บทที่ 8  หนึ่งปะทะสอง  1

บทที่ 8  หนึ่งปะทะสอง ½

ผู้หญิงในตาสองสีมองดูชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังต่อสู้ ก่อนที่จะกล่าว “ครั้งนี้ข้าจะต้องกำจัดเจ้าให้ได้ไบรท์ ข้าจะไม่ให้เจ้ากลายเป็นสิงนั้นได้อีก” เธอมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเจ็บแค้น หากทำได้หญิงสาวอยากจะไปจัดการชายคนนั้นให้สิ้น ทว่าก่อนที่จะได้คิดสิ่งใดต่อหลังของหญิงสาวกลับรู้สึกถึงบางสิ่ง

หญิงสาวหันไปมองทำให้ได้พบกับชายหนุ่มผมสีฟ้าท่าทางคล้ายคึงกับอิสตรี เขากำลังรีบเร่งเดินโดยที่ไม่คิดจะสนใจผู้ใด

“ในที่สุดข้าก็ได้พบ ความหวังของข้า ลูกชายของข้า”

]เหตุที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ไบรท์หยุดชะงัก ไบรท์เหลือบตามอง ทว่าเขากลับต้องทะยานร่างหลบหลีกศัตรูที่จู่โจม 

ผู้คนยังไม่ทันที่จะได้กล่าวชื่นชมกับวิทยายุทธของจอนกับไบรท์ หนึ่งเด็กหนุ่มหนึ่งชายหนุ่มกลับพลิ้วร่างดุจปักษาเล่นลม เพียงไม่นานทั้งสองก็อยู่ห่างกันเกินสองเมตร ชายหนุ่มทั้งสองชี้ดาบเขาใส่กันก่อนที่ไบรท์จะกล่าวชมเชยชายหนุ่มที่สามารถไร้ต้อนตนเองได้ถึงเพียงนี้

“ฝีมือของนายนี่มันไม่เล็วจริง ๆ นายคงใช่เวลาฝึกเพลงดาบมานานกว่าสิบปีแล้วสินะ”

“ใช่ ฉันใช้ชีวิตอยู่กับดาบเล่นนี้ตั้งแต่ฉันอายุสามขวบ”

“ไอ้โกหก มันจะมีเด็กที่ไหนจะสามารถแบบดาบที่มีขนาดใหญ่ขนาดนี้ได้ จะโกหกก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิ”

“ไม่ได้โกหก ฉันสามารถใช้เวทมนตร์ย่อขยายและลดน้ำหนักวัตถุได้ตั้งแต่ที่ฉันยังเป็นเด็ก ถ้าจะพูดให้ถถูกฉันน่ะเห็นดาบเล่นนี้เป็นของเล่น” ชายหนุ่มกล่าวพลางยกดาบขึ้นมาควงให้ไบรท์ดู

ไบรท์กืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ถึงแม้ว่าเมื่อคู่ดูเหมือนว่าฝีมือดาบของไบรท์จะมิได้ด้อย แต่เขารู้ดีว่าฝีมือของตนนั้นหากเปรียบเทียบกับจอนนั้นช่องเหมือนฟ้ากับดิน หากจะใช้เพียงเพลงดาบต่อสู้เพียงอย่างเดียวกับเหมือนน้ำหินไปกระทบไข่ หากเมื่อคู่นี้ไบรท์ไม่ได้ใช้เวทมนตร์กับดาบเกรงว่าคงจำต้องตกตาย 

ไบรท์ลดดาบลงพื้นพลางรวบรวมพลังธาตุเข้ามาเก็บไว้ในร่างกายเพื่อใช้อีกครั้ง ระหว่างนั้นในหัวสมองอันเล็กจ้อยกลับพยายามหาวิธีถ่วงเวลา ขอแค่สามารถมีเวลาเพียงนิดไบรท์ก็จะสามารถหาวิธีมารับมือผู้ยอดยุทธทั้งสอง ไบรท์รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถนำชัยมาได้ง่าย ๆ แล้วหากปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปไม่ใช่เพียงตนเองที่จะมีกำลัง โมโมะกับชายหนุ่มนักดาบที่ชื่อว่าจอนก็จะสามารถฟื้นคืนกำลังได้เช่นเดียวกัน

ไบรท์รวบรวมเปลวไฟไว้ที่ใบดาบ ก่อนที่จะตัดสินใจถามโมโมะกับจอน

“ทำไมพวกนายถึงมาทดสอบฉันกันล่ะ”

คำถามของไบรท์ ทำให้โมโมะกับจอนคลายสภาวะเวทมนตร์ลง โมโมะกล่าว

“นายคิดจะถ่วงเวลาอย่างนั้นหรือไง”

