บอกความในใจ 1

วันหนึ่ง ในที่สุด เฟก็เริ่มพูดออกมาเสียงเบา 

"น้ำ เฟรู้สึกว่าเฟอยากอยู่กับน้ำตลอดเวลา เฟมีความสุขที่ได้อยู่ใกร้น้ำ"

 เธอกล่าวด้วยเสียงที่จริงจัง น้ำหันไปมองเฟด้วยสายตาที่เข้าใจในสิ่งที่เฟพูดและ คิดหนัก

"เฟ... ทำไมถึงพูดแบบนี้?" น้ำถามด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเล็กน้อย น้ำยังคงรู้สึกไม่แน่ใจว่าเธอควรตอบกลับอย่างไร เธอเคยคิดไว้แล้วว่าเธอไม่เหมาะกับเฟ ไม่อยากให้เฟต้องทนทุกข์หรือประสบปัญหาจากความแตกต่างของทั้งสอง

เฟยิ้มบางๆ "เพราะฉันไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้แล้วค่ะ น้ำ... ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ น้ำ ฉันรู้สึกว่าโลกของเราอาจจะไม่เหมือนกัน แต่ฉันก็อยากให้คุณเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันมากขึ้น ฉันอยากให้คุณอยู่ข้างๆ ฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"

น้ำมองเฟด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความลังเล เธอรู้ดีว่าเฟเป็นคนที่มีทุกอย่าง มีชีวิตที่ดีและความสามารถที่น่าทึ่ง น้ำเองกลับรู้สึกว่าเธอไม่สมควรที่จะรับสิ่งดีๆ จากใคร เธอไม่อยากทำให้เฟต้องมาเผชิญกับความยากลำบากหรือการเสียสละที่ไม่มีวันสมบูรณ์แบบ

"เฟ..." น้ำพูดเสียงเบา "โลกของเราแตกต่างกันเกินไปค่ะ ฉันไม่อยากให้เฟต้องมาลดค่าของตัวเองเพื่อรับคนอย่างฉันเข้าไปในชีวิต... ฉันมีสิ่งที่คุณไม่สามารถเข้าใจได้ และฉันก็ไม่อยากให้คุณมาลำบากกับมัน"

เฟมองน้ำด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ "น้ำ... ฉันไม่เห็นว่าความแตกต่างมันจะเป็นอุปสรรคอะไรเลยค่ะ ฉันไม่คิดว่ามันจะทำให้เรามีปัญหา" เฟตอบเสียงเบา น้ำรู้สึกถึงความมั่นคงในเสียงของเฟ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเฟพูดด้วยความจริงใจ

น้ำส่ายหัวอย่างนุ่มนวล "แต่... เฟรู้ไหมค่ะ ว่าฉันไม่มีสิ่งที่เธออยากได้..."

เฟจับมือของน้ำเบาๆ "น้ำ...สิ่งที่เฟต้องการคือน้ำ

 เฟแค่ต้องการน้ำ เฟต้องการให้น้ำรู้ว่าเฟยินดีที่จะเดินเคียงข้างน้ำไม่ว่าน้ำจะเป็นอย่างไร โลกของเราจะต่างกันแค่ไหน แต่ความรักและการเข้าใจคือสิ่งที่สำคัญที่สุด" เฟพูดด้วยความมั่นใจ น้ำรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเฟที่สัมผัสเธอ

"เฟ... นี่มันไม่เหมาะสมค่ะ..." น้ำเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดจะทำให้เฟเสียใจ แต่ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกที่กลั่นกรองอยู่ในใจได้

เฟยิ้มเล็กน้อย "ไม่ค่ะ น้ำ ฉันไม่คิดว่าอะไรจะเป็นอุปสรรคเมื่อความรู้สึกมันจริงใจขนาดนี้" เฟตอบอย่างมั่นใจและสบตาน้ำ น้ำเงียบไปอีกครั้ง เธอรู้ดีว่าความรักที่เฟให้เป็นสิ่งที่จริงใจและไม่มีการคาดหวังผลตอบแทน แต่น้ำก็ยังคงลังเล เพราะเธอรู้ว่าความแตกต่างนั้นมันใหญ่เกินกว่าจะข้ามไปได้

"ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสียใจหรอกค่ะ" น้ำบอกเสียงอ่อน เธอรู้ว่าเฟกำลังเสี่ยง แต่ในใจของน้ำยังคงสงสัยและกลัว

