บทที่ 17 เป้าหมาย 2

บทที่ 17 เป้าหมาย 2

ก่อนที่ใบดาบจะถึงร่างกายที่ปราศจากการต่อสนองของเด็กหนุ่ม ทันใดนั้นเองร่างกายที่ปราศจากการเคลื่อนไหวกับสามารถเคลื่อนร่างกายหลบหลีกได้อย่างปาฏิหาริย์ ไบรท์ทะยานร่างออกห่างผู้ที่มาใหม่ในขนาดเดียวกันสายตาของเด็กน้อยนั้นมองไปยังหญิงสาวนัยน์ตาสองสีอย่างไม่เข้าใจ

“สมแล้วที่เป็นผู้มีสายเลือดแห่งปีศาจื  ถ้าไม่รีบทำลายเสียแต่ตอนนี้อนาคตแกต้องเป็นตัวปัญหาสำหรับฉันแน่ ๆ แค่แกสามารถหลุดมือจากจักรพรรดิจอมโฉดมาได้ก็เหนือความคาดหมายแล้ว” 

สิ้นคำกล่าวมิคาเอลพลันโผล่ขึ้นยังเบื้องหลังของไบรท์ ทว่าเด็กหนุ่มกับมิใช่คนที่สามารถถูกคนรังแกได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น เขาผนึกพลังธาตุลมไว้ที่ฝ่าเท้าก่อนที่จะทะยานร่างหลบหลีกการโจมตีที่พุ่งใส่ ออล่าของนักปราชญ์สาวเห็นดังนั้น หล่อนจึงเลิกคิ้วกับความรวดเร็วของเด็กหนุ่ม

ไบรท์กืนน้ำลายเอื๊อกลงคออย่างอยากลำบาก เมื่อหันไปมองแล้วพบว่าใบดาบที่จู่โจมเข้ามานั้นมีจุดมุ่งหมายที่ศีรษะ หากตัดสินใจช้ากว่านี้เพียงนิด เกรงว่าตอนนี้ตัวของตนเองคงต้องนอนทอดร่างไร้ซึ่งวิญญาณเสียแล้ว 

“พวกเราเคยมีความแค้นอะไรกันหรือพี่สาว ทำไมพี่ถึงต้องการชีวิตของผมด้วย”

มิคาเอลยกยิ้ม “ความแค้นอย่างงั้นหรือ ถ้าตอนนี้แกอาจจะยังไม่เข้าใจหรอกว่าฉันมีความแค้นอะไรกับแกไอ้ปีศาจ แต่ว่าไม่ต้องคิดให้เสียเวลาหรอก ยังไงแกก็ต้องตายรงนี้อยู่แล้ว”

ไบรท์ขมวดคิ้ว เขาสงสัยกับการกระทำของหญิงสาวแปลกหน้า ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะรู้จักตัวของเขา แต่ทว่าเขากลับไม่เคยรู้จักตัวของหญิงสาวเลยแม้แต่นิด แม้แต่ในเซี่ยวหนึ่งของความทรงจำเองก็ไม่เคยจำได้ว่าเคยเจอะเจอหญิงแปลกหน้าผู้นี้

“ถ้ายังงั้น ผมก็คงต้องสู้กับพี่สาว ว่าแต่พี่สาวร่ายเวทอะไรกันแน่ทำไมเพื่อนของผมถึงเป็นแบบนี้”

“ฉันตั้งหากที่แปลกใจ ว่าทำไมแกถึงสามารถเคลื่อนไหวได้ในอาณาเขตแห่งนี้ ความจริงผู้ที่ถูกเวทบทนี้เข้าไปจะไม่สามารถขยับร่างกายได้”

“เรื่องนั้น” ไบรท์ทะยานร่างเข้าหาหญิงสาวเบื้องหน้า ในมือผนึกเวทไฟที่เขาชอบใช้ ส่วนอีกข้างนั้นผนึกวาโยที่มีประสิทธิภาพไม่ได้ด้อยไปกกว่ากัน

เพียงเซี่ยวพริ้บตา เด็กหนุ่มพลันเข้าใกล้หญิงสาวได้ ทว่าพลังเวทที่ผนึกนั้นกลับค่อย ๆ หายไปช้า ๆ ไบรท์มองเหตการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงง ในขณะที่ไบรท์กำลังงงกับสถานการณ์ ทันใดนั้นเองเบื้องหน้าพลันปราศจากร่างของหญิงสาว

