ระหว่างทาง ก่อนถึง 'ความฝัน'

วันนี้ระหว่างที่ผมกำลังนั่งนึกนอนนึกอยู่ว่าจะเขียนบทความในประเด็นไหนดี บังเอิญได้เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปเจอเพลง ‘เรื่องระหว่างทาง’ ของลุลา feat กับ ชาติ สุชาติ พอได้ฟังแล้วทำให้ผมตระหนักถึงตัวเองอย่างอดไม่ได้

ยิ่งเฉพาะท่อนที่ร้องว่า

“ไปเรื่อยๆ จะได้ไม่เหนื่อยกับมันนัก อะไรที่ยากมาก ก็ลองค่อยค่อยทบทวนใหม่ ฝันเอาไว้ ค่อยๆ เดินไปก็ไม่สาย มันไม่ได้เสียหาย อาจกลายเป็น เห็นเรื่องราวสำคัญในระหว่างทาง”

หลังจากได้ฟังท่อนนี้ มันชวนให้ผมต้องมานั่งคิดกับตัวเองว่า ในระหว่างที่ผมกำลังมุ่งหน้าไล่ตามความฝันของตัวเอง ผมได้มองข้ามอะไรไปบ้าง ผมมีความสุขกับความฝันของตัวเองจริงหรือเปล่า หรือความฝันนั้น มันเป็นแค่กระแสนิยม ที่ทำให้ผมเผลอคิดไปว่า...สิ่งที่ทำนี่แหละ คือความฝันของตัวเอง

ในความรู้สึกของผมในบางที ผมก็ชอบทำอะไรมากมาย บางครั้งชอบจนสับสนกับตัวเอง ว่าสรุปแล้วผมอยากจะทำอะไรกันแน่ คำว่า ‘นักเขียน’ จะใช่ตัวผมจริงๆ หรือเปล่า เพราะข้อสงสัยนี้ ผมจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะมีผลงานเป็นของตัวเอง แต่กลับมานั่งเขียนบทความลงเว็บไปเรื่อยๆ เขียนเรื่องสั้นไปเรื่อยๆ ดูว่าถ้าหากนานไป แล้วเราไม่ได้เขียนเราจะรู้สึกยังไง สุดท้ายแล้ว ผมก็หนีตัวเองไม่พ้นและได้คำตอบให้ตัวเอง ว่าถึงผมจะรู้สึกเบื่อการเขียนบ้าง รู้สึกท้อบ้าง แต่ในท้ายที่สุดแล้ว ผมก็ต้องมานั่งนึกหาอะไรเขียนอยู่ดี เพราะผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้เขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเขียน

ส่วนความชอบและความสามารถอื่นๆ มันเป็นแค่สิ่งที่ผม ‘เก็บได้’ ในระหว่างทางที่เดินมา ไม่ว่าจะเป็นการเขียนเว็บ การเล่นดนตรี เล่นกีฬา สิ่งเหล่านี้มันเป็นสิ่งที่ผมเพียงรู้สึก ‘ชอบ’ เพียงชั่วขณะหนึ่ง ไม่ได้มีความทุกร้อนใดๆ หากจะไม่ได้ทำมันอีก ดังนั้นผมจึงถือเอาว่า มันเป็นความสามารถ มันเป็นความงดงามระหว่างทาง ที่ผมเก็บเอาไว้

นึกดูไปแล้ว ผมจึงได้คำตอบให้ตัวเอง จริงๆ แล้วผมมีความฝันเป็นของตัวเองชัดเจน ผมไม่ได้มุ่งไปตามกระแสนิยมแต่อย่างใด ผมไม่ได้อยากเป็นหมอ ไม่ได้อยากเป็นครู ไม่ได้อยากเรียนเก่งเหนือใครๆ ผมก็แค่อยากเป็น ‘นักเขียน’ คนหนึ่ง ที่คอยเขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเขียนมันออกมาให้คนอื่นๆ ได้อ่าน ถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมเขียนออกมา จะไม่ได้มีราคาค่างวดใดๆ เลยก็ตามแต่

พอฟังเพลง ‘เรื่องระหว่างทาง’ จบลง ผมจึงกระจ่างในข้อคิดที่ว่า ความสับสนในตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร หรือกระทั่งจริงจังกับตัวเองมากเกินไป มันเกิดขึ้นได้กับทุกคน ซึ่งเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่แปลกอะไร

แต่จะดีกว่าหรือไม่ ถ้าเราลดความจริงจังกับความต้องการของตัวเองลง ลดความสับสนในตัวเองลง แล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปอย่างช้าๆ เรียนรู้กับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วค่อยๆ ถามตัวเองว่า สิ่งที่เรากำลังทำมันใช่ตัวเราหรือเปล่า หากไม่ใช่ เราก็หยิบเอาสิ่งที่เราพบเจอรอบๆ ตัว มาลองเรียนรู้ไปทีละอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไป ผมเชื่อว่า มันจะต้องมีสักอย่างแหละ...ที่เป็นความฝันของเรา

ระหว่างที่ตามหาตัวเอง ก็อย่าลืมเก็บเกี่ยวเอาทักษะที่ได้ มาพัฒนาตัวเราไปอีกทางหนึ่งด้วย เพราะโอกาสใดโอกาสหนึ่ง ทักษะที่เราเก็บได้ใน ‘ระหว่างทาง’ อาจจะช่วยเราได้ ในแบบที่เราคาดไม่ถึงก็อาจเป็นไปได้เช่นกัน

ขอบคุณเนื้อเพลงจาก siamzone