"ฉันไม่เสียใจหรอกค่ะ น้ำ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการที่เราได้อยู่ข้างกัน และเธอก็ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเลยค่ะ" เฟบอกอย่างมั่นใจ

น้ำมองไปที่เฟแล้วถอนหายใจยาว "บางที... ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้มันเหมาะสมเลยค่ะ" น้ำเริ่มรู้สึกถึงความอ่อนแอในตัวเอง เธอยอมรับว่าเธอก็เริ่มหวั่นไหวต่อคำพูดและความรักที่เฟมีให้ แต่ในใจของน้ำยังคงสงสัยว่ามันจะไปได้ไกลแค่ไหน

เฟยิ้มและลูบหลังมือของน้ำเบาๆ "ไม่ต้องพูดอะไรเลยค่ะ น้ำ... เราค่อยๆ ไปทีละขั้นตอนก็ได้"

น้ำรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่เธอต้องเผชิญในตอนนี้ แต่บางทีการยอมเปิดใจให้กันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่เลวร้าย เธอรู้ว่ามันจะไม่ง่าย แต่มันอาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดในการเริ่มต้นอะไรบางอย่างกับเฟอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

วันหนึ่ง หลังจากที่เฟพยายามแสดงความในใจกับน้ำ อย่างต่อเนื่อง น้ำเริ่มรู้สึกถึงความพยายามที่ไม่เคยหยุดของเฟ

 เฟคอยแสดงออกอย่างเปิดเผย ไม่ว่าจะเป็นการทักทาย น้ำเสียงที่อบอุ่น หรือการกระทำที่แสดงถึงความห่วงใย เธอมักจะทำในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้น้ำรู้สึกพิเศษ ทุกครั้งที่พวกเขาพบกัน เฟจะยิ้มให้ น้ำมองแล้วรู้สึกถึงความจริงใจของเธอ แต่น้ำยังคงพยายามหลีกเลี่ยงมัน แม้ว่าเธอจะรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง  

“น้ำ วันนี้ไปทานข้าวกับเฟไหมคะ?” เฟถามด้วยรอยยิ้มสดใส ขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ในคาเฟ่เล็กๆ ที่พวกเขามักไปกัน  

น้ำพยักหน้าเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะ แต่วันนี้น้ำมีงานที่ต้องทำแล้วค่ะ"  

เฟแกล้งทำหน้าเศร้า "จริงเหรอคะ? เสียดายจังเลย...แต่ถ้าอยากพักบ้าง อย่าลืมบอกเฟนะคะ เฟอยากให้น้ำรู้สึกสบายใจ"  

น้ำมองเฟด้วยแววตาที่ลึกซึ้งแต่ไม่ตอบอะไร เธอแค่ยิ้มบางๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม  

เฟไม่ยอมแพ้ เธอพยายามทำทุกวิธีทางเพื่อให้น้ำรับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอมี และเธอรู้สึกว่าความพยายามเหล่านั้นคงไม่เสียเปล่า เพราะบางครั้ง น้ำก็แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธทั้งหมด แต่กลับเลือกที่จะไม่ตอบสนองอย่างตรงไปตรงมา  

คืนหนึ่งหลังจากที่พวกเขาคุยกันถึงเรื่องต่างๆ ในห้องของน้ำที่เฟขอเข้าไป

เฟมองน้ำด้วยความมุ่งมั่น ก่อนที่จะโน้มตัวไปจูบที่ริมฝีปากของน้ำอย่างเบาๆ

 แม้จะรู้สึกถึงการต้านทานที่บางเบา แต่เฟก็ยังไม่ยอมผละออกไป เธอรู้สึกว่าความรู้สึกของเธอต่อคนตรงหน้าไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้อีกแล้ว  

น้ำสะดุ้งในตอนแรก แต่ในที่สุดเธอก็ปล่อยให้ตัวเองหลงไปกับความรู้สึกนั้น ความอบอุ่นจากการสัมผัสที่แผ่ไปทั่วร่างกายทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่เคยตึงเครียดในใจคลายออก เธอไม่ได้ผลักเฟออกไปทันที แต่ก็ไม่ได้ตอบรับใดๆ ทั้งสิ้นจนกระทั่งเฟผละออก  

มองหน้าของเฟอย่างตกใจ แต่ยังคงไม่พูดอะไร  

หลังจากเฟกลับไปแล้ว  น้ำรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากขึ้น เมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้