ตอนที่ 7 งานมงคลและเข้าหอ

ตอนที่ 7 งานมงคลและเข้าหอ

วันเวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงวันที่ทุกคนรอคอย วันมงคลของคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนบาดีฝ่ายซ้ายกับท่านอ๋องสามลู่อินหยาง หรือแม่ทัพใหญ่ไร้พ่ายที่พึ่งชนะศึกมาอย่างยิ่งใหญ่ พิธีมงคลของทั้งสองจัดขึ้นอย่างเอิกเกริก พิธีดำเนินไปจนถึงช่วงเวลาที่สำคัญ คือการเข้าหอ

จางอวินอวี้รู้ชะตากรรมในวันเข้าหอของตนดี วันนั้นจะเป็นวันที่ร่างกายของนางจะเริ่มแปดเปื้อนอย่างแท้จริง แม้ว่านางจะรู้สึกหวั่นใจ และรู้สึกใจหายอยู่บ้าง ที่ตนจะต้องตกเป็นของผู้อื่นเพิ่มขึ้น แต่เพราะนางเติบโตมาในจวนตระกูลจาง เสนาบดีฝ่ายซ้าย ที่บิดามักจะส่งมารดาไปแลกเปลี่ยนหลับนอนกับเหล่าขุนนางทั้งราชสำนัก ทั้งขุนนางน้อยและใหญ่ ทั้งหนุ่มแน่นและแก่ชรา

จางอวินอวี้เห็นเรื่องเช่นนี้จนชินตา ในตอนแรกนางไม่เข้าใจนัก จึงรู้สึกโกรธบิดาเป็นอย่างมาก  แต่ท่านแม่กลับบอกว่านางชอบ และมีความสุข

ถึงแม้ว่ามารดาของนาง ร่างกายจะแปดเปื้อนไม่บริสุทธิ์อย่างเมื่อก่อน แต่นางก็ยังเป็นมารดาที่แสนดีและงดงามอยู่เสมอ มารดาจิตใจดีและมีเมตตาไม่เคยเปลี่ยน มารดาเคยบอกกับนางว่าคุณค่าของสตรีนั่นหาได้ขึ้นอยู่กับความบริสุทธิ์ของร่างกายไม่ คุณค่าของสตรีขึ้นอยู่กับจิตใจและการปฏิบัติตัวเสียมากกว่า

“พระชายาไหวหรือไม่เจ้าคะ ถอดออกก่อนไหมเจ้าคะ ท่านอ๋องจะเข้ามาแล้วค่อยใส่เข้าไปใหม่” ถิงถิงสาวใช้คนสนิทเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของผู้เป็นนายนั่นไม่ค่อยดี

“มะ…ไม่เป็นไร ข้ายังไหว” จางอวินอวี้เอ่ยตอบสาวใช้ออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและแผ่วเบา ถึงนางจะเสียวซ่านจนแทบจะทนไม่ไหวอย่างไรก็ตาม แต่นางก็ไม่อยากทำลายธรรมเนียมปฏิบัติ เนื่องจากในพิธีแต่งงานฝั่งเจ้าสาวจะต้องใส่แท่งหยกจำลองที่เป็นของหมั้นหมาย ที่คู่หมั้นของตนมอบให้ตลอดจนจบงานและเข้าห้องหอ เพื่อรอให้เจ้าบ่าวเป็นฝ่ายดึงมันออกมาเองจากรูสวาท ห้ามเจ้าสาวเอาออกเองเด็ดขาด

“แต่”

“ข้ายังไหว เพียงแค่รู้สึกเสียวมากก็เท่านั่นเอง...ซี๊ด” จางอวินอวี้เอ่ยพูดพร้อมกับซูดปากเข้าแรงๆ เพื่อเป็นการระบายความเสียวซ่าน แม้นางจะใช้แท่งหยกบ่อย เสียบยัดคามันเอาไว้อยู่เรื่อยๆ แต่นางไม่เคยยัดคามันนานขนาดนี้มาก่อน

