บทที่ 17 เป้าหมาย 1

บทที่ 17 เป้าหมาย 1

อาเล็กซ์มองบาดแผลของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาไม่คิดเลยว่าการที่ต้องปะทะกับชายหนุ่มผู้นั้นจะสร้างความเสียหายมากมายเพียงนี้

 “สิ่งนี้มันคืออะไรกัน”

สิ้นคำกล่าวชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นเพื่อไปมองบางสิ่งที่ถูกยื่นมาเบื้องหน้า ก่องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากนัก ดูดีดีแล้วมันเป็นก่องธรรมดา แต่ทว่าหากผู้คนที่รู้ค่าของมันจะทราบดีว่ามันคือสิ่งใด

“มันเป็นก่องบันทึกข้อมูล ในก่องนี้มันได้รวบรวมข้อมูลของเวทมนตร์สมัยใหม่เอาไว้มากมาย”

ชายหนุ่มได้ฟังจึงยิ้มขึ้น “อย่างนี้นี่เอง มิน่าละถึงต้องใช้ยายนั่นไปแย่ง ว่าแต่มิคาเอลไปไหน”

สิ้นคำกล่าวของชายหนุ่ม อาเล็กซ์จึงกล่าว “น่าจะไปมหานคร”

สิ้นคำกล่าว ชายหนุ่มนัยน์ตาแดงพลันดีดร่างขึ้น เขาเบิกตาก่อนที่จะกล่าว “ว่าไงนะ”

ทุกสายตาล้วนหันมองยังผู้ที่มาใหม่ เส้นผมสีเขียวอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้ผู้ที่รู้จักหล่อนเป็นอย่างดีไม่ต้องขบคิดให้เสียเวลาว่าหล่อนคือใคร เบื้องหลังมีหญิงสาวอีกหนึ่งนางกับดรุณีที่ยังเยาอีกนางหนึ่งกำลังเดินตามติดมาไม่ห่าง ในมือของหญิงสาวทั้งสองมีศาสตราวุธ อันแสดงให้เห็นว่าพวกคาเสะนั้นเตียมพร้อมจู่โจมอยู่ทุกเมื่อ หากหญิงสาวผมแดงขยับเคลื่อนกายสองดรุณีน้อยก็พร้อมที่จะทะยานร่างเข้าปะทะ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่ ไม่คิดเลยว่าเธอจะมาอยู่นี่ได้ ฉันเสียเวลาตามหาตั้งหลายปีแต่ว่าก็ไม่เจอตัว ไม่คิดเลยว่าพอจะได้พบก็พบได้อย่างง่าย ๆ แบบนี้”

“โอ้โห ไม่ได้เจอกันนานโต้ขึ้นเยอะเลยนี่นามินาโตะ ไม่นึกเลยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ได้นะ ฉันคิดว่าเธอคงต้องตายด้วยนำมือของปีศาจในทวีปมืดไปแล้ว ว่าแต่เปลี่ยนไปเยอะจนแทบจำไม่ได้ พลังเวทก็สูงขึ้นเหมือนเป็นคนละคนเลย”

หญิงสาวผมแดงกล่าวพลางรอบวาดวงเวทเพื่อใช้เคลื่อนย้ายมิติ “ว่าไปแล้วนะมินาโตะ เธอต้องเป็นคนที่ควรจะขอบคุณฉันมากที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเธอก็คงไม่ได้มายังมิตินี้ได้ แถมคงไม่มีพลังเวทที่สูงส่งขนาดนี้ แค่ดินแดนที่เธออยู่นะคงไม่สามารถทำให้พลังอันมหาสารของเธอเพิ่มขึ้นได้หรอก”

คาเสะฝืนยกยิ้ม “ขอบคุณอย่างงั้นหรอ ให้คนที่ทำเรื่องแบบนั้นกับฉัน ถ้าจะฝันก็รอให้ตื่นก่อนดีกว่าไหม ต่อให้เธอจะใช้เวทเคลื่อนย้ายเธอก็ใช้ไม่ได้หรอก ตอนนี้พวกตำรวจกำลังมาที่นี่ แค่ไม่อีกถึงสองนาทีพวกเขาจะมาถึง แล้วเธอคิดหรอว่าจะสามารถหนีไปได้”

หญิงสาวยกยิ้ม “มันก็ไม่แน่ ถ้าฉันมาคนเดียวคงไม่สามารถหนีไปได้ แต่ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนี่สิ”

“อย่างนี้นี่เอง ถ้าแบบนี้พวกเราก็แค่จัดการเธอให้ได้แก่อนที่จะมีเพื่อนของเธอมาช่วย”

