บทที่ 223: อาบน้ำในอ่างหยก

ทันทีที่ทุกคนได้ยินเสียงผู้นำสูงสุดของเผ่า แม่กวางเฒ่าที่ดิ้นอยู่บนพื้นก็หยุดเคลื่อนไหว นางหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความกลัว ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงนอนลงบนพื้นต่อไปด้วยท่าทางไร้ยางอาย

 

ตอนนี้นางกำลังหิว ถ้าไม่หน้าด้านแล้วนางจะได้กินไหม?

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้าแค่อยากกินเนื้อ ข้าเป็นผู้หญิง ท่านจะปล่อยให้ข้าอดตายไม่ได้!”

 

หญิงชราพูดอย่างอาจหาญ

 

“ไม่ต้องกังวล เจ้าจะไม่อดตายหรอก” ผู้เป็นหัวหน้าเผ่ากล่าวพลางส่ายหัว

 

พอลู่มู่ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของนางก็แปรเปลี่ยนเป็นมีความสุข 

 

ท่านผู้เฒ่าตกลงที่จะมอบเนื้อให้นางหรือ?

 

นางรู้ว่าหากชายผู้นี้ใจอ่อนเมื่อไหร่ เขาจะไม่เพิกเฉยต่อนางอย่างแน่นอน

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้าต้องการเนื้อเพียง 100 ชิ้นเท่านั้น” แม่กวางเฒ่าลุกขึ้นจากพื้นโดยไม่สนใจภูตชายที่ตนเพิ่งคว้าขาเมื่อกี้อีก

 

จากนั้นหญิงชราก็ยื่นมือออกไปหาผู้อาวุโสของเผ่าอย่างหน้าด้าน

 

ส่วนชายคนนั้นก็รีบไปซ่อนตัวทันทีที่นางปล่อยมือ

 

“ท่านผู้เฒ่า ท่านจะให้อาหารนางง่าย ๆ ไม่ได้นะ!” หูชิงเกาตะโกนห้ามเสียงดัง และโต้กลับแบบเฉียบขาด “นางไม่ใช่คู่ของเรา ทำไมเราต้องแบ่งเนื้อให้นางกินด้วย!?”

 

ในเผ่า ลู่มู่มีชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีมาตลอด เพราะสามีของนางตายไปทีละคน จนตอนนี้ไม่มีภูตชายคนไหนอยากจะเอานางมาเป็นคู่ชีวิตอีก

 

พอหูชิงเกาพูดห้ามปรามเช่นนั้น ภูตคนอื่น ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

ทว่าหัวหน้าเผ่าส่ายหัวอีกครั้งด้วยรอยยิ้มใจดีและพูดแบบไม่เร่งรีบ

 

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าถามท่านหมอแล้ว ตราบใดที่ภูตมีน้ำดื่ม พวกเขาจะไม่อดตายหากไม่ได้กินอะไรเป็นเวลาครึ่งเดือน”

 

“ถ้าเจ้ากำลังจะอดตาย ข้าจะส่งคนไปเอาอาหารมาให้”

 

“???” แม่กวางเฒ่ามีสีหน้าประหลาดใจ

 

นี่คือสิ่งที่ท่านหมอพูดหรือ!

 

ลู่มู่ตกตะลึงโดยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคนเป็นหัวหน้าเผ่าจะพูดเช่นนั้น

 

ทางด้านหูชิงเกาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

 

“ฮ่า ๆๆ! ท่านผู้เฒ่า ข้อเสนอนี้พวกเราตกลง! ข้าจะส่งอาหารให้นางเองถ้าถึงเวลานั้นจริง ๆ”

 

หากหญิงชราผู้นี้เกิดหิวตายขึ้นมาจริง ๆ พวกเขาคงจะถูกเทพอสูรลงโทษ

 

ดังนั้นเหล่าภูตชายจึงไม่ควรปล่อยให้นางอดตาย แต่จงปล่อยให้นางทุกข์ทรมานแบบนี้ดีกว่า

 

ความคิดของท่านผู้เฒ่าช่างล้ำเลิศมาก!

