เผลอตัว

น้ำกัดริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจยาว

 

"เฟย์นี่ดื้อจริงๆ เลยนะคะ"

 

"เพราะฉันอยากให้น้ำปลอดภัยและสบายใจที่สุดค่ะ"

 

น้ำหลบสายตาพร้อมยิ้มบางๆ

 

"ก็ได้ค่ะแค่คืนนี้นะคะ"

 

เฟย์ยิ้มด้วยความโล่งอก

 

"ไม่ต้องห่วงนะคะ จะดูแลคุณอย่างดีที่สุดแน่นอน"

 

น้ำส่ายหน้าพลางหัวเราะเบาๆ

 

"เฟย์นี่จริงๆ เลย"

 

แม้จะยังรู้สึกเกรงใจ น้ำก็ยอมพักที่คอนโดของเฟย์ในคืนนั้น เธอรู้สึกอบอุ่นใจเล็กๆ เมื่อเห็นความตั้งใจจริงของเฟย์ที่อยากดูแลเธอให้ดีที่สุด แม้จะยังไม่ได้รู้จักกันมานาน แต่เฟย์ก็เริ่มมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของน้ำทีละน้อย

 

น้ำรู้สึกว่าเฟย์ท่าทางกระตือรือร้นจนออกนอกหน้ามาก

 

"เฟย์นี่ตั้งใจมากเกินไปหรือเปล่าคะ"

 

เฟย์หัวเราะ "ก็ฉันอยากให้น้ำรู้สึกดีนี่คะ"

 

น้ำส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เธอเริ่มเข้าใจว่าความพยายามทั้งหมดของเฟย์ ไม่ได้เกิดจากความอยากเอาชนะ แต่เกิดจากความใส่ใจจริงๆ ที่เฟย์มีให้เธอ

 

คืนนั้นหลังจากที่น้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนลงบนเตียงในห้องที่เฟย์จัดไว้ให้

 

เฟย์ก็นั่งลงข้างๆ น้ำที่อยู่บนเตียง เฟย์มองน้ำด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความห่วงใย แม้จะพูดไม่มาก แต่การที่น้ำยอมค้างที่นี่ทำให้เฟย์รู้สึกพอใจอย่างมาก

 

"น้ำคะถ้าฉันทำให้คุณไม่สบายใจหรือลำบากใจบ้าง บอกฉันได้นะคะ"

 

เฟย์พูดเบาๆ พร้อมยิ้มอบอุ่น

 

น้ำพยักหน้าเล็กน้อย

 

"ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจแค่ยังไม่ชินกับสถานการณ์นี้เท่านั้นเอง"

 

เฟย์หัวเราะน้อยๆ

 

"น้ำพูดแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังดูแลเพื่อนสนิทที่ไม่เคยพักที่นี่มาก่อน"

 

น้ำยิ้มตอบ

 

"ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ค่ะ ฉันไม่เคยพักในที่หรูๆ แบบนี้มาก่อน"

 

เฟย์ยิ้มแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เธอสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในท่าทางของน้ำ ที่ดูเหมือนจะยังไม่ผ่อนคลายเต็มที่

 

"ฉันแค่อยากให้น้ำรู้สึกสบายๆ ที่นี่ค่ะ"

 

เฟย์พูดพลางกดเบาๆ บนไหล่ของน้ำ

 

น้ำยิ้มแล้วแกล้งหลีกเลี่ยงจากสัมผัสของเฟย์

 

"เฟย์เราควรจะห่างๆ กันดีกว่านะคะ"

 

แต่ในขณะที่น้ำกำลังจะลุกออกจากเตียง เฟย์ก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้น เฟย์ค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้และกระซิบด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง

 

"น้ำฉันแค่ห่วงคุณจริงๆ"

 

ก่อนที่น้ำจะได้ตอบอะไร เฟย์ก็ไม่ทันได้คิด เธอเผลอเคลื่อนหน้ามาใกล้ และจูบไปที่ริมฝีปากของน้ำอย่างอ่อนโยน

 

น้ำสะดุ้งเล็กน้อย ความตกใจแล่นเข้ามาทันที เธอพยายามดันตัวออกจากเฟย์ แต่ร่างกายของเธอก็ไม่ขยับไปไหน ขณะที่เธอตกใจ แต่เธอกลับไม่ยอมผลักเฟย์ออกไป

 

ความเงียบงันระหว่างพวกเขาตึงเครียดขึ้น ในขณะที่น้ำพยายามตั้งสติ หัวใจเต้นเร็วขึ้น เธอรู้ตัวดีว่าปกติแล้วเธอเป็นคนระมัดระวังในทุกๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้

 

เฟย์ก็รู้สึกถึงการหยุดชะงักของน้ำและจึงผละออกไปทันที

 

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

 

เธอพูดเสียงสั่นๆ ขอโทษพร้อมยืดตัวออกห่างจากน้ำด้วยท่าทางตกใจไม่ต่างกัน

 

น้ำหายใจแรงขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแต่มองเฟย์ด้วยดวงตาที่เหมือนจะขอคำอธิบายจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

 

เฟย์จับมือของน้ำเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ

 

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้ำรู้สึกไม่ดีแค่รู้สึกว่าใกล้ชิดกับคุณมากเกินไปจนเผลอทำอะไรไป"

 

น้ำดึงมือของเธอกลับช้าๆ ก่อนจะตอบเสียงเบา

 

"มันไม่ใช่แค่นั้นค่ะ น้ำแค่ตกใจไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน"

 

เฟย์ลืมตัวไปจริงๆ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีปฏิกิริยาที่รุนแรงขนาดนี้จากน้ำ เธอรู้สึกเสียใจและอาย แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ยังรู้สึกหวังว่าจะสามารถอธิบายความรู้สึกทั้งหมดให้กับน้ำได้

 

"ฉันไม่เคยคิดจะทำให้น้ำรู้สึกไม่ดีค่ะ น้ำคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน"

 

เฟย์พูดพร้อมเสียงสั่นที่แทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว

 

น้ำยืนคิดสักพัก ก่อนจะตัดสินใจพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง

 

"น้ำเข้าใจค่ะแต่ขอเวลาหน่อยนะคะ"

 

เฟย์พยักหน้า รู้สึกว่าเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ทำให้น้ำเสียใจหรือรู้สึกไม่สบายใจ

 

น้ำยังคงรู้สึกสับสนในใจ ขณะที่เฟย์ก็รู้สึกอ่อนไหวและเสียใจ เธออยากให้สิ่งนี้ไม่ทำให้พวกเขาห่างกัน แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่ามันต้องการการพูดคุยและเวลาในการเข้าใจซึ่งกันและกัน