ไม่แยกบ้านไม่ได้แล้ว

“เจียเหรินเจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึ นังแพศยาหลานหงมันเป่ามนต์อันใดใส่เจ้า เจ้าถึงมีความคิดที่อกตัญญูเช่นนี้ ห๊า” แม่เฒ่าเจียงตกใจยิ่งนัก นางถึงกับชงักไปเล็กน้อย จนหลังจากได้ยินเสียงพ่อเฒ่าสวีจึงทำให้นางหลุดจากภวังค์ พร้อมด่ากราดใส่บุตรชายของตนกับสะใภ้สามอย่างไม่ไว้หน้า

ครืน…

“ท่านแม่เจ้าคะ ข้าไม่ได้พูดอันใดกับท่านพี่เลย เมื่อครู่ข้าได้ยินท่านพี่พูดออกมา ขะ ข้าก็ตกใจเช่นเดียวกันเจ้าคะ” เดิมทีหลานหงทนอยู่ในห้องตามคำสั่งสามี หากแต่พอได้ยินเขาพูดออกมาเช่นนี้นางก็ตกใจยิ่ง จึงได้หอบพาร่างกายอันหนักอึ้งเพราะพิษไข้ออกมา นางสบตากับเจียเหริน ก่อนกล่าวแก้ตัวกับแม่เฒ่าเจียง

“หึ ลูกชายข้าที่ผ่านมาไม่เคยเป็นเช่นนี้ ต้องเป็นเจ้า เจ้ามารยาสาไถยใส่เขา ทำเป็นลำบากลำบนนัก ทำไม เจ้าจะหาว่าข้าเป็นแม่ผัวใจร้ายงั้นรึ ข้าวเจ้าก็กินของบ้านข้า บ้านเจ้าก็อาศัยบ้านข้า จะไม่ให้ข้าเรียกใช้สักนิดเลยรึ เจ้าเป็นลูกคุณหนูลูกผู้ดีมีเงินจากบ้านใดกัน ข้าชั่งอาภัพนัก มีแต่พวกอกตัญญู อกตัญญู จริงๆ ข้าปวดใจจะตายอยู่เเล้ว” นางยังด่าไม่หยุดบุตรชายคนที่สามเดิมทีนางชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ ไม่เคยขัดใจนางสักครั้ง ต้องเป็นนังลูกสะใภ้ตัวดีแน่ที่เป่าหูเขา

“ท่านแม่!!”ลูกๆและสะใภ้คนอื่นๆ เมื่อเห็นแม่เฒ่าเจียงทำท่าจะเป็นลมอยู่รอมร่อ ก็รีบพากันเข้าประคองนาง แสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยกันอย่างเต็มที่ หลานหงเองก็ตกใจเช่นกันกำลังจะเขาไปประคองแม่สามีเช่นกัน แต่ถูกเจียเหรินห้ามไว้โดยการประคองนางไว้ในอ้อมอกเขา ช่างบาดตาแม่เฒ่าเจียงยิ่งนัก

“พอแล้ว”

“แต่ตาเฒ่าเจ้าดูสิ เคยมีลูกบ้านไหนบ้าง เชื่อคำเมียจนอกตัญญู เนรคุณพ่อแม่เช่นนี้”

“ พอ! เจ้าหยุด ข้าจะคุยกับเจ้าสาม เจ้าสามที่ผ่านมาเจ้าอาจจะได้รับความคับข้องหมองใจบ้าง หากแต่ก็เพื่อครอบครัวเรา ทุกคนต่างก็ทำงานเพื่อครอบครัวหากแต่จะเหนื่อยยากไปบ้างเป็นเรื่อที่ต้องพบเจอบ่อยครั้ง ต่อไปข้าจะให้แม่เจ้าเรียกใช้เมียเจ้าน้อยลงก็แล้วกัน พอๆไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันแล้ว ข้าหิวข้าวแล้ว” พ่อเฒ่าสวีได้แต่ห้ามปรามแม่เฒ่าเจียง เเค่นี้ก็ปวดหัวพอแล้วกลับมาคิดว่าจะได้กินข้าวปลาอาหารกลับต้องมาฟังคนทะเลาะกันอีก ยิ่งแม่เฒ่าเจียงพูดยิ่งไม่น่าฟังขึ้นเรื่อย ๆยิ่งนางแสดงท่าทางไม่น่าดูเช่นนี้เขาเป็นสามีนางเขาจะไม่รู้รึ เขาเป็นพ่อต้องไกล่เกลี่ยเพื่อให้ไม่มีการผิดใจกันในหมู่ลูกๆ

