137 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกโจมตี

137 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกโจมตี

◇มุมมอง ฟูเรีย ลาโฟรเอจ◇

ปาร์ตีได้ถูกจัดสองวันติดกันในบ้านเกิดของนักเวทย์-ซัง

มันเห็นว่าเพื่อต้อนรับฮีโร่ลมไม้

(ผู้คนของต่างประเทศทั้งหมดชอบส่งเสียงเฮฮา, หือห์) (ฟูเรีย)

ประเทศแห่งความมมืด (ซาก) ที่ฉันได้โตมา, มันเงียบอยู่ตลอด

พวกเขาทั้งหมดมีสีหน้าที่มืดมน, และพวกเขาทั้งหมด หมดหวังที่จะมีชีวิตอยู่

นั่นทำไมเสียงเฮฮาจากผู้คนเป็นความรู้สึกที่สดใหม่สำหรับฉัน

ฉันไม่ได้ชินกับเสียง, แต่…ฉันไม่ได้เกลียดมัน

“เจ้าหญิงที่งดงาม, อยากจะมาดูดาวกับชั้นมั้ย?”

“ชั้นมีบางอย่างที่ดีกว่า -ไวน์ 100 ปี ชั้นอยากให้ผู้หญิงอย่างเธอเป็นคนที่ดื่มมัน

“เฮ้ เฮ้, อยากแอบออกไปกับโอเน่-ซังที่นี่มั้ย? ชั้นจะทำให้เธอรู้สึกดี”

(แต่การจีบมันน่ารำคาญ) (ฟูเรีย)

ฉันชินกับการให้คนตกหลุมรักตั้งแต่แรกผมโดยไม่สนเพศ, ดังนั้นการถูกจีบมันเป็นเรื่องรายวัน

ตัวตนของออราเคิลแห่งความมืด คือฉันเสน่ห์ทุกคนที่ฉันพบ

โดยเฉพาะพี่น้องของนักเวทย์ซังที่ตรงไปตรงมาเมื่อเป็นเรื่องของความรัก

แต่ไม่มีใครที่ใช้กำลังนะ

ฉันอยากจะอยู่คนเดียว, ดังนั้นฉันเลยมาข้างนอก

“น๊าา น๊าา”

แมวดำซุยได้มาด้วย

มาสเตอร์เจ้าไม่ใช่ฉันนะ รู้มั้ย?

ตอนนี้เมื่อฉันคิดดูแล้ว, อัศวินของฉันอยู่ไหน?

เมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว, เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น

ฉันเดินผ่านหมู่บ้านตอนกลางคืนที่เงียบสงัด

ฉันได้ยินแค่เสียงลมและเสียงแมลง

หลังจากซักพัก, ฉันเห็นคนสองคนเดินอยู่ที่นั่น

“โอ้, ฟูริ, เดินเล่นเหรอ? เธอต้องไม่ออกไปจากบาเรียของหมู่บ้านนะ, โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

ฉันพบกับนักเวทย์-ซังและนักรบ-ซัง

มันดูเหมือนสองคนก็ออกมาเดินด้วย

“มันโอเค ชั้นเห็นระยะของบาเรียได้” (ฟูเรีย)

ฉันเป็นนักเวทย์ถึงจุดๆหนึ่ง

ฉันใช้เวทมนตร์ตรงๆไม่ได้, แต่ฉันมีความมันใจในความสามารถของฉันที่จะควบคุมเวทมนตร์

“ทากัตซูกิ-คุงฝึกอยู่แค่ข้างหน้านี้เอง ฝันดีนะ, ฟู-จัง” (อายะ)

“เข้าใจแล้ว ฝันดีนะ, นักรบ-ซัง, นักเวทย์-ซัง” (ฟูเรีย)

ทั้งสองจับมือกันจากไป

“เฮ้, ลู-จัง, มานอนด้วยกันเถอะ” (อายะ)

“ได้, แต่มันสร้างปัญหาให้ชั้นเมื่อเธอหลับ, เธอชอบถอดเสื้อผ้าชั้นออก” (ลูซี่)

“ฮี่ฮี่, ผิวของลู-จังมันเรียบเนียนมากมันเลยรู้สึกดี~” (อายะ)

“หยุดเลย” (ลูซี่)

ฉันได้ยินบทสนทนานั้น

พวกเธอสนิทกันจริงๆ

พวกเธอดูใกล้ชิดกัน

(ไม่ใช่ว่าสองคนนั้น…ศัตรูทางความรักกันเหรอ?) (ฟูเรีย)

ไม่ใช่ว่าปรกติควรจะมีการเสียดสีเมื่อสู้กันเพื่อชายคนหนึ่งเหรอ?

