มหันมามองก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก

“สมกับเป็นพวกที่มาจากต่างมิติ พวกเธอคงได้อยู่ในโลกที่สงบสุข ถ้าหากพวกเราได้เกิดในโลกแบบพวกเธอบ้างก็คงดี อย่างน้อยฉันก็คงได้เห็นน้องสาวของฉันได้วิ่งเล่นอย่างมีความสุข แต่ว่าสำหรับโลกใบนี้คนที่เกิดมาโดยไร้พลังก็ต้องเป็นแต่อาหารให้ผู้ที่มีความแข็งแกร่ง เหมือนน้องสาวของฉัน”

ชายหนุ่มนั่งลง แล้วมองซากศพที่เขาได้ลงมือปิดชีพ เด็กที่มีอายุธอนามไม่ได้ห่างจากน้องสาวของเขา แต่สาเหตุที่เข้าต้องลงมือสังหาร นั่นก็เป็นเพราะว่าพวกมันเป็นคนที่นำเนื้อของน้องสาวของเขาไปรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย ถึงแม้ว่าตอนที่เขาสังหารชายหนุ่มจะพยายามเล็งปืนตัดขั้วหัวใจแล้วก็ตามที

“รีบไปนอน ฉันจะทำการเผาร่างพวกนี้ให้หมดในคืนนี้ แล้วหลังจากนั้นพวกเราจะไปหาจักรพรรดิออสตินกัน พรุ่งนี้ฉันอาจจะต้องฆ่าคนมากกว่านี้เป็นสิบเท่า ถ้าพวกเธอยังเตียมใจฆ่าคนไม่ได้ ฉันให้พวกเธอรีบนำเพื่อนของพวกเธอออกไป ยังไงพวกเธอก็เป็นแค่ชาวต่างมิติรีบออกไป หาทางกลับไปยังบ้านของพวกเธอดีกว่า”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยความหดหู่ใจ เขาละสายตาก่อนที่จะร่ายเวทไฟขึ้นมาแล้วเพียงพริบตา เปลวไฟก็เผาผานร่างอันปราศจากวิญญาณไปจนสิ้น

รูรุรับรู้ได้ถึงความเศร้าโศกของชายตรงหน้า เขาละสายตาออก ชายหนุ่มผมฟ้าปล่อยผมให้ถูกสายลมพัดพา กลิ่นเลือดของผู้บริสุทธิ์ค่อย ๆ ถูกเปลวไฟทำให้หายไป เพียงไม่นานหมู่บ้านที่เคยตั้งก็ถูกเผาไปจนไม่เหลืออะไร

“นายชื่ออะไรยังงั้นหรือ” รูรุกล่าว แต่กลับไม่ได้รับการตอบกับ

พอเช้าวันต่อมา ด้วยความช่วยเหลือของคาเสะประกอบกับความชำนาญเส้นทางของชายหนุ่มไร้นาม เพียงไม่นานพวกเขาก็มาถึงยังปราศาทของออสติน แต่ว่าชายหนุ่มกลับไม่คิดจะเคลื่อนไหวในตอนกลางคืน นั่นก็เพราะว่าเขาจะเริ่มโจมตีในยามเช้า ยามที่ทหารเริ่มอ่อนแรง

ตัดมายังปัจจุบัน

ข้างนอกปราสาทของชายหนุ่ม มีสองชายหนุ่มสองหญิงสาวกำลังเดินตรงมาทางปราสาท ในมือของชายผมดำมีอาวุธที่ถูกเรียกว่าปืน หญิงสาวผมสีเขียวที่เดินตามามีเคียวสายลมหมุนไปรอบ ๆ หากมีใครเข้าไปใกล้หรืออาวุธอะไรเข้าไปแต่ร่างกายก็จะถูกดีดออก ส่วนชายหนุ่มผมฟ้าในมือถือปืนแต่ยังไม่คิดจะเหนี่ยวไกแต่มือกัจับปืนมั่น ส่วนเด็กหญิงผมน้ำตาล แม้ว่าสภาพร่างกายจะย่ำแย่ แต่นัยน์แววตากลับคมกล้าวราวกับเสือรอขย้ำเหยื่อ

อาสึนะหันไปถามคาเสะ “เธอสัมผัสพลังของไบรท์ได้จากที่นี่แน่ใช่ไหม”

คาเสะพยักหน้า ก่อนทีจะหันไปถามพันธมิตรใหม่ที่พวกเธอได้รู้จัก ถึงแม้ว่าพวกเธอจะไม่อยากร่วมมือนักก็ตาม “นี่ก็เป็นเป้าหมายของนายใช่ไหม”

