บทที่ 224: เธอไม่อยากได้ยินคำว่า ‘อาบน้ำ’ อีก

หลังจากนั้นหิมะก็ตกหนักต่อเนื่องยาวนานถึง 10 วัน

 

และหูเจียวเจียวก็ได้แช่น้ำในอ่างเป็นเวลา 10 วันติดต่อกัน

 

มันมากเกินไปจนตอนนี้แค่หญิงสาวเห็นอ่างก็รู้สึกหลอนแล้ว เธอจึงสั่งให้หลงโม่ย้ายอ่างอาบน้ำไปเก็บไว้ในโกดัง เธอไม่ต้องการเห็นเจ้าอ่างอาบน้ำหยกในฤดูหนาวนี้อีก!

 

เมื่อมังกรหนุ่มมองดูริมฝีปากที่บวมแดงของภรรยาสาว เขาก็ทำตามคำสั่งของเธอด้วยความรู้สึกผิด

 

อาจเป็นเพราะในห้องนอนอุ่นมาก จิ้งจอกสาวเลยสวมเสื้อผ้าเพียงตัวเดียวได้ แต่เธอยังต้องสวมเสื้อผ้าหนา ๆ ในยามที่ลงไปชั้นล่าง โชคดีที่ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ดังนั้นหญิงสาวจึงสามารถใช้เสื้อคลุมตัวหนามาปกปิดร่องรอยบนร่างกายได้

 

เวลาต่อมา หูเจียวเจียวลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าเพื่อปกปิดรอยน่าอายบนร่างกายของตน และหลงโม่ก็นำอ่างน้ำร้อนขึ้นมาให้เธอเช็ดเนื้อเช็ดตัว

 

“เจียวเจียว ถ้าเจ้าเหนื่อยก็พักผ่อนก่อนเถอะ แล้วข้าจะทำอาหารให้ลูก ๆ กินเอง” ชายหนุ่มเอ่ยปากอาสา

 

เขาพูดในขณะที่ใช้ผ้าหนังสัตว์ชุบน้ำ บิดให้หมาดแล้วส่งให้คนรักเช็ดหน้า

 

“ไม่” จิ้งจอกสาวรับผ้าหนังสัตว์มาแบบงอน ๆ อีกทั้งเธอกังวลว่าถ้าตนปล่อยให้ลูกทั้ง 6 กินอาหารฝีมือพ่อมังกร พวกเขาจะเป็นอะไรไปเสียก่อน

 

ทุกครั้งที่หลงโม่มีความคิดที่จะทำอาหาร เหล่าเด็กน้อยจะรู้สึกทันทีว่าตัวเองกำลังตกนรกทั้งเป็น

 

“นี่เป็นความผิดของเจ้า ในอนาคตเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้อาบน้ำกับข้าอีกเด็ดขาด” หูเจียวเจียวพูดด้วยความโกรธ ในขณะที่แก้มของเธอแดงระเรื่อ

 

แม้ว่าหญิงสาวจะรู้ว่าฤดูหนาวเป็นช่วงที่อารมณ์ทางเพศของภูตพุ่งสูงที่สุด

 

แต่เธอไม่คาดคิดว่าพลังงานของมังกรหนุ่มจะล้นหลามถึงขนาดว่าทำติดต่อกันได้ 10 คืน... มันทำให้เธอถึงขั้นต้องจับราวบันไดพยุงตัวเองตอนเดินลงไปข้างล่าง พอได้เห็นหน้าเขาทีไรเธอก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทุกที

 

ตามปกติแล้วผู้ชายคนนี้มักจะทำหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งอยู่ทั้งวัน แต่พอถึงเวลาตอนกลางคืน เขาจะกลายร่างเป็นหมาป่าที่หิวโหยทันที แถมเขายังชอบหยอกล้อเธอมากจนเธอไม่มีแรงที่จะปฏิเสธอีกฝ่าย

 

หากจิ้งจอกสาวต้องใช้เวลาทั้งฤดูหนาวแบบนี้ เธอจะต้องเหนื่อยตายก่อนแน่นอน! 