แต่พวกเธอจริงๆแล้วเหมือนเพื่อนสนิทกัน

ยังไงซะ, พวกเธออยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน, ดังนั้นถ้าพวกเธอได้สู้กันตลอด, มันจะน่ารำคาญในตัวมันเอง ฉันชอบพวกเธอแบบนี้มากกว่า…

แต่เมื่อฉันใช้เวทมนตร์โชคชะตา เพื่อดูเส้นด้ายแห่งโชคชะตาของทั้งสองคน… พวกมันพันกันเลอะเทอะเละเทะ

ด้ายส่วนใหญ่นั้นเชื่อมต่อกับทากัตซูกิ มาโกโตะ

(อัศวินของชั้นถูกรัก…) (ฟูเรีย)

ถึงจุดที่น่ากลัว

หรือเหมือนกับ, ความรักของสองคนค่อนข้างหนักมากกว่า

ฉันได้กังวลว่าซักวันหนึ่งเขาอาจจะโดนแทง

แต่ฉันไม่รู้ว่าเจ้าตัวเองจะเข้าใจมั้ยนะ

เขาได้ทำหน้าที่โง่เขลาตลอด

ฉันเดินได้ซักพัก, และมานาหนาได้พันรอบขาของฉัน

(มานานี้คือ…) (ฟูเรีย)

ฉันได้ตามตนทางของการไหลของมานา

ที่ที่เปิดเล็กน้อยตรงท้ายหมู่บ้าน

อัศวินของฉันอยู่ที่นั่น, เรียกสปิริตระหว่างอาบแสงจันทร์

ดูเหมือนเขาจะฝึกอยู่

ฉันเห็นหน้าตาที่ซีเรียสของเขาได้

(เค้าเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น, ใช่มั้ย…?) (ฟูเรีย)

ไม่ใช่ว่าฉันโดนทิ้งตลอดเหรอ?

ไม่, แต่มันไม่เหมือนกับว่าฉันอยากให้เขาอยู่ข้างฉันตลอดนะ…

ไม่ได้มีผู้ชายที่ปล่อยฉันไว้ลำพังจนถึงจุดนี้มาตลอดชีวิตของฉัน

“เฮ้, อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ฉันรู้สึกแย่ที่กวนเขา, แต่ทากัตซูกิ มาโกโตะ เห็นว่าอยู่หลายชั่วโมงในสมาธิเมื่อเขาเริ่มฝึก, ฉันเลยเรียกเขา

แต่เขาตอบโดยไม่แม้แต่หันมา…

อย่างน้อยมองมาทางนี้เมื่อตอบ

หลังจากที่คุยอย่างไร้พิษภัยซักพัก…

(เอ๋?)

ฉันรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตร

เงาสีดำพุ่งมาทางนี้กระทันหัน

คนที่เป็นเป้าหมายคือ…อัศวินของฉัน?

“ระวัง!” (ฟูเรีย)

ฉันผลักทากัตซูกิ มาโกโตะไป

หลังจากนั้น, กงเล็บของเงาดำได้ตัดอากาศ

ทากัตซูกิ มาโกโตะยืนขึ้นจากพื้นในไม่ช้า

ฉันเห็นซุยวิ่งเข้าไปในป่าได้

ช่างฉลาด

“นั่นมันเกือบแล้ว…เธอช่วยชั้นไว้นะนั่น, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“ทำไมชั้นถึงเป็นคนที่ช่วยอัศวินของชั้นล่ะ… นายโอเคมั้ย?” (ฟูเรีย)

“ใช่, ต้องขอบคุณเธอ” (มาโกโตะ)

พวกเราดูที่ตรงคนที่โจมตีเรา

“...จึ, พลาด, หือห์”

คนสวยผมสีดำตาสีแดง

แต่ตัวได้ไหม่ที่นี่ที่นั่น, และเธอมีการบาดเจ็บทั้งตัวของเธอ

ผู้หญิงที่เป็นคนสนิทของราชาอมตะไบฟรอน, ชูริ

“เอ๋? ไม่ใช่เธอถูกกำจัดโดยโรซาลี-ซังเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ดูเหมือนเธอจะยังนะ” (ฟูเรีย)

