Only one love รักนี้ แค่เธอ… คนเดียวเท่านั้นนะ [Yuri] Chapter 17

Chapter 17: การแข่งขันครั้งใหม่ เป้าหมายที่ต้องไปให้ถึง

(มาการงบรรยาย)

ชีวิตนักเรียน ม.2 เทิม 2 ของพวกเราเป็นไปอย่างสนุกสนาน มีทั้งการเรียนที่เริ่มหนักขึ้น งานกลุ่มบ้าง เดี่ยวบ้าง และชีวิตในชมรม ทำให้ฉันรู้สึกไม่เหงาเลยค่ะ สนุกเสียด้วยซ้ำ เพราะยังมีทั้งเพื่อนสนิทอย่างซินนามอนกับช็อกโกล่าที่อยู่ด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกันเหมือนเดิม และฉันก็คิดว่ามันก็คงจะเป็นแบบนี้ไปจนจบ ม.ต้นเลยล่ะ

จะว่าไป ตอนนี้พวกเราก็ผ่านการสอบกลางภาคไปเรียบร้อยแล้ว รู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่ง แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนี้ก็คือ เหล่ากิจกรรมชมรมที่จะยัดเยียดกันเข้ามาจนเวลาหลังเลิกเรียนแทบจะไม่ว่างเลย แต่ฉันก็ชินแล้วละค่ะ เพราะขนาดเทิมที่แล้วยังต้องซ้อมเพื่อประกวดวาดภาพเลยนี่นา โดนรุ่นพี่เรียกใช้งานให้ไปประกวดอีกสักรอบจะเป็นไรไป

และแล้ว สิ่งที่ฉันคาดเอาไว้ก็เกิดขึ้นจริง เมื่อฉันได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 ในการแข่งคราวที่แล้ว จนทำให้ได้ไปแข่งวาดภาพต่อในระดับประเทศซึ่งเป็นระดับที่ยากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า แต่การแข่งครั้งนี้ยังดีหน่อยคือต้องแข่งเป็นทีม และคนที่หัวหน้าชมรมเลือกให้ไปแข่งร่วมกับฉันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนสนิทร่วมชมรมอย่างช็อกโกล่า และ…

“พี่แอป จะเอาแบบนั้นจริงๆ เหรอคะ!” คัสตาร์ดโวยวายเสียงลั่นเมื่อได้ยินคำประกาศิตของพี่แอปเปิ้ลพายผู้เป็นหัวหน้าชมรม

“ใช่จ้ะ เราฟังไม่ผิดหรอก พี่อยากให้ทั้งสองคนไปเป็นเพื่อนร่วมทีมให้มาการงหน่อยน่ะจ้ะ”

“แล้วแบบนี้จะไม่วุ่นวายแย่เหรอเนี่ย?” ช็อกโกล่าพึมพำออกมาเบาๆ คิ้วเรียวขมวดมุ่น

“ความจริง ฉันไม่ขัดข้องอยู่แล้ว แต่คนที่มีปัญหาที่สุดคงจะเป็นคัสตาร์ดน่ะค่ะ พี่แอป คิดดีแล้วเหรอคะที่เลือกจัดทีมแบบนี้น่ะ?” ฉันถามรุ่นพี่เพื่อความแน่ใจ แต่เมื่อได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบก็ทำให้พวกเราสามคนถึงกับเหงื่อตกกันเลยทีเดียว

“ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกเธอสามคนสนิทกันอยู่แล้วนี่ ทำได้อยู่แล้วแหละจ้ะ ส่วนรายละเอียดการแข่งน่ะยังไม่มา ไว้ถ้ามีรายละเอียดออกมาเมื่อไหร่พี่จะบอกอีกทีนะ”

จัดทีมแบบนี้มันหายนะชัดๆ!

(ซินนามอนบรรยาย)

ฉันกำลังนั่งดูทั้งเพื่อนและรุ่นพี่เล่นวอลเลย์บอลอย่างเพลิดเพลิน เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์แล้วที่เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ฉันจะขอตัวแยกจากกลุ่มเพื่อนขึ้นบันไดอาคารเอนกประสงค์ของโรงเรียนมาที่ชั้นบนสุดเพื่อมานั่งดูการเล่นวอลเลย์บอลของทั้งพาเฟ่ต์และคัสตาร์ดที่เป็นผู้เล่นขาประจำ ความจริงการเดินขึ้นบันได 4 ชั้นหลังกินข้าวเสร็จเป็นอะไรที่ค่อนข้างเหนื่อยเอาเรื่อง แต่ฉันก็เดินขึ้นมาที่นี่ทุกวันจนเริ่มชินไปแล้ว

