Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 25 ฮีโร่บรายน์ยึดครองร่างอย่างสมบูรณ์

        “เอายังไงต่อล่ะแจ้ เราเดินมาจนดึกแล้วนะเนี่ย” ลีถามแจ้หลังจากที่ออกมาจนมืดค่ำแล้ว

        “ก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ ตามเซนส์ของเธอเลย” ลุงพีตอบ

        “ถ้าเซนส์ของผมชี้ให้ผมกลับไปที่เดิมมันจะถูกไหมเนี่ย?” ลีถาม

        “นั่นก็เกินไปนะ” ลุงพีตอบ

        ระหว่างทางลีก็ได้สู้กับพวกศัตรูด้วยลูกแก้วแม็กม่าบลาสต์ และเขาก็ถามแจ้ว่า “ถ้าฉันถือลูกแก้วนี้ให้ท่านอาจารย์คนแก่ดูเขาจะว่าอะไรฉันเหรอ?”

        “เขาอาจจะริบไม่ให้เจ้านายใช้เล่นไง” แจ้ตอบ

        “ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กอนุบาลไปได้” ลีพูด “ฉันรู้วิธีการใช้น่า” จากนั้นเมื่อลีเห็นมนุษย์หมาป่า เขาก็ใช้ลูกแก้วฟาดหมาป่ากระเด็นไปไกล

        แต่พอจะเช้าและมาถึงหน้าบ้านแล้ว เขาก็เห็นกับศพนักเวทย์รับจ้าง

        “นั่นอะไรเนี่ย??” ลีอุทาน “ออริจินส์! นิวทรัล!”

        และเมื่อทั้งสองถูกลีเรียก พวกเขาก็เดินโซซัดโซเซมา มือก็กุมแผลตามตัวไปเรื่อยเพราะถูกนักเวทย์รับจ้างทำร้าย

        “นี่พวกเธอเป็นอะไรไปเนี่ย?” ลุงพีร้อง สีหน้าเริ่มกังวลแล้ว “แล้วคุณคนแก่อยู่ที่ไหน?”

        “ลุงคนแก่อยู่ข้างในครับ” ออริจินส์ 303 ตอบ

        “พวกเราต่อสู้กับพวกมันสุดความสามารถแล้ว” นิวทรัล 303 พูด “เราสู้กับมันไม่ไหวจริง ๆ ครับ”

        “ท่านอาจารย์คนแก่!” ลีอุทานด้วยความกังวล แล้วเข้ามาในห้องทันที ปรากฏว่าคนแก่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ลีไม่รอช้ารีบเข้าไปประคองร่างของคนแก่ทันที

        “ท่านอาจารย์คนแก่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอบผมที” ลีรำพันกับคนแก่ “ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ ได้ยินผมไหม?”

        “มันทำร้ายหลานของฉัน...และจับมีดาวไป” คนแก่ตอบเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องห่วงฉัน...ไอ้หนู...ตามหามีดาว”

        “เออใช่ มีดาวก็หายไปด้วย” ลีพูด “แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะท่านอาจารย์คนแก่ ท่านอาจารย์คนแก่เดินได้ไหม?”

        “สภาพอย่างนี้คงเดินไม่ได้แล้วล่ะ” คนแก่ตอบ “ปล่อยให้ฉันอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันก็จะดีขึ้นเอง”

        จากนั้น ทั้งลุงพี แจ้ ออริจินส์ 303 และนิวทรัล 303 ก็รีบลงมาพบกับลีและคนแก่ทันที

        “คุณคนแก่!! เป็นยังไงบ้าง แล้วมีดาวล่ะ!” ลุงพีร้อง

        “ท่านอาจารย์คนแก่เป็นอะไร ทำไมซอสมะเขือเทศหกเต็มไปหมดเลย” แจ้ร้องติดตลก

        “หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ยังจะเล่นมุกอีกเรอะ!” ลุงพีว่า

        “ท่านอาจารย์คนแก่บอกมา มันเกิดอะไรขึ้น” ลีบอกคนแก่

        “มันเลวมาก มันทำร้ายหลานของฉันสองคน แล้วมันก็จับมีดาวไป” คนแก่พูด

        “ไอ้เจ้าจิ๋วปากเสียตัวนั้นน่ะนะ สมควรโดนจับแล้ว” แจ้พูด

        “เวลานี้อย่าไปว่าเขาสิ” ลีพูดกับแจ้ แล้วถามคนแก่ว่า “แล้วผมต้องทำยังไงครับถึงจะตามหามีดาวเจอได้”

