ในโลกของฉัน

          ผ่านมา   1   ปีเต็มที่ฉันไม่มีงานทำ   ไปสัมภาษณ์มาก็หลายที่   “เฮ้อ!!”   ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็ไม่พอที่จะยกภูเขาอันหนักอึ้งออกจากอกในตอนนี้   มือฉันจับราวรถไฟ   พยายามทรงตัวให้ดีที่สุด   ก็เหมือนกับชีวิตในตอนนี้   โควิดมันทำให้เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว   ทุกอย่างมันผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเหมือนจะล้มถ้าไม่ใช่เพราะสายพานเหนือหัวนี่กับมืออันอ่อนเปลี้ย   ฉันลงจากรถไฟ   มุ่งหน้าเดินออกไปอย่างรู้จุดหมาย   ที่ทางออกนั้นฉันเห็นหญิงคนหนึ่ง   เส้นผมสีน้ำตาลเข้ากับสีผิวเกือบแทนของเธอและขาเธอมันชั่งเป็นรูปทรงตะเกียบอันน่าสนใจ   ฉันเดินเข้าไปใกล้พอที่จะเปล่งเสียงแล้วอีกฝ่ายได้ยิน   “ฟาร่า?”   เธอคนนั้นหันกลับมา   ตกใจเล็กน้อยแต่ก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ   มันเหมือนเป็นช่วงเวลาของการได้ระบายความรู้สึกที่สั่งสมมานาน   พวกเราปิดฉากวันนั้นด้วยการที่ฟาร่าพาฉันไปนั่งที่เก้าอี้ริมถนน   ฝั่งตรงข้ามฉันคือหญิงมีอายุที่เพื่อนของฉันมักเรียกเธอว่าแม่   แม่เริ่มสับไพ่ในขณะที่ฉันเริ่มตั้งคำถามในใจ   คำตอบของแม่มันทำให้ฉันพึงพอใจพอสมควรจนมาถึงเรื่องความรัก   แม้ตอนนั้นจะไม่ใช่สิ่งที่น่าสนใจแต่ก็อยากลองดูเพราะยังไงก็เสียเงินไปแล้ว   ไพ่ที่เปิดออกมาดีไปหมดแต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจ   หัวใจและดาบ   3   เล่มที่ปักลง   “ความรักของเธอจะเป็นรัก   3   เส้าเสมอ   ไม่ว่าจากทางเธอเองหรือจากทางเขา”

          ฉันไม่ได้นั่งรถไฟกลับบ้านเลยทีเดียวเพราะเปลี่ยนใจไปนั่งที่ห้องแคบๆ ของคอนโดเพื่อนฉัน   เธอจ่ายเงินราคาแพงกับห้องที่เล็กแบบนี้เพื่ออะไรฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ   รู้เพียงแต่ว่าอยู่กับเพื่อนคนนี้แล้วมีความสุขมาก   แม้การเดินทางจะใช้เงินขั้นต่ำ   200   แต่ฉันก็พอใจ   แม้จะคิดกลับกันที่เงินเก็บที่ได้มาก้อนโตจากการถูกเชิญออกเมื่อปีที่แล้วมันก็ใกล้จะหมดลงไปทุกที  

          บนชั้นรองดาดฟ้า   ที่นั่นคือที่ที่ฉันชอบมากที่สุดสำหรับการไปเยี่ยมเยือนที่คอนโดของเพื่อน   สระว่ายน้ำที่เงียบสงบกับวิวที่แสนน่าถ่ายรูป   พวกเราใช้เวลาส่วนใหญ่บนนั้นและบ่อยครั้งที่พวกเราจะได้รูปมาลงโซเชียล   เที่ยงคืนคือเวลาบอกลา   ฉันต้องเดินทางกลับแล้วจากที่ๆ ฉันรู้สึกมีความสุขและเมื่อตื่นเช้ามา   มันก็เหมือนกับหนังม้วนเดิมที่กลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง   ฉันเบื่อบ้านหลังนี้   เบื่อที่ต้องฟังเสียงบ่นและการเหน็บแนมที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงรึเปล่า   ก็แค่มองด้วยตาและคิดไปเอง   บางครั้งฉันก็คิดว่าจะหนีไปไหนที่ไกลๆ เลยดีไหม   ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจฉันเลยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำมันเพราะฉันมันขี้ขลาด

          และแล้วมันก็สัมฤทธิ์ผล   คำทำนายที่บังเกิดผลในเดือนมีนาคม   ฉันบอกแฟนของฉันและทุกคนในบ้านต่างก็มีความสุข   มันเป็นบริษัทที่ดูไม่ใหญ่และฉันก็ไม่มั่นใจว่ามันทำเกี่ยวกับอะไร   รู้เพียงแต่เงินเดือนมันชั่งน้อยนิดเหลือเกิน   เอาเถอะ   ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรทำ   แค่   2   เดือนที่ทำ   ฉันรู้จักกับทุกคนในบริษัท   พวกเขาเอ็นดูฉันและฉันก็เริ่มมีเพื่อนเยอะขึ้นมากแม้บางครั้งฉันก็ต้องยอมปฏิเสธที่จะไปกินข้าวด้วยกันเพราะฉันอยากไปนอนที่บ้านญาติซึ่งก็ดันอยู่ใกล้กับบริษัทฉันจนแค่เดินไม่ถึง   10   นาทีก็ได้นอนสบายๆ  

