Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 26 ชีวิตแรกเริ่มของนักวิทยาศาสตร์

เรื่องที่ 5 : ผู้ปลดปล่อย

 

        ณ โลกหมายเลข 013 ลุงพี หรือ ออริจินส์โคลน 013 (Origins Clone 013) ได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งนี้ ห่างจากอาณาจักรฟาร์คิงดอมสักสามหมื่นไมล์ ในช่วงนั้น ดวงตาของลุงพีนั้นยังอยู่ครบทั้งสองข้าง

        “นี่บอกได้เลยนะเนี่ยว่านี่เป็นที่แห่งแรกที่ผมจะมาเหยียบ นอกจากฟาร์คิงดอมและบ้านเกิดของผมเอง” ลุงพีพูด “ว่าแต่ ผมมีหนังสืออะไรกันเนี่ย”

        ลุงพีจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านดู มันเขียนไว้ว่า...

 

นักเดินทาง...จงตามหาสิ่งเรไร บินร่ำไป

ศัตรูที่มองข้ามนั้นคือมิตรที่แท้จริง จงตามหาลูกแก้วเอ็นเดอร์ทั้งแปดแล้วเจ้าจะได้พบข้า

 

        “เขาบอกว่าศัตรูที่มองข้ามคือมิตรที่แท้จริงสินะ” ลุงพีพูด “งั้นผมก็น่าจะออกสำรวจแล้วล่ะ ถ้าผมได้ไปที่เนเธอร์นะ ผมจะเอาพวกพิกลินและฮ็อกลิน (Hoglins) ออกมาจากเนเธอร์ได้โดยไม่กลายมาเป็นซอมบิไฟด์พิกลินและซอมบิไฟด์ฮ็อกลินแน่เลย ว่าแต่ ทำไมซอมบิไฟด์ฮ็อกลินถึงเรียกสั้น ๆ ว่าซ็อกลินกันเนี่ย?” (Zombified Hoglins/Zoglins)

        “เอาล่ะ แต่ละคนน่าจะพอให้ความรู้ได้ดีนะ” ลุงพีพูด “อยากรู้เสียจริงว่าใครแถวนี้พอจะรู้จักลูกแก้วเอ็นเดอร์บ้าง”

        ลุงพีพยายามถามสัตว์แต่ละตัวที่เขาหามาได้ แต่ก็ไม่ค่อยได้รับคำตอบเสียที จนกระทั่งเขาได้มาเจอกับวอนเดอริ่งเทรเดอร์อีกครั้ง

        “สวัสดีครับลุงพ่อค้า” ลุงพีพูด “ลุงมาทำอะไรที่นี่ครับ?”

        “ฉันแค่เป็นพ่อค้าที่เดินผ่านมาเท่านั้นเองนะ บางทีฉันอาจจะร่วมเดินทางกับนายก็ได้นะ” วอนเดอริ่งเทรเดอร์ตอบ

        “ลุงชื่ออะไรครับ?” ลุงพีถาม

        “ฉันชื่อซีซ่าร์ (Caesar The Wandering Trader)” วอนเดอริ่งเทรเดอร์ตอบ

        “งั้นผมจะพาลุงไปอยู่ในบ้านแล้วกันนะครับ” ลุงพีพูด

        “ได้เลย” ซีซ่าร์พูด “แล้วนายมีบ้านไหมล่ะ?”

        “ผมกำลังจะสร้างอยู่นี่ไงครับ” ลุงพีพูด “ว่าแต่ลุงมีลามาตั้งสองตัวขนาดนี้ ผมไม่ชอบเสียงร้องของพวกมันเลย ถ้าผมสร้างสัตว์ประหลาดได้นะ ผมจะไม่ให้มันร้องแบบนั้นหรอก”

        “นายตั้งใจจะสร้างสัตว์ประหลาดจริง ๆ เหรอ” ซีซ่าร์ถาม

        “ก็ใช่สิครับลุงซีซ่าร์” ลุงพีตอบ “ผมใฝ่ฝันอยากจะสร้างสัตว์ประหลาดให้ได้เลย ลุงเคยดูเรื่องแฟรงเก็นสไตน์หรือเปล่าครับ?”