        “เห็นพวกมันคุยกันว่าจะพาไปที่ไหนก็ไม่รู้กลางทะเลทราย” คนแก่ตอบ

        “ทะเลทรายอีกแล้ว” ลุงพีพึมพำ “คงไม่น่าใช่ที่เดียวกับที่เอมเบ-บอตอยู่อีกนะ”

        “ใช่สิ ไอ้ตัวทดลองหมายเลข 10 ก็ยังอยู่ด้วย” ลีพูด “ท่านอาจารย์คนแก่ครับ ถ้าไม่ว่าอะไรผมขอลูกแก้วที่ผมได้มาแล้วกันนะ”

        “เธอสมควรได้รับแล้วล่ะ” คนแก่พูด “กับสิ่งที่เธอทำมา”

        “แล้วผมจะช่วยท่านอาจารย์คนแก่ยังไงดี?” ลีถาม

        “ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ เดี๋ยวฉันก็หายเอง” คนแก่ตอบ

        “ถ้าไม่ว่าอะไรนะคุณคนแก่” ลุงพีพูด “ให้ผมอยู่ที่นี่เพื่อรักษาคุณได้ไหมครับ?”

        “ก็ดีเหมือนกัน” คนแก่ตอบ “ผมจะได้หายเร็ว ๆ สักที เอาล่ะ ออริจินส์กับนิวทรัลเอ๋ย ฉันมีหน้าที่ให้พวกเธอทำ นั่นก็คือตามลีกับแจ้ไปช่วยมีดาวให้ได้ ส่วนฉันจะอยู่พักฟื้นที่นี่กับลุงพี จนกว่าฉันจะหายดีและตามมาช่วยพวกเธอได้นะ” ประโยคท้าย ๆ เขาพูดกับหลานทั้งสองของเขา

        “ครับ ลุงคนแก่” ออริจินส์ 303 พูด “แล้วเจอกันครับคุณคนแก่”

        “เอาล่ะ ลี แจ้ ตามพวกเรามาเลย” นิวทรัล 303 บอกแจ้กับลี

        แต่ทันทีที่ออกมาจากบ้าน พวกนักเวทย์รับจ้างที่ตายไปก็ฟื้นคืนชีพอีกแล้ว พวกมันเข้าไปรุมทึ้งทั้งสี่ตั้งแต่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่สามารถหยุดพวกลีได้เลย

        “แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะเจ้านาย” แจ้ถาม

        “เราก็ต้องมุ่งหน้าไปที่เดิมน่ะสิ” ลีตอบ “รู้งี้เราไม่น่าไปเอาลูกแก้วเลยนะ เราน่าจะอยู่ช่วยพวกอาจารย์คนแก่นะ”

        “ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต” ออริจินส์ 303 พูด “มันอาจจะเป็นกรรมของพวกเราก็ได้”

        “ถ้าเกิดฉันไม่ไป พวกนายสองคนกับท่านอาจารย์คนแก่ก็อาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้นะ” ลีรำพัน

        “มันเป็นจุดหมายที่นายต้องไปหรือเปล่า?” นิวทรัล 303 ถาม

        “งั้นเรารีบไปกัน ไปเขตทะเลทรายอีกครั้งแล้วกัน” ลีพูด

 

        ระหว่างทางลีก็ได้เจอกับอูห์ มนุษย์ต้นไม้ตัวเดิมอีกครั้ง ลีถามทาง แม้อูห์จะตอบแค่เสียง “อูห์...” ก็ตามแต่มันสื่อได้หลายความหมายมาก ดังนั้น ทั้งสี่จึงเดินจากไป

        “แล้วจะคุยให้เสียเวลาทำเพื่อ?” แจ้ถาม

        “เขาเรียกว่ามีการสนทนาสารทุกข์สุกดิบ” ลีตอบ “เวลาได้สนทนากันจะได้มีการสื่อสารกัน เข้าใจไหม โตเป็นไก่แล้วนะ”

        “ถ้าผมเป็นคนนะผมจะจูบแก้มเจ้านายเลย” แจ้พูด

        “บ้าหรือเปล่า?” ลีถามและหันมามองเหล่ารีดอีกครั้ง “คนอ่านเขาจะคิดว่าไง?”