 

“เจียวเจียว ข้าผิดไปแล้ว” ต่อหน้าหูเจียวเจียว หลงโม่เป็นเหมือนกับสุนัขตัวใหญ่ที่เชื่อฟัง เขาก้มหัวเพื่อยอมรับความผิดพลาดของตนแบบไม่ลังเล

 

หญิงสาวชำเลืองมองสามีหนุ่ม พอเห็นว่าท่าทางยอมรับความผิดพลาดนั้นจริงใจมาก เธอที่กำลังจะสงบสติอารมณ์ลงก็ได้ยินเขาพูดต่อว่า

 

“เราเปลี่ยนไปอาบน้ำด้วยกันทุก ๆ  2 วันดีไหม?”

 

มังกรหนุ่มมองไปที่สีหน้าบึ้งตึงของจิ้งจอกสาวแล้วพยายามต่อรองกับอีกคน

 

“3 วัน?”

 

“...”

 

ปัจจุบันเธอไม่อยากได้ยินคำว่า ‘อาบน้ำ’ อีกแล้ว!

 

เมื่อหูเจียวเจียวเช็ดเนื้อเช็ดตัวและล้างหน้าแบบลวก ๆ เสร็จแล้ว เธอก็ลงไปชั้นล่าง

 

ถ้าเธอไม่หาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตน เธอกลัวว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และหาอะไรมาปิดปากของหลงโม่เสียก่อน

 

หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็พบว่าหิมะด้านนอกหยุดลงแล้ว

 

หิมะแรกของฤดูตกติดต่อกันเป็นเวลา 10 วัน อีกทั้งหิมะที่กองอยู่บนพื้นก็สูงเกือบเท่าเอวของผู้ใหญ่ เธอเดินไปเปิดประตูอย่างตื่นเต้นแต่พบว่าประตูถูกแช่แข็งไปพร้อมกับหิมะข้างนอก

 

“หลงโม่ เจ้ามาช่วยข้าเปิดประตูหน่อย” เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหันไปหาสามีเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

“ข้างนอกมันหนาว”

 

ร่างสูงเดินไปที่ด้านข้างของหูเจียวเจียว แต่เขายังไม่ได้เปิดประตูทันที

 

เขาผ่านฤดูหนาวในป่ามานับครั้งไม่ถ้วน เขาจึงรู้ว่าโลกภายนอกมันหนาวเหน็บแค่ไหน

 

“แค่เปิดครู่เดียว เดี๋ยวก็ปิดแล้ว มันคงไม่เย็นหรอก” หญิงสาวจับมือสามีหนุ่มพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอ้อนวอน

 

ตั้งแต่เธอทะลุมิติมายังโลกภูต เธอยังไม่เคยเห็นหิมะแบบจริง ๆ จัง ๆ เลย 

 

เมื่อดวงตาสีทองสบกับดวงตาใสแจ๋วของคนตรงหน้า สมองของเขาก็มึนงงไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะตอบตกลงอย่างง่ายดาย

 

“ก็ได้ แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้นนะ”

 

ถัดมา หลงโม่ยกมือขึ้นจับลูกบิดประตูและดึงเข้าหาตัวอย่างสบาย ๆ ในระหว่างนั้นมีเสียงน้ำแข็งแตกดังกรอบแกรบอยู่นอกประตู และไม่นานประตูก็เปิดออกสำเร็จ

 

“โอ้โห...”

