บทที่ 7 คนเดิม 2

บทที่ 7 คนเดิม 2

ไบรท์ผนึกพลังลมไว้ที่ฝ่าเท้า ก่อนที่จะทะยานร่างไปเบื้องหน้าของโมโมะอย่างรวดเร็ว “ดังนั้นหากฉันจัดการโมโมะได้ ทุกอย่างก็จบ”

“ถูกต้องแต่ว่า” คำกล่าวของโมโมะทำหื้ไบรท์ตนก

ชายหนุ่มนามว่าจอนคิดเฉกเช่นเดียวกัน เขาทะยานร่างมาหาโมโมะ แต่ทว่าก่อนที่ไบรท์จะถึงไบรท์จำต้องรีบกระโดดออกจากพื้นที่ที่ไบรท์เหยียบอยู่ อาณาเขตสีฟ้าปรากฏขึ้นหลังจากนั้นเพียงเซี่ยววิ โมโมะยิ้มออกมาได้ เธอมองไบรท์ด้วยความเสียดาย เมื่อพบว่าชายหนุ่มตรงหน้ากลับทะยานร่างหลบหลีกได้

“ไม่คิดเลยว่านายจะหัวไวขนาดนี้”

ไบรท์ยิ้มรับ “แอนตี้เมจิก ไม่สิคงไม่ใช่ เพราะถ้าใช้เพื่อนของเธอคงไม่สามารถยืนอยู่ตรงนั้นได้”

โมโมะพยักหน้ารับ “นายคิดผิด และคิดถูกในเวลาเดียวกัน ฉันอดตกใจกับความสามารถของนายไม่ได้ เหมือนว่าเรื่องของเวทมนตร์นั้นนายจะมีความรู้ไม่น้อยกว่าพวกเราที่เรียนอยู่ในระดับเกรดสิบเอ็ด หรือว่าเป็นเพราะเนกิกับอาสึนะติวทฤษฎีเวทมนตร์ให้กับนายล่ะ”

ไบรท์ยิ้ม โมโมะนั้นสันนิษฐานได้เกือบถูกต้อง ทว่าสิ่งที่เธอไม่รู้เกี่ยวกับตัวของไบรท์นั่นก็คือ เด็กหนุ่มได้รับความรู้พวกนี้มาจากชายผู้นั้น มันเป็นวิธีหนึ่งที่ถูกถ่ายทอดมาจากเวทบทหนึ่งของออสติน ที่เขาได้มาจากชายผู้นั้นอีกทอด

“ไม่รู้สินะ ความรู้พวกนี้ฉันก็ครูพักลักจำมาทั้งนั้น ฉันไม่ได้เข้าใจมันอย่างแท้จริงหรอก ให้ฉันใช้แบบเธอฉันก็ไม่สามารถใช้ได้”

โมโมะพยักหน้ารับ ถ้าเป็นแบบบนั้นนายคงเป็นนักเรียนที่เก่งกาจเรื่องทฤษฎีเวทมนตร์ แต่ว่าคงไม่ได้เก่งเรื่องภาคปฏิบัติหรอก”

ไบรท์พยักหน้า “ใช่ คงไม่เก่งกาจเรื่องเวทมนตร์ผนึก” 

โมโมะยิ้มก่อนที่จะค่อยื ๆ ตบมือให้กับไบรท์ “นี่รู้ด้วยยังงั้นหรอว่ามันคือเวทมนตร์ผนึก แต่คงไม่รู้หรอกว่ามัน”

“ว่ามันเป็นเวทมนตร์ในรูปแบบอาณาเขตที่ใช้จับสิ่งมีชีวิตให้อยู่ในเป้าหมาย เวทแบบนี้จะมีอาณาเขตเป็นสี่เหลี่ยมที่ตาคนทั่วไปไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า หากจะต้องการมองจำต้องผนึกพลังเวทไว้ที่ดวงตา แต่ว่าหากคนที่มีพลังยังไม่ถึงระดับนักเวทจะไม่สามารถทำได้ ใช่ไหม”

“ใช่ นายคิดว่าฉันทำได้ไหม”

ไบรท์ยิ้ม “ระดับของเธอมันเกินนักเวทฝึกหัดไปแล้ว ดังนั้นคงสามารถทำได้ง่าย ๆ เลย”

ไบรท์เสกบอลไฟขึ้นมาแล้วปาใส่โมโมะ หลังจากนั้นก็เสกบอลลมขึ้นมาติด ๆ “เวทมนตร์ผสารวาโยอัคคี”

โมโมะมองบอลไฟยักษ์ที่กำลังพุ่งตรงมาทางเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะได้ปะทะกับอาณาเขตจอนยกดาบยักษ์ขึ้น แล้วตวัดผ่าบอลไฟของไบรท์ให้เป็นสองเสี่ยง ลูกบอลไฟแตกกระจายก่อนที่ไบรท์จะผนึกพลังเวทตอบโต้ จอนก็วิ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว

“นายรู้หรือไม่ว่าจุดอ่อนของนักเวทคืออะไร”

“ร่างกายที่อ่อนแอกว่าบุคคลทั่วไป หรือไม่ก็อ่อนแอกว่านักเวทเสริมกำลัง” ไบรท์กล่าวพลางผนึกเวทมนต์เพื่อเคลื่อนร่างหนี