สิ้นคำคาเสะพลันกระโจนร่างเข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็ว หญิงผมแดงส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ มือของหญิงสาวพลันมีคทา เธอวาดวงเวทในขณะเดียวกันก็ร่ายวงเวท “ข้าขออัญเชิญสายน้ำที่เยือกเย็นจงเนรมิตกำแพงวารีล้อมรอบอริราชศัตรูแห่งข้า ไม่ให้พวกมันได้ย่างกายเข้ามา”

สิ้นวาจาสายน้ำพลันก่อตัวขึ้นในอากาศ วารีปรากฏขึ้นตรงหหน้าก่อนที่จะค่อย ๆ ล้อมร่างของพวกอาสึนะ เพียงไม่นานกำแพงวารีก็ปรากฏขึ้นโดยสมบูรณ์ หญิงสาวมองภาพเบื้องหน้าก่อนที่จะค่อย ๆ ละสายตาออกจากเหตุการณเบื้องหน้า

“ลาก่อน ไว้เจอกันครั้งหน้า”

หญิงสาวมองวงเวทเคลื่อนย้าย ก่อนที่จะค่อย ๆ อัดพลังเวทใส่เพื่อให้วงเวททำงาน

ทันใดนั้นเองเปลวไฟสีฟ้ากับสีแดงชาติพลันพุ่งสูงเสียดฟ้ากำแพงน้ำที่ล้อมรอบร่างกายของพวกไบรท์พลันถูกทำลายสลายสิ้นไปเพียงพริบตา กระสุนพลังธาตุสีแดงพุ่งตรงหมายศีรษะของหญิงผมแดง ไม่ต้องขบคิดให้เสียเวลาทุก ๆ คน ณ ที่แห่งนี้ล้วนรับรู้ว่าฝีไม้ลายมือเฉกเช่นนี้ย่อมเป็นรูรุ ชายหนุ่มผมฟ้าที่มีฝีมือในทางปืนเป็นเยี่ยม

หญิงสาวผมแดงมองดูกระสุนที่พุ่งมาเบื้องหน้าหมายหัวของตน เธอรับรู้ดีว่าหากต้องโดนกระสุนนี้คงต้องตกตายอย่างอนาททอดร่างทิ้งชีวิตไว้ในมหานครแห่งวิทยาการ ไม่ใช่แค่ข้อมูลในหัวที่จะสามารถถูกนำไปสืบสวน เกรงว่าร่างกายก็คงต้องโดนทำสิ่งนั้นเป็นแน่ หญิงสาวไม่มีทางเลือกอันใดอีกเธอตัดสินใจเล่งพลังสภาวะในกายา

จนถือขีดสุด ไอแห่งพลังพวยพุ่งไปรอบ ๆ อาณาบริเวณ ออล่าสีดำอันแสดงให้รู้ว่าพลังเวทที่ใช้คือเวทแห่งอเวจีปรากฏขึ้น

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้สี่สหายต้องเบิกตา กระสุนที่พุ่งไปโดนพลังสภาวะดีดกระเด็นได้อย่างง่ายดาย เปลวไฟที่ปรากฏพลันสูญหายมลายสิ้น

รูรุมองกระสุนธาติของตนเองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์มันจะเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงนี้ พอพวกไบรท์กับเนกิใช้พลังไฟอัดไปที่กำแพงวารี รูรุก็เตียมเหเหนี่ยวไก พอสายน้ำมลายหายแล้วเขาเห็นร่างตรงหน้ารูรุพลันยิงกระสุนในทันที

สายลมพลันพัดผ่านชายหนุ่มทั้งสี่ พวกเขายืนชะงักงั้นเนื่องด้วย ณ ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ว่าจะสามารถทำสิ่งใด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นมันรวดเร็วกว่าทุก ๆ คน ณ ที่แห่งนี้จะสามารถตั้งตัวติด

ชายหนุ่มผมฟ้ายังไม่คิดจะหยุดมือ เขากระหน่ำยิงกระสุนเวทมนตร์ในมือทันที เสีงปืนดังกึกก้องไปรอบ ๆ บริเวณ ทว่ากระสุนที่ยิงไปนั้นดูเหมือนว่าจะสูญเปล่า รูรุพบว่ากระสุนของตนนั้นไม่ได้โดนเป้าหมาย ในขณะเดียวกันไบรท์พลันผนึกพลังเวทไว้ทั่วร่าง เพื่อเตียมตัวรับการโจมตีของผู้หญิงตรงหน้า