“ไง” น้ำเสียงที่คุ้นเคยร้องทักขึ้นเมื่อใกล้หมดเวลาพัก ฉันมองผู้ที่เดินเข้ามาก็เห็นว่าเป็นพาเฟ่ต์นั่นเอง ร่างบางนั้นเหงื่อโชกจากการเล่นกีฬา ตรงข้ามกับฉันที่เป็นคนดูลิบลับ

“วันนี้ก็เล่นดีเหมือนเดิมเลยนะ” ฉันเอ่ยชม พร้อมกับยันตัวลุกจากที่นั่ง

“ขอบคุณนะ” พาเฟ่ต์ยิ้มก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมลงมาตามขมับ “ลงไปข้างล่างกันเถอะ ใกล้หมดเวลาแล้ว”

ฉันเดินตามเธอลงมาข้างล่าง พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระกันบ้าง เรื่องเรียนบ้าง หรือเดินด้วยกันเงียบๆ บ้าง เปลี่ยนไปในแต่ละวัน จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนของพาเฟ่ต์ ฉันยืนส่งเธอที่หน้าห้องก่อนที่ตัวเองจะหันหลังเดินกลับห้องเพื่อเรียนต่อในช่วงบ่าย

“แหม ซินนามอน ไปเจอคนถูกใจเข้าแล้วเหรอเนี่ย!? ฉันเห็นขึ้นไปโรงยิมทุกวันเลย” มาการงเอ่ยแซวหลังจากฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนในบ่ายวันหนึ่ง

“เพื่อนเราคงชอบนักวอลเลย์สักคนเข้าแล้วละมั้ง” ช็อกโกล่าเองก็ร่วมผสมโรงด้วยอีกคน ฉันมองเธอด้วยความแปลกใจ เพราะไม่ค่อยจะเห็นเพื่อนผมดำคนนี้พูดเล่นลิ้นกับเพื่อนคนอื่นมากนัก

“ฉันป่าวน้า ก็แค่อยากขึ้นไปดูเขาเล่นบ้างก็แค่นั้นเอง”

“จริงเหรอ?” มาการงลากเสียงถาม “ไม่ใช่ว่าชอบใครสักคนในโรงยิมเข้าแล้วจริงๆ หรอกน้า ช่วงนี้ฉันเห็นเธอกับพาเฟ่ต์เดินด้วยกันบ่อยๆ ด้วย”

“พวกเราแค่สนิทกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ…”

“พาเฟ่ต์ก็พูดน้อย ทำไมไปสนิทกับคนพูดเก่งแบบซินนามอนได้ก็ไม่รู้” น้ำเสียงของช็อกโกล่าดูแปลกใจ ฉันหันหน้าหนีเพื่อกลบเกลื่อนใบหน้าที่เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา แต่ก็อดรู้สึกแปลกใจกับความอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษของเพื่อนผมดำไม่ได้

วันนี้ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด?...

เอ หรือจะเป็นเราที่แปลกไปเองนะ…

พูดถึงพาเฟ่ต์ หลังจากแอดไลน์กันไปเมื่อช่วงปิดเทิม ฉันก็คุยกับเธอมาตลอด ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเรื่องสัพเพเหระ จะมีก็แต่หลังเปิดเทิมที่จะมีคุยกันเรื่องเพลงที่ต้องซ้อมในชมรมบ้าง

แต่สิ่งที่มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปก็คือ ฉันยังคงจำบทสนทนาที่คุยกับเธอที่ร้านขนมปังได้ดี

‘เธอจะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะขอขึ้นไปดูเธอเล่นวอลเลย์บนโรงยิม?’

จนเมื่อวันพุธ 2 สัปดาห์ก่อน ยังพอมีเวลาเหลือในช่วงพักกลางวัน ฉันลองขึ้นไปบนโรงยิมเพื่อดูการเล่นวอลเลย์บอลของเพื่อนๆ โดยไม่ได้โฟกัสที่ใครเป็นพิเศษ แล้วฉันก็เห็น…

ร่างบางผมสีเขียวที่คุ้นตากำลังกระโดดตบลูกวอลเลย์บอลอย่างคล่องแคล่ว เรียกเสียงเฮลั่นจากกองเชียร์ที่กำลังนั่งดูอยู่ แม้จะไม่เยอะเมื่อเทียบกับอีกทีมหนึ่งก็ตาม