มิคาเอลใช้เวทเสริมความเร็วกับเวทหยุดยั้งพลังเวทพร้อมกัน เพียงเซี่ยววิหญิงสาวพลันปรากฏตัวตรงหน้าไบรท์เธอเงื้อใบดาบก่อนที่จะนำมันแทงไปยังแผ่นหลังของไบรท์ ทว่ากลับถูกหยุดอย่างกะทันหันด้วยนำมือของคนผู้หนึ่งที่ปรากฏร่างขึ้น ชายหนุ่มมองการกระทำของหญิงสาวอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก เขาจับด้ามดาบก่อนที่จะค่อย ๆ แผ่พลังสภาวะ

“เล่นใช้พลังระดับนี้ใจกลางมหานครของพวกเรา แล้วยังจะสังหารเด็กในโรงเรียนเวทมนตร์อีก นี่คิดว่าพวกเราไม่มีทางต่อสู้กับพวกเธอได้หรืออย่างไร”

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้จักรพรรดิแห่งเวทมนตร์โยดา แถมนี่มันสภาพร่างกายแบบนี้ ถึงกับยอมใช้เวทมนตร์เยาว์วัยเลย แสดงว่าเตียมตัวที่จะต่อสู้กับฉันสินะ”

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าทำไมถึงต้องการสังหารหลานของข้า หรือว่าเป็นพวกจากยุคเก่ายังงั้นหรอ”

มิคาเอลสั่นหน้าปฏิเสธ “ในโลกนี้เรียกพวกเราว่าผู้ข้ามมิติ แต่ว่าพวกแกคงไม่รู้ว่าพวกเรานั้นอยู่เหนือกว่าผู้ข้ามมิติมากมายนัก ผู้คุมกฏเกณฑ์ของโลก กับผู้เฝ้ามิติยังต้องแพ้เมื่อเจอกับพวกเรา แล้วนับประษาอะไรกับจักรพรรดิเวทมนตร์แค่คนเดียว แล้วอีกอย่างพลังของแกน่ะ”

โยดาผนึกพลังเวทเป็นดาบโปร่งแสงก่อนที่จะตวัดเพื่อจะบั่นศีรษะของหญิงตรงหน้า ทว่ามิคาเอลกลับสลายดาบในมือก่อนที่จะทะยานร่างออกไปเพื่อหลบหลีกการจู่โจม

“พูดมากจริง ๆ นะผู้ข้ามมิติ ว่าแต่ในเมื่อเธอรู้จักชื่อของฉันแล้ว ฉันก็อยากจะรู้จักชื่อของเธอสักหน่อย”

“ชื่อของฉันนะหรอ  ฉันชื่อว่ามิคาเอล ว่าแต่นายจำเอาไว้ให้ดีนะจักรพรรดิเวทมนตร์ เพราะว่าเวลานายตายแล้วจะได้รู้ว่านายตายด้วยน้ำมือของใคร”

“ปากดีจริง ๆ มันก็จริงอยู่ว่าพลังของฉันถ้าต้องต่อสู้กับเธอคนเดียวก็คงมีโอกาศแพ้บ้าง แต่ว่าตอนนี้เธอคงรู้แล้วว่า ณ ที่แห่งนี้ไม่ได้มีฉันเพียงแค่คนเดียว”

สิ้นคำกล่าวไอแห่งเหมันทำให้หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือก เบื้องหลังของมิคาเอลพลันปรากฏหญิงสาวหน้าตางดงาม ทว่าเธอกับมองมายังมิคาเอลด้วยท่าทางเย็นชา ไอแห่งน้ำแข็งพัดพาความเย็น

“ผู้ข้ามมิติ ไม่สิต้องเรียกเธอว่ามิคาเอลสินะ เธอกล้ามากที่จะคิดสังหารหลานทั้งสองของฉัน แค่คิดก็สมควรตายแล้วยิ่งทำแบบนี้ยิ่งสมควรตาย”

“แอนนา หญิงแห่งเหมัน”