 

เมื่อกลุ่มภูตชายที่อยู่รอบ ๆ เห็นสีหน้าบูดบึ้งของลู่มู่ก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

 

ในอดีตทุกคนทำได้แค่ปล่อยให้แม่กวางเฒ่าเอาเปรียบ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นอีกฝ่ายถูกโต้กลับจนหมดสภาพ!

 

“ท่านผู้เฒ่า…”

 

ลู่มู่ทำหน้าเหยเก ในขณะที่นางอยากจะพูดอะไรบางอย่างมากกว่านี้ แต่นางก็ถูกอีกฝ่ายขัดจังหวะเสียก่อน

 

“เพราะเห็นแก่ที่เจ้าเป็นผู้หญิง ข้าปล่อยให้เจ้าอดตายไม่ได้ แล้วก็…”

 

หัวหน้าเผ่าถูคางตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นอย่างเคร่งขรึมและกวักมือเรียกให้ผู้ชายคนหนึ่งมาหาตน

 

บัดนี้ดวงตาของหญิงชราเป็นประกาย นางมองไปที่ผู้อาวุโสอย่างมีความหวังโดยคิดว่าเขากำลังจะเปลี่ยนใจ

 

ในวินาทีถัดมา ใครจะไปคาดคิดว่าผู้นำสูงสุดของเผ่าจะสั่งชายคนนั้นว่า

 

“ไปขุดหิมะหนา ๆ ให้นางหน่อย ถ้านางหิวก็ให้นางกินหิมะสัก 2-3 คำ และดื่มน้ำในตอนที่กระหาย ถ้านางไม่พอกิน เจ้าจงมาหาข้าอีกครั้ง”

 

“ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้แหละ”

 

หัวหน้าเผ่ายิ้มจาง ๆ พร้อมเผยสีหน้าอ่อนโยนและใจดีซึ่งทำให้ลู่มู่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

 

“...”

 

...

 

ยามที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน 

 

ลมหนาวข้างนอกเริ่มพัดแรงขึ้น แต่ข้างในบ้านหินกลับอบอุ่น

 

ขณะนี้เด็กทั้ง 6 ไปนั่งรวมตัวกันรอบเตาไฟเพื่อมองดูเกี๊ยวในหม้ออย่างกระตือรือร้น นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กทุกคนได้กินอะไรใหม่ ๆ และพวกเขาทำมันด้วยมือของตนเอง นั่นยิ่งทำให้พวกเขาต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยอาหารมื้อนี้

 

ก่อนหน้านี้หูเจียวเจียวใส่เกี๊ยวลงในหม้อขณะไฟกำลังลุกไหม้อยู่ใต้เตาซึ่งคอยส่งความร้อนให้น้ำแกงในหม้อเดือดหลังจากเวลาผ่านไปครู่เดียว

 

ในตอนที่หญิงสาวยกฝาหม้อขึ้น ไอร้อนผสมกลิ่นหอมก็โชยมากระทบใบหน้าของคนที่อยู่รอบ ๆ

 

“ท่านแม่! เกี๊ยวของเสี่ยวเหยาสุกหรือยัง?”

 

หลงเหยาถามพร้อมกับยืดคอมองอาหารที่อยู่ในหม้อ

 

“ยังไม่สุกเลย เหยาเอ๋อรออีกหน่อยนะ” หูเจียวเจียวตอบพลางกวนน้ำแกงในหม้อ เติมเกลือกับเครื่องปรุงก่อนจะตักน้ำแกงขึ้นมาชิม

 

“แจ๊บ ๆ” เด็กน้อยกลืนน้ำลายและเลียปากราวกับว่าเขาเป็นคนลิ้มรสมันเองเสียอย่างนั้น

 

ส่วนพวกพี่ ๆ ที่อยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะหันหน้าหนีไปทางอื่น

 

โชคดีที่พวกเขาอยู่ในบ้าน ถ้าหลงเหยาทำแบบนั้นตอนอยู่ข้างนอกล่ะก็ พวกเขาคงอดทนอยู่กับเจ้าเด็กอ้วนจ้ำม่ำคนนี้ไม่ได้

 

“ท่านแม่ เกี๊ยวของเสี่ยวเหยากินได้หรือยัง?” คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะถามผู้เป็นแม่อีกครั้ง

 

“เอาล่ะ อีกไม่นานก็จะได้กินแล้วนะ”

 

แม่จิ้งจอกตอบอย่างขบขัน แล้วโรยต้นหอมลงในหม้อ

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา ในที่สุดเกี๊ยวก็สุกแล้ว!