นี่มันโชคร้าย

เราได้พบกับศัตรูที่มีปัญหา

บาเรียของหมู่บ้านใช้งานไม่ได้กับปีศาจสูง

คนที่อยู่ที่นี่คือออราเคิลแห่งความมืด, ผู้ที่ไม่มีความสามารถในการต่อสู้, และอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืดที่ไม่ได้เก่งขนาดนั้น

(ถ้าแค่เวทมนตร์โชคชะตาบอกอันตรายแบบนี้กับชั้นได้…) (ฟูเรีย)

อย่างน่าเศร้า, การมองอนาคตของฉันเป็นแบบสุ่ม, ฉันเห็นได้แค่เหตุการณ์ใหญ่ๆ

มันนอกเหนือการควบคุมของฉัน

ปีศาจระดับสูงตรงหน้าเราปล่อยพิษมืดออกมา และมองเราเหมือนประเมินเรา

“แม่มดมีปัญหาไม่อยู่ที่นี้… ชั้นจะช่วยตัวเองโดยการกินนายที่นี่ละกัน” (ชูริ)

คิดแล้วว่าต้องเป็นอย่างนั้น!

ผู้หญิงคนนี้เป็นแวมไพร์

เธอเป็นนักล่า, เราเป็นผู้ถูกล่า

ชูริเข้าประชิดเราอย่างใจร้อน

“อัศวินของชั้น! เราจะวิ่งหนี!” (ฟูเรีย)

ฉันดึงมือของทากัตซูกิ มาโกโตะ

“นั่นน่าจะเป็นไปไม่ได้” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีประโยชน์” (ชูริ)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เสียงของทากัตซูกิ มาโกโตะ และ ชูริซ้อนทับกัน

“พวกเราได้ถูกจับด้วยเวทย์จับ” (มาโกโตะ)

“...ไม่มีทางน่า…ตั้งแต่เมื่อไหร่?ชั้น…ขยับไม่ได้” (ฟูเรีย)

มันจริงที่ว่ามันมีบาเรียเล็กๆรอบเรา

ขาของฉันได้ถูกจับอยู่กับที่!

เมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว, ขาของเราทั้งสองคนถูกห่อโดยเงาบางอย่าง

“มันเป็นเวทย์จับที่เราใช้ในอดีตเพื่อจับมนุษย์, คุกเงา อาหารควรจะอยู่เงียบๆแล้วถูกกินซะ” (ชูริ)

ชูริใกล้เข้ามาด้วยรอยยิ้มที่โหดร้าย

ปากของเธอเปิดกว้างและเขี้ยวที่คมได้ถูกเห็น

“ชั้นจะดูดเลือดของนายทั้งหมดระหว่างที่นายยังมีสติ…กลัวสิ นั่นจะมอบรสชาติให้เลือดมากขึ้น” (ชูริ)

“จึ!” (ฟูเรีย)

ฉันจึ้ปาก

ช่างเป็นนิสัยที่ย่ำแย่

เธอรับความเสียหายไปมากมายจากการสู้ก่อนหน้า, แต่แรงกดดันที่ฉันรู้สึกได้จากเธอยังแข็งแกร่งเหมือนเคย

เหงื่อเย็นได้ไหลลง

มีอะไรอื่นที่เราทำได้…? บางอย่าง…

เธอได้เข้าหาเราอย่างช้าๆ

ตอนนี้!

[ดวงตาเสน่ห์]!

ฉันใช้ไพ่ตายของฉัน, ตาเวทมนตร์เสน่ห์

มันมีผลมากที่สุดภายใต้พระจันทร์เต็มด้วย, แต่ถ้ามันใต้พระจันทร์ที่มีแสงเยอะแบบนี้, มันควรจะใช้งานได้!