        “เคยดูนะ” ซีซ่าร์ตอบ “มันเป็นเรื่องของนักวิทยาศาสตร์ที่สร้างสัตว์ประหลาดได้ใช่ไหม?”

        “ใช่ครับ” ลุงพีพูด “ผมจะเป็นแบบเขา”

        ระหว่างที่เขาจะลงมือสร้างบ้าน ลุงพีได้ไปพบกับไก่

        “ชื่ออะไร?” ลุงพีถามไก่

        “ผมชื่อจุ๊บ” ไก่ตัวนั้นตอบ เขามาพร้อมกับไก่ตัวเมียด้วย

        “แล้วอีกตัวชื่ออะไร?” ลุงพีถาม

        “เธอชื่อแจง” จุ๊บตอบ “เธอไม่ค่อยพูดเท่าไหร่นะ”

        “พ่อกับแม่ชื่ออะไร?” ลุงพีถาม

        “แม่ชื่อจอง พ่อชื่อจำ” จุ๊บพูด

        “รวมกันเป็นอะไร?” ลุงพีถามและหลุดขำด้วย

        “จำจอง” จุ๊บตอบ

        “ดีนะไม่จองจำล่ะคุณเอ๊ย” ลุงพีพูด

        “เออว่าแต่ ลุงซีซ่าร์ ลุงรู้จักลูกแก้วเอ็นเดอร์ไหม?” ลุงพีถามซีซ่าร์

        “อ๋อ ฉันรู้จักนะ ลองไปดิเอ็นด์สิ จะเจอเอง” ซีซ่าร์ตอบ

        “ดิเอ็นด์งั้นเหรอ?” ลุงพีพูด

        “ใช่” ซีซ่าร์ตอบ “นายไปที่นั่นเดี๋ยวนายก็จะรู้เอง”

        พอถึงมืดค่ำ ลุงพีก็ง่วนอยู่กับการสร้างบ้านจนไม่รู้ว่าจะให้ซีซ่าร์เข้าไปได้หรือไม่

        “พูดถึงเอ็นเดอร์ผมพอจะรู้จักนะ” จุ๊บพูด “ที่แปลว่าผู้สูงอายุใช่ไหมครับ?”

        “นั่นเอลเดอร์โว้ย!” ลุงพีร้อง

 

        “ผมเห็นแกะด้วย” ลุงพีพูดและชี้ไปที่แพะ

        “นั่นแพะไอ้หนู” ซีซ่าร์แก้ให้ถูก

        “นั่นแหละครับ” ลุงพีบอก “ถ้าผมสร้างสัตว์ประหลาดได้ ผมจะทำให้มันดูน่ารักและตัวเล็กกว่านี้นะ”

        “ก็แล้วแต่นายนะ” ซีซ่าร์พูด “เออนี่ ระวังให้ดีนะเรื่องลามาเนี่ย ถ้าเกิดว่านายไปตีมัน มันอาจจะถุยน้ำลายใส่นายก็ได้”

        “วะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ” หนึ่งในลามาตัวนั้นร้อง “แกตีเราไม่ได้หรอก”

        “ใจเย็น ๆ สิโทรัน (Toran The Llama)” ซีซ่าร์เตือนลามาตัวนั้น

        “เจ้านาย ผมว่าเขาไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่” ลามาอีกตัวชื่อจาเร็ดบอก (Jared The Llama)

        “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันเชื่อใจเขานะ” ซีซ่าร์พูด

        “อ้าว พวกแกมีชื่อเหรอ?” ลุงพีถาม

        “ใช่แล้ว” จาเร็ดพูด “ฉันชื่อว่าจาเร็ด ส่วนนี่น้องของฉันชื่อโทรัน”