“ถ่วงเวลา เธอพูดถูกต้อง แต่ว่าถ้าเธอต้องการที่จะเอาชนะฉันมันคงสามารถทำได้ง่าย ตอนนี้ฉันเหมือนกับลูกไก่ที่อยู่ในกำมือ ภาษิตว่า  อัน ลูกไก่ในกำมือนั้น จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด เมื่อรู้ดังนั้นพวกนายจะรีบร้อนไปไย พลังของพวกนายตอนนี้ก็หาเสียเปรียบไม่”

“ใช่ภาษาได้โบราณมากเลยนายน่ะ ถ้าแบบนั้นเคยได้ยินคำนี้ไหม ปมาโท มจฺจุโน ปทํ ความประมาท เป็นทางแห่งความตาย สิงโตหากต้องการล่ากระต่ายก็จำต้องทุ่มให้สุดแรง มิเช่นนั้นแล้วอาจจะอดกินเนื้อก็เป็นได้”

คำกล่าวของโมโมะ ทำให้ไบรท์ผนึกพลังธาตุลมไว้ที่ฝ่าเท้าอีกครั้ง

“แสดงว่าพวกนายจะไม่ยอมแพ้ ไม่สิไม่คิดจะอ่อนข้อให้กับฉันที่อนาคตจะเป็นรุ่นน้องของพวกนายเลยหรือ”

โมโมะกับจอนยิ้มรับ “แน่นอน”

“ทำไมกันล่ะ”

“นั่นก็เพราะว่า โรงเรียนของเรานั้นมีมาตรฐานที่สูงกว่าโรงเรียนทั่วไป หากพวกเราปล่อยให้นายเข้าไปได้ง่าย ๆ เกรงว่าครั้งต่อไปพวกเราคงไม่สามารถ” ก่อนที่โมโมะจะกล่าวจบ จอนกับกล่าวขึ้น

“เรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ” 

ไบรท์ละสายตาออกจากโมโมะ และหันมองยังจอนที่ดูท่าทางจะเป็นผู้ชายที่มีความองอาจกล้าหารมิได้เกรงกลัวสิงใด

จอนยิ้มก่อนที่จะกล่าว “นายคงไม่รู้ว่า ทุก ๆ ปีจะมีนักเรียนสอบเข้าแบบนายนับสิบคนพวกที่ต้องการจะลองของคิดว่าตนเองมีความเก่งกล้าสามารถเหนือกว่าผู้อื่น แล้วต้องการที่จะมาสอบเข้าจากเกรด 7 ไป เกรดที่สูงกว่า ดังนั้นพวกอาจารย์เลยไม่อยากจะเสียเวลาสอบด้วยตนเอง พวกอาจารย์แสงเกียจคร้านกับผู้อำนวยการโรงเรียนเลยคิดวิธีที่แสนง่ายดายขึ้นมา”

“นั่นก็คือว่าจ้างนักเรียนที่มีฝีมือสูงในระดับชั้นที่นักเรียนต้องการที่จะมาสอบเข้า ให้มาทดสอบนักเรียนที่ต้องการจะเข้า ดยหากนักเรียนสามารถสอบผ่านได้ ผู้ที่ทดสอบจะไม่ได้เงิน แต่หากว่านักรัยนที่ต้องการสอบนั้นสอบตก นักเรียนที่สอบให้ก็จะได้เงิน แล้วจำนวนเงินก็สูงมาก”

ไบรท์พยักหน้ารับ “แบบนี้นี่เอง แล้วถ้าหากคนที่จะเข้าสอบรู้แล้วไปติดต่อจ่ายเงินให้นักเรียนที่จะสอบให้เขาก่อนล่ะ”

จอนสั่นศีรษะ “ไม่มีทางทำได้ง่าย ๆ หรอก นั่นก็เพราะว่าผู้ว่าจ้างกับผู้จ้างนั้นจะไม่ได้รู้ อาจารย์จะจ้างนักเรียนในวันทดสอบแล้วจะแจ้งให้ทราบเพียงไม่กี่ชั่วโมง  ดังนั้นโอกาสที่จะเกิดการทุจริตจึงเกิดได้น้อย”

“ทุกระบบย่อมมีช่องโหว่เสมอ ดังนั้นเหตุการณ์ที่นายพูดนั้นใช่ว่าจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้ แต่ว่าทางโรงเรียนของเราก็มีวิธีการตรวจสอบที่ดี เช่นว่านายคือน้องชายของอาจารย์ไอยรา ดังนั้นคนที่ไม่สามารถมาสอบให้นายจะมีคนใกล้ชิตกับอาจารย์ไอ เช่น เนกิหนึ่งในสิบยอดยุทธ นากิ หนึ่งในสิบยอดยุทธ อาสึนะ เด็กอัจฉริยะที่สิบปีจะมีสักคน รูรุ ถึงแม้ว่าพลังเวทของเขาจะน้อยจนไม่สามารถขึ้นเป็นหนึ่งในสิบยอดยุทธได้ แต่กลับมีความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ ส่วนฉันผู้ที่มีพลังอ่อนด้อยที่สุด ที่อยู่ในสามสิบยอดยุทธกับจอนที่อยู่ในสามสิบยอดยุทธเช่นกันจึงมาทดสอบให้กับนาย” โมโมะสาธยายให้กับไบรท์ฟัง