ชายคนนั้นพยักหน้ารับ “ใช่ เจ้านี่แหละที่ฉันต้องฆ่า ฉันจะฆ่ามันแล้วนำเลือดหัวมาร้างตีนแล้วนำหัวของมันไปให้กับน้องสาวและพี่สาวของฉัน ในที่สุดฉันก็หาแกเจอคนที่กล้าฆ่าพี่สาวและน้องสาวของฉัน จักรพรรดิออสติน แม้ว่าแกจะมีพลังถึงจักรพรรดิเวทมนตร์ แต่ว่าพอแกเจอกับสิ่งนี้แกก็จะต้องตาย”

เสียงของปืนกลของชายตรงหน้ายังดังไม่หยุด ทุกครั้งที่มันได้สาดกระสุนพวกทหารที่มีระดับพลังเวทไม่มากมายก็ต้องตกตาย ส่วนทหารที่มีพลังเวทสูงหน่อยก็จำต้องกลางอาณาเขตมาปกป้องร่างกาย มิเช่นนั้นก็คงต้องตกตายอย่างหน้าเสียดาย

เสียงปืนกลดังอยู่เช่นนั้น ความจริงแล้วชายหนุ่มอยากจะใช้สิ่งที่อยู่ในแหวนศาสตราวุธที่เป็นระเบิดขนาดใหญ่ แต่ว่าเขาก็ต้องการไปช่วยเพื่อนของเด็กทั้ง 3 ทำให้เขาลังเลแล้วถึงขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมใช้มันออกมา 

ทหารที่คิดจะเข้ามาโจมตีค่อยตกตายไปเรื่อยๆโดยไม่สามารถคาดคะเนได้ เหมือนว่าจักรพรรดิที่อาศัยอยู่ที่นี่ยังไม่รับรู้ชะตากรรมของตนเอง แต่ว่าสำหรับชายหนุ่มที่ครอบครองอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ ต่อให้ทหารที่ไร้ซึ่งฝีมือเข้ามาตกตายสักเท่าไร ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะสนใจ เพียงไม่นานปืนกลที่เขาใช้ก็กระสุนหมด ชายหนุ่มจึงเก็บมันเข้าไปในแหวนแห่งศาสตราอีกครั้ง

“ข้าต้องการสังหารเพียงแค่ออสติน ถ้าพวกเจ้าไม่ยากตายก็จงไปตามจักรพรรดิของเจ้ามาเสีย แต่ถ้าหากต้องการตกเป็นเหยื่อของอาวุธอีกละก็ ก็เชินพวกเจ้าเข้ามาข้าจะยิงให้ตาย”

ชายหนุ่มมองท่าทางที่หวาดกลัวของทหารก่อนที่เขาจะหวนรำลึกถึงความหลังของตนเอง 

เมื่อเยาว์วัยเขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาที่ไม่ได้มีพลังเวทย์อันโดดเด่น เขาอาศัยอยู่กับพี่สาวและน้องสาวใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านอย่างมีความสุข ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิองค์กร ถึงแม้ว่าที่แห่งนี้จะไม่ค่อยมีของกินอันอุดมสมบูรณ์ แต่ว่ามันก็ยังมีอาหารพอที่จะยาไส้ ให้พวกเขาสามารถอยู่อาศัยได้โดยที่ไม่อดตาย อยู่มาวันหนึ่งเขาได้พบกับสตรีนางที่มาร่ำเรียนวิชากับพี่ของเขา นั่งอาศัยอยู่นานนับ 10 ปี ชายหนุ่มไม่ค่อยชอบอ******อีนางนี้ เพราะเธอมีความมักใหญ่ใฝ่สูงจนเกินไป 

วันหนึ่งเขานั่งชมสระน้ำอยู่กับน้องสาว จู๋ยิ่งพูดนี้ก็เดินมาแล้วพูดบอกกับเขาว่า “เจ้าสนใจไปครอบครองแผ่นดินแห่งนี้กับข้าหรือไม่”

ด้วยความที่เขาเป็นเด็กชายหนุ่มจึงตอบตกลง แต่สิ่งที่หญิงสาวคนนี้กล่าวทำให้เขาสะดุ้ง “ถ้าหากเจ้าต้องการ ข้ามีข้อเสนอ”

นางค่อย ๆ โน้มหน้าและกระซิบกับเขาอย่างแผ่วเบาที่สุด “ถ้าหากเจ้าต้องการ เจ้าจงสังหารน้องสาวของเจ้าและพี่สาวของเจ้าเสีย หลังจากนั้นเจ้าจงมาร่วมมือกับข้า”