 

จากนั้นหญิงสาวก็ตักเกี๊ยวใส่ชาม ส่วนหลงโม่ที่อยู่ข้าง ๆ เห็นเช่นนั้นก็เข้ามาช่วยยกชามเกี๊ยวไปวางบนโต๊ะอาหารในบ้านอย่างชำนาญ

 

ส่วนลูกน้อยทั้งหลายเดินตามชามเกี๊ยวจากครัวไปที่โต๊ะกินข้าวเหมือนผู้ติดตาม

 

เมื่อหูเจียวเจียวตักเกี๊ยวชามสุดท้าย ก็ไม่มีเสียงเด็กดังเจี๊ยวจ๊าวอยู่ในครัวแล้ว

 

แต่พอเธอหันกลับมาก็เห็นว่าหลงเซียวยังคงยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว

 

ขณะนี้เขากำลังถือผ้าหนังสัตว์ไว้ในมือซึ่งดูเหมือนจะยังมีไอร้อนอยู่

 

ถัดมา เด็กหนุ่มยื่นผ้าหนังสัตว์ให้ผู้เป็นแม่และพูดด้วยน้ำเสียงแหลมเล็กว่า “ท่านเช็ดเหงื่อหน่อยเถอะ ถ้าปล่อยเอาไว้ท่านจะเป็นป่วย”

 

หูเจียวเจียวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มและรับผ้าหนังสัตว์มา “ขอบใจเจ้ามากนะเซียวเซียว”

 

ผ้าหนังสัตว์ที่ลูกชายมอบให้ยังอุ่นอยู่ เห็นได้ชัดว่ามันเพิ่งถูกชุบด้วยน้ำร้อนมา

 

ปัจจุบันลูก ๆ ของเธอเริ่มมีน้ำใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

ระยะนี้หลงเซียวสามารถมองเห็นภาพโครงร่างของผู้คนได้ชัดเจนขึ้น พอเขาเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของแม่จิ้งจอก แก้มของเขาก็แดงขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เขาหันหลังเดินออกจากห้องครัวไป

 

ส่วนหลงโม่ก็นำเกี๊ยวชามสุดท้ายมาวางไว้ที่โต๊ะ

 

หากจะพูดให้ถูก นี่มันไม่ใช่ชามแต่เป็นกะละมังมากกว่า และชามแต่ละใบก็ใหญ่กว่าหัวเด็กด้วย

 

จากนั้นเด็กทุกคนก็นั่งหลังตรงอยู่ที่โต๊ะ แม้ว่าเกี๊ยวที่อยู่ตรงหน้าแต่ละคนจะดึงดูดใจมากแค่ไหน แต่ถ้าหูเจียวเจียวยังไม่ได้พูดอะไร พวกเขาก็จะไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว

 

ติ๋ง ๆ

 

บัดนี้หลงเหยาเปิดปากพลางมองเกี๊ยวในชามของพี่น้องคนอื่น ๆ พร้อมกับที่มีของเหลวสีใสไหลจากมุมปากหยดลงบนโต๊ะ

 

“กินกันเถอะ เดี๋ยวเกี๊ยวจะเย็นไปเสียก่อน”

 

ทันทีที่แม่จิ้งจอกกล่าว ลูก ๆ ก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

 

เด็กทุกคนไม่รู้ว่าคิดกันไปเองหรือเปล่า เพราะหลังจากที่ได้ลิ้มลองรสชาติของเกี๊ยว พวกเขาก็รู้สึกว่าเกี๊ยวที่ทำเองนั้นอร่อยมากเป็นพิเศษ

 

ทางด้านหลงเหยามองดูเกี๊ยว 4 ชิ้นที่มีรูปร่างแตกต่างกันในชามของตนเอง จากนั้นเขาก็ชำเลืองมองไปที่เกี๊ยวในชามของหูเจียวเจียว 

 

เหมือนว่าอันในชามของท่านแม่ดูน่าอร่อยกว่า...