แต่…

“แย่หน่อยนะ มันไม่มีผลกับชั้น” (ชูริ)

แต่การตอบสนองของชูริเย็นชา

“ไม่มี…ทางน่า…” (ฟูเรีย)

“พวเรา{เกิดใหม่}ด้วยลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ของเรา เราคือตัวตนที่สูงกว่าพวกเธอ ไม่มีทางที่เสน่ห์ของสิ่งมีชีวิตที่ต่ำกว่า จะใช้งานได้, ใช่มั้ยล่ะ?” (ชูริ)

น้ำเสียงที่ดูถูกของชูริทำให้ฉันกัดปาก

“แม่อย่างนั้น, ตานั้น…เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเป็นออราเคิลแห่งความมืด?” (ชูริ)

“...แล้วถ้าชั้นเป็นล่ะ?” (ฟูเรีย)

“หืมม, อีร่านนั่นที่ลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ของเรารับไป 1,000 ปีก่อนตอนนี้ได้เปลี่ยนไปอยู่ฝั่งมนุษย์, หือห์ เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีศีลธรรมจริงๆ” (ชูริ)

“นั่นเป็นคนอื่นนะ!” (ฟูเรีย)

มันทำให้ฉันรำคาญ

ออราเคิลแห่งความมืดเมื่อ 1,000 ปีก่อนไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉัน

ทุกคนเลย!

“สำหรับมนุษย์ธรรมดา, ถูกรับไปโดยลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่ของเราเป็นของน่ารำคาญตาจริงๆ ชั้นจะให้เธอตายที่นี่

ชูริชูมือของเธอ และพิษสีดำรวมกันอยู่ในมือนั้นของเธอ

(ชั้นควรทำอะไรดี…?) (ฟูเรีย)

อัศวินของฉันที่ยังจับมือฉันอยู่และไม่พูดอะไร ก็ทำให้ฉันรำคาญด้วย

ชูริดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรในทากัตซูกิ มาโกโตะผู้ที่มีมานาน้อยนิด, เธอไม่แม้แต่จะคุยกับเขา

นายไม่มีแผนอะไรเหรอ?!

“เฮ้, อัศวิ—” (ฟูเรีย)

“เจ้าหญิง, ขออภัย” (มาโกโตะ)

จู่ๆ, ทากัตซูกิ มาโกโตะจับมือฉันแน่นๆ

“เฮ้, นายทำอะไร…มันค่อนข้างจั๊กจี้?” (ฟูเรีย)

“ชั้นทำจังหวะเดียวกันกับเธอ” (มาโกโตะ)

ทันทีที่ทากัตซูกิ มาโกโตะพูดอย่างนั้น

*ซู่ชิ้น*

มานาหนาได้ปรากฏขึ้น

“อ-อะไร?” (ชูริ)

ชูริทำสีหน้าสงสัย

ฉันก็น่าจะทำหน้าแบบเดียวกัน

ฉันยังรู้สึกถึงมานาที่อ่อนแอแบบเดิมจากทากัตซูกิ มาโกโตะ

แต่มานาที่หมุนวนรอบเขา คือบางอย่างที่เมินไม่ได้”

“...อ้า, งั้นท่านก็อยู่ที่นั่น, สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่, อันไดน์” (มาโกโตะ)

น้ำเสียงที่ไม่ใยดีของทากัตซูกิ มาโกโตะดัง

(...มีบางอย่างที่นั่นเหรอ?) (ฟูเรีย)

ฉันไม่เห็นอะไรซักอย่าง

แต่มีบางอย่างอยู่แน่นอน

ถ้ามันเหมือนกับที่ทากัตซูกิ มาโกโตะพูด, มันคือสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่, อันไดน์

ชูริเริ่มแสดงการระวังสู่อัศวินของฉัน

“เวทย์สปิริต, หือห์…นั่นปัญหาเยอะ ชั้นจะให้เธอทั้งสองคนตายไปด้วยกัน” (ชูริ)

กงเล็บใหญ่ปรากฏบนมือของชูริที่ใกล้เข้ามา, ด้วยเจตนาจะตัดหัวเรา, แต่…

“{เวทย์น้ำ: [คุกน้ำ]}” (มาโกโตะ)

พวกเราทุกคนถูกปกคลุมไปด้วยน้ำกระทันหัน

(เอออออ๋?!) (ฟูเรีย)

ฉ-ฉันหายใจไม่ได้…เอ๋? มันไม่เจ็บปวด

“...นี่มัน…อะไร?” (ชูริ)

แม้ว่าเรายังอยู่ในน้ำ, เรายังได้ยินชูริได้

“นี่มันอะไร, อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

ฉันพูดได้ปรกติแม้อยู่ในน้ำ

เกิดอะไรขึ้น?