        “ไม่รู้สิ คนอ่านก็เรื่องของคนอ่าน” แจ้ตอบ

        “พูดอย่างนี้ไม่ได้นะ” ลีร้อง “คนอ่านเขาจะเป็นคนตัดสินว่าเราเป็นอะไรกัน”

        “ก็ให้เขาตัดสินไปเลยสิ” แจ้ท้า

        และลีก็ส่งสายตาภาวนาไปให้เหล่ารีดพิจารณาว่าลีกับแจ้มีความสัมพันธ์กันยังไง ซึ่งไรต์ขอสงวนสิทธิ์ในการไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้โดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าแล้วกันนะ

        “นี่ เราออกนอกบทแล้วนะ” ออริจินส์ 303 เตือน “ปกติจะไม่ค่อยมีใครชอบทำลายกำแพงที่สี่กันนะ”

        “เออใช่ ลืมไป” ลีพูด

 

        พอเข้าเขตทะเลทรายและมันจะมืดแล้วด้วย ทั้งสี่จึงเข้าสู้กับเหล่าฮอสไตล์ม็อบโดยไม่เกรงกลัวอะไรเลย และในที่สุด พวกเขาก็ได้เจอเสาแหลมขนาดยักษ์เจ็ดเสา พร้อมกับหลุมอุกกาบาตขนาดยักษ์ที่ถูกเรียกว่า คอนาลิปโต (Conalypto) ด้วย

        “นั่นไงมีดาว!!” ลีร้อง

        “เดี๋ยวนะ รู้สึกว่ามีดาวจะตัวใหญ่ขึ้นนะ” นิวทรัล 303 พูด “ว่าไหมออริจินส์ 303?”

        “นั่นสิ” ออริจินส์ 303 ตอบ

        “เจ้านายต้องลองไปวัดดูนะ” แจ้พูด

        “ใช่ มองจากมุมสูงมันก็เหมือนตัวใหญ่นะ ต้องลงไปข้างล่างไปวัดดูว่ามันใหญ่จริงไหม” ลีพูด

        “งั้นพวกเราสองคนขออยู่ที่นี่” ออริจินส์ 303 พูด “คอยยิงสนับสนุนที่ปากหลุมนะ โอเคไหม?”

        “ได้เลย” ลีตอบ “นายมีธนู หน้าไม้ หรือหอกสามง่ามบ้างไหม?”

        “พวกเรามีทั้งสามอย่างแหละ” นิวทรัล 303 ตอบ “พวกนายไปเถอะลี”

        “ได้” ลีตอบ จากนั้นก็ค่อย ๆ พาแจ้ไต่หลุมอุกกาบาตลงมา แล้วมาพบกับมีดาวที่ตัวใหญ่ขึ้นจริง ๆ

        “ชัดเจนเลย” ลีพูด “มันทำอะไรกับแกกัน มีดาว?”

        จากนั้นลีก็ได้จัดการกับฝูงฮอสไตล์ม็อบที่อยู่ก้นหลุมอุกกาบาตและเข้าไปเผชิญหน้ากับเหล่านักเวทย์รับจ้างและมีดาวที่ตัวใหญ่มาก

        “พวกเรามาช้าไปแล้ว” ลีบอกแจ้ “มีดาวโดนสะกดจิตแล้ว”

        ดังนั้น ลีกับแจ้จึงต้องร่วมใจกันสู้กับพวกนักเวทย์รับจ้างและมีดาวยักษ์จนกว่าพวกมันจะตาย และมีดาวที่ยังเหลือรอดเป็นตัวสุดท้ายก็เข้าไปโจมตีทั้งสอง ส่วนออริจินส์และนิวทรัล 303 ก็ได้แต่ไล่ยิงลูกธนูกับหอกสามง่าม

        “แกมันไอ้มนุษย์บ้า...” มีดาวคำราม

        “อย่าพูดอย่างนั้น มีดาวฟังฉันก่อน” ลีพูด

        “เจ้านายช่วยอะไรเขาไม่ได้แล้วล่ะ เขากู่ไม่กลับแล้ว” แจ้พูด

        ดังนั้น ทั้งสองจากก้นหลุม กับอีกสองคนจากปากหลุมจึงพร้อมใจกันสู้จนสามารถฆ่ามีดาวได้สำเร็จ แต่สิ่งที่มันทิ้งไว้คือ...หนังสืออย่างนั้นเหรอ

        “เราฆ่ามีดาวน่ะ” ลีอุทานด้วยสีหน้ากังวล “แต่ยังไงเราก็ต้องบอกอาจารย์คนแก่อยู่ดี”

        เมื่อลีเก็บหนังสือมาอ่านดู มันเขียนไว้ว่า...