คาเสะเคลื่อนร่างขวางจอน ก่อนที่หญิงสาวผมเขียวจะนำดาบของเธอไปปะทะ เสียงโลหะปะทะดังกึกก้อง คาเสะยกดาบฟันจอนแต่ชายหนุ่มกับยกดาบขึ้นต้านทานได้อย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน

“นายเป็นคนที่มาจากประเทศนั้นใช่ไหม” คาเสะสาวเท้าเข้าใกล้กับชายหนุ่ม แรงสภาวะของคนทั้งสองแผ่พุ่งอออกไปกดดันรอบ ๆ อาณาเขตที่ถูกกลางเอาไว้ถึงกับต้องสั่นไหว

“คุณหนูก็มาจากทวีปมืดเหมือนกันใช่ไหม”

คาเสะพยักหน้ารับ “เป็นเพราะแบบนี้ นายเลยยอมทำพันธะกับเด็กคนนั้น”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ“เวทมนตร์ของพวกเราจะแกร่งกล้าเมื่อได้ทำพันธะเรื่องนี้คุณหนูย่อมรู้ดี”

“แน่นอนเรื่องนี้ฉันรู้ดี”

คาเสะกระโดดขึ้นเบื้องบนก่อนที่จะใช้ดาบฟันเข้าใส่จอนชายหนุ่มไม่คิดจะเคลื่อนร่างหลบหลีก เสียงดาบปะทะกันอีครั้ง

“คุณหนูคิดจะถ่วงเวลาอีกนานแค่ไหนกัน หากคิดดูคุณหนูก็จะรู้ว่าครั้งนี้ชายคนนั้นไม่มีทางเอาชนะโมโมะที่เป็นคู่หูของผมได้”

คาเสะยิ้ม ก่อนที่เธอจะได้เถียงไบรท์พลันตะโกนขึ้น “เวทมนตร์ผสาน” 

คาเสะผนึกลมไว้ที่ใบดาบ ก่อนที่จะสะบัดมันกลับหลัง ทันใดนั้นเองเปลวไฟพลันพุ่งทะยานเข้ามายังใบดาบของคาเสะอย่างรวดเร็ว

โมโมะมองท่าทางของไบรท์ที่วิ่งตรงมายังจอน เดิมทีเด็กสาวคิดว่าทั้งคาเสะและไบรท์จะต้องโจมตีจอนพร้อมกันเป็นแน่ แต่ทว่าพอไบรท์วิ่งมาถึงตัวของคาเสะ หญิงสาวกับยื่นดาบให้กับเด็กหนุ่ม หลังจากนั้นคาเสะกับเรียกดาบขึ้นมาบนมืออีกเล่ม  จอนนำดาบฟันไปที่คาเสะ ทว่าหญิงสาวกับไม่สนใจการโจมตีที่ตรงมา ก่อนที่ดาบจะโดนร่างของหญิงสาวผมเขีย ชายหนุ่มกับรู้สึกถึงดาบอีกเล่มที่พุ่งมาต้นกับดาบของเขา

ส่วนในด้านของคาเสะ เธอกลับละสายตาจากจอนแล้วทะยานร่างมาหาโมโมะ

“ไปเลย” ไบรท์ตะโกนพลางฟันดาบใส่จอน ชายหนุ่มยกดาบขึ้นต้านพลางมองยังคาเสะที่วิ่งตรงไป อีกไม่กี่ย่างก้าวใบดาบก็จะถึงตัวของโมโมะ

โมโมะมองการกระทำของไบรท์และคาเสะสีหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนที่คาเสะจะได้ไปถึงตัวของโมโมะจู่ ๆ หญิงสาวกับรู้สึกเจ็บทั่วร่าง ใบดาบที่ถือค่อย ๆ หลุดออกจากมือ

คาเสะมองภาพเบื้องหน้า ตรงหน้าของเธอนั้นปราศจากสิ่งใด ทว่าสิ่งที่เธอได้ปะทะด้วยมันคือบางสิ่งที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า มือที่จับดาบค่อย ๆ ทิ้งลงพร้อมกับสติที่เริ่มหลุดออกจากร่าง 

“กำแพงนี่คงไม่รู้จักสินะ มันคือกำแพงที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าอย่างไงล่ะ เป็นเวทมนตร์ที่ใช้จับสิ่งมีชีวิตหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าเวทผนึก” สิ้นคำกล่าวของโมโมะคาเสะก็หมดสติลง

“สามารถใช้เวทผนึกได้สองครั้งเลยหรอ” ไบรท์ตนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาสูดหายใจเข้าก่อนที่จะกล่าว

“ถ้าเป็นแบบนี้ฉันคงต้องเอาจริง”

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงมองท่าทางของชายหนุ่มที่กำลังต่อสู้ก่อนที่จะยิ้มอย่างชอบใจ เขามองไปยังชายทั้งสาม ก่อนที่จะกล่าวกับตนเอง

“จงทำให้ได้ เจ้าจงคว้าอนาคตให้ได้ อย่าให้สิ่งที่ข้าทำไปเสียเปล่า อย่าให้ความทรงจำของข้าต้องไร้ซึ่งความหมาย ถึงแม้ว่าเจ้าจะมองว่ามันเป็นความทรงจำของออสติน แต่อันที่จริงมันหาใช่ไม่”

ผู้หญิงในตาสองสีมองดูชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังต่อสู้ ก่อนที่จะกล่าว “ครั้งนี้ข้าจะต้องกำจัดเจ้าให้ได้ไบรท์ ข้าจะไม่ให้เจ้ากลายเป็นสิงนั้นได้อีก”