ใบหน้านั้นดูจริงจังแต่ก็มีความสุข เป็นสิ่งที่ฉันยังจำได้ติดตาจนถึงทุกวันนี้

และวันถัดมาหลังจากนั้น หากมีเวลาเหลือ ฉันจะขึ้นไปบนโรงยิมเพื่อดูพาเฟ่ต์เล่นวอลเลย์บอลทุกครั้ง ยังมีรูปที่ถ่ายเอาไว้ตอนที่เธอกระโดดตบลูกด้วยท่วงท่าสง่างามอยู่ในโทรศัพท์ เมื่อเปิดดูอัลบั้มรูปและเลื่อนไปดูทีไรก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาทุกครั้ง

คนอะไร ทำหน้าเฉยๆ ก็ดูดี เล่นกีฬาก็เท่ห์ชะมัด…

(มาการงบรรยาย)

หลายวันถัดมา ฉันได้รับข่าวเรื่องการแข่งขันวาดภาพระดับประเทศจากหัวหน้าชมรม เมื่อได้รู้ถึงรายละเอียดทำให้ฉันแทบล้มตึง

“พวกเธอสองคน นี่มันงานช้างแล้วนะ” ฉันเรียกทั้งช็อกโกล่าและคัสตาร์ดให้อยู่คุยกันก่อนหลังจากจบคาบชมรมในวันหนึ่ง

“อะไรๆ ยัยนี่ เรียกฉันให้อยู่ก่อนแล้วก็โวยวาย พูดมาดีๆ ก่อนว่ารายละเอียดมันเป็นยังไง” คัสตาร์ดพูดขึ้นหลังจากฉันโวยวายออกมา

“คืองี้นะ เรื่องรายละเอียดการแข่งที่พี่แอปบอกมาน่ะ” พูดพลางเปิดแชทที่คุยกับหัวหน้าชมรมให้อีกฝ่ายดูพร้อมกับอธิบายไปด้วย

“อืม…” ช็อกโกล่าครางในลำคอเบาๆ สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แต่ดูดีๆ มันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของพวกเราหรอกนะถ้าช่วยกัน ยกเว้นแต่ว่าพวกเธอสองคนจะตีกันจนเสียงานน่ะ”

ทั้งฉันและคัสตาร์ดหน้าเจื่อนลงไปถนัดเมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ เพื่อนผมดำคนนี้ บทจะดีก็ดีใจหาย แต่บทจะร้ายก็โหดเอาเรื่องเหมือนกัน ขนาดตอนฝึกวาดรูปกันเล่นๆ ฉันยังต้องรูดซิปปากตัวเองไม่ให้กัดกับคัสตาร์ดเมื่อโดนยั่วโมโหเลย ดังนั้น ถ้าในวันแข่งหากช็อกโกล่าเอาจริงขึ้นมาละก็คงได้มีหนาวแน่ๆ โดยเฉพาะฉันที่โดนเคี่ยวมากเป็นพิเศษ และก็ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งหัวหน้าทีม เพราะคงหนีไม่พ้นเธอคนนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ฉันล่ะหนักใจจริงๆ กับไอ้รายละเอียดนี่ ให้ฟังนิทานยังไม่พอ แถมยังต้องวาดออกมาให้เหมือนอีก” ฉันบ่นต่อไป รายละเอียดในการแข่งที่ได้มาก็ตามที่พูดไปเมื่อกี้เลยค่ะ ต้องฟังนิทานหรือเรื่องที่เอามาเป็นโจทย์ แล้วหลังจากนั้นผู้เข้าแข่งขันต้องตีความ และพยายามวาดออกมาให้เข้ากับโจทย์ที่ได้รับมากที่สุด

“โหย! ถ้าให้ฉันทำงานนี้คนเดียวละก็บอกเลยว่าไม่มีทางรอดหรอก นี่ยังดีนะที่เขาให้แข่งเป็นทีมน่ะ” คัสตาร์ดพูดบ้าง

“ฉันก็เหมือนเธอนั่นแหละ เฮ่อออ…” ฉันพูดพลางถอนใจเฮือก แค่ได้ยินรายละเอียดยังไม่ได้แข่งจริงก็เริ่มท้อซะแล้วสิเรา

“พวกเธอละก็นะ ยังไม่ทันเริ่มซ้อมก็ท้อกันแล้วหรือไง” ช็อกโกล่าพูดเซ็งๆ “กว่าจะถึงวันแข่ง พวกพี่เขาคงเรียกให้ซ้อมอยู่แล้วแหละ เตรียมใจเอาไว้ดีๆ ล่ะ”

