บทที่ 164 วุ่นวายทั้งเซิร์ฟเวอร์

สถานที่ที่ลู่หยางเลือกเป็นพื้นที่ประลองคือพื้นที่เปิดโล่งที่ไม่มีต้นไม้หรือก้อนหินใหญ่กีดขวางเลยแม้แต่อันเดียว

ไป๋ฉือสบตากับฝาแฝดทั้งสอง ก่อนที่เขาจะยกค้อนที่เปล่งแสงสีทองพุ่งเข้าหาลู่หยาง

โฮลี่แฮมเมอร์!

ร่างของนักเวทหนุ่มเคลื่อนที่อย่างพลิ้วไหว ก่อนที่จะหลบหลีกการโจมตีของอีกฝ่ายไปได้อย่างน่าอัศจรรย์

ไป๋หูกับไป๋เหลิงไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เพราะพวกเขาเคยเห็นเทคนิคแฟนท่อมสเตปของลู่หยางมาก่อนแล้ว พวกเขาจึงรู้ดีว่าโอกาสโจมตีอีกฝ่ายด้วยสกิลจากระยะไกลจึงมีความแม่นยำต่ำมาก

ชาร์จ!

ไป๋หูกับไป๋เหลิงตะโกนพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาก็พุ่งใส่ลู่หยางจากทั้งสองด้าน ซึ่งการเคลื่อนไหวนี้คือการจำกัดให้อีกฝ่ายอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ เพื่อไม่ให้ลู่หยางใช้เทคนิคแฟนท่อมสเตปออกมาได้

ชายหนุ่มรอให้ทั้งสองพุ่งเข้ามาอยู่แล้วเขาจึงชี้คทาไปทางไป๋เหลิง

เฟลมอิมแพค!

ลูกไฟพุ่งเข้าศีรษะของไป๋เหลิงอย่างว่องไวและทำให้เขาติดสตั๊นเป็นเวลา 2 วินาที ขณะเดียวกันไป๋หูที่พุ่งตัวมาจนถึงลู่หยางก็กำลังฟันดาบขนาดใหญ่ของเขาลงมา

ร่างของนักเวทหนุ่มกลายเป็นแสงสีขาวก่อนที่จะกระโดดหลบออกไปทางด้านขวาได้อย่างฉิวเฉียด พร้อมกันนั้นลู่หยางก็ได้ท่องคาถาอย่างต่อเนื่องก่อนที่มันจะเริ่มมีคลื่นสีดำปรากฏขึ้นมาบนพื้น

เฟลมสตอร์ม!

เสาสีแดงเพลิงพุ่งขึ้นมาจากพื้นตรงหน้าอย่างฉับพลัน ซึ่งในระหว่างนั้นไป๋หูก็กำลังใช้สกิลอินเตอร์เซปเข้ามาพอดี

ไป๋เหลิงกับไป๋ฉือมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกตะลึง เพราะพวกเขาไม่คิดเลยว่าลู่หยางจะสามารถโจมตีไป๋หูได้ในสถานการณ์แบบนี้

โฮลี่ไลท์!

โชคดีที่ฝาแฝดทั้งสามวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว และไม่ว่าใครจะเป็นคนคอยโจมตีหลักไป๋ฉือก็จะเป็นคนที่ทำหน้าที่คอยรักษา

ลู่หยางก็ไม่คิดเหมือนกันว่าไป๋ฉือจะตอบสนองต่อสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ เขาจึงเริ่มท่องคาถาเพื่อปล่อยเบลซซิงเบิร์สเข้าใส่ไป๋หูติดต่อกัน

ภายใน 2 วินาทีไป๋หูถูกลู่หยางโจมตีด้วยเบลซซิงเบิร์สไปสี่ครั้ง และถึงแม้ไป๋ฉือจะพยายามรักษาอย่างสุดความสามารถ แต่มันก็ไม่อาจทดแทนความเสียหายอันทรงพลังจากลู่หยางได้ ในที่สุดไป๋หูก็เสียชีวิตไปเป็นคนแรก

ไป๋เหลิงตั้งใจจะใช้สกิลอินเตอร์เซป แต่ลู่หยางคอยหลบอยู่หลังไป๋ฉือตลอดทำให้ไป๋เหลิงไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้สองฝาแฝดที่รอดชีวิตก็หันมามองสบตากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะถอนหายใจแล้ววางอาวุธลง

“พวกเรายอมแพ้แล้ว” ไป๋เหลิงกล่าว

ระบบ: ฝ่ายตรงข้ามขอยุติการท้าทาย

“ยอมแพ้แล้วเหรอ?” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะกดยอมรับข้อความจากระบบ