        “เฮ้ย ๆ เจอเป็ดด้วย!” ลุงพีร้องเมื่อได้เห็นเป็ด

        “ช่วงนี้ตรุษจีนอยู่ด้วย แกไม่รู้หรอกไอ้มนุษย์หน้าโง่” เป็ดตัวนั้นพูด

        “คำนี้หลอนหูเสียจริง ไม่เป็นไร ถ้าฉันสร้างสัตว์ประหลาดได้ ฉันจะให้พวกมันพูดว่ามนุษย์หน้าโง่เป็นประจำ” ลุงพีพูด

        และหลังจากนั้นลุงพีก็ทันเห็นมนุษย์คนหนึ่งที่กลายร่างเป็นหมาป่าและกำลังเข้ามาจะทำร้ายลุงพีด้วย ซีซ่าร์ที่ได้เห็นดังนั้นจึงชิงดื่มน้ำยาอินวิซิบิลิตี้ (Invisibility Potion) เพื่อทำให้ตนเองล่องหนหายไปก่อน ส่วนลามาก็ได้แต่พ่นน้ำลายใส่ถ่วงเวลาไป และลุงพีรีบพาพวกซีซ่าร์หลบเข้าไปข้างในก่อน

        “ปลอดภัยแล้วล่ะครับลุง” ลุงพีพูด และจากนั้นก็พยายามจะไปเจรจากับมนุษย์หมาป่าตัวนั้นที่ยังคิดจะทำร้ายทั้งหมดในบ้านโพรงอยู่ แต่ร่างหมาป่านี้เหมือนแทบจะกู่ไม่กลับแล้วล่ะ ยังไงเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

        “สงสัยเราต้องรอจนกว่าจะเช้า” ซีซ่าร์พูด “จะได้คุยกับพวกมนุษย์หมาป่ารู้เรื่อง”

        “โหย ลุง ถ้ามันจะนานขนาดนี้ไม่ให้ผมสู้จนกว่าจะตายเลยดีกว่าไหมครับ?” ลุงพีถาม

        “ฉันว่าแกรอดีกว่านะ” จาเร็ดพูด “ไปสู้กันมันไม่ดีหรอกนะ”

        “รอก็รอวะ” ลุงพีพูด ระหว่างนั้นลุงพีก็วิจารณ์สภาพของมนุษย์หมาป่าตนนั้นไปต่าง ๆ นานา เช่นเรื่องความสกปรกตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย แต่ดูเหมือนเขาจะชมเรื่องกล้ามท้องบนร่างกายของมนุษย์หมาป่าที่ฟิตปั๋งมาก ๆ

        “ผมฝันมาตลอดนะว่าผมจะได้สร้างสัตว์ประหลาดที่พูดได้และเข้าใจความรู้สึกของเรา” ลุงพีบอก “ทุกวันนี้ผมก็ได้แต่ฝันอยู่เลยนะ”

        “แหม ยังได้แต่ฝันอยู่ งั้นทำให้มันเป็นจริงไปเลยไหมล่ะ?” ซีซ่าร์ถาม

        “เออ ใช่ ผมคุยกับลุงซีซ่าร์ดีกว่า คุยกับเจ้าตัวนี้เหมือนพูดคนเดียวนะเนี่ย” ลุงพีพูด

 

        “วันไหนถ้าสร้างเสื้อได้เดี๋ยวจะใส่ทับ เสื้อที่ใส่อยู่ไม่เหมาะกับนักวิทยาศาสตร์เลย” ลุงพีวิจารณ์ชุดของตัวเองก่อนจะลงไปขุดหินต่อทั้งที่มันมืดทันที

 

        ระหว่างที่ขุดเขาก็ได้ยินเสียงหอนจากมนุษย์หมาป่าไปพลาง ๆ จนกระทั่งถึงตอนเช้า และพอเช้าจัดจริง ๆ มนุษย์หมาป่าก็ได้คืนร่างเดิม