“เฮ้ย เฮ้ย…อันไดน์-ซัง, ผมได้พูดว่าผมอยากจะใช้น้ำ, แต่นี่มันมากเกินไป… ผมหวังว่าน้ำมันจะไม่ไปถึงบ้านของลูซี่นะ” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ มาโกโตะเมินเราสองคนแล้วพูดกับ ‘บางคน’

เฮ้, ได้โปรดตอบได้มั้ย

“ไอ้เวร!” (ชูริ)

ชูริต้องโกรธที่ถูกเมิน, เธอพยายามจะขยับแขนของเธอและ…

“...เป็นไปไม่ได้น่า” (ชูริ)

มันดูเหมือนเธอขยับไม่ได้

น้ำได้นำอิสระในการเคลื่อนไหวของเธอไป

ทากัตซูกิ มาโกโตะคุยกับบางคนข้างในน้ำ -ไม่เปลี่ยนแปลง

สถานการณ์ที่ไม่สมจริงนี้มันอะไรกัน?

“อย่างที่คาดกันอันไดน์-ซัง ปีศาจสูงไม่สามารถขยับได้ซักนิ้ว ยังไงซะ, ชั้นก็ขยับในคุกเงาไม่ได้ด้วย, เราทั้งสองคนเลยอยู่ในสภาพเดียวกัน, ฮ่าฮ่า!” (มาโกโตะ)

“นายหัวเราะอะไรน่ะ?!” (ฟูเรีย)

ฉันจบที่การตอบโต้

ทำไมทากัตซูกิ มาโกโตะ ขาดความตึงเครียดมากจัง?!

นายเป็นไอโง่เหรอ?! นายจะตายนะ!

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“อย่ามาทำหน้าที่โง่เง่าสิ กำจัดเธอซะ!” (ฟูเรีย)

“แต่ไม่มีใครขยับได้นะ?” (มาโกโตะ)

‘ไม่ใช่บางคนจะมาช่วยเราในท้ายที่สุดเหรอ?’, เขาพูดสบายๆ

ได้ยินสิ่งนี้, สีหน้าของชูริบิดเบี้ยว

“ฮ่า! นักเวทย์มนุษย์, นั่นมานาที่น่าประทับใจ, แต่นายกำจัดชั้นด้วยเวทย์น้ำไม่ได้! นายจะไม่สามารถกำจัดอันเดดอย่างชั้น ไม่มีวัน! นายคืออาหารสำหรับเรา ปีศาจ! อาหารควรจะสั่นเหมือนอาหารและถูกกิน!” (ชูริ)

คำพูดของปีศาจที่หยิ่งยืนยันว่าเรามีโชคชะตาเพื่อถูกปกครอง

ในเวลาเดียวกัน, พิษที่ชูริปล่อยออกมาได้แรงขึ้น

เธอยังมีพลังมากกว่านี้ซ่อนอยู่?

เธอพยายามจะขยับตัวของเธอทีละนิด

ผู้หญิงคนนี้…เธอขยับได้แม้แต่อยู่ในคุกน้ำ ที่สร้างจากพลังของสปิริตที่ยิ่งใหญ่?

“เฮ้, อัศวินของชั้น, ไม่ใช่ว่านี่แย่เหรอ?” (ฟูเรีย)

ฉันได้ลนและดึงแขนของทากัตซูกิ มาโกโตะ

“อ้าา, มันจะมีปัญหาถ้าเราถูกกิน มาจบมันเถอะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋?”

เสียงที่ใจเย็นทำให้ฉันตั้งคำถาม ว่าจริงๆแล้วฉันได้ยินมันถูกมั้ย

“ฮ่า! จบชั้น, นายพูด? ทุกอย่างที่นายทำมันไร้ประโยชน์!” (ชูริ)

ชูริดูเหมือนจะมีความมั่นใจที่แน่นอนในตัวของเธอ ในฐานะอันเดด, เธอหัวเราะกับคำพูดของทากัตซูกิ มาโกโตะ

อัศวินของฉันไม่พูดอะไร

เขาชักมีดที่ตกแต่งอย่างงดงาม

ใบมีดสีฟ้า ส่องแสงอย่างงดงาม ขณะที่มานาห่อหุ้มมัน

การปกป้องจากพระเจ้าเพื่อกำจัดอันเดด…มันดูไม่เหมือนว่าจะมี

มันเป็นดาบเวทมนตร์ธรรมดา

สีหน้าของชูริกล้าหาญเหมือนเคย

ทากัตซูกิ มาโกโตะจับมีดด้วยสองมือ, และตั้งท่าเหมือนอธิษฐาน

และจากนั้น, เขาพึมพำสิ่งหนึ่ง

“ผมขอมอบให้ท่าน, เทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์-ซามะ” (มาโกโตะ)

(เอ๋?) (ฟูเรีย)

ฉันตั้งคำถามกับคำพูดของทากัตซูกิ มาโกโตะ

ไม่ใช่ว่านายเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าเก่าแก่เหรอ?