“ถึงจะสู้ต่อไปแต่มันก็สู้ไม่ไหวอยู่แล้ว” ไป๋เหลิงกล่าวอย่างหงุดหงิด

“คุณเก่งกว่าพวกเรามากจริง ๆ ผมขอถามหน่อยได้ไหมว่าคุณทำยังไงถึงใช้เฟลมสตอร์มโจมตีได้อย่างแม่นยำขนาดนั้น?” ไป๋หูกล่าวด้วยน้ำเสียงอันชื่นชม

ไป๋ฉือกับไป๋เหลิงก็ตั้งใจฟังคำตอบนี้ด้วยเช่นกัน เพราะสาเหตุหลักที่ทำให้พวกเขาพ่ายแพ้นั้นก็เพราะสกิลเฟลมสตอร์ม

“ถ้าพวกคุณผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักเหมือนกับฉัน พวกคุณก็จะสามารถทำแบบนั้นได้เหมือนกัน” ลู่หยางกล่าว

“ฝึกฝนอย่างหนัก?” สามฝาแฝดมองไปยังลู่หยางอย่างสงสัย

“ใช่ การทำแบบนี้ได้ไม่ใช่การพึ่งพาเพียงแค่เรื่องของโชคแต่ต้องมีความเร็วในการตอบสนองที่รวดเร็วมาก และมันก็จำเป็นจะต้องอาศัยการฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลานาน ถึงจะสามารถเพิ่มความเร็วในการตอบสนองให้กับตัวเราได้” ลู่หยางกล่าว

“คุณพอจะสอนพวกเราได้ไหม?” ไป๋ฉือถาม

“ได้สิ” ลู่หยางกล่าวอย่างยินดี เพราะในชาติก่อนสามฝาแฝดก็เคยเป็นแชมป์การปะลองประเภทสามคนมาก่อน ตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่มีอาจารย์หากเขาได้เป็นอาจารย์ให้กับทั้งสาม เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาได้เป็นแชมป์โลกในเวลานั้นตัวตนของเขาก็จะได้รับเกียรติยศไปด้วย

“พวกเรามาเซ็นสัญญาเข้าร่วมกิลด์กันเถอะ ต่อไปนี้พวกเราสามพี่น้องจะถือว่าคุณคือหัวหน้าของพวกเรา” ไป๋เหลิงกล่าว

“เรื่องสัญญาไม่ต้องคิดมากก็ได้ ถ้าหากพวกคุณไม่อยากเซ็นฉันก็ไม่คิดที่จะบังคับหรอกนะ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ทั่วทั้งเซิร์ฟเวอร์มีแค่คุณคนเดียวที่มีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นหัวหน้าของพวกเรา สักวันหากพวกเราต้องการที่จะลงดันเจียนพวกเราก็จำเป็นจะต้องได้รับการสนับสนุนจากทีม การอยู่กับคุณถือได้ว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเราแล้ว” ไป๋หูกล่าว

ไป๋เหลิงกับไป๋ฉือพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่กิลด์ หลังจากอ่านสัญญาโดยละเอียดแล้วพวกคุณก็สามารถลงนามในสัญญาได้เลย สัญญานี้มีอายุ 3 ปีระหว่างนั้นฉันจะช่วยฝึกให้พวกคุณกลายเป็นแชมป์โลก ส่วนสิ่งที่พวกคุณจะต้องช่วยฉันก็คือการช่วยพากิลด์พิชิตโลกใบนี้” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับยื่นสัญญาที่เตรียมไว้ให้กับทั้งสามคน

“ตกลง” สามฝาแฝดตระกูลไป๋เซ็นชื่อลงในสัญญาพร้อมกัน

ลู่หยางทำการอัปโหลดสัญญาทั้งสามฉบับเข้าสู่ระบบด้วยความตื่นเต้น เพราะในที่สุดเขาก็ได้สามฝาแฝดตระกูลไป๋มาอยู่ด้วยกันแล้ว การมีคนทั้งสามคนเข้ามาอยู่ด้วยก็เท่ากับการมีหัวหน้าทีมชั้นยอดกับรองหัวหน้าทีมชั้นยอดอีกสองคน

“ขอบคุณครับหัวหน้า” สามฝาแฝดเริ่มเรียกลู่หยางว่าหัวหน้าพร้อมกัน

“ต่อจากนี้พวกเราถือว่าเป็นพี่น้องกันแล้ว อีกไม่กี่วันฉันจะสร้างกิลด์ขึ้นมา เอาเป็นว่าช่วงนี้ฉันจะพาพวกนายไปฆ่ามอนสเตอร์เพื่อเก็บเลเวล” ก่อนลู่หยางกล่าว

“หัวหน้า ผมว่าถ้าคุณจะสร้างกิลด์ตอนนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีที่สุดนะครับ” ไป๋เหลิงกล่าวอย่างลังเล

“ทำไมล่ะ?” ลู่หยางถาม

“คุณไม่รู้เหรอครับว่าช่วงนี้กลุ่มผู้เล่นอิสระกับผู้เล่นกิลด์กำลังต่อสู้กัน” ไป๋เหลิงกล่าว