        “ไอ้น้อง ขอโทษด้วยนะ เมื่อคืนนี้พี่เมาไปหน่อย” ชายที่คืนจากร่างหมาป่าพูด

        “แล้วหมาป่าเมื่อกี๊ไปแล้วเหรอ?” ลุงพีถาม

        “หมาป่าเมื่อกี๊คือพี่เอง” ชายที่เป็นมนุษย์หมาป่าตอบ

        “งั้นไม่เป็นไรฮะ วันหลังไม่ต้องมาแถวบ้านผมนะ” ลุงพีพูด จากนั้นก็ส่งชายที่เป็นมนุษย์หมาป่าออกไปจากพื้นที่แห่งนี้ แล้วก็ไปหาจุ๊บกับแจงต่อเลย

        “สรุปนายรู้จักเอ็นเดอร์ไหม?” ลุงพีถาม “ฉันถามคนอื่นแล้ว มีแค่ลุงซีซ่าร์ที่รู้เลย”

        “ถ้าไม่ใช่ผู้สูงอายุก็ เดี๋ยวผมเปิดพจนานุกรมแป๊บ” แจ้บอก

        จากนั้นเมื่อลุงพีเห็นถ้ำใกล้ ๆ เขาจึงเดินเข้าไปสำรวจดูก่อน เขาไปขุดเหล็กและถ่านรอบ ๆ แถวนี้ก่อน พร้อมกับยังคาใจว่าจะหาลูกแก้วเอ็นเดอร์ให้ครบแปดลูกได้ยังไงกัน

        “เอ็นเดอร์ก็คือคนสูง ๆ แขนขายาว ๆ ตัวดำ ๆ แล้วก็มีตาสีม่วง” จุ๊บตอบ

        “แล้วฉันจะได้เจอตอนไหน?” ลุงพีถาม

        “ตอนมืด” จุ๊บตอบ

        ลุงพีเห็นว่ามีไข่ตกอยู่ใกล้ ๆ จุ๊บกับแจง เขารีบเก็บไว้กับตัวเลย

        “นั่นไข่ของผมกับแจงนะ นั่นคือลูกของพวกเรา” จุ๊บพูด

        “แต่ฉันได้ข่าวว่าไม่ว่าจะไก่เพศไหนก็ออกไข่ได้ แถมพอให้อาหารครบหนึ่งคู่ยังจะออกลูกเป็นตัวอีก” ลุงพีพูด “ฉันก็ยังสงสัยไม่หายเลยว่าเป็นไก่สายพันธุ์อะไรกันเนี่ย ช่างมันเถอะ เดี๋ยวฉันจะฟักให้แล้วกัน นายจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร และอยากให้ลูกนายเป็นเพศไหน เดี๋ยวฉันจะตั้งชื่อและเพศให้เลย”

        “ถ้าเป็นลูกคนแรกผมขอตั้งให้ว่าเป็นลูกสาวไปเลย” จุ๊บตอบ “ชื่อเจี๊ยบด้วย”

        “ดีเหมือนกัน” ลุงพีพูด “พ่อชื่อจุ๊บ แม่ชื่อแจง ว่าแต่แจงไม่ยอมพูดอะไรกับฉันเลยเหรอ?”

        “เขาเป็นคนไม่กล้าเข้าสังคมอ่ะ” จุ๊บตอบ “คุณต้องเข้าใจนะ”

        “เอาล่ะ ถ้าลูกนายถือกำเนิดมา ฉันจะตั้งเพศให้ว่าเป็นเพศหญิง ส่วนชื่อ ฉันจะตั้งชื่อให้ว่าเจี๊ยบ โอเคไหม?” ลุงพีถาม

        “โอเคครับ” จุ๊บตอบ

        “เอาล่ะ ก่อนอื่นเลย” ลุงพีพูด “ถ้าเป็นไปได้เราจะตั้งถิ่นฐานแถวนี้ล่ะนะ”