 

บันทึกที่หนึ่ง : ท่านอาจารย์คนแก่สอนไว้ว่าอย่าไว้ใจใคร...

บันทึกที่สอง : ทำไมวันนี้มันเงียบจังเลยแฮะ

บันทึกที่สาม : มีชายแปลกหน้าใส่ชุดคลุมสีดำเดินแถวบ้านด้วย ไอ้พวกนี้น่าจะถูกเราเตะให้หมด

บันทึกที่สี่ : เหงาจังเลย ท่านอาจารย์คนแก่มัวแต่ออกไปหาอะไรก็ไม่รู้

บันทึกที่ห้า : ท่านอาจารย์คนแก่กลับมาพร้อมหน้าตาตกใจและหวาดกลัว มีดาวไม่รู้จะช่วยยังไงดี

บันทึกที่หก : ท่านอาจารย์คนแก่ออกจากบ้านแต่เช้ารุ่ง ไม่รู้ไปทำอะไร...

บันทึกที่เจ็ด : ท่านอาจารย์คนแก่ยังไม่กลับมาเลย...ฮือ...

บันทึกที่แปด : ท่านอาจารย์คนแก่ยังไม่กลับมาแต่เจอใครไม่รู้มาหา รู้สึกไม่ถูกกับคนนี้เลย

บันทึกที่เก้า : เย้ ท่านอาจารย์คนแก่ให้หมอนี่ไปที่อื่น เหลือเพียงแค่เรา อาจารย์คนแก่ และเจ้านายอีกสองคน

บันทึกที่สิบ : ชายชุดดำกลับมาอีกแล้ว มา...

 

        และนี่คือความคิดเห็นเมื่อลีได้อ่านบันทึกดังนี้ ตอนที่เริ่มอ่านครั้งแรก ลีบอกว่า “นี่ต้องเป็นบันทึกที่มีดาวเคยเขียนไว้ ว่าแต่มันตัวเล็กเกินไป มันเขียนได้ยังไง สงสัยน่าจะใช้เวลาเขียนเยอะมาก”

        พอมาถึงบันทึกที่สาม ลีให้ความเห็นว่า “ไอ้พวกนักเวทย์รับจ้างแน่นอน แต่มันก็ยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีกนะ”

        “มีฮือด้วย” ลีออกความคิดเห็นเมื่อได้อ่านถึงบันทึกที่เจ็ด

        และพอเขาอ่านจบแล้วเขาให้ความเห็นว่า “ไอ้หมอนี่คือฉัน และเจ้านายสองคนคือนิวทรัลกับออริจินส์ หนังสือนี้มีเขียนถึงฉัน ออริจินส์ และนิวทรัลด้วย”

        “เป็นดาราดังด้วย เขาเขียนถึงเจ้านายนี่” แจ้พูด

        “ไม่ใช่ เขาเขียนถึงบันทึกเหตุการณ์” ลีพูด “มันต้องมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับชายชุดดำพวกนี้ แล้วก็ลูกน้องของฮีโร่บรายน์”

        “เจ้านาย ทำอะไรก็ทำเถอะ ตามสัญชาตญาณของเจ้านายไป” แจ้ตอบ

        คำว่าสัญชาตญาณนั้น ลีได้ยินซ้ำ ๆ หลายครั้งแล้ว หัวของเขาเริ่มมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติมากขึ้นแล้ว

        “ทำไมจะต้องพูดถึงสัญชาตญาณด้วย” ลีถามแจ้

        ทันใดนั้น ฮีโร่บรายน์ในร่างของลีก็ได้สำแดงเดชอีกครั้งหลังจากที่เก็บตัวเงียบไปนาน

        “แกมันโง่เขลา” ฮีโร่บรายน์ใช้ปากของลีพูด “ฉันจะจัดการแก ตัวทดลอง 303...แกต้องเป็นของฉัน!”

