ตอนที่ 6 วิธีรักษา

ตอนที่ 6 วิธีรักษา

            เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่ ลู่อินหยางปืนหน้าต่างเข้ามาหาสตรีในดวงใจถึงเรือนนอน แต่ครั้งนี้มาพร้อมข่าวดี เพราะเขาหาวิธีรักษาโรคประหลาดของว่าที่พระชายาของเขาเป็นได้แล้ว แต่หนทางรักษานั่นค่อนข้างที่จะน่าหวาดหวั่นอยู่บ้าง เพราะเขาไม่รู้ว่านางอันเป็นที่รักของตนจะรับได้หรือไม่ และจะยอมทำตามวิธีที่กล่าวออกไปไหม

“พี่ไปศึกษา ตำราต่างๆ เสาะหาหมอเก่งๆมากมายมาเพื่อเจ้า พบว่าโรคที่น้องหญิงเป็นนั้นมีทางรักษาให้หายขาดได้แล้ว”

“จริงหรือเจ้าคะ” จางอวินอวี้เอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจและตื่นเต้น

 โรคที่นางเป็นมันทรมานเป็นอย่างมาก ในเวลาที่ขาดน้ำวิสุทธิ์จากบุรุษ หากรักษาให้หายมันจะดีที่สุด หากแต่รักษาไม่หาย นางก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนัก เพราะตอนนี้นางมีเขา บุรุษคนรักคอยอยู่ข้างๆ คอยรีดน้ำวิสุทธิ์ให้นางดูดซับอยู่ทุกวัน เพียงมีเขา นางก็ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่หากว่าวันใดเขาไม่ว่างนางเองก็ยังมีบ่าวไพร่ คอยรีดเค้นน้ำวิสุทธิ์มาให้นางดื่มกิน แม่ว่าฤทธิ์ของมันจะไม่ดีเท่าของเขาก็ตาม แต่ก็พอบรรเทาอาการได้

            “วิธีรักษาคือ เจ้าต้องดูดซับน้ำวิสุทธิ์จากบุรุษร้อยคนจากภายใน” ลู่อินหยางพูดออกมาพร้อมกับสังเกตสีหน้าของจางอวินอวี้ เขากลัวนางจะหวาดกลัวกับวิธีนี้และไม่ตกลง ซึ่งเขาเองไม่ว่านางจะเลือกอย่างไรเขาก็จะเคารพการตัดสินใจของหญิงอันเป็นที่รัก

“แสดงว่าน้องต้องมีสัมพันธ์สวาทกับบุรุษอื่นร้อยคน” จางอวินอวี้พูดออกมาตามความเข้าใจของตน

“เป็นอย่างที่น้องหญิงเข้าใจ” ลู่อินหยางพยักหน้ารับ เป็นการยืนยันคำตอบว่า นางนั่นเข้าใจถูกต้อง พร้อมกับเอ่ยเสริมต่อ

“เจ้าต้องดูดซับน้ำวิสุทธิ์จากบุรุษร้อยคนที่ปลดปล่อยเข้าไปในตัวของเจ้า โดยผู้ที่เจ้าร่วมสัมพันธ์สวาทนั้นห้ามซ้ำหน้าแม้แต่คนเดียว” เขาพูดไปพร้อมกับมองใบหน้างามของนางไปด้วย นางจะรับเรื่องนี้ได้หรือไม่

“น้องทราบแล้วเจ้าค่ะ แต่ท่าน ไม่ว่าอันใดใช่หรือไม่” นางถามเขา หากว่านางไปมีสัมพันธ์สวาทกับบุรุษอื่นจริงๆ เขาจะรับได้หรือไม่

“พี่รับได้ เพื่อเจ้าแล้ว พี่ยอมทุกอย่าง” เขาเอ่ยกับนางอย่างใจกว้าง เพื่อนางแล้วเขายอมรับได้ทุกอย่าง

ในแคว้นฉู่ การที่สตรีที่ออกเรือนแล้วไปมีสัมพันธ์สวาทกับบุรุษอื่นที่ไม่ใช่สามีของตนนั้นเป็นเรื่องที่พบเห็นทั่วไป และไม่ผิดธรรมนองคลองธรรมเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นทุกอย่างก็ต้องขึ้นอยู่กับผู้เป็นสามี ว่าจะยินยอมให้ภรรยาของตนไปเสพสุขร่วมรักกับผู้อื่นหรือไม่ หากผู้เป็นสามี ไม่ยินยอมแล้วผู้เป็นภรรยาลักลอบไปมีสัมพันธ์สวาทเอง นั้นถือว่าผิดกฏหมายบ้านเมืองอย่างร้ายแรง จึงต้องโดนโทษทันฑ์

“ท่านจะไม่รังเกียจข้าจริงๆหรือ” นางถามเขาย้ำเพื่อความแน่ใจ แม้ว่าแคว้นฉู่จะเปิดกว้าง แต่บางครอบครัวกลับยังไม่เห็นด้วยกับเรื่องแบบนี้

“พี่ไหนเลยจะรังเกียจเจ้าได้” ลู่อินหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงละมุน มือใหญ่ยกขึ้นลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน เขาไม่เคยคิดรังเกียจนางเลยสักนิด

“ท่านพี่ ข้ารักท่าน รักตั้งแต่แรกเห็นเลยเจ้าค่ะ” จางอวินอวี้สารภาพความรู้สึกของตนออกไป

“พี่ก็เช่นกัน รักเจ้าตั้งแต่แรกเห็น” เช่นเดียวกันลู่อินหยางก็สารภาพความรู้สึกของตนออกมาเช่นกัน ทั้งนางและเขาต่างรู้สึกในแบบเดียวกัน

 “วันเข้าหอ พี่จะเริ่มรักษาเจ้า” เขาเอ่ยออกมาอย่างละมุน ในวันแต่งงานและเข้าหอ เขาจะเริ่มลงมือรักษานาง เขาเอ่ยบอกเพื่อให้สตรีน้อยตรงหน้าเตรียมพร้อมเอาไว้ทั้งร่างกายและจิตใจ

“น้องทราบแล้วเจ้าค่ะ” นางรับคำเขาอย่างเริงร่า นางจะได้หายจากโรคประหลาดที่เป็นอยู่เสียที และนางก็มีความสุขที่บุรุษคนรักของนางใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อยที่จะให้นางหลับนอนจากบุรุษอื่นเพื่อทำการรักษา