กระดาษใบที่ 27 มนุษย์ จงเจริญ!

ใบหน้า ท้องฟ้า ดวงตา ฉันจับจ้องไปที่มัน

เนินเขา พื้นหญ้า ลำธาร ฉันยืนสงบนิ่ง

รัก โกรธ หลงใหล ลุ่มหลง เกลียดชัง คิดถึง โหยหา อำลา

พวกมันล่องลอยตามสายลม…ฉันรู้สึกถึงมัน

มนุษย์ตัวจ้อย โง่เขลา หลงทาง และ ว่ายเวียน

ฉันเอง! หนึ่งในนั้น

โลกนี้กว้างใหญ่ เกินกว่าจะเดินอย่างโดดเดี่ยว

ฉันมองรอยเท้าด้านหลัง

หลีกหนี นั่นคือสิ่งที่ฉันทำมาตลอด

แต่ทำอย่างไรได้ นั่นมันคือ ‘ฉัน’

น้ำเย็น ลมอุ่น แสงจ้า

พวกมันย้ำเตือนถึง ‘ลมหายใจ’

ฉันสูดหายใจเข้า รู้สึกถึงชีพจร

ฉันเป็นเพียงมนุษย์โง่เขลา ที่ถูกบงการด้วยอารมณ์

ความทรงจำผสานกับความกลัว สิ่งที่สร้างฉัน

แต่ทำไงได้ ฉันเพียงเป็น…มนุษย์

ฉันนั่งลง ไม่แบกสิ่งใดไว้อีกแล้ว

ในแม่น้ำ ผืนหญ้า ลำธาร ภูเขา มหาสมุทร

สัมผัสถึงผิวสัมผัส โอนอ่อนไปกับพวกมัน

ชูแก้วในมือนั่นสิ! ดื่มฉลองให้กับความรู้สึก

ยินดีไปกับมัน อย่างน้อยมันก็ยังบอกว่าเรายังหายใจ

เพราะสุดท้าย

เราก็เป็นเพียงมนุษย์ เล็กจ้อย ไร้ความสำคัญ อ่อนไหว

ดื่ม! ฉลองให้กับมัน

‘มนุษย์ จงเจริญ!’