“ฉันว่าอีกไม่นานหรอก พี่เขาคงเรียกซ้อมแน่ๆ อีกแค่เดือนเดียวก็จะสอบปลายภาคแล้วนี่นา การแข่งน่าจะจัดก่อนสอบเหมือนคราวก่อนนั่นแหละนะ พวกเธอว่าไหม?” คัสตาร์ดถามความเห็น ฉันพยักหน้าพร้อมกับนึกถึงการแข่งเทิมที่แล้วที่ก็จัดช่วงเวลาประมาณนี้เหมือนกัน

“คงใช่มั้ง ครั้งที่แล้วก็จัดช่วงนี้ ว่าแต่ เขาจะมาจัดที่นี่เหมือนเดิมหรือเปล่าน่ะ?”

“ครั้งที่แล้วก็จัดที่นี่ ฉันคิดว่าครั้งนี้คงไม่ใช่แล้วแหละ” ช็อกโกล่าว่า

“แล้วคิดว่าจะไปจัดที่ไหนล่ะ?” คัสตาร์ดถาม ฉันนิ่งคิด พร้อมกับนึกถึงโรงเรียนคู่แข่งอีก 3 โรงเรียนที่เคยเห็นชื่อมาก่อน ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปพูดกับเพื่อนๆ ที่เงียบกันอยู่ว่า

“ถ้าให้ฉันเดานะ มันจะมีโรงเรียนอยู่ที่หนึ่งอยู่ติดทะเลด้วย ฉันเคยเห็นรูปในเน็ตน่ะ ถ้าเราได้ไปแข่งที่นั่นคงดีน่าดู”

“ถ้าได้ไปจริงๆ ก็ดีสิ ฉันจะได้ไปถ่ายรูปกับทะเลอีก ได้แข่งด้วย ได้ไปเที่ยวด้วย กำไรสองต่อชัดๆ” ช็อกโกล่าพูด ดวงตาสีนิลที่เคยเรียบนิ่งทอประกายวิบวับ

“แหม พอพูดถึงทะเลนี่หูผึ่งเชียวนะ อยากไปเล่นน้ำอีกก็บอกมาเถอะ” ฉันได้ทีแซวกลับไปบ้าง

“แหม ได้ทีนอกเรื่องใหญ่เลยนะพวกเธอนี่” คัสตาร์ดค้อนขวับ ก่อนจะพาวกกลับเข้าเรื่องการแข่งอีกครั้ง “พวกเธอน่ะ เป้าหมายครั้งนี้ตั้งกันไว้ที่เท่าไหร่เหรอ?”

“ก็ต้องชนะเลิศสิ” ฉันตอบอย่างไม่ต้องคิด “ครั้งที่แล้วได้แค่รองอันดับ 2 ครั้งนี้ชนะเลิศต้องมาแล้วนะ”

“ถ้าอยากชนะเลิศละก็…” ช็อกโกล่าเริ่มพูด “เวลาพวกพี่เขาเรียกซ้อม พวกเธอก็ต้องพยายามวาดออกมาให้เต็มที่ ฟังเรื่องที่ให้มาดีๆ ห้ามวอกแวก แล้วที่สำคัญ เวลามีความเห็นไม่ตรงกันให้พูดกันดีๆ ห้ามทะเลาะกันเด็ดขาด เข้าใจไหม?” น้ำเสียงเข้มขึ้นในประโยคท้าย ฉันกับคัสตาร์ดที่มักจะกัดกันเสมอต้องขานรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนที่สามารถปราบพยศคัสตาร์ดได้ดีที่สุดนอกจากเพื่อนสนิทอย่างวาฟเฟิลที่มักจะใช้ลูกอ้อนและการเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อนตัวเล็กแล้ว ก็มีแค่ช็อกโกล่านี่แหละค่ะ

ทุกการแข่งขันย่อมมีเป้าหมายเสมอ แต่เราจะทำอย่างไรเพื่อให้สำเร็จตามเป้าหมายที่วางไว้นั้น คือคำถามน่าคิด เมื่อการแข่งขันต้องแข่งกันเป็นทีมแล้ว ความสามัคคีคือสิ่งที่สำคัญที่สุด หากคนในทีมแตกสามัคคีกันเมื่อไร การแข่งขันอาจจะล่มไม่เป็นท่าได้ และไม่มีใครสามารถช่วยเหลือพวกเราได้ นอกจากตัวเราเอง

(ติดตามตอนต่อไป)