 

ถ้าเสี่ยวเหยาอยากลองชิมดูคงไม่มีปัญหาใช่ไหม?

 

เจ้าตัวเล็กคิดจบแล้วก็ยื่นช้อนออกไปอย่างละโมบ

 

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทำสำเร็จ เขาก็ถูกพ่อมังกรจ้องตาเขียวปั๊ด

 

เด็กน้อยจึงรีบชักมือกลับทันที

 

“...” 

 

ฮือ ๆ ท่านพ่อดุมาก! ท่านพ่อแย่ที่สุด!

 

เมื่อทุกคนกินเกี๊ยวกันเสร็จแล้ว ลูก ๆ ก็ดูพึงพอใจกับรสชาติของเกี๊ยวที่ตนเองทำขึ้นมา 

 

พวกเขาไม่เคยกินอาหารที่มีหน้าตาแปลกและอร่อยขนาดนี้มาก่อน

 

มีเพียงหลงเหยาเท่านั้นที่รู้สึกปวดใจเพราะเกี๊ยวในชามของเขาได้น้อยกว่าคนอื่น 

 

หลังจากมื้ออาหาร หลงโม่ก็ยกชามทั้งหมดไปล้างอย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่หูเจียวเจียวไปตรวจเตียงคั่งในห้องของลูกทั้ง 6

 

ในฤดูหนาว เมื่อครอบครัวตระกูลหลงมีอาหารและน้ำเพียงพอ พวกเขาก็อยากจะซุกตัวนอนในที่นอนอุ่น ๆ ด้วยเหมือนกัน

 

พอหูเจียวเจียวกลับมาที่ห้องตัวเอง เธอก็พบว่าภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว

 

“อะไรน่ะ ทำไมหมอกเยอะจัง?”

 

จิ้งจอกสาวยกมือขึ้นปัดหมอกตรงหน้าตัวเองพลางเดินเข้าไปข้างในด้วยท่าทางสับสน

 

มีใครมารมควันอยู่ในห้องของเธอ?

 

ขณะที่หญิงสาวเข้าไปใกล้ เธอก็ตระหนักว่าเป็นหลงโม่ที่กำลังเทน้ำลงในอ่างอาบน้ำหยก ชายหนุ่มเอาน้ำร้อนมาเทถังแล้วถังเล่าจนไอน้ำลอยอบอวลทั่วห้อง

 

“หลงโม่ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

 

“ข้าจะเตรียมน้ำร้อนให้เจ้าอาบ เจ้าไม่อยากอาบน้ำในอ่างหรือ?”

 

ทันใดนั้นเอง ดวงตาของหูเจียวเจียวก็เป็นประกาย 

 

เธออยากแช่น้ำในอ่างมาก!

 

เธอยังไม่ได้ลองอาบน้ำในอ่างหยกเลย!

 

หูเจียวเจียวเดินเข้าไปอย่างคาดหวัง พลางชำเลืองมองอ่างที่มีน้ำอยู่เพียงครึ่งหนึ่งจึงถามขึ้นมาว่า

 

“น้ำน้อยไปหรือเปล่า?” 

 

“เท่านี้ก็พอแล้ว” หลงโม่ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์

 

เขาคำนวณมาอย่างดีแล้วว่าน้ำปริมาณเท่านี้ก็เพียงพอสำหรับการอาบ 2 คน

 

จิ้งจอกสาวรู้สึกสงสัย แต่จังหวะนั้นเธอเห็นว่ามังกรหนุ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้ว ซึ่งเผยให้เห็นมัดกล้ามที่เรียงตัวกันสวยงาม

 

“???”

 

ก่อนที่เธอจะทันได้โต้แย้งอะไร หลงโม่ก็เข้ามาอุ้มภรรยาสาวในท่าเจ้าหญิง และทั้งคู่ก็ลงไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ด้วยกัน...