ตอนที่ 3 อดีตที่เจ็บปวด

            เมื่อเริ่มเช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบกับผ้าม้านสีขาวพร้อมสายลมอ่อน ๆ ที่พัดเข้ามาในห้องนอน เสียงนกร้องขับขาน ดั่งกำลังบรรเลงดนตรีกล่อมให้เจ้าฟ้าหลับไหลต่อไป เขายืดตัวลุกนั่งบนเตียงอันแสนนุ่ม แสงอาทิตย์กระทบกับเรือนร่างบาง ๆ ผิวที่ขาวผ่องราวกับปุยฝ้ายดูไปแล้วเหมือนเจ้าชายในเทพนิยายที่หลุดออกมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงก็ว่าได้ เขาบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนสีขาว สูดลมหายใจลึกรับกลิ่นไอที่คุ้นเคยเมื่อตอนวัยเยาว์เข้าเต็มปอด สีหน้าที่สดใส รอยยิ้มที่หวานปรากฏขึ้น

               “คิดถึงวันเก่าจัง” เจ้าฟ้าพูดเสร็จก็จัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว  เขาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวตามสไตล์ที่ชอบ เมื่อถึงเวลาอาหารเช้า วันนี้ทุกคนต่างพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร อาหารและเครื่องดื่มถูกจัดวางบนโต๊ะมากมาย

               “จ้าวฟ้า.....เหตุใดถึงเปลี่ยนที่เรียนอีกละ” ท่านพ่อถาม

               “ท่านพ่อครับ ผมเองก็แปลกใจเช่นกันว่าทำไม จ้าวพี่รองถึงเรียกตัวผมกลับกลางเทอมแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ผมขอให้เปลี่ยนที่เรียนเมื่อหลายปีก่อน จ้าวพี่รองก็ไม่ยอม แต่อยู่ดี ๆ ก็อยากให้กลับกะทันหัน ผมไม่มีเวลาเตรียมตัวด้วยซ้ำ ช่างเดาใจจ้าวพี่รองได้ยากยิ่งนัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต้องการบอกให้ทุกคนรู้ว่าคำถามนี้หน้าจะเป็นเจ้าพี่รองต้องตอบมากกว่าเขา  เพราะเขาเองก็อยากรู้เหตุผลเช่นกัน ทุกคนหันมองมาทางเจ้าพี่รองที่นั่งทานอาหารอย่างสุขุม นิ่งเงียบ เขาทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าฟ้าพูด

               “เกิดอะไรขึ้นหรือจ้าว” ท่านแม่ถามด้วยความสงสัย

               “ก็ไม่มีอะไรครับ ผมแค่รู้สึกว่าจ้าวฟ้าสนุกกับที่นั้นมากเกินไปก็เท่านั้นครับ”(๕)

               “จ้าวพี่รองคิดว่าผมสนุกกับการอยู่ที่นั้นหรือครับ”

               “หรือจ้าวฟ้าว่าไม่จริง” เขามองหน้าเจ้าฟ้าด้วยสายตาที่มีความหมาย เจ้าฟ้ารู้ทันทีว่าควรจะพูดสิ่งใดออกมา

               “ก็จริงอย่างที่จ้าวพี่รองพูดครับ”

               “แล้วแบบนี้จะทำอย่างไรละเรื่องเรียน”ท่านแม่ถาม

               “พ่อว่า จ้างครูที่เก่งมาสอนที่นี่ก็ได้”

               “ไม่ครับท่านพ่อ เรื่องนั้นลูกได้ที่เรียนใหม่แล้วครับ”

               “ที่ใดกัน” ท่านพ่อถาม

               “ผมจะไปเรียนที่ประเทศไทย”

               เมื่อท่านแม่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับตกใจ “ไม่ได้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

               “ทำไม ไม่ได้ครับ”เจ้าฟ้าถาม

               “จ้าวแม่ครับ เป็นเพราะลูกเองที่ตัดสินใจให้น้องไปเรียนที่นั้น”

               “ทำไมจ้าวถึงทำกับแม่เช่นนี้” เธอร้องไห้แล้วเดินหนีออกจากโต๊ะอาหารไปทันที เจ้าฟ้า งง และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนมองหน้ากัน ท่านพ่อส่ายศีรษะ    

“ทำไมจ้าวถึงทำเช่นนี้” พ่อถามขึ้น

               “ไม่ใช่ความผิดของจ้าวพี่รองครับเป็นเพราะลูกอยากไปที่นั้นเอง”

               “พ่อรู้ว่าสิ่งที่จ้าวฟ้าเลือกไม่ผิด แต่พ่อไม่เข้าใจ เจ้าทั้งสองคนรู้ทั้งรู้ว่าเราจะไม่พูดถึง...”พ่อหยุดพูดแล้วก็มองหน้าลูกทั้งสอง เจ้าฟ้าสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้น

               “เดี๋ยวผมคุยกับท่านแม่เอง” เจ้าธารฟ้าลุกออกจากโต๊ะเดินตามท่านแม่ไป

               เขารู้ว่าเวลาท่านแม่ไม่สบายใจจะอยู่ที่ไหน เขาเดินเข้ามาในสวนดอกกุหลาบหลากสี กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวนไปทั่วพื้นที่ เธอนั่งอยู่ที่เปลไม้รายล้อมไปด้วยดอกไม้ น้ำตาองเธอไหลด้วยความเสียใจ เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เธอก็เช็ดน้ำตาทันที เจ้าธารฟ้าเดินเข้ามากอดเธอที่นั่งอยู่จากด้านหลังด้วยความรัก

