บทที่ 7 เข้าสู่อยุธยา

“เทพศิลป์ เราเอาอาหารมาให้ ท่านกินรองท้องก่อนเถอะ” หญิงสาวนำข้าวและปลาย่างมาวางไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม

“ขอบใจ แต่เรายังไม่หิว” ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แต่ท่านยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” หญิงสาวรู้สึกน้อยใจที่ชายหนุ่มทำเหมือนนางไม่อยู่ในสายตา และท่าทางที่เย็นชาหญิงสาวรู้สึกว่านางเป็นคนหน้าด้านเหลือเกินที่ตามเขามา

“เราก็บอกแล้วไงว่า เราไม่หิว” พูดแล้วก็หันหลังให้หญิงสาวทันที

“ท่านกินหน่อยเถอะน่า ข้าอุตส่าห์เอามาให้” หญิงสาวยกอาหารมาวางไว้เบื้องหน้าเขาอีก

“เจ้าพูดไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร” ชายหนุ่มเริ่มรำคาญขึ้นมานิดๆ

“หากท่านไม่ยอมกิน ข้าก็จะไม่ยอมไปไหน”

เทพศิลป์มองเรไรด้วยสายตาชนิดหนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้ายังอยากไปกับข้าก็อย่ามายุ่งกับข้าให้มากนัก แค่ข้าให้เจ้าเดินทางมาด้วยข้าก็สุดจะอดทนแล้ว ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวบ้างเถอะ”

หญิงสาวเดินจากไปทันทีที่ฟังจบ น้ำตาไหลอาบแก้มเพราะกลั้นไม่อยู่อีกแล้ว

เธอไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว จึงเดินไปยังท้ายเรือเพื่อจะกระโดดน้ำตาย “แม่จ๋า ลูกไม่ได้ดูแลแม่ ลูกต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ได้เกิดเป็นลูกแม่อีก”

นางหลับตาลง แล้วกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล เรไรปล่อยให้ร่างกายดำดิ่งลงในสายธาราอย่างช้าๆ แต่นางก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระชากร่างกายของนางขึ้นมาบนเรือ

“เจ้าจะทำอันใด” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหู

เรไรลืมตามองก็พบว่าเป็นบุรุษหนุ่มที่เทพศิลป์บอกว่าชื่อกายแก้ว ชายผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ผิวพรรณของเขางดงามน่าหลงใหล กิริยาดูสุภาพอ่อนโยน แต่ดวงตาคมกล้าจนน่ากลัว

“กายแก้ว ท่านช่วยข้าไว้ทำไม ข้าอยากตาย“ หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา

“เจ้าจะรีบตายไปทำไม” น้ำเสียงอ่อนโยนถามเหมือนให้สติ

“แล้วข้าจะอยู่ไปเพื่อใครล่ะ ไม่มีใครต้องการข้าเลย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ก็อยู่เพื่อตัวเองไง ทำไมต้องอยู่เพื่อคนอื่น” ชายหนุ่มรู้ว่า อยู่ดีๆหญิงสาวคงไม่คิดกระโดดน้ำตายแน่ ต้องมีสาเหตุอะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้ แต่จะให้ถามนางตรงๆคงยากที่นางจะตอบ เขาเองไม่ได้สนิทกับนาง ฉะนั้นไม่มีทางที่นางจะยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังอย่างแน่นอน

“ทำไมต้องอยู่เพื่อตัวเองล่ะ ในเมื่อชีวิตของข้าเป็นของเทพศิลป์แล้ว”

“ไม่มีใครเป็นเจ้าชีวิตให้กันได้หรอกนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยความปราณี

หญิงสาวเอามือเช็ดน้ำตา ก่อนถามว่า “ท่านหมายความว่ายังไง”

“ข้าก็หมายความว่า ชีวิตของเจ้าไม่มีใครเป็นเจ้าของ เจ้าต้องกำหนดชีวิตของเจ้าเอง ชีวิตนี้ไม่จำเป็นต้องอยู่เพื่อใคร ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเห็นค่า อย่าให้ใครมากำหนดกฎเกณฑ์ในชีวิตเรา”

จึงสั่งสอนเรื่องการใช้ชีวิต

จงอย่าคิดฆ่าตัวตายมันบาปหนา

ตัวของเรามีค่ามีราคา

ใครจะว่าอย่างไรอย่าสนใจ

จงคิดดีทำดีเป็นที่ตั้ง

สรณะอะระหังจงกราบไหว้

ศาสนาเรืองรองที่ผึ้งใจ

ธรรมะในหทัยคือความดี

พอถึงยามอาทิตย์อัสดง ทั้งหมดจึงมาถึงอโยธยาศรีรามเทพนครอย่างปลอดภัย ทุกคนจึงมานั่งหารือกันว่าจะเอายังไงต่อไปดี

“พวกเราจะไปตั้งต้นที่ไหนกันดี” เสือหันไปถามทุกคนที่นั่งประชุมกันอยู่

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะข้าไม่รู้จักใครเลย ในกรุงศรีอยุธยา” สิงห์ตอบอย่างกังวล

“ว่าไง กายแก้ว” เทพศิลป์หันมาถาม

“ข้าคิดว่า พวกเราควรจะไปยังหมู่บ้านคีรีรัฐ จะได้มีที่พักอาศัย” หมู่บ้านคีรีรัฐเป็นบ้านเกิดของชายหนุ่มที่เขาไม่ได้กลับไปนานแล้ว ตอนนี้เขาอยากกลับไปกราบมารดาเหลือเกิน หลังจากที่เขาออกไปเรียนวิชาก็ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกเลย

“ทุกคนคิดว่ายังไง” เสือถามอีก

“พี่กายแก้วพูดก็ถูกแล้ว เราควรหาที่พักก่อน” เกตุมณีพูด

“ข้าก็เห็นด้วยกับกายแก้ว เราต้องหาที่พักก่อน” สิงห์พูด

“ข้าไม่มีความคิดเห็น แล้วแต่พวกท่านแล้วกัน” เรไรไม่มีความคิดเห็นใดๆ เพราะนางมีหน้าที่รับใช้เทพศิลป์เท่านั้น อย่างอื่นนางมิได้สนใจ

หมู่บ้านคีรีรัฐเป็นหมู่บ้านที่กว้างใหญ่ ภูมิประเทศอยู่ใกล้ๆแม่น้ำมีป่าไม้ทางทิศเหนือ ทิศใต้เป็นถ้าเกวียนไปยังอโยธยา