“ไม่ท่านพ่อครั้งนี้ท่านจะทำหลับตาผ่านไปไม่ได้ขอรับ ท่านเป็นผู้นำครอบครัวท่านต้องเป็นกลางให้ลูกไม่ใช่หลับตาข้างหนึ่งปล่อยไปเช่นนี้ ข้าล้มป่วยครั้งนี้ข้าเหมือนได้ผ่านขุมนรกมาครั้งหนึ่งแล้ว หึข้าเห็นมันทั้งหมดข้าทำงานต่างควายต่างม้าเพื่อครอบครัวนี้ เมียข้าต้องถูกกดขี่ข่มเหงไม่พอซ้ำร้าย ข้าป่วยพวกท่านไม่มีแม้แต่สักคนจะเรียกหมอมาดูอาการข้า ยังไม่มีใครคิดจะมาดูดำดูดีข้าสักครั้ง มีแต่เมียที่ข้าทุบตีนางเพราะข้าเชื่อท่านแม่ที่เป่าหูอยู่ทุกวันว่านางเป็นแม่ไก่ออกไข่ไม่ได้คนนีี้ที่อยู่ข้างข้า แล้วพวกท่านมองนาง นางผอมแห้งเช่นนี้บางวันข้างสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้อง ท่านลองลืมตาดูในหมู่บ้านสะใภ้บ้านใดมีสภาพเช่นนางบ้าง ไม่ต้องมองไปไกลลองมองพี่สะใภ้น้องสะใภ้ข้าเถิดมีใครผอมแห้งจนถึงกระดูกเหมือนนางบ้าง ข้าบอกไว้เลยถึงท่านจะบังคับไม่ให้ข้าแยกบ้าน ข้าก็จะทำแค่ส่วนของข้า ใครไม่ทำงานก็ไม่ต้องกินมัน จะมาเอาเปรียบกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้” เจียเหรินไม่เชื่อคำพูดของบิดาตนแน่นอนขืนปล่อยไปมีหวังพวกเขาถูกกดขี่ยิ่งกว่าเดิมแน่ แม่เฒ่าเจียงเป็นคนเช่นไรมีรึที่เขาจะไม่รู้ บิดาที่เหมือนจะรักลูกเท่ากันทุกคนต่อหน้านั้น เพียงค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนี้เขาจะไม่รู้เลยรึว่ามันเป็นแค่ฉากบังหน้าเท่านั้น หลับหลังกลับรักน้องห้ามากกว่าใครมีของดีอะไรกลับยกให้น้องห้าทั้งหมด ตาเฒ่านี้หากรักเท่ากันจริงคงไม่ปล่อยให้เขาต้องลำบากเช่นนี้หรอก

“ เหอะ พี่สามพูดจาใหญ่โตนัก” หวูเหรินได้ยินแล้วอดไม่ได้โพล่งขึ้นมา พี่ชายสามเดิมทีก็เป็นเพียงแค่คนโง่คนหนึ่ง วันนี้กลับมีท่าทีใหญ่โตเหลือเกิน คนโง่ที่เป็นได้แค่ขี่ข้าให้เขาคอยหลอกใช้งานเท่านั้นริอ่านทำเป็นรู้เช่นนี้ได้รึ ขนาดพี่ใหญ่ที่พอมีความรู้อยู่บ้างยังขัดแม่เฒ่าเจียงไม่ได้ต้องยอมก้มหัวหาเงินเอามาให้เขาถลุงใช้เลย เขายอมรับท่าทีเช่นนี้ไม่ได้จริงๆ