               “ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้ท่านแม่เสียใจ”

               “ให้เหตุผลแม่หน่อยทำไมจ้าวถึงทำแบบนี้”

               “ถึงเวลาแล้วครับที่พวกเราทั้งสามต้องรับรู้เรื่องนี้ พวกเราสามพี่น้อง มีสายเลือดของคนไทยอยู่ อย่างน้อยประเทศไทยก็คือบ้านของเราเช่นกัน แม้ความทรงจำในอดีตของท่านแม่จะเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ลูกก็เห็นว่าท่านแม่เองก็ร้องไห้กับรูปใบนั้นตลอด ทุกครั้งที่ท่านแม่มองมัน ท่านแม่จะร้องไห้ เสียใจ และรู้สึกผิดตลอด” เธอมองหน้าลูกชาย

               “ครับ ผมกับพี่เห็นทุกอย่าง แม้ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมเองก็ไม่อยากให้ท่านแม่ต้องจมอยู่กับมันแบบนี้ อย่างน้อยพวกเขาหน้าจะได้รับรู้ว่ามีพวกเราอยู่ ได้รับรู้ว่าท่านแม่ยังคิดถึงพวกเขามากแค่ไหน ผมขอโทษ แต่ผมไม่อยากให้ท่านแม่ต้องมาเสียใจที่หลัง”

               “แม่เข้าใจในสิ่งที่จ้าวทำ แต่ทำไมต้องส่งน้องไป”

               “จริง ๆ แล้ว  จ้าวฟ้ามีเหตุผลที่ต้องไปเมืองไทย ลูกแค่ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับจ้าวฟ้าเท่านั้น แต่ระหว่างนี้ ลูกอยากให้จ้าวฟ้าเป็นคนช่วยรักษาบาดแผลความบาดหมางที่กินเวลายาวนานเกือบ 30  ปี ของท่านแม่ให้หาย ท่านแม่จะได้ไม่ต้องเสียใจร้องไห้กับมันอีก”

               “เจ้าโตแล้วจริง ๆ” เธอจับหน้าของลูกชาย “เมื่อแม่พร้อม แม่จะบอกลูกทุกอย่างนะ”

               “ได้ครับ พวกเราจะรอเวลานั้น” แล้วเจ้าฟ้าและพี่สาวก็เดินเข้ามาพร้อม ๆ กับท่านพ่อ เจ้าฟ้าไม่เคยเห็นท่านแม่เสียใจแบบนี้เลย เขารู้สึกผิดที่ตัดสินใจไปเมืองไทยแม้จะไม่เข้าใจก็ตาม เขานั่งลงตรงหน้าของท่านแม่

               “ถ้ามันทำให้ท่านแม่ไม่สบายใจ ลูกไม่ไปก็ได้ครับ”เธอยิ้มให้ลูกชายที่นั่งจับมือเธออยู่

“ไม่เป็นไร หากลูกอยากไปที่นั้นก็ไปเถอะ”

               “ผมไปได้จริง ๆ ใช่มั้ย”

               “ได้ซิ แต่บอกแม่ได้มั้ยว่าตามหาสิ่งใดอยู่” เจ้าฟ้ามองหน้าพี่รอง

               “ผมตามหาแสงของตะวันครับ  อดีตวัยเยาว์ที่ไม่เคยได้พูดมัน ผมแค่อยากเจอใครบางคนครับ”

               “หวังว่าลูกจะเจอสิ่งที่ตามหานะ” เจ้าฟ้ากอดแม่ทันที เขายิ้ม แต่ก็ไม่กล้าถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าแม่

............................................................................................................

               วันเวลาช่างเดินช้ายิ่งนักสำหรับเจ้าฟ้า ทุก ๆ เช้า อาทิตย์ยังคงอยู่กับเราเสมอ เจ้าฟ้าได้รับเอกสารจากเจ้าพี่รอง แต่เขาก็ถูกสั่งห้ามเปิดอ่านถ้ายังไม่ถึงเมืองไทย แม้จะสงสัยว่าข้อความเอกสารข้างในนี้คืออะไร แต่เขาก็ไม่ขัดคำสั่งพี่รองที่จะเปิดอ่านมันก่อน ระหว่างอยู่ที่วัง เจ้าฟ้ากับองครักษ์คีย์ตะ ได้ใช้เวลาเพื่อสร้างความสนิทกันในฐานะพี่ชายกับน้องชาย แม้คีย์ตะอายุจะมากกว่าจ้าวฟ้าแค่ 1  ปี แต่เขาก็เป็นทหารที่ถูกฝึกมา มาดเข็มและดุดันบางทีก็ทำให้เจ้าฟ้าชอบแกล้งเขาตลอด ความรู้สึกของการเป็นเจ้าชายได้หวนกลับมาอีกครั้ง เขาเห็นพี่ใหญ่ทำงานหนัก เห็นพี่รองว่าราชการ ออกนอกวังตลอด ความรู้สึกถูกทอดทิ้งความคิดในตอนเด็กได้ปรากฏขึ้นมา แต่สุดท้ายเขาก็ได้แต่หัวเราะตัวเองในตอนนั้น

Hanna hb