“สิบยอดยุทธกับสามสิบยอดฝีมือนั้นคือคนที่มีความเก่งลำดับต้น ๆ ของนักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์เลยใช่ไหม”

โมโมะกับจอนพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว พวกเรามีฝีมือที่เก่งที่สุด แต่ว่าไม่ใช่ว่าพลังขของพวกเราสูงส่งกว่า ตี่เพราะว่าพวกเราสามารถทำภาระกิจที่ทางโรงเรียนมอบหมายให้ได้มากกว่า เลยได้รับฉายาพวกนี้มา แล้วอีกอย่างฉายาพวกนี้ไม่ใช่ผอกับครูอาจารย์ที่มอบหมาย แต่เป็นนักเรียนจัดอันดับขึ้นมากันเอง”

ไบรท์ยิ้ม ก่อนที่จะยกดาบขึ้นแล้วกล่าว “ถ้าแบบนั้นฉันก็จำเป็นต้องเอาตำแหน่งสิบยอดยุทธมาให้ได้ ดังนั้นพวกเธอจะต้องแพ้ฉันอยู่ที่นี่”

ไบรท์ดีดร่างดุจเกาทันฑ์หลุดจากแหล่ง ด้วยสภาวะร่างที่ผนึกด้วยเวทวาโย เพียงไม่ถึงเซี่ยววิร่างกายของไบรท์กลับโผล่ราวกับภูตพรายตรงหน้าจอน ดาบถูกตวัดลงใส่ร่างกายที่ปราศจากการป้องกันของชายหนุ่ม ใบดาบสีแดงนั้นหมายศีรษะของจอน ทว่าเสียงดังกึก

ก้องกับปรากฏขึ้นอีกครั้ง ไบรท์ไม่ต้องขบคิดถึงแม้ว่าดวงตาจะไม่สามารถมองเห็น ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถสัมผัส แต่ทว่าเพียงแค่ใบดาบสัมผัสกับสิ่งนี้ไบรท์ก็ตระหนักได้ทันทีว่า เวทมนตร์ที่เป็นโล่กำบังให้จอนนั่นก็คือเวทผนึก

ไบรท์ยกดาบขึ้นก่อนที่จะกระหน่ำฟันอย่างไม่หยุดยั้ง ทุกกระบวนท่านั้นหมายเด็ดศีรษะของชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ในขณะที่ไบรท์กำลังจะเงื้อดาบอีกครั้ง จอนกับตอบโต้ ใบดาบของชายหนุ่มแทงสวนกลับมาทำให้ไบรท์ทะยานร่างถอยห่าง

“ขนาดรู้ว่ากำลังต่อสู้กับเวทมนตร์ผนึกยังไม่คิดจะถอยหนี นี่นายบ้าหรือโง่กันแน่ แต่ว่าการกระทำแบบนี้สิถึงถูกเรียกว่าลูกผู้ชาย ฉันชักชอบแล้ว”

จอนหันไปมองโมโมะ “เธอก็รู้นี่ว่าการโจมตีระดับนี้ไม่สามารถทำอะไรฉันได้ แล้วทำไมถึงต้องใช้เวทผนึกด้วย“

โมโมะถอนหายใจ “ฉันรู้ แต่ว่า ไม่สิทำไมถึงไม่ใช้แผนนั้น ถ้านายทำตามแผนต่อสู้ครังนี้คงจบแล้ว”

“แผนนั้น ฉันไม่มีทางทำกับลูกผู้ชายเช่นเดียวกันหรอก ฉันเห็นความพยายามของนายแล้วไบรท์ หลังจากนี้ฉันจะขอต่อสู้กับนายเพียงคคนเดียว”

“นายจะบ้าหรือไง”

 โมโมะตวาด ทว่าเธอกับต้องหยุดเมื่อไบรท์โผล่ขึ้นตรงหน้าของเธอ โมโมะเห็นท่าทางของไบรท์ก่อนที่จะได้ทำอะไร ใบดาบของเด็กหนุ่มก็ฟันมายังร่างกายของโมโมะอย่างรวดเร็ว

“ฉันขอเอาชัยชนะไปล่ะนะ” ไบรท์ตะโกนขึ้น ก่อนที่จะมีเลือดสีแดงไหลรินออกจากร่างกาย