        จากนั้นฮีโร่บรายน์ก็เก็บตัวเงียบอีกครั้ง เปิดโอกาสให้ลีกลับมาพูดกับแจ้ต่อ

        “เจ้านายเป็นอะไร เห็นเพ้ออยู่คนเดียว” แจ้ถาม

        “ไม่รู้สิแจ้ ฉันรู้สึกปวดหัว” ลีตอบ

        “เจ้านายทำใจดี ๆ ไว้นะ” แจ้พูด “มองหน้าผมไว้นะ”

        “ฉันนึกออกแล้วล่ะแจ้ ว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไง” ลีพูด แต่เมื่อเห็นว่าแจ้เริ่มเงียบไป เขาก็เรียกแจ้และถามว่า “ทำไมไม่ตอบฉันล่ะ?”

        “มันไม่รู้หรอก” ฮีโร่บรายน์ใช้ปากของลีตอบ “ไม่มีใครรู้นอกจากฉันและแก”

 

        “ฉันต้องการคำตอบ!” ลีตะโกน

        “คำตอบ แกก็รู้อยู่ในใจ” ฮีโร่บรายน์พูด “แต่แกไม่สมควรที่จะรู้ตอนนี้!”

        “ไม่ ฉันต้องการจะรู้คำตอบตอนนี้! ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้” ลีพูด “แกอยู่ในร่างของฉันใช่ไหมล่ะ!” ว่าแล้วเขาก็พยายามดันตัวเองให้ฮีโร่บรายน์ออกจากร่าง

        “แกคิดจะทำอะไร?” ฮีโร่บรายน์ถาม

        “ฉันจะเอาแกออกจากร่างของฉันยังไงเล่า!” ลีตอบ

        “ไม่มีวัน!” ฮีโร่บรายน์สบถ “ฉันจะพาแกไปอีกทีหนึ่ง!!”

        จากนั้นฮีโร่บรายน์ก็ใช้พลังดึงจิตของลีมายังที่ที่หนึ่ง ที่ที่มีตัวเขาเองอยู่เต็มไปหมด

        “ที่นี่ที่ไหน?” ลีถาม

        “ที่นี่คือหัว หัวสมองของแก” ฮีโร่บรายน์ตอบ

        “หัวสมองฉันรึ แล้วพวกนี้คือใคร?” ลีถาม

        “นี่คือวิญญาณของตัวแกทั้งหมด” ฮีโร่บรายน์ตอบ “เผอิญว่าฉันจัดการกับแกได้ยังไงล่ะ ตัวทดลอง 303”

        “แกทำอะไรกับฉัน?” ลีถาม

        “ก็แค่ตัวเรารวมร่างเข้าด้วยกัน” ฮีโร่บรายน์ตอบ “ฉันจึงย้อนเวลาเพื่อพาแกมาที่นี่ มาที่ที่แกทำอะไรฉันไม่ได้ โลกนี้ โลกที่แกทำอะไรฉันไม่ได้!!”

        “ไม่มีวัน... ไม่มีวัน!!” ลีสบถ แต่จิตของลีกลับถูกพามาที่เดิม

        “คราวนี้ เข้าใจชัดเจนแล้วหรือยัง?” ฮีโร่บรายน์ถาม “แกกับฉันเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว”

        “ไม่...ไม่มีวัน!” ลีพูด

        “แกลองหันหลังดูสิ” ฮีโร่บรายน์ตอบ

        ลีหันหลังไปดู เขาพบว่าตัวเขาเองมีใบหน้าที่ครึ่งหนึ่งเป็นของเขา อีกครึ่งคือฮีโร่บรายน์

        “ไม่!!” ลีอุทาน “ไม่ใช่ฉัน! ไม่ใช่แบบนี้!!”

        “แกเป็นหนึ่งเดียวกับฉันแล้ว!” ฮีโร่บรายน์พูด “เป็นหนึ่งเดียว!!!”