แต่นั่นมันชื่อของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์นะ?

ในทันทีนั้น, แม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน, แสงได้ส่องสว่างบนมีด

*ซุ ซุ ซุ*

น้ำรอบเราเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์

มวลน้ำมนุษย์นั้นมีแสงออกมา, ห่อตัวมันในมานา, และบีบอัดมัน

รูปที่ลอยอยู่ในน้ามคล้ายกับเด็กอ่อน

ไม่, มันไม่ใช่แค่รูปร่างของเขา

มีตาและปาก

ตาได้ว่ายไปรอบๆ

เด็กตัวเล็กที่เปลือยได้หัวเราะและ ‘กย้า กย้า!’

มันเป็นภาพที่ไม่สมจริง

มันเหมือนกับชีวิตได้ก่อตัวข้างในน้ำ

เด็กนั้นมีปีกน่ารักเล็กๆ

(เด็กตัวเล็กๆนั่น…พวกเขาคือลูกน้องของพระเจ้าเก้าอี้ที่สิบ: นางฟ้า…?) (ฟูเรีย)

ท-ทำไม?

อัศวินของฉันควรจะติดตามเทพเจ้าเก่าแก่…

นางฟ้าควรจะอยู่ภายใต้เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์, ชาวโอลิมเปีย, ทีปกครองดินแดนสวรรค์

ไม่มีทางที่นางฟ้าจะโผล่มา…

“ท-ทำไมนาย…?! ไปไกลๆจากชั้นนะ!” (ชูริ)

ชูริตะโกนอย่างลนลาน

เธอต้องรู้สึกว่านี่มันเปลี่ยนเป็นสถานการณ์ที่แย่

“[ซุ่มยิง]” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ มาโกโตะ โยนมีดของเขา และมันแทงเข้าไปที่อกของชูริ

“อะไร?” (ชูริ)

ไม่ใช่ว่าอาวุธปรกติไม่มีประโยชน์กับอันเดดเหรอ…?

มันดูเหมือนเธอก็คิดอย่างเดียวกัน เธอเปิดปากของเธอในความไม่เชื่อ

“ฮ่า! พอมาคิดว่านายพยายามจะกำจัดชั้นด้วยอาวุธเล็กๆแบบนี้…” (ชูริ)

ทากัตซูกิ มาโกโตะ ดูเหมือนเขาไม่มีความสนใจในเธอแล้ว

มันเหมือนกับเขาได้เดินบนก้าวที่กำหนดไว้

เขาพูดอย่างไม่แยแส

“[เทคนิคเสียสละ: บูชา]” (มาโกโตะ)

ทันทีที่ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดสิ่งนี้…

นางฟ้าที่ตัวเล็กและน่ารักลอยไปที่ปีศาจ, แล้วเริ่ม {กิน} ตัวของปีศาจ

“《กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!》”

เสี่ยงกรีดร้องที่ทำให้ขนฉันตั้ง และเสียงดิบของการเคี้ยวได้สะท้อน

“ป-ไปไกลๆจากชั้น! อย่ากินชั้น!” (ชูริ)

ตรงข้ามกับเสียงกรีดร้องของชูริ, นางฟ้าที่น่ารักได้กินตัวของปีศาจ

เลือดสีดำพุ่งออกมา, เส้นประสาทได้ถูกตัด, และเสียงที่น่ากลัวของกระดูกที่ได้ถูกขยี้ดังขึ้น

เห็นภาพที่สยดสยองแบบนั้น…

“อุ้ว้าาาาห์…” (มาโกโตะ)

สีหน้าของทากัตซูกิ มาโกโตะเปลี่ยนเป็นรู้สึกเหมือนไม่สบายแล้วเขามองไปที่อื่นจากที่นั่น

(ต-แต่นายเป็นคนทำมันนะ!) (ฟูเรีย)

