ครูกลอน

ฉันจะเล่าความหลังครั้งเก่าก่อน
ได้เริ่มเรียนเขียนกลอนตอนประถม (ป. ๖)
เรียนต่อเนื่องเรื่อยมาจนมัธยม
ถึงอุดมศึกษามหาวิทยาลัย
ฉันแต่งกลอนได้ถึงทุกวันนี้
เพราะว่ามีครูกลอนช่วยสอนให้
ครูหลายท่าน ฉันจะ จาระไน
จารึกไว้เพื่อรำลึกน้อมสักการ

ครูคนแรกสอนบทเรียนเขียนกลอนให้
คือครูใหญ่ผู้หนึ่งพึงกล่าวขาน (ครูใหญ่ โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ)
ชื่อ "เรณู เดือนดาว" พราวผลงาน
สอนพื้นฐานด้วยถ้อยคำจำขึ้นใจ
"สดับ รับ รอง ส่ง" มีสี่วรรค
รวมทุกวรรคเป็นหนึ่งบทจดจำได้
คำสัมผัสแต่ละคู่เป็นอย่างไร
ครูเรณูแจกแจงให้เป็นหลักการ

"ครูธนาพันธ์" หรือ "ครูแป๋ว" มาแนวโหด (ครูธนาพันธ์ เค้าสิม)
ท่านตั้งโจทย์ให้ฝึกฝนจนแตกฉาน
ต้องแต่งแล้วแต่งอีกจนเชี่ยวชาญ
ส่งการบ้านบ่อยบ่อยค่อยฝึกปรือ
แม้เมื่อถึงวันสอบก็ไม่เว้น
ให้แต่งเป็นเรื่องราวจากหนังสือ
“ทักษะสัมพันธ์” ตรองตรึก ฝึกฝีมือ
หัวข้อคือ “จูล่ง” คงตรึงใจ (ฉันแต่งไม่จบ หมดเวลาเสียก่อน ขาดวรรคสุดท้ายเท่านั้นเอง)

“ครูวิมล อ่องอัมพร” นักกลอนเก่ง
ท่านแต่งเพลงด้วยกลอนสอนศิษย์ให้
ร่วมบรรเลงและขับร้องสืบต่อไป
จะได้ใช้ในโอกาสสำคัญ
สำหรับผู้เลี้ยงอาหารในวันเกิด
เรามีเพลงไพเราะเลิศอวยพรท่าน
ขอบพระคุณผู้เอื้อเฟื้อจุนเจือกัน
ด้วยบทเพลงสร้างสรรค์จากใจครู

“อัครา บุญทิพย์” ครูผู้ใหย่
“ครูวินัย ภู่ระหงษ์” ทรงภูมิรู้
สอนร้อยกรองทุกชนิดให้ศิษย์ดู
เพิ่มความรู้มากมายหลายกระบวน

อีกทั้งครูจากการอ่านและการฟัง
เสบียงคลังจากสื่อทุกภาคส่วน
ช่วยเพิ่มเติม คลังคำ คลังสำนวน
ได้ทบทวน ทำซ้ำ อย่างพากเพียร

คำว่า “เก่ง” ยังมิใช่จุดสูงสุด
จะไม่หยุดฝึกปรือฝีมือเขียน
เปลี่ยนจากคำว่า “พอ” ให้เป็น “เพียร”
ใจไม่เปลี่ยนเริงหลงทะนงตน
หากมีคำติชมนิยมชอบ
จะประกอบเป็นพลังเพื่อฝึกฝน
พัฒนาต่อไปไม่จำนน
ไม่ลืมตน เก่งดี เพราะมีครู

ทัชชา ปิยวัฒนเมธา

ร่างต้นฉบับครั้งแรกเมื่อ ๔ กันยายน ๒๕๕๙