ตอนที่ 1 เธอเป็นใคร

   วันเวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านมานานหลายปีแล้วสินะ ที่มินตราเมียรักของอัศวินได้ตายจากไปอย่างปริศนา ทุกๆ อย่างรอบกายของอัศวินยังคงเหมือนเดิมทุกๆ อย่างรวมทั้งหัวใจของอัศวินด้วย ผ่านไปแต่ละวันมันมีแต่ความเงียบเหงาหดหู่ และความว่างเปล่าในหัวใจจมดิ่งอยู่กับความมืดมิดถึงแม้ว่าคนรอบกายของอัศวินจะหวังดีช่วยกันแนะนำสาวๆ มาให้อัศวินได้รู้จักมากมายแต่อัศวินเองก็ไม่เคยชายตามองและไม่สามารถเหลียวแลใครได้อีกต่อไปแล้ว เพราะในหัวใจดวงนี้มันได้มอบให้กับมินตราเมียรักของเขาไปจนหมดแล้ว และยังคงเป็นเช่นนั้นเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือว่าหัวใจของอัศวินนั้นมันได้ตายไปพร้อมกับมินตราเมียรักของเขาแล้วจริงๆ สินะ..

   “มินตรา ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนหรือแห่งหนใดก็ตาม ผมอยากจะบอกให้คุณรู้ว่าหัวใจของผมนั้นยังอยู่ที่คุณเพียงคนเดียวเท่านั้นและมันยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป”

   “อัศวิน” เอ่ยแผ่วเบานัยน์ตาเศร้าก่อนจะวางช่อดอกไม้หลากสีที่เขาเลือกมาเองกับมือให้มินตราเมียรักของเขา ที่เธอชื่นชอบและโปรดปรานเป็นหนักหนาเอามาวางไว้ที่หน้าหลุมฝังศพของมินตราแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าพูดผ่านสายลมด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้าออกไปว่า..

   “ผมคิดถึงคุณเหลือเกินมินตราที่รัก”

   สายลมเย็นๆ โชยพัดผ่านรอบกายของอัศวินในยามที่อัศวินได้เอื้อนเอ่ยออกไป อัศวินยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่หลุมฝังศพของ “มินตรา” อีกครั้งก่อนจะพูดออกมาว่า..

   “แล้วผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่นะ มินตรา ผมรักคุณมากนะครับ”

   พูดจบ “อัศวิน” ก็หันหลังเดินจากไปด้วยหัวใจที่แสนเศร้าถึงแม้ว่าวันเวลาจะล่วงเลยมาจนถึงหกปีแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะลบภาพเหตุการณ์ในวันนั้น!! ออกไปจากความทรงจำของเขาได้เลย..

   ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ทรมาน ความทรงจำที่มันได้พรากเมียรักไปจากเขาตลอดกาล จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่สามารถหาตัวคนร้าย เอาตัวคนผิดมาลงโทษได้เลย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็จะตามล่าหาตัวไอ้ฆาตกรคนที่มันฆ่า “มินตรา” มาลงโทษให้จงได้เขาสาบาน!!

   “อัศวิน” กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ ด้วยหัวใจหม่นหมอง บ้านที่เคยมีแต่ความสุขและเสียงหัวเราะของเขากับ “มินตรา”

   เขาและ “มินตรา” เคยวาดฝันร่วมกันไว้ว่า จะช่วยกันสร้างครอบครัวที่แสนอบอุ่น มีลูกๆ ที่น่ารักด้วยกันที่นี่ตลอดไปทว่าความหวังและความฝัน ทุกๆ อย่าง มันก็พังทลายลงไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกต่อไปแล้วในตอนนี้รอบๆ กายของเขามันมีแต่ความว่างเปล่าและเงียบเหงา ไม่มีความหมายใดๆ ในเมื่อเมียรักของเขา ไม่ได้อยู่ร่วมแบ่งปันบนโลกใบนี้อีกแล้ว

   แม้กระทั่งในตอนนี้ เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า “มินตรา” ได้จากเขาไปแล้วจริงๆ เพียงชั่วข้ามคืนยมบาลได้พรากชีวิตของเธอไปจากเขาอย่างโหดร้ายจนยากจะทำใจได้ในขณะที่ “อัศวิน” กำลังเดินเข้ามาในบ้านอย่างเหม่อลอยเหมือนคนหัวใจสลายอยู่นั้นจู่ๆ เขาก็ชนเข้ากับร่างบอบบางของใครบางคนเข้าอย่างจัง ก่อนที่ใครคนนั้นจะหงายหลังไป “อัศวิน” ตวัดแขนออกไปอย่างรวดเร็วคว้าเอวบางนั้นเอาไว้ ทำให้ใครคนนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

