ตอนที่ 16 สุดแสนทรมาน

บทที่ 16

ตอน สุดแสนทรมาน

        เมื่อทุกคนออกไปหมด องค์ชายสี่มองหน้านาง เวลาที่เจ้าตกใจหรือกลัวเจ้าจะเรียกชื่อเขาตลอด หรือข้าจะเป็นตัวแทนเขากัน

               “สักวันหนึ่งข้าต้องให้ได้รู้ว่าผู้ที่กุมหัวใจของเจ้าไว้เป็นผู้ใด”

               “ถ้าท่านรู้ท่านจะทำอย่างไร”

               เขาพูด “คงต้องฆ่าเขากะมั่ง ข้าคงเหมือนคนของเจ้า วันนี้เจ้าเรียกเขา”

               “อย่างคิดเลยเพค่ะ วันหนึ่งท่านจะรู้ทุกอย่าง”

               แม้เขาไม่อยากหลับแต่ด้วยที่ร่างกายอ่อนเพลียจนทำให้เขาหลับไปไม่ทันได้พูดคุยมาก ลู่เหลียนนั่งดูเข้าอยู่สักพัก ก่อนจะจับผ้าห่ม ห่มให้เขา แล้วเดินไปยังห้องครัวที่หว่านเอ่อร์กำลังต้มยาอยู่

               ทุกคนในครัวต่างรีบทำงานของตัวเอง ลู่เหลียนเดินมาที่ห้องครัว สาวใช้ต่างตกใจที่เห็นเธอ พวกนางต่างคำนับเธอเล็กน้อย

               “พระชายาต้องการสิ่งใดหรือขอรับ” พ่อบ้านพูด

               “ฉันอยากให้ท่านจุดไฟทุกดวงในจวนแห่งนี้ เราจะไม่อยู่ในความมืดในยามราตรีอีกต่อไป”

               “แต่องค์ชาย”

               “เดี๋ยวข้าคุยกับองค์ชายเอง ขอแค่พวกเจ้าไม่ไปรบกวนที่เรือนตะวันออกก็พอ”

               ทุกคนยิ้ม แล้วรีบทำตามคำสั่งทันที

               “ฟ้าเริ่มมืดแล้ว”หว่านเอ่อร์พูด

               “จริงซิ.....” ลู่เหลียนรีบกลับห้องทันที เพราะเธอรู้ดีว่าเขากำลังเจ็บปวดอยู่แน่นอน

               เมื่อเธอเข้ามาในห้อง อาการขององค์ชายไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขานอนแน่นิ่ง ร่างถูกเปลี่ยนจนเสร็จ เธอเข้าจับตัวของเขา

               “ตัวร้อนมากเลย องค์ชาย องค์ชาย” เธอรีบนำผ้ามาเช็ดตัวให้เขา แต่เธอเองก็ลังเล เพราะต้องถอดเสื้อของเขาออก เธอคิด จะทำไงละ แต่จะเรียกใครให้ช่วยก็ไม่ได้ เธอเปิดเสื้อที่หน้าอกของเขา ครั้งแรกที่เธอเห็นเกร็ดสีเงินแบบใกล้แบบนี้ เธอเอามือสูบที่เกร็ดนั้นเบา ๆ มันแข็งลื้น เธอใช้ผ้าเช็ดแต่ดูเหมือนองค์ชายจะรู้สึกเจ็บเขามีสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด คิ้วขมวด  เมื่อการทำให้ไข้ลดไม่เป็นผลเธอจึงปลุกเขาเพื่อให้เขาดื่มเลือดแต่เขากลับไม่รู้สึกตัวใดเลย

               ลู่เหลียนจึงตัดสินใจใช้มีดกลีดฝ่ามือของตน แล้วให้เลือดไหลเข้าสู่ปากของเขา เมื่อหยดเลือดถูกริมฝีปากของเขา เราเริ่มรู้สึกตัว แม้จะไม่มีแรงที่จะลืมตาขึ้นแต่เขาก็กลืนเลือดที่หยดอยู่ ลู่เหลียนจึงนำฝ่ามือให้เขาดูดมันด้วยตัวเอง ดื่มเลือดไปได้สักระยะ เขาทั้งสองข้างก็ได้หายไป ตัวเขาเริ่มเย็นลง

               แล้วหว่านเอ่อร์ก็นำยามาให้ แต่องครักษ์ไม่ยอมให้นางเข้าไป พวกเขาบอกให้ฝากยาไว้ แม้หว่านเอ่อร์จะรู้สึกแปลกแต่เธอก็ไม่ได้ที่จะอยากรู้เพราะถึงอย่างไรถ้าคุณหนูต้องการให้เธอรู้นางจะบอกเธอเอง เมื่อหว่านเอ่อร์เดินจากไป ลู่เหลียนก็เปิดประตูรับยาจากองค์รักษ์

               เธอพยายามป้อนยาให้เขาแต่เขากก็ไม่ดื่มยาเลย เธอจึงตัดสินใจ อมยาไว้ในปาก แล้วประกบปากกับเขาเพื่อป้อนยาให้เขาจนหมด 

“ให้ตายซิ ยานี้ช่างขมนัก”

               “ข้าอยากให้เจ้าป้อนยาแบบนี้ตลอด”

               “ท่านไม่ได้หลับเหรอ”

               “หลับซิ แต่ข้ารู้สึกตัว ตอนเจ้าบอกว่ายาขม”

               “องค์ชายสี่....ไม่คิดว่าท่านจะเจ้าเล่ห์เช่นนี้” แล้วเธอก็ลุกออกจากเตียง แต่เขาจับมือของเธอดึงเธอไว้

               “เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่ ข้ารู้สึกหนาวและเหนื่อยเหลือเกิน”

               เธอนั่งลงข้างเขาแล้วห่มผ้าให้เขา เขาจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเลย ลู่เหลียนทำได้แค่นอนลงข้าง ๆ เขา จนหลับไป

               “เฮนรี่ เมื่อไรพี่จะกลับมา พวกเราคิดถึงพี่นะ” เขาเดินหลงทางอยู่ในแสงสีมากมาย ได้ยินแต่คำพูดนั้นซ้ำ ๆ เขาเดินหาทางออก หาเท่าไรก็ยิ่งมืด แล้วเขาก็ได้ยินเสียงของลู่เหลียนเธอกำลังร้องเพลงให้เขาฟัง เขาคิดเพลงนี้อีกแล้ว เขาเดินตามเสียงของลู่เหลียนจนเจอเข้ากับประตูสีแดง เขาเปิดประตู ด้านหลังประตู เขาพบกับร่างหนึ่งนอนอยู่ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ แต่เขาก็ต้องตื่นขึ้นเพราะตกใจที่เสียงดังจากด้านหลังห้องดังมาก

เขาครุ่นคิดฝันนี้มันแปลกกว่าทุกครั้ง ก่อนจะลุกออกจากเตียง เดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แม้เขาจะไร้เรี่ยวแรงตอนนี้ แต่สิ่งที่เขาเห็น ทุกคนกำลังปลูกดอกไม้ที่ซื้อมา ดอกไม้เต็มไปทั่วพื้นที่ เธอปลูกดอกโบตั๋น ล้อมดอกกุหลาบ เขายืนมองแล้วยิ้ม