          เข้าสู่เดือนที่   3   ฉันเห็นหลายคนที่เข้ามาและจากไป   บางทีฉันเองก็คงต้องไปเหมือนกัน   ไม่รู้เพราะคิดแบบนั้นรึเปล่าแต่วันนั้นก็มาถึง   วันที่ฉันตะโกนใส่หน้าหัวหน้าอย่างสุภาพว่าฉันไม่ชอบหน้าเขา   มันคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ฉันได้ทำงานที่บ้าน   พอว่างมากขึ้นก็ยิ่งทำให้ฟุ้งซ่านเช่นเดียวกับที่เวลาที่เรามีเงินจากงานมันก็ยิ่งทำให้เราอยากซื้อของที่ไม่เคยได้ซื้อมาเก็บไว้แต่สำหรับฉันมีแต่อาหารและการดูดวงเท่านั้นซึ่งล่าสุดที่ดูกับแม่หมอเหมือนจะผิดพลาดไปหมด   ทำให้จิตใจของฉันมันขาดศรัทธาในตัวเธอแต่รู้อะไรไหม   เวลาที่ฉันถามเรื่องความรักกับแฟนคนปัจจุบัน   ฉันเห็นมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง   เจ้าไพ่ใบนั้นที่คุ้นตาและมันทำให้ฉันขนลุกกับคำพูดที่เกือบเหมือนจะก๊อบปี้มาจากครั้งแรก   “ความรักของเธอจะเป็นรัก   3   เส้า”   จริงไหมฉันไม่รู้   ที่แน่ๆ ฉันมีเพื่อนไม่สนิทแต่ก็พอจะทำได้มากกว่าเพื่อนอยู่คนหนึ่ง   อาจจะเป็นเขาคนนั้นละมั้งที่ไพ่พยายามบอก

          วันที่แสนเจ็บปวดสำหรับช่วงเวลาที่ดีคือวันที่ได้รู้ว่าฟาร่า   เพื่อนของฉันจะไม่ได้บินไปอเมริกาอย่างที่ตั้งใจ   เธอตั้งความหวังไว้สูงและฉันก็พยายามย้อมมันด้วยสีรุ้งที่เจิดจรัสแต่เมื่อถูกหักปีก   มันก็เหมือนช่วงเวลาในเงามืด   เธอปฏิเสธไม่ให้ฉันไปหา   เธออยากอยู่คนเดียวฉันเข้าใจดีแต่ฉันเองพอได้ยินว่าเธอไม่ผ่านก็ใจหาย   มันคืออารมณ์ที่เศร้ามากเพราะรู้ว่าเพื่อนตั้งความหวังไว้สูงแค่ไหนแต่สุดท้ายเราก็ได้เจอกันอีก   ในห้องแคบๆ และบนสระว่ายน้ำนั้นที่ๆ เราเริ่มคุยกันอย่างเปิดเผยมากขึ้นและฉันก็เผลอบอกเรื่องแฟนออกไปให้เธอฟังเพราะฉันเองรู้สึกว่ารักของฉันมันค่อนข้างแตกต่างจากของเธออย่างสิ้นเชิง   ทุกครั้งในเวลาเดิม   ฟาร่าจะโทรปลุกแฟนที่อเมริกา   เขาคือผู้ชายไทยที่โชคดีได้สัญชาติและเป็นเขาที่ทำให้ฝันของเพื่อนฉันเติบโตอย่างสมบูรณ์   พวกเขาคุยกับทุกคืน   อย่างน้อยก็ทุกคืนที่ฉันเห็นและได้ยิน   ได้มองหน้ากันและกันแม้ช่วงเวลาที่แตกต่างก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา   บางทีฉันก็อิจฉาเพื่อนตัวเองเหมือนกันเมื่อมองดูความสัมพันธ์ของตัวเอง   ฉันจำได้ว่าพวกเราเคยคุยผ่านกล้องแค่ครั้งเดียวและเป็นช่วงเวลานั้นที่แสนน่าจดจำ   ใบหน้าที่ยิ้มให้ฉัน   เราไม่ได้เปล่งเสียงพูดเพราะเขากลัวใครในบ้านจะได้ยิน   ทุกอย่างมันเงียบไปหมด   ฉันได้ยินแค่เสียงหายใจของตัวเองกับหัวใจที่เต้นรัว   เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันได้เห็นภาพเคลื่อนไหวนั้นจากเขา  

          วันหนึ่งฟาร่าแนะนำให้ฉันรู้จักกับเพื่อนของเธอที่ชื่อแคท   ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แต่พอฟังว่าเป็นเธอคนนี้ที่ทักเพื่อนฉันแตกต่างจากแม่หมอคนเก่าเรื่องที่เธอจะยังไม่ได้บินไปอเมริกาในปีนี้   ฉันก็เลยรู้สึกว่าเธอน่าจะเป็นแม่หมอคนใหม่ให้ฉันได้   เอาจริงๆ เลยนะ   ฉันก็แค่อยากให้ใครสักคนหนึ่งตะโกนใส่หน้าฉันดังๆ ว่า   จงเชื่อในความไม่แน่นอนที่แฟนเธอมอบให้   จริงๆ มันก็เกือบจะได้ผลแล้วนะแต่เพราะความย้ำคิดย้ำทำก็เลยหมดเงินไปพอสมควรกับอนาคตที่ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกำหนดเอง   ให้ไพ่บอกละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป   ครั้งแรกที่ถามมันก็ดีอยู่หรอก   แต่ก็ยังไม่มั่นใจก็เลยต้องถามไปอีก   เดือน   7   เดือน   8   ปีนี้หรือที่เขาจะมา   ตอนนี้เพิ่งจะเดือน   4   เอง   ฉันจะรอไหวถึงวันนั้นไหมนะ?   แล้วมันจะเป็นเรื่องจริงรึเปล่า?   แต่ที่เขาทักมาส่วนใหญ่ก็แม่นนะ   ฉันหมายถึงถ้าลองจับอันนี้ไปใส่อันนั้นน่ะนะ