ชายหนุ่มต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อเขาพบว่าตอนนี้ประตูปราสาทที่แสนคุ้นตาค่อย ๆื เปิดออกอย่างช้า ๆ ชายหนุ่มที่แสนคุ้นตาค่อย ๆ เดินตรงมาพร้อมกับพลังเวทที่มหาสาร ทหารที่เหลือเพียงหนึ่งในสิบค่อย ๆ เปิดทางให้กับนายเหนือหัว 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่นาซินเทีย ไม่สิตอนนี้แกใช้ชื่อว่าออสตินแล้วสินะ ฉันจะฆ่าแกจะฆ๋าแกให้เหมือนกับที่แกฆ่าน้องสาวและพี่สาวของฉัน ฉันจะเอาเลือดหัวของแกไปล้างตีนของฉัน”

ออสตินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ก่อนที่จะกล่าวถาม “เจ้าเป็นใคร”

คำกล่าวขององค์จักรพรรดิทำให้ชายหนุ่มนิรนามหยุดชะงัก เขามองชายตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ก่อนที่จะกล่าว “นี่แกลืม ลืมคนที่แกเคยจุมพิตด้วยยังงั้นหรือซินเทีย”

ออสตินยกยิ้ม “เจ้าเป็นใคร หากเป็นผู้ใดที่ข้านั้นคิดพึงใจข้าก็สามารถจุมพิตได้หมดนั่นแหละ สำหรับข้าที่เป็นผู้ที่สูงส่งกว่ามนุษย์แล้ว การที่ข้าไปจูบหรือหอมมนุษย์ก็ไม่ได้ต่างกับการหอมหมาหมอแมวหรอก แล้วอีกอย่างทำไมเจ้าจึงสามารถจำชื่อในอดีตของข้าได้ ข้าน่าจะใช้เวทมนตร์ลบล้างความทรงจำไปหมดแล้ว สิ่งที่ผู้คนส่วนใหญ่น่าจะจำได้ก็คือข้าคือชายหนุ่มที่มีนามว่าออสติน เป็นลูกของจักรพรรดิองค์ก่อนที่เกิดมาไม่ใช่หรือไง”

ออสตินค่อยๆ  ปล่อยจิตสังหารออกมาเพื่อกดดันพวกของอาสึนะ ชายหนุ่มปลายตามามองชาวต่างมิติก่อนที่จะกล่าว “แล้วอีกอย่าง ถ้าหากข้าจำมิผิด ข้าได้ให้พวกชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านกินคนสังหารพวกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดทำไมเจ้าถึงสามารถรอดแล้วมาโผล่อยู่ในที่แห่งนี้ได้”

อาสึนะยกดาบสั้นขึ้น ก่อนที่จะถามออสติน “แสดงว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นแผนการที่แกวางไว้ยังงั้นหรือ แล้วทำไมแกถึงรู้ว่าพวกเรามาจากต่างมิติ แกทำอะไรกับไบรท์”

ออสตินมองยังอาสึนะ เธอพบกับความกล้าของเด็กสาวตรงหน้า ก่อนที่จะได้กล่าว อาสึนะก็เตรียมตัวที่จะทะยานร่างเข้ามา ออสตินสะบัดมือเพียงครั้งเดียว พวกทหารก็เริ่มโอล้อมพวกอาสึนะให้เป็นวงกลมอีกครั้ง

“ถึงแม้ว่าจะมีไม่บ่อย แต่ว่าพวกต่างมิติก็มักจะหลุดมายังโลกแห่งนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่ามิติแห่งนี้เป็นมิติแห่งความโกลาหล อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ มิติแห่งนี้ได้รับการยกเว้นจากการตรวจสอบจากเทพทั้งสอง เรื่องนี้หากใช้วิชาข้ามมิติได้ก็จะรู้ แต่ว่าโลกของพวกเธอคงไม่ค่อยมีคนใช้วิชานี้อยู่หรอก ส่วนเรื่องที่สอง ไบรท์เป็นยังไรแล้ว”

ออสตินหยุดยิ้ม แล้วกล่าว “ไบรท์กำลังจะได้พลังอันสุดยอดมายังไงละ แล้วเด็กหนุ่มผู้นั้นก็จะอยู่กับข้าตลอดการ”

“แก แกกล้าลืมหน้าของฉัน แกกล้าลืมหน้าของคนที่แกฆ่าครอบครัวไปยังงั้นหรอ”

ออสตินยักไหล่ “ฆ่าคนนับนิ้วแทบจะไม่ได้ แล้วเหตุใดฆ่าถึงจะจำครอบครัวของเจ้าได้”

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ก่อนที่จะกล่าว “ซินเทีย ไม่สิ ออสติน ข้ามีนามว่า”

ก่อนที่จะพูดจบ ชายหนุ่มก็สะดุ้งเฮือกเขามองหน้าอกที่มีบางสิ่งแทงทะลุร่างเลือดสีแดงไหลออกมา “ไม่เอา ข้าไม่อยากฟัง เจ้าตายเสียเถอะ”