บทที่ 89: แผนการของหลงโม่

หลงโม่... เขาควักลูกตาของลู่ซุยซุยออกมาทั้งเป็น!

 

ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างหยุดหายใจ และในวินาทีต่อมา เสียงร้องโหยหวนของกวางสาวก็ดังแทรกเข้ามาในหู จึงเรียกสติของทุกคนกลับคืนมา ทำให้พวกเขาไม่เป็นลมหมดสติไปเสียก่อน

 

“กรี๊ดดดดด! ฮือออ... ตาของข้า...”

 

บัดนี้ลู่ซุยซุยทิ้งตัวลงบนพื้นพร้อมยกมือขึ้นปิดเบ้าตาเปื้อนเลือด นางใช้ข้อศอก 2 ข้างพยุงตัวเองขึ้น ในขณะที่นางรู้สึกหวาดกลัวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

 

ครู่ถัดมา หลงโม่ถอนกรงเล็บมังกรของเขาออกด้วยใบหน้าเย็นชา แล้วสลัดเลือดที่เหลืออยู่บนนั้นออกลวก ๆ เสร็จแล้วก็เปลี่ยนมันกลับเป็นมือมนุษย์ แต่ดวงตาสีทองไม่ได้ละจากหญิงสารเลวไปแม้เสี้ยวอึดใจเดียว

 

“หลงโม่!”

 

ขณะนั้นผู้อาวุโสที่มีอำนาจสูงสุดและเหล่าภูตรอบ ๆ ก็กลับมามีสติ ก่อนที่ชายชราจะก้าวไปดึงมังกรหนุ่มที่กำลัง ‘เดือดดาล’ ไว้ข้างหลังเขาเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายฆ่าลู่ซุยซุย

 

แม้ว่ากวางสาวจะกระทำผิดจริง ๆ แต่ถ้าเขาฆ่านาง เขาจะถูกไล่ออกจากเผ่าและกลายเป็นภูตเร่ร่อนที่น่าอับอาย

 

ตอนนี้หัวหน้าเผ่ากำลังปกป้องหลงโม่

 

พอชายหนุ่มบรรลุเป้าหมายของตน ใบหน้าของเขาก็กลับมาเฉยเมยและไม่ได้ต่อต้านคนที่ดึงตนออก แต่น้ำเสียงของเขายังเย็นชาเช่นเดิม

 

“ท่านผู้เฒ่า ท่านน่าจะได้ยินแล้วว่าหูเจียวเจียวบริสุทธิ์ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะลู่ซุยซุยใส่ร้ายนาง”

 

ในขณะนี้ ชาวบ้านกลับมาตั้งสติได้แล้ว เมื่อตระหนักถึงความคิดชั่วร้ายของลู่ซุยซุย พวกเขาทั้งหมดก็พากันตกใจ

 

ชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพยักหน้าและพูดเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ต้องกังวล ข้ารู้แล้ว และข้าจะไม่ปล่อยให้หูเจียวเจียวถูกทำร้ายอีก”

 

ทางด้านอิงหยวนที่อยู่ข้างหลังชายสูงวัยฉายแววตาที่ลึกล้ำมองไปที่หลงโม่ด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าเขากำลังพยายามค้นหาบางสิ่งจากใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของอีกคน แล้วสักพักดวงตาของเขาก็มีแต่ความระแวดระวังและการป้องกัน

 

หลงโม่กลายเป็นคนโหดเหี้ยมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

 

ดูเหมือนว่าหลังจากที่เขาไม่ได้อาศัยอยู่ในเผ่ามาหลายปีแล้ว วิธีการของเขาก็โหดร้ายและน่ากลัวพอ ๆ กับภูตเร่ร่อน ซึ่งมันอันตรายเกินไปที่จะปล่อยให้ผู้ชายคนนี้กลับเข้ามาอยู่ในเผ่า

 

ในขณะที่อินทรีหนุ่มแอบคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ ดวงตาของเขาก็มืดลง

 

ต่อมา หัวหน้าเผ่าหันกลับไปมองลู่ซุยซุย

 

“ลู่ซุยซุย เราได้ยินสิ่งที่เจ้าพูดแล้ว เจ้าอยากจะพูดอะไรอีกไหม เจ้าวางแผนจะฆ่าผู้หญิง ใส่ร้ายภูตในเผ่าเดียวกัน และสมรู้ร่วมคิดกับภูตเร่ร่อนเพื่อทำอันตรายต่อเผ่า ข้าจะปล่อยผู้หญิงไร้ประโยชน์อย่างเจ้าอยู่ในเผ่าของเราไม่ได้อีกแล้ว!”

 

ชายแก่กัดฟันพูดด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธและเกลียดในสิ่งที่นางทำลงไปทั้งหมด

 

บัดนี้บนใบหน้าสูงวัยมีริ้วรอยปกคลุมไปทั่ว

 

“เจ้า…เจ้าเรียกหัวหน้าเผ่ามาที่นี่หรือ... เจ้าจัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะจงใจมาที่นี่เพื่อหลอกให้ข้าพูดความจริงงั้นหรือ!?”