   “ว้ายยย!! ขอโทษค่ะ”

    “นาริน” รีบเอ่ยขอโทษออกมาในทันที เป็นเพราะความซุ่มซ่ามของเธอเองแท้ๆ ที่เอาแต่เดินดูโน้นนี้ภายในบ้านเพลิน เลยไม่ทันได้มองว่ามีคนเดินเข้ามาเป็นเหตุทำให้ชนกันอย่างจัง จนได้ใกล้ชิดชายหนุ่มที่เธอแอบชอบ แอบรัก มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา อย่างไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเช่นนี้มิหนำซ้ำ หัวใจเจ้ากรรมมันก็ดันเต้นแรงราวกับว่าจะทะลุออกมาจากอกของเธอยังไงยังงั้น หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินเสียงในอกนี้หรอกนะ เฮ่อ..บ้าจริง!!

   “นาริน” อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาคมเข้มของเขาด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ นานมากแล้วสินะ!! ที่ไม่ได้เจอกันเลยดวงตาคู่นั้น “นาริน” จำได้เป็นอย่างดี ดวงตาคมแกรมดุในทีทรงเสน่ห์ชวนฝัน คิ้วดกดำหนา จมูกโด่ง ริมฝีปากอมชมพูน่าจุ๊บนั้น ยังคงไว้ด้วยความหล่อคมเข้มไม่เคยลดน้อยลงเลย ในวันนี้ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาของพี่วิน กลับมีหนวดเคราเขียวครึมขึ้นมาปกคลุม ไม่เหมือนพี่วินคนเก่าเลย

   แม้แต่ผิวพรรณที่เคยขาวผุดผ่อง ก็กลับกลายมาเป็นผิวสีแทนไปอย่างน่าเสียดายแสดงว่าที่ผ่านมา พี่วินคงจะตรากตรำทำงานหนักจนหามรุ่งหามค่ำ เพื่อกลบเกลื่อนความโศกเศร้าเสียใจของตัวเอง อย่างที่ทุกคนพูดกันไว้จริงๆ สินะ..

   ถึงแม้ในวันนี้พี่วินของเธอ จะเปลี่ยนแปลงไปจากวันวานมากมายเพียงใดก็ตาม แต่ความหล่อเหลาของเขานั้น ก็ไม่เคยลดน้อยถอยลงแม้แต่นิดเดียว กลับยิ่งทำให้เขาดูดีมีเสน่ห์ น่าค้นหาไปอีกแบบ..

   “เธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง”

   “อัศวิน” ถามเสียงดุเหมือนโกรธจัด ขณะผลักร่างบอบบางของสาวน้อยออกไปอย่างเร็ว แต่ก็ไม่ถึงกับแรงมากเขาจ้องมองดูแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ด้วยแววตาคมเข้มดุดัน และโมโหหล่อนอยู่ไม่น้อยที่เข้ามาอยู่ในบ้านของเขา โดยพลการเช่นนี้!! เธอเข้ามาได้ยังไงกันหรือว่าเข้ามาขโมยของ..

   ยิ่งไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย ก็ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้กับ “อัศวิน” เป็นอย่างมากและหนักขึ้นจนต้องตะเบ็งเสียงถามออกไปอีกครั้งนึงคราวนี้หญิงสาวร่างเล็กถึงกลับสะดุ้งสุดตัว ตื่นจากภวังค์เหม่อลอยเพราะตกใจเสียงดังของชายหนุ่มขึ้นมาในทันที!!

   “ฉันถามว่าเธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง”

   “นาริน” มองชายหนุ่มด้วยความตกใจ หวาดหวั่น ระคนน้อยใจในคราเดียวกัน นี่พี่วินจำเธอไม่ได้แล้วจริงๆ หรือเนี่ย!! ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยลืมเขาได้เลยแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว ขนาดว่าอยู่ห่างไกลกันมากอย่างนี้ก็ไม่เคยไม่ถวินหาทุกๆ สิ่งที่เป็นเขายังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอ ไม่เคยจางหายไปไหน แล้วทำไม ทำไมถึงจำกันไม่ได้เสียแล้วล่ะ เช่นเดียวกันกับความรักที่มีให้กับชายหนุ่มคนนี้ ถึงแม้ว่าวันเวลาจะผ่านมานานแสนนานแค่ไหนแล้วก็ตาม เธอก็ยังรักมั่นคงเสมอไม่มีวันเปลี่ยนใจ

   โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนถุงแป้งกำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจ หรือติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