 

บัดนี้น้ำแข็งและหิมะที่บดละเอียดร่วงลงมาบนพื้นภายในบ้านทันทีที่ประตูเปิดออก

 

พร้อมกันนั้นลมเย็น ๆ ก็พัดเข้ามาข้างในตัวบ้าน

 

โชคดีที่ตอนนี้หิมะหยุดตกแล้ว โดยหลงเหลือเพียงแค่ลมเย็นที่สัมผัสผิว อีกทั้งอากาศก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป

 

สำหรับหูเจียวเจียวผู้ซึ่งเคยเห็นหิมะหนา ๆ เป็นครั้งแรก ความหนาวเย็นนี้ไม่สามารถเทียบได้กับความตื่นเต้นของเธอเลยสักนิด

 

“ว้าว หิมะหนาจัง!”

 

เมื่อหญิงสาวพบกับหิมะที่ขวางประตูไว้ครึ่งหนึ่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงอุทานออกมา

 

ยามนี้เธอเห็นหิมะข้างนอกประตูและโลกที่กลายเป็นสีขาวโพลน พอเธอกวาดตามองไปรอบ ๆ มันดูเหมือนกับทะเลหิมะที่ไกลสุดลูกหูลูกตา

 

ปัจจุบันโลกทั้งใบปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะหนาทึบ ซึ่งภาพนี้ไม่ต่างจากขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ของโลกมนุษย์เลย

 

“เอาล่ะ ได้เวลาปิดประตูแล้ว” หลงโม่พูดเตือนภรรยาสาว

 

“หลงโม่ ข้าขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม…” หูเจียวเจียวถูมือตัวเองพลางเผยให้เห็นฟันขาวเกลี้ยงเกลาเต็มปาก

 

มังกรหนุ่มที่ได้เห็นภาพตรงหน้าก็เผลอยิ้มตามไปด้วย

 

หญิงสาวโตจนป่านนี้แล้วแต่ยังไม่เคยได้เล่นหิมะเลย!

 

เธอเห็นคนอื่นปั้นตุ๊กตาหิมะทางอินเทอร์เน็ตเท่านั้น คงจะดีถ้าเธอได้สร้างตุ๊กตาหิมะด้วยตัวเองสักครั้ง

 

ในสายตาของหูเจียวเจียว หลงโม่เป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัว และเธอก็เปิดเผยนิสัยที่แท้จริงของตนเองต่อหน้าเขาโดยไม่รู้ตัว

 

“ไม่ได้ ข้างนอกมันหนาวเกินไป” ชายหนุ่มขมวดคิ้วและคัดค้านก่อนที่คนรักจะพูดจบประโยค

 

เพียงแค่มองตาของจิ้งจอกสาว เขาก็รู้แล้วว่านางต้องการทำอะไร

 

ผู้หญิงจะออกไปข้างนอกในยามฤดูหนาวได้อย่างไร?

 

ทว่าหูเจียวเจียวบีบมือเข้าด้วยกันเป็นกำปั้นแล้วเอาคางวางไว้ด้านบนพลางมองไปที่หลงโม่ตาใสแป๋ว พร้อมกะพริบตาอ้อนวอนอีกคน

 

“…”

 

1 นาทีผ่านไป

 

ขณะนี้หลงโม่กลายร่างเป็นมังกร จากนั้นก็ใช้หางกวาดหิมะที่ลานหน้าบ้าน

 

ปัจจุบันหิมะที่สูงถึงเอวภูตกองอยู่ใต้หางมังกรขนาดใหญ่ราวกับโฟม แต่การกวาดหางเพียง 2-3 ครั้งก็สามารถปัดกวาดพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่หน้าประตูได้แล้ว

 

เพื่อป้องกันไม่ให้หิมะตกลงมาอีก ชายหนุ่มจงใจกวาดหิมะออกจากลานบ้านไป

 

สภาพบัดนี้จึงกลายเป็นพื้นที่เปิดโล่งอยู่กลางลานบ้านโดยมีกำแพงหิมะล้อมรอบ

 

“โอ้โห หิมะเยอะจัง สวยมาก!” หูเจียวเจียวสวมผ้าพันคอและถุงมือพลางกระชับเสื้อผ้าเพื่อห่อตัวให้แน่น และในที่สุดเธอก็ได้ออกมาข้างนอกตามที่ตนต้องการ

 

ดวงตาคู่สวยมองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นหิมะของจริงมากขนาดนี้

 

“หิมะเยอะขนาดนี้ ฉันสร้างปราสาทได้เลยนะเนี่ย!”