        “ฉันไม่ต้องการแบบนี้!!!” ลีตะโกนลั่น

 

        ที่ปากหลุมคอนาลิปโต

        “ออริจินส์ 303 ฉันว่าเราต้องไปช่วยเขาแล้วล่ะ” นิวทรัล 303 พูด “ลี เพื่อนของพวกเราโดนเจ้าฮีโร่บรายน์ครอบงำอย่างสมบูรณ์แล้ว”

        “เห็นด้วยเหมือนกัน” ออริจินส์ 303 พูด “เรารีบไปจัดการมันกันเถอะ”

        ว่าแล้ว พวกเขาก็ชักอาวุธของตนเองขึ้นมา แล้วกระโดดลงไปที่ก้นหลุมโดยไม่บาดเจ็บ

        “สวัสดีฮีโร่บรายน์” ออริจินส์ 303 พูด “ฉันรู้ว่าแกอยู่ในร่างของเพื่อนของฉันมาตลอด แต่ฉันก็ไม่นึกเลยว่า วันนี้ต้องมาถึง วันที่แกได้ยึดร่างของเพื่อนฉันแล้วโดยสมบูรณ์!!”

        “เฮอะ สายเกินไปแล้วล่ะ” ฮีโร่บรายน์ ซึ่งทำให้ร่างของลีกลายเป็นรูปลักษณ์ของเขาพูด “ฉันยึดร่างของเพื่อนแกไปแล้วเรียบร้อย ไม่มีประโยชน์ที่จะเอาฉันออกจากร่างของเพื่อนพวกแกแล้ว!!”

        “ยังไงเพื่อนของฉันก็คือเพื่อนของฉัน” นิวทรัล 303 พูด “ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็เอาด้วยคาถา ไม่ได้ด้วยวาจา...”

        “...ก็เอาด้วยกำลัง!!” ออริจินส์และนิวทรัล 303 ตะโกน แล้วรีบออกไปต่อสู้กับฮีโร่บรายน์ที่ใช้ดาบเอ็นเดอไรต์ทันที

 

        ที่โลกของสกายกริด

        “ปัดโธ่เอ๊ย อย่างนี้ก็ต้องเริ่มใหม่ เอ็นเดอร์ดรากอนสองตัวทำอะไรเราไม่ได้เลย” พระเอกจากสกายกริดพูด แต่จู่ ๆ เขาก็ถูกดึงมายังปากหลุมคอนาลิปโตต่อหน้าลุงพีและคนแก่

        “สวัสดี นิวทรัลโคลน 101” ลุงพีพูด (Neutral Clone 101)

        “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?” นิวทรัล 101 ถาม “โอ้โห หลุมนี้ลึกมากเลยนะเนี่ย”

 

        ที่โลกของฮีโร่บรายน์เซอร์ไวเวิล

        พระเอกจากฮีโร่บรายน์เซอร์ไวเวิลยังไม่ลดละเลิกความพยายามที่จะตามหาน็อทช์ต่อไปให้ได้ แต่สุดท้าย ก็ถูกดึงกลับมาที่ปากหลุมคอนาลิปโตต่อจากนิวทรัล 101 เช่นกัน

        “ไง นิวทรัลโคลน 105” ลุงพีทักทาย (Neutral Clone 105) “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

        “อ้าว แล้วพวกลุงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ?” นิวทรัล 105 ถาม

        “เฮ้ย!! ว่าไง!!” ออริจินส์โคลน 101 และ 105 ร้อง (Origins Clone 101 and 105) พวกเขาทั้งสองมาพร้อมกับออริจินส์โคลนวัน (Origins Clone One) ชายชราอายุใกล้เคียงกับคนแก่ด้วย

        “แล้วที่เรามาที่นี่เราทำยังไงกันเหรอ?” นิวทรัล 105 ถาม

        “ขอโทษด้วยนะที่ฉันลากพวกเธอมาอยู่ที่นี่ พอดีว่าฉัน คุณคนแก่ และคุณออริจินส์วันได้ประชุมกันแล้วเห็นพ้องต้องกันว่าต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด” ลุงพีพูด “คือเธอต้องไปช่วยตัวของเธอเองก่อนนะ เขาอยู่ข้างล่าง”

        “เธอต้องไปช่วยเขานะ” ออริจินส์วันพูด “ฆ่าฮีโร่บรายน์ยังไงล่ะ”

        “ถูกต้องแล้ว” คนแก่เสริม

        “ได้” นิวทรัล 105 ตกลง

 

“อยู่ดี ๆ นักเดินทางจากต่างมิติก็มารวมตัวกัน นำโดยลุงพีนักวิทยาศาสตร์เพื่อจัดการฮีโร่บรายน์ ศึกครั้งนี้จะเป็นอย่างไร แต่ก่อนอื่น ขอย้อนกลับไปเล่าเรื่องนี้ก่อน” ผู้ใหญ่กล่าว