เพื่อนที่หายไปในระหว่างเส้นทางชีวิต

ตั้งแต่เด็กกระทั่งเติบโต ผมไม่รู้ว่าแต่ละคนเคยคิดหรือเคยถามตัวเองหรือไม่ ว่า เรามีเพื่อนมาแล้วกี่คน แล้วแต่ละคนผ่านเข้ามาในชีวิตของเราในช่วงเวลาไหน

ผมไม่สามารถจะตอบตัวเองได้ว่าผมมีเพื่อนมาแล้วกี่คน เพราะมันเยอะจนจำไม่ได้ บางคนแทบถูกกาลเวลานำชื่อและความทรงจำจากไปจนหมดแล้ว

ย้อนไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เราไม่ได้มีเฟซบุ๊ก ไลน์ ทวิตเตอร์ และโซเชียลอื่นๆ อย่างดีก็มีแค่อีเมลที่เอาไว้ส่งงานคุณครูเป็นบางครั้ง ถึงแม้จะมีโทรศัพท์ สามารถขอเบอร์กันไว้ได้ แต่มันก็ไม่ใช่ข้อมูลที่แน่นอนอะไร เพื่อนบางคนเปลี่ยนเบอร์ บางคนเปลี่ยนเครื่องแล้วข้อมูลหาย หรืออีกหลายคนเราก็ไม่ได้ขอข้อมูลติดต่อเอาไว้ นั่นทำให้การติดต่อขาดหายไป

ผมเคยสังเกตดูเพื่อนในแอปแชทต่างๆ ของผมแล้วพบว่าเพื่อนผม อย่างนานที่สุด ก็ย้อนไปแค่ตอนมัธยมต้นซึ่งมีเฟซบุ๊กแล้วเท่านั้น แต่ข้อมูลเพื่อนสมัยประถมกลับไม่มีเลย เห็นแล้วทำให้ผมรู้สึกสะท้อนใจแล้วนั่งนึกกับตัวเองว่า ในแต่ละช่วงชีวิตที่ผ่านมา เราทำเพื่อนดีๆ หล่นหายไปแล้วกี่คน แล้วเพื่อนเหล่านั้นยังจะจำกันได้อยู่หรือเปล่า หรือมีเราฝ่ายเดียวที่จำเรื่องราวระหว่างกันได้

หลายคนอาจโชคดีที่ตอนประถมเรียนอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน ทำให้เมื่อเรียนจบไปหลายปี พอกลับบ้านไป ก็อาจยังได้พบเพื่อนเก่าๆ บ้าง เพราะบ้านใกล้กัน ทว่าอีกหลายคนที่เรียนโรงเรียนในเมืองเหมือนผม เราคงจะเจอปัญหาคล้ายๆ กัน นั่นคือไม่สามารถหาช่องทางติดต่อเพื่อนเก่าๆ บางคนได้ ถึงแม้จะค้นหาชื่อบนสื่อโซเชียลต่างๆ แล้วก็ตาม

ปัจจุบันนี้ยังดีหน่อย ที่มีช่องทางการติดต่อหลายช่องทางและสะดวกขึ้น เพราะถึงแม้ไม่มีเบอร์ ไม่มีเมล แต่แค่แอดเฟซ แอดไลน์กันไว้ ถึงแม้จะไม่ได้คุยกัน หรือคุยกันบ้าง แต่ก็ยังเห็นความเป็นไปของแต่ละคนผ่านโพสต์ผ่านรูปภาพ และอื่นๆ

ทุกอย่างสะดวกสบายขนาดนี้ ขอให้แต่ละคนเก็บเพื่อนที่ดี รักษาเพื่อนที่ดีของเราเอาไว้ เพื่อนของเรา จะได้ไม่หล่นหายไปในระหว่างทางเดินของชีวิต