“ต่อให้จะยิงมาอีกกี่ครั้งก็ไม่ได้ผลหรอกนะ พลังเวทของพวกเรามันห่างกันเกินไป พลังขอแกมันก็แค่นักเวทฝึกหัดระดับสิบ ส่วนตอนนี้พลังเวทของฉันคือนักรบเวท” หญิงสาวกล่าวพลางปัดป้องกระสุนพลังธาตุไฟที่ประเดประดังเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เธอเบ้ปากก่อนที่จะตัดสินใจเคลื่อนร่างด้วยความรวดเร็ว

รูรุรู้สึกถึงพลังสภาวะที่อยู่บนเบื้องหลัง เขาหันหลังกลับทว่ามันกับเชื่องช้าเกินไป หญิงสาวผมแดงผนึกพลังเวทสีดำไว้ที่ฝ่ามือ ก่อนที่จะนำมือของตนสัมผัสกับร่างของรูรุ “ตายไปซะ”

ชายหนุ่มผมฟ้าเบิกตาโพง เขารู้ดีว่าหากโดนการโจมตีครั้งนี้เข้าไปตนเองคงต้องเจ็บไม่ใช่น้อย ทว่าทันใดนั้นเองกระแสเวลาพลันหยุดลง

ก่อนที่มือของหญิงสาวจะได้สัมผัสร่างกายของชายหนุ่มผมสีฟ้า ข้อมือของเธอกลับโดนจับอย่างแรง หญิงสาวหันกลับไปมองคนที่ปรากฏขึ้นด้วยท่าทางไม่ค่อย ๆ ชอบใจนัก

“กลับได้แล้ว จะได้เอาสิ่งนั้นไปด้วย” หญิงสาวนัยน์ตาสองสีกล่าวก่อนที่จะชี้มือไปยังอุปกรณ์ที่เป็นมือถือ ทว่าในนั้นกลับไม่ใช่แค่มือถือธรรมดา

“ถึงกับต้องใช้เวทมนตร์หยุดเวลาเลย หรือว่าเด็กคนนี้คือสิ่งที่เธอบอก”

“ใช่ เด็กคนนี้คือของเล่นของฉัน”

หญิงสาวนัยน์ตาสองสีกล่าว ก่อนที่จะเดินไปตรงหน้าของรูรุ เธอใช้สายตาพิจารณาก่อนที่จะยกยิ้ม “ได้เจอกันอีกแล้ว ตอนนี้นายยังไม่รู้จักฉันก็ไม่เป็นไร แต่ว่าอีกไม่นานพวกเราคงจะได้รู้จักกัน” เธอคิดกับตนเอง ก่อนที่จะหันหน้าไปมองยังไบรท์ที่ตอนนี้ไม่สามารถขยับร่างกายของตนเองได้

หญิงสาวมองไปยังหญิงผมแดงก่อนที่จะกล่าว “เธอกลับไปก่อนเถอะ”

หญิงผมแดงพยักหน้ารับ ก่อนที่จะใช้พลังเวทเปิดมิติ เมื่อหญิงสาวผู้ข้ามเวลาอยู่เพียงลำพังเธอก็ฉีกยิ้มอย่างชั่วร้าย เธอกวาดตามองยังผู้คนที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ด้วยสายตาหลากหลายความรู้สึก ก่อนที่จะหยุดลงยังเด็กทั้งสองอันได้แก่มายด์และไบรท์

เธอเดินไปตรงหน้าของมายด์ ก่อนที่จะนำมือลูบหัวของเด็กน้อย “ในที่สุดก็ได้เจออีกครั้ง”

หญิงสาวเปลี่ยนสายตามาจับยังไบรท์ที่กำลังเตียมตัวทะยานร่างมาช่วยรูรุ ”ไอ้เด็กปีศาจ ในที่สุดฉันก็เจอแก ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ฆ่าแกอยากเรียกฉันว่ามิคาเอล” หญิงสาวพูดพลางเสกดาบสีขาวขึ้นมาไว้บนมือ

“ถ้าตอนนี้ฉันปล่อยแกไป อนาคตแกต้องเป็นตัวยุ่งยากในแผนการของฉันแน่ ๆ คนที่จะขึ้นเป็นราชามีแค่รูรุคนเดียวก็พอ ไม่ต้องการพวกแก ฉันจะทำให้เด็กของฉันเป็นราชาของโลกใหม่ ฉันนี่แหละจะเป็นคนเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ เมื่อวันแห่งราชันมาถึงอีกครั้ง วันนั้นจะไม่มีแกเข้าร่วมทดสอบ”

สิ้นวาจาหญิงสาวพลันกระชับดาบในมือแน่น ก่อนที่จะยกมันแล้วใช้ดาบฟันไปยังร่างกายของไบรท