รอไม่นานลู่อินหยางก็เดินเข้ามาในห้องหอทันที หลังจากกินเลี้ยงและส่งแขกข้างนอกเสร็จ ก็ถึงเวลาที่สำคัญของเขาและหญิงคนรักเสียที

“มาแล้วหรือเจ้าคะ ท่านพี่” จางอวินอวี้เอ่ยปากถามผู้เป็นสามีขึ้น ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและสั่นกระเส่า เพราะทรทรมานกับความวาบหวามมาเนินนาน

“มาเถอะ ถึงเวลาสำคัญของพวกเราแล้ว”

ลู่อินหยางค่อยๆถอดชุดนางออกจนหมด ขาเรียวถูกจับแยกออกจากกันกว้าง เผยให้กลีบกุหลาบงามที่กำลังบานสะพรั่ง พร้อมกับมีแท่งหยกจำลองเสียบคาอยู่ตรงกลาง ซึ่งเป็นการนำร่อง ทำให้ช่องทางคับแคบของนางยืดขยาย เพื่อในเวลามีสัมพันพันธ์สวาท นางจะได้ไม่รู้สึกเจ็บมากจนเกินไป

“เจ้าเสียวซ่านมาทั้งวันแล้ว เดี่ยวพี่จะดึงมันออกให้ แต่พี่ขอดื่มน้ำของเจ้าก่อนเถอะ มันมากมายเสียเหลือเกิน เจ้าก็คงจะเฉอะแฉะเป็นอย่างมากแน่นอน” ลู่อินหย่างพูดเสร็จก็ซุกหน้าเข้ากับกึ่งกลางหว่างขาของนางทันที เรียวลิ้นแลบออกไปตวัดเลียกินหยาดน้ำแสนหวานที่หลั่งไหลออกมาจากกลีบดอกไม้งาม

แผล็บๆ เสียงตวัดลิ้นกวาดกินน้ำหวานจากดอกไม้งามดังขึ้นจนน่าอาย พร้อมกับเสียงร้องครวญครางอย่างเสียวซ่านของจางอวินอวี้ดังลั่นไปทั่วห้องหอ ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียไปทุกซอกทุกมุมของเบื้องล่าง แท่งหยกที่โผล่พ้นออกมาจากช่องทางก็ถูกลู่อินหยางตวัดเลียจนไม่เหลือเมือกน้ำสีใส ดอกไม้งามถูกชำระล้างจนสะอาดเอี่ยม

“อ้า...อื้อ”เสียงร้องครวญถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางอย่างไม่หยุดหย่อน ความเสียวซ่านวาบหวามแล่นเข้ามาเล่นงานนางอย่างหนักหน่วง เมื่อลู่อินหยางจับแท่งหยกที่เสียบคาอยู่ขยับเขยื้อน

“ทะ...ท่านพี่...อื้อ...น้อง...สะ...เสียว...อ้า”เสียงร้องครวญครางหวานหูจากหญิงสาวขาดเป็นห้วงๆ ความเสียวรัญจวนทำให้นางแทบบ้าคลั่ง เมือกน้ำที่ถูกบุรุษเบื้องล่างดื่มกินจนหมดอย่างตะกละตะกลาม หลั่งไหล่ออกมาอีกครั้ง

แจ๊ะๆ เสียงของแท่งหยกกระทบเข้าออกช่องทางเบื้อล่างดังขึ้นเป็นจังหวะ เพื่อรีดเคล้นให้น้ำหวานอันแสนโอชะหลั่งไหลออกมาให้มากกว่านี้ จังหวะกระแทกแท่งหยกเข้าออกก็เริ่มแรงและเร็วขึ้นมากกว่าเดิม

จางอวินอวี้ร้องออกมาอย่างสุดเสียง นางแทบจะขาดหายใจ ร่างกายบอบบางดิ้นพร่านไปมาอย่างทรมาน สะโพกบางบิดส่ายจนสายตัวแทบขาด  แต่มือใหญ่ยังคงจับกระแทกแท่งหยกเข้าออกอย่างต่อเนื่อง จังหวะรัวเร็วไม่ลดน้อยลงเลย