แต่ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกไป หน้าภาพที่น่ากลัวแบบนั้น

ในฐานะออราเคิลแห่งความมืด, ฉันไม่หวั่นไหวกับสิ่งใด, แต่กระนั้น…

ออราเคิลแห่งความมืดใช้ความตาย, ความมืด, และคำสาป

มีสิ่งโหดร้ายมากมายอยู่ในหนังสือเวทมนตร์ที่เกี่ยวกับเวทมนตร์แห่งความตาย

ฉันได้เรียนรู้จากหนังสือแบบนั้น, และได้รับความยืดหยุ่นทางจิตใจ, แต่…

ฉันทำได้เพียงมองและสั่น ต่อภาพตรงหน้าฉัน

“เจ้าหญิง, เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

เสียงของทากัตซูกิ มาโกโตะนั้นไม่เปลี่ยน

ทำไมเขายังเก็บสีหน้าเฉยๆแบบนี้ได้?!

ฉันพยักหน้าเบาๆ

“สปิริตผู้ยิ่งใหญ่-ซัง, ขอบคุณ มันโอเคแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

ปล่อยคุกน้ำแข็งที่จับชูริ, ทากัตซูกิ มาโกโตะมอบคำขอบคุณให้สปิริตในภาษาสปิริต

ชูริได้ถูกกินโดยนางฟ้าอยู่ด้านข้าง

เมื่อฉันดูใกล้, มันไม่ใช่แค่ตัวของเธอที่ถูกกิน

(มานา?... ไม่, มันรู้สึกเหมือนตัววิญญาณของเธอถูกกินด้วย…) (ฟูเรีย)

ปรกติแล้ว, วิธีเดียวที่จะกำจัดอันเดดคือ ‘ชำระล้าง’ พวกมันด้วยเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์

ด้ายแห่งโชคชะตาของชูริได้ถูกตัดทีละเส้นทีละเส้น

การที่พวกมันถูกตัดหมายถึง…จุดจบ

โชคชะตาของเธอจบลงที่นี่

“...ช่ว…ช่วยชั้นด้วย…ลอร์ดของชั้น…” (ชูริ)

ฉันไม่สามารถเข้าใจคำพูดของผู้หญิงปีศาจ ที่ส่วนใหญ่ของทั้งตัวเธอได้ถูกกินไปแล้ว

ด้วยเสียงที่น่าสมเพชเป็นอย่างสุดท้ายที่เธอปล่อยออกมาได้, เธอเสียชีวิต

ในเวลาเดียวกัน, นางฟ้าหัว ‘กย้า กย้า’ ขณะที่เธอหายตัวไป

การก่อตัวของปีศาจสูงนั้น ที่มอบแรงกดดันที่ท่วมท้นแตกสลายดั่งเม็ดทราย

ลบได้พักการก่อตัวนั้นไปเหมือนขี้เถ้า

มันเต้นอยู่ในอากาศ

ที่หลงเหลือของผู้ที่เคยเป็นคนสนิทของลอร์ดปีศาจ หายไปโดยไร้ร่องรอย

{ดั่งเธอไม่เคยมีตัวตนตั้งแต่แรก}

มีแต่มีดที่อัศวินของฉันโยนไป ยังอยู่ตรงที่นั้น

“‘คนที่อนุญาตให้กิน, คือคนที่เตรียมตัวจะถูกกิน’...คือที่บางคนพูดไว้, ชั้นคิดว่านะ?” (มาโกโตะ)

อัศวินของฉันพูดบางอย่าง ขณะที่เขาเดินไปสู่มีดของเขาและหยิบมัน

ฉันไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเขา

ฉันกลัว

ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้หันหลังให้ฉัน

นั่นทำไมฉันไม่เห็นหน้าของคนที่เป็นเหตุของเรื่องนี้

หน้าแบบไหนที่ฉันทำอยู่? ฉันกลัวที่จะรู้

“ชั้นดีใจที่ชั้นกำจัดมันได้” (มาโกโตะ)

เสียงนั้นของเขาได้สงบสุข

เสียงที่เขาใช้เมื่อคุยกับนักเวทย์-ซัง และนักรบ-ซังตลอด

ทากัตซูกิ มาโกโตะ หันกลับมาและหน้าเขาได้ใจดี

สีหน้านั้นของเขานั้นยิ้มอ่อนๆ…ดูไร้เดียงสาดั่งปีศาจ

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord