พระจันทร์ในเงาน้ำ บทที่ 5 ไม่คู่ควร

ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ เลอาจึงชวนอาเดียร์กลับบ้านก่อนมืดค่ำ ระหว่างเดินไปที่รถขนสินค้าของตน ชายหนุ่มสังเกตเห็นบุคคลน่าสงสัยตามมาตลอดทาง 

คิ้วเรียวขมวดมุ่นทันที หากคนผู้นี้มาตามล่าฆ่าเขา สตรีที่อยู่เคียงข้างอาจได้รับอันตรายไปด้วย

‘ยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้!’ 

พอถึงรถม้า อาเดียร์แสร้งเดินไปสำรวจด้านหลังรถแล้วหยิบท่อนไม้ขนาดเหมาะมือขึ้นมาจากบริเวณใกล้ ๆ เขากำท่อนไม้แน่นและฟาดออกไปเต็มแรงเมื่อบุคคลน่าสงสัยนั้นปรี่เข้ามา

ดวงเนตรสีเทาเบิกกว้าง ท่อนไม้ที่ฟาดออกไปสุดแรงกลับถูกหยุดยั้งอย่างง่ายดายด้วยมือเพียงข้างเดียว ดวงตาของบุรุษตรงหน้าวาวโรจน์ เรืองแสงส่องประกายคุกคามจนอาเดียร์ต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือจากท่อนไม้แล้วก้าวถอยด้วยความตระหนก

“ปีศาจ!!” 

“คีซา!” 

เลอาร้องอย่างตกใจ ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองละสายตาจากกันแล้วหันไปมองนาง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคีซา ท่านจะทำร้ายเขาไม่ได้” เลอารีบเข้าไปคว้าท่อนไม้จากมือคีซา เขาก็ยอมปล่อยโดยดี

“เจ้านั่นต่างหากที่จะทำร้ายข้า” คีซาพูดพลางจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

“ข้าคิดว่าเจ้าจะมาทำร้ายเรา” อาเดียร์ตอบเสียงแผ่ว ไม่ได้รู้สึกผิดที่โจมตีฝ่ายตรงข้ามก่อน แต่เสียหน้ามากกว่าที่เข้าใจผิด

“ทำไมต้องทำอย่างนั้น ข้าไม่รู้จักเจ้าด้วยซ้ำ” น้ำเสียงเขาไม่พอใจ “แล้วยิ่งกับเลอา ข้าไม่มีวันทำร้ายนางเด็ดขาด” 

“อภัยให้เขาเถอะ คีซา อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งถูกทำร้ายจนเจ็บหนัก จึงได้หวาดระแวงเช่นนี้” นางพยายามหาเหตุยุติความขัดแย้ง “ดีกันไว้ดีกว่า ตอนนี้เขาช่วยงานข้าแทนท่านที่เบี้ยวนัดนะ” 

“อย่างนั้นเองหรือ งั้นก็ต้องขอบใจที่เจ้าช่วยงานของเลอาแทนข้า” คีซายิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตรขึ้น “นางเป็นคนใจดีใช่ไหมล่ะ มักจะคอยช่วยเหลือและห่วงใยคนอื่นมากเกินไปอยู่เสมอ” 

ท้ายประโยคเน้นคำทำให้อาเดียร์มุ่นคิ้ว รู้สึกอึดอัดกับสายตาของคีซา หงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกัน

ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้หรือแตะต้องนางทั้งนั้น

ทำไมกันนะ

“อ๊ะ! แย่จริง” เลอาอุทาน ชายหนุ่มทั้งสองจึงหันมองนางด้วยความสงสัย “ข้าสั่งของไว้ที่ร้านค้าเมื่อครู่ กะว่าจะแวะไปรับ ก็ลืมเสียได้” 

“ข้าจะไปรับให้” อาเดียร์อาสาแล้วหันหลังเดินจากไปทันที

ชายหนุ่มหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องกลายเป็นส่วนเกิน เขาแทบทนไม่ไหวหากยังอยู่ตรงนั้นต่อไป 

อยากผลักผู้ชายคนนั้นให้ถอยห่างจากเลอา อยากตะโกนใส่หน้ามัน ว่าเขาผู้มีอนาคตเป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้ต่างหาก ที่สมควรจะได้ครอบครองนาง

เท้าที่ก้าวเดินอย่างรวดเร็วด้วยความรุ่มร้อนในใจพลันหยุดชะงักลง

‘ไม่สิ! ข้าตั้งใจทิ้งบัลลังก์ก์นั่นไปแล้ว ไม่มีแม้แต่ที่ให้อยู่ยังมีสิ่งใดคู่ควรกับนาง หากไร้ซึ่งยศศักดิ์ ก็คงไม่มีใครอยากเหลียวแลข้า...เช่นเดียวกับท่านแม่’ 

เจ้าชายกำมือแน่น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความอ้างว้างอันหนักหน่วงถึงเพียงนี้ เมื่อไม่เป็นที่ต้องการของใคร

ทั้งที่ไม่เคยสนใจ ว่าใครจะคิดหรือมองตนอย่างไร แต่ตอนนี้กลับอยากให้มีแค่ตัวเขาเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของเลอา

‘จะต้องทำเช่นไร จึงจะมีข้าอยู่ในหัวใจของเจ้า...’ 

“จะรีบไปไหนหรือ องค์รัชทายาท” 

เสียงเอ่ยทักจากชายแปลกหน้าดึงอาเดียร์หลุดภวังค์ ดวงเนตรสีเทาเข้มฉายแววตระหนก เมื่อพบว่าตนอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายฉกรรจ์ท่าทางมาดร้าย

“ไม่น่าเชื่อ คนอย่างท่านจะมาเดินเตร็ดเตร่โดยไร้ผู้อารักขาเช่นนี้ ไม่มีใครเหลือรอดติดตามมาเลยหรือ” บุรุษผู้มีโครงหน้าละม้ายคล้ายกับอาเดียร์เป็นผู้เอ่ย มุมปากยกยิ้มเหี้ยม ขณะก้าวออกมาจากด้านหลังกลุ่มชายฉกรรจ์ 

“ไม่ได้พบกันเสียนานนะ ท่านพี่”