“มันเกิดอะไรขึ้น? ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อย ช่วงนี้ฉันออกไปเก็บเลเวลตลอดไม่ได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายในเมืองเลย” ลู่หยางถามอย่างตกใจ

“หัวหน้า คุณพลาดเรื่องสนุก ๆ ไปแล้ว หลังจากเหตุการณ์มอนสเตอร์บุกเมืองในวันนั้นกลุ่มผู้เล่นอิสระที่รวมตัวเข้าด้วยกันก็ไม่ได้แตกแยกกันออกไป พวกกิลด์ใหญ่ที่เคยชินกับการจองพื้นที่เก็บเลเวลก็เริ่มสร้างความไม่พอใจให้กับกลุ่มผู้เล่นอิสระ” 

“ยิ่งเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ผู้เล่นกิลด์รวมตัวกันข่มเหงยิ่งทำให้ผู้เล่นอิสระโกรธแค้นจนถึงขีดสุด ทั้งสองฝ่ายจึงเริ่มต่อสู้กันกลายเป็นความโกลาหลมาสักพักหนึ่งแล้ว” ไป๋เหลิงกล่าวอย่างตื่นเต้น

“พวกกิลด์ใหญ่มันคงคิดว่ากลุ่มผู้เล่นอิสระจะถูกพวกมันจัดการได้ง่าย ๆ แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่ากลุ่มผู้เล่นอิสระกลุ่มใหญ่มีจำนวนอยู่หลายหมื่นคน แม้แต่กลุ่มผู้เล่นอิสระกลุ่มเล็กก็มีจำนวนหลายพันคน รวม ๆ แล้วมันมีกลุ่มผู้เล่นอิสระอยู่มากกว่า 30 กลุ่มนับเป็นจำนวนผู้เล่นหลายแสนคน เพียงแค่ในคืนแรกที่เกิดการปะทะกันพวกเขาก็ห้ำหั่นกันจนพวกกิลด์ใหญ่ไม่กล้าออกจากเมืองเลย” ไป๋ฉือกล่าวอย่างเย้ยหยัน

“ตั้งแต่วันที่ 2 เป็นต้นมาพวกกิลด์ใหญ่ก็เริ่มโต้ตอบอย่างจริงจัง นอกจากนี้ไม่ว่าจะเป็นฉือมู่, แบล็คบลัด, บลัดเติสตี้, ฉงป้าหรือกิลด์ใหญ่อื่น ๆ ต่างก็เรียกระดมพลผู้เล่นภายในกิลด์ของตัวเองทำให้มีกองกำลังผู้เล่นกิลด์นับ 200,000 คน แม้ทางฝั่งของผู้เล่นอิสระจะมีจำนวนมากกว่าแต่พวกเขาก็ต่อสู้ยืดเยื้อกันมาสามวันติดต่อกันแล้ว” ไป๋หูกล่าว

หลังได้ฟังคำอธิบายลู่หยางก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหุบเขางูพิษถึงไม่มีคน เพราะในตอนนี้ทุกคนกำลังไปต่อสู้กันอยู่บริเวณนอกเมืองเซนต์กอลล์นั่นเอง

“ตอนนี้ผลการต่อสู้เป็นยังไงบ้าง?” ลู่หยางถาม

“ผลลัพธ์ยังไม่ได้ออกมาชัดเจนขนาดนั้น รู้แต่ว่าทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันดุเดือดมาก ในตอนแรกกิลด์ใหญ่อาศัยที่ตัวเองมีอุปกรณ์และทรัพยากรที่ดีกว่าในการเอาชนะผู้เล่นอิสระ แต่ทางฝั่งผู้เล่นอิสระก็ใช้ข้อได้เปรียบทางด้านจำนวนในการกดดันผู้เล่นกิลด์กลับไปด้วยเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นการฆ่าผู้เล่นกิลด์ได้หนึ่งครั้ง มันก็ทำให้พวกเขาได้รับอุปกรณ์ชั้นยอดชดเชยกลับมา” ไป๋เหลิงอธิบาย

“คราวนี้พวกกิลด์ใหญ่คงจะเจ็บหนักเลยสินะ” ลู่หยางกล่าว

ในระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ มันก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากในระยะไกล

ลู่หยางรีบมองไปทางต้นเสียงในทันที ก่อนที่พวกเขาจะได้พบผู้เล่นทั้งห้าคนที่เหลือพลังชีวิตเพียงแค่นิดเดียวกำลังวิ่งหนีมาทางพวกเขาอย่างลนลาน โดยที่ทางด้านหลังมีผู้เล่นหลายสิบคนกำลังวิ่งไล่ล่ามา

ใคร? คงไม่ใช่พวกเจิ้งหยวนใช่ไหม????