แอนนาเลิกคิ้ว “รู้ข้อมูลของพวกเราดีนี่นา เธอเป็นักท่องเวลาด้วยยังงั้นหรอ อันตรายจริง ๆ ถ้าพวกเราให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปเธอคงคิดจะมาฆ่าหลานฉันแน่ๆ  เพราะฉะนั้นตายตรงนี้ก็แล้วกัน”

ก่อนที่แอนนาจะได้เคลื่อนร่างมาโผล่เบื้องหน้า โยดาพลันโบกมือห้าม “เดี๋ยวก่อน ถ้าต่อสู้ด้วยพลังระดับราชา ตรงนี้ พวกไบรท์จะได้รับบาดเจ็บ พวกเราต้องย้ายที่เสียก่อน ใช่หรือไม่สุริยะ”

สิ้นคำชายหนุ่มทั้งสองกับหนึ่งหญิงสาวพลันปรากฏขึ้น ไอยราสุริยะและศิลามองหญิงตรงหน้า 

“นี่เองหรือผู้ข้ามมิติ เล่นต่อสู้กันกลางเมืองขนาดนี้คงไม่คิดสินะว่าจะมีคนมาขัดขวาง” ไอผนึกพลังเวทไว้ทั่วร่าง ยังไงวันนี้หญิงสาวจะไม่ให้คนที่กล้ามาทำร้ายน้องของเธอหลุดไปได้

“ผู้ที่ฝืนกฎเกณฑ์แห่งสวรรค์มันต้องตาย โดยเฉพาะผู้ที่จะเปลี่ยนแปลงกระแสแห่งการเวลาอย่างเธอด้วยแล้ว” ศิลากล่าวสำทับ

“คิดจะมาฆ่านักเรียนโรงเรียนของฉัน ต่อให้เป็นผู้อยู่เหนือกฎเกณฑ์ก็คงไม่สามารถปล่อยให้มีชีวิตอยู่ได้หรอก” สุริยะกล่าว

พลังสภาวะของชายทั้งสามกับสองอิสตรีทำให้ไบรท์กืนน้ำลาย เพียงแค่พวกเขามายืนอยู่ตรงหน้าพลังออล่าก็ต่างชั้น แม้ว่าตอนนี้พวกของโยดาจะไม่ได้ปล่อยพลังของตนเองออกมาเท่าที่ควร

พลังสภาวะที่แผ่ออกมากดดันทำให้ไบรท์รู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด มันราวกับว่ามีบางสิ่งบางอยากมากดทับ จิตสังหารของห้าผู้ยอดยุทธทำให้ไบรท์รู้ได้ทันทีว่าพลังของตนเองตอนนี้นั้นมันช่างเล็กราวกับมดตัวหนึ่ง

ก่อนที่ร่างกายของไบรท์จะล้มลงที่พื้นทันใดนั้นพลันมีบาเรียขนาดใหญ่มาห่อหุ้มร่างกายของพวกไบรท์ไว้ “ใช้พลังระดับนี้ตรงนี้ไม่ได้รู้ไหม เดี๋ยวพวกเด็กก็ตายกันหมดพอดี” 

เสียงอ่อนโยนของชายชรานามว่าโยดาดังขึ้น ทำให้ผู้เฒ่าทั้งสองรู้สึกตัว พวกเขาไม่คิดจะออมมือ ทำให้พวกเขาไม่คิดจะหยุดยั้งพลังเวท ถึงแม้ว่าพลังที่ปล่อยออกมาจะไม่ได้มากมายอะไร ทว่าสำหรับนักเวทระดับแค่นี้มันเป็นพลังที่แตกต่างเกินไป

“เอาล่ะ เดี๋ยวพวกเราไปต่อกันที่อื่น ส่วนไบรท์ รอให้พวกเนกิฟื้นแล้วก็กลับบ้านได้เลยเข้าใจไหม” 

ไบรท์พยักหน้ารับคำกล่าวของโยดา

ศิลาดีดนิ้วทันใดนั้นพลันเกิดประตูมิติขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กขึ้นตรงหน้า ประตูมิติค่อย ๆ ขยายออกก่อนที่จะค่อย ๆ กืนร่างของทุกคนยกเว้นเด็ก ๆ ที่ยืนอยู่