 

จิ้งจอกสาวพึมพำกับตัวเอง และภาพของปราสาทน้ำแข็งในการ์ตูนก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

 

จากนั้นหญิงสาวหันกลับมามองดูบ้านหินที่ปกคลุมไปด้วยหิมะซึ่งทำให้มันกลายเป็นปราสาทขนาดเล็ก แล้วมุมปากของเธอก็ยกขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ก่อนที่เธอจะกอบหิมะบนพื้นและบีบให้มันเป็นลูกบอลหิมะเล็ก ๆ 2-3 ก้อนอย่างตื่นเต้น

 

เมื่อหลงโม่กลับมาจากการทำความสะอาดหิมะ เขาก็เห็นหูเจียวเจียวกำลังเล่นหิมะพร้อมกับมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้า 

 

ท่ามกลางหิมะที่ต้องแสงประกายแวววาว ผิวของนางขาวใสเปล่งปลั่งขึ้น คิ้วและนัยน์ตาไร้ที่ติราวกับว่านางคือเทพธิดา ซึ่งภาพนั้นชวนฝันจนชายหนุ่มไม่อาจละสายตาออกไปไหนได้อีก

 

เขาไม่เคยเห็นเจียวเจียวมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน

 

แล้วใบหน้าที่มักจะเย็นชาของหลงโม่ก็เผยให้เห็นถึงความอ่อนโยน

 

ผลั่ก!

 

จู่ ๆ ก็มีก้อนหิมะกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขา

 

ร่างสูงก้มลงมองชุดหนังสัตว์ของตนที่เปื้อนหิมะ ก่อนจะยกมือเช็ดมันออกเบา ๆ และมองไปทางจิ้งจอกสาวที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลด้วยความสงสัย

 

เจียวเจียวเอาหิมะมาขว้างใส่เขาทำไม?

 

เขาทำให้เจียวเจียวโกรธอีกแล้วหรือ?

 

“หลงโม่ มาเล่นกันเถอะ มาเล่นปาหิมะกัน” หูเจียวเจียววิ่งไปดึงมือคนตัวสูงให้มาเล่นกับตน

 

“เล่นปาหิมะ?” 

 

มันคืออะไร?

 

หลงโม่ทำหน้าสับสนเพราะไม่เข้าใจคำพูดของภรรยาสาว 

 

“แค่ปั้นหิมะให้เป็นลูกกลม ๆ แบบนี้ แล้วโยนออกไปให้โดนคนอื่น” หูเจียวเจียวอธิบายขณะที่เธอบีบก้อนหิมะขนาดเท่ากำปั้น

 

“อ่า” แม้ว่ามังกรหนุ่มจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องทำสิ่งนี้ แต่เขาก็ยังทำตามที่อีกคนบอก

 

ไม่กี่นาทีต่อมา จิ้งจอกสาวปัดมือพลางมองกองหิมะก้อนเล็ก ๆ ตรงหน้าตัวเองอย่างภาคภูมิใจ “หลงโม่ ก้อนหิมะของข้าพร้อมแล้ว แล้วของเจ้าล่ะ?”

 

“อืม ข้าก็พร้อมแล้วเหมือนกัน” ชายหนุ่มตอบกลับ

 

ทางด้านหูเจียวเจียวหันมามองด้วยรอยยิ้มและเห็นหลงโม่กำลังถือก้อนหิมะขนาดเท่าลูกบอลโยคะไว้ในมือข้างเดียว พร้อมกับโยนขึ้นลงในมือของเขา

 

“แบบนี้ได้ไหม?”