 

ลู่ซุยซุยจำเสียงของท่านผู้เฒ่าได้ นางตะโกนด้วยใบหน้าซีดลนลานพลางลุกขึ้นนั่งคุกเข่าบนพื้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลตอนนี้มีเลือดไหลออกมาจนดูน่ากลัวมาก

 

นางไม่คาดคิดว่าแผนการที่ตนคิดไว้เป็นอย่างดีจะกลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของหลงโม่

 

ปัจจุบันหญิงสาวมองไม่เห็นว่ามังกรหนุ่มอยู่ที่ไหน จึงโบกมือสะเปะสะปะไปทั่ว เผยให้เห็นเบ้าตาเป็นหลุมลึกที่มีเลือดไหลตลอดคู่หนึ่ง อีกทั้งสีหน้าของนางก็มีแต่ความสิ้นหวัง

 

ในขณะเดียวกัน หลงโม่มองสตรีน่าสมเพชอย่างเฉยเมย เขาไม่ได้มีความตั้งใจจะเอ่ยปากตอบนางเลยสักนิด

 

เมื่อหัวหน้าเผ่าได้ยินคำพูดของลู่ซุยซุย เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าเป็นอีกฝ่ายที่ใส่ร้ายหูเจียวเจียว เรื่องตั้งแต่ต้นจนจบเป็นแค่เรื่องโกหกของคน ๆ เดียว ทำให้ดวงตาของเขาในยามที่มองไปยังกวางสาวไม่เหลือความปรานีอีกต่อไป

 

เขาตัดสินใจพูดด้วยเสียงเด็ดขาดว่า

 

“ใครก็ได้ พาตัวลู่ซุยซุยไปโยนลงในถ้ำหมื่นอสรพิษซะ”

 

การปล่อยให้ผู้หญิงแบบนี้อยู่ในเผ่าต่อไปก็มีแต่จะทำให้เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้น มันมีแต่จะทำร้ายเผ่าและทำให้ภูตคนอื่นไม่สบายใจ

 

แม้ว่าตามกฎของเผ่า เขาไม่อนุญาตให้ใครฆ่าผู้หญิง แต่ลู่ซุยซุยล้ำเส้นมากจนเกินขอบเขตการให้อภัยของชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดแล้ว

 

“รับทราบ”

 

ถัดมา ภูตชาย 2 คนเดินออกมาจากข้างหลังท่านผู้เฒ่าก่อนจะคว้าแขน 2 ข้างของหญิงสาวไร้ดวงตาแล้วยกนางขึ้นจากพื้น

 

“ไม่! ข้าไม่อยากไปที่ถ้ำหมื่นอสรพิษ ทำไม! ทำไมเจ้าทำกับข้าแบบนี้ ข้าเป็นผู้หญิงนะ...”

 

ลู่ซุยซุยต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุดหย่อน ทำให้เลือดไหลหยดลงมาเปื้อนใบหน้าของตนเองมากยิ่งขึ้น

 

“เจ้ากับหูเจียวเจียวเป็นพวกเดียวกัน! เจ้าคิดหรือว่าถ้าเจ้าฆ่าข้าแล้ว พวกภูตเร่ร่อนจะปล่อยเจ้าไป? ฝันไปเถอะ ฮ่าๆๆ!”

 

“หลงโม่ฆ่าภูตเร่ร่อนไปคนหนึ่ง พวกมันจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ อีกไม่นาน พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตาย และผู้หญิงทุกคนในเผ่าก็จะเป็นเหมือนกับข้าที่ถูกพวกมันทรมานอยู่ทุกวัน สุดท้ายพวกเจ้าทุกคนก็ต้องตาย!”

 

ดูเหมือนลู่ซุยซุยจะรู้ว่าตนไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก ทันใดนั้นนางก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

 

คำสาปแช่งที่ร้ายกาจเจาะเข้าไปในหูของภูตทุกคน ทำให้ใบหน้าของพวกเขาเหยเกไม่สบายใจ

 

“รีบ ๆ ลากนางไปโยนทิ้งซะ!!”

 

อิงหยวนตวัดตามองไปที่ชาย 2 คนที่กำลังตกตะลึงเพราะถ้อยคำร้ายกาจจากปากของผู้หญิงเจ้าเล่ห์ พร้อมกับดุด้วยเสียงต่ำ

 

จากนั้นชายทั้ง 2 ก็รีบดึงตัวลู่ซุยซุยออกไป

 

ในที่สุดบ้านไม้ก็กลับมาเงียบสงบลง แต่มันกลับเงียบจนน่าขนลุก

 

หลังจากนั้นไม่นาน ชายผู้หนึ่งก็ถามเสียงเบาว่า “ท่านผู้เฒ่า สิ่งที่ลู่ซุยซุยเพิ่งพูดไปนั้นเป็นความจริงหรือไม่? ภูตเร่ร่อนจะมาแก้แค้นเผ่าของเราจริง ๆ หรือ แล้วเราควรทำยังไงดี...”