“เจ้าห้า รึจะให้ข้าพูดออกมาว่าคนที่กินแรงคนอื่นที่สุดคือเจ้า ทำเป็นมาพูดเหน็บแนมข้า เจ้าเพียงไปลงนาไม่กี่วันก็กลับมาร้องห่มร้องไห้สำออยต่อหน้าท่านแม่แล้วเช่นเจ้านะรึ เจ้ามีสิทธิ์พูด หึ สวะ” น้องน้องชายของเขาคนนี้กลัวว่าตนจะเสียผลประโยชน์จึงได้ดูร้อนรนยิ่งนัก ลองดูถ้าเขาได้แยกบ้านมันคงได้เจอนรกของจริง ให้มันเผชิญโลกแห่งความเป็นจิงเสียบ้าง คิดรึพอเขาไม่อยู่แล้ว พี่ใหญ่พี่รอง น้องสี่จะไม่คิดแข็งข้อ ยิ่งพี่ใหญ่มีพี่สะใภ้ใหญ่คอยหนุนหลังก็ละก็เพิ่มความกล้าอีกสักนิด วันนี้เขาได้จุดประกายไว้แล้วต่อไปบ้านสวีคงสนุกน่าดู แต่ถึงตอนนั้นเขาคงไม่ได้อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนบ้านนี้แล้ว

“เจ้า”

“พอแล้ว ได้หากเจ้าจะแยกบ้าน ข้าจะแยกให้ ไม่ต้องพูดให้มากความแล้ว”

“ท่านพ่อ”

“ตาเฒ่า”

“หยุดพูดได้แล้ว ในเมื่อใจคนมันไม่อยากอยู่แล้ว จะรั้งไว้ก็มีแต่จะหาเรื่องทะเลาะกันทุกวัน ข้าเห็นแล้วรำคาญยิ่งนัก” เฒ่าสวีได้ตัดสินใจแล้ว โดยไม่ฟังคำทัดทานของเมียและลูกๆคนอื่น ๆ ดูจากท่าทางของลูกสามวันนี้ เขาไม่ปล่อยไปคงไม่ได้แล้ว หลังจากที่ลูกสามฟื้นขึ้นมาดูเหมือนจะเปลี่ยนไปมาก เกินกว่าที่เขาจะควบคุมไปแล้วขืนยังให้อยู่ต่อ คนที่จะควบคุมทุกคนไว้อาจจะไม่ใช่พ่อเฒ่าเช่นเขาอีกต่อไป คำนวณผลได้เสีย การที่เขาแยกออกไปน่าจะดีกว่าอย่างน้อยเขาก็ยังมีลูกที่เชื่อฟังเขาอีกสี่คน

“โอ้วบ้านพวกเจ้าเป็นอันใดกันรึ เห็นชาวบ้านรีบไปตามข้ามา เห็นเสียงดังเอะอะโวยวายกันไปหมด” 

“ใช่เฒ่าสวีพวกข้าพากันตกใจแทบแย่นึกว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นเสียแล้ว”

“น่าละอายนัก ขายหน้าผู้ใหญ่บ้านและเพื่อนบ้านทุกคนแล้ว พวกท่านมาก็ดีเหมือนกันบุตรชายคนที่สามขอข้าจะขอแยกบ้าน ข้าขอรบกวนให้ท่านเป็นพยานให้สักหน่อย”เสียงดังมาจากหน้าบ้านเป็นเสียงผู้ใหญ่บ้านที่เดินเข้ามาพร้อมชาวบ้านอีกหลายคน เฒ่าสวีรู้สึกอับอายนักที่เรื่องในบ้านของเขากลับกลายเป็นต้องให้ผู้อื่นรับรู้ด้วย ช่วยไม่ได้นักยังไงเรื่องลูกสามแยกออกไปต้องมีคนรู้แน่อยู่แล้ว มิสู้ทำให้มันชัดเจนต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ไปเลย ชาวบ้านจะได้ไม่กล้าเอาไปพูดแต่งเติมจนเกินจริงมากนัก ยังไงเขาก็ไม่ได้ขับไล่ลูกตัวเอง แต่เป็นเขาที่ต้องการแยกบ้านเองต่างหาก