 

ตามที่กวางสาวกล่าวไว้ ภูตเร่ร่อนกลุ่มนี้ค่อนข้างทรงพลัง และต้องมีจำนวนมาก ไม่อย่างนั้นนางคงไม่กล้าพูดออกมาแบบนั้น

 

เมื่อสิ้นเสียงของภูตชาย สีหน้าของภูตคนอื่นก็เคร่งเครียดขึ้น

 

“ท่านผู้เฒ่า อีกไม่นานอิงหยวนจะพาผู้ชายบางส่วนเดินทางไปที่ชายหาดเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือทะเล ถ้าอิงหยวนออกไป แล้วภูตเร่ร่อนเปิดฉากโจมตีเรา เราจะไม่สามารถต้านทานมันได้”

 

“ใช่ ท่านผู้เฒ่า เราต้องคิดหาหนทางโดยเร็ว เราไม่ควรรอให้พวกภูตเร่ร่อนบุกเข้ามาฆ่าเราทั้งอย่างนี้!”

 

“พอ!”

 

อิงหยวนส่งเสียงคำรามต่ำ ส่งผลให้ชาวบ้านทุกคนปิดปากเงียบ

 

“ท่านผู้เฒ่า พรุ่งนี้เช้า ข้าจะไปที่ถ้ำของภูตเร่ร่อนเพื่อจับพวกมันทั้งหมด แล้วออกเดินทางไปแลกเปลี่ยนเกลือทะเล”

 

ชายหนุ่มมองไปที่หัวหน้าเผ่าด้วยสีหน้าร้อนรน

 

เมื่อชายชราได้ยินเช่นนี้ เขาก็ขมวดคิ้วและยื่นมือไปจับไหล่อีกฝ่าย “ไม่ อิงหยวน อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี มันอันตรายเกินไปที่จะไปตามล่าภูตเร่ร่อน อย่างน้อยเจ้าก็ต้องรอจนกว่าเจ้าจะหายดี”

 

เนื่องจากเผ่าของพวกเขาจะขาดอินทรีหนุ่มไปไม่ได้

 

ทว่าอิงหยวนดันมือของชายสูงวัยออกไปด้วยใบหน้าที่มุ่งมั่น

 

“ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ถ้าข้าออกไปแลกเปลี่ยนเกลือทะเลหลังจากอาการบาดเจ็บหายสนิท ข้าจะไม่สามารถกลับมาได้ทันฤดูหนาว นั่นจะยิ่งอันตรายมากขึ้น”

 

ถึงอย่างไรพวกมันก็เป็นเพียงกลุ่มภูตเร่ร่อน เขาไม่เชื่อว่าพวกมันจะเก่งกาจถึงขั้นทำอะไรตนได้

 

“แต่...” คนเป็นหัวหน้าเผ่ามีสีหน้าไม่ดีนัก

 

“ท่านผู้เฒ่า ไม่ต้องห่วง ข้ายังอยู่ที่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยให้ภูตในเผ่าเป็นอะไรไป ข้าจะพาทุกคนไปฆ่าภูตเร่ร่อนเอง!”

 

จังหวะนั้น มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากนอกบ้าน

 

เหล่าภูตหันกลับไปมองและพบว่าหลงอู่ยืนอยู่ตรงนั้น ในขณะที่เขาก้าวเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกับกลุ่มภูตในบ้าน

 

“หลงอู่?”

 

“เขาเป็นภูตมังกร เขาต้องมีพลังสูงมากแน่ ๆ...”

 

“แค่เขาอยู่ที่นี่ เราก็มีความหวังที่จะกำจัดภูตเร่ร่อนได้สำเร็จแล้ว!”

 

“โชคดีที่มีหลงอู่...”

 

เมื่อชาวบ้านเห็นชายร่างสูงใหญ่บึกบึน ทุกคนก็ดูเหมือนจะมีความมั่นใจมากขึ้น และไม่นานพวกเขาก็สงบลง

 

ทว่าอิงหยวนขมวดคิ้วมองไปที่หลงอู่อย่างไม่พอใจ

 

ภูตมังกรพวกนี้น่ารำคาญสิ้นดี คนหนึ่งก็ไร้ประโยชน์ ส่วนอีกคนก็ชอบพูดโอ้อวดวางมาดใหญ่โต 

 

ขัดหูขัดตาเสียจริง หึ!

 

ขณะที่หลงอู่สัมผัสได้ถึงสายตารักใคร่จากชาวบ้านในเผ่า เขาก็ยิ้มแย้มแจ่มใส จากนั้นเขาเดินไปข้างหน้าหลงโม่แล้วหยุดกะทันหัน

 

“แต่ว่านะ หลงโม่ ภูตเร่ร่อนเกือบจะฉกคู่ของเจ้าไป และพวกมันก็ร่วมมือกับผู้หญิงคนนั้นเพื่อฆ่าคู่ของเจ้า ถือว่าเจ้ามีความเกี่ยวข้องมากที่สุด เจ้าจะไปกับพวกเราไหม?”