บันทึก (ไม่) ลับของแม่ค้านักเขียน ตอน 4

คิดจะเร่ต้องกล้าลุย

โดย ม้าไม้

            แม่ค้าม้าไม้ขี่ จยย.เร่ขายหมี่ทั้งในและนอกหมู่บ้านของตนเองประมาณหนึ่งเดือนเต็ม คือ ตั้งแต่ต้นกุมภาพันธ์ถึงต้นมีนาคม (2564) ถือว่าไม่นานเลย แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้ก็น่าสนใจมากค่ะ

            ประเด็นแรกคือ ทำให้เรารู้รสนิยมคนกิน ซึ่งก็จะแตกต่างกันไปตามวัย พื้นฐานชีวิต ความชอบ และพฤติกรรมสุขภาพของคนในหมู่บ้านของเราเอง อย่างหมี่สดที่เป็นแผ่นนี่ต้องเสนอขายคนวัยห้าสิบขึ้นไปแทบทั้งนั้น เพราะคนกลุ่มนี้ได้เคยเห็นเคยชิมกันมาแล้วตอนเด็ก ๆ จากการที่พ่อแม่หรือปู่ย่าตายายซื้อหามาหรือทำให้กิน แน่นอนว่าภาพจำหมี่สดของคนกลุ่มนี้ก็คือ แผ่นแป้งกลม ๆ สีขาวขนาดเท่าปากกระทะที่ใช้ในครัวเรือนทั่วไป พอมันผ่านความร้อนจนสุกดีโดยไม่ต้องกลับด้าน คนทำก็จะแซะออกมาวางบนแผงไม้ที่สานด้วยไม้ไผ่เป็นตะแกรง ใครจะกินก็หยิบมาทั้งแผ่นนั่นแหละ ฉีกกินม้วนกินกันตามถนัด แค่นั้นเอง

            และเมื่อเราได้เข้าใจอย่างนี้แล้ว ม้าไม้จึงได้สร้างทางเลือกใหม่ขึ้นมาด้วยจากหมี่แผ่นนี้ ด้วยการนำมาทำ “ยำหมี่สด” ขายพ่วงไปกับหมี่แผ่นสดและหมี่สดซอยเส้น เพื่อดึงดูดใจลูกค้าที่สนใจอาหารสำเร็จรูปแบบปรุงแต่งรสชาติเข้าไปให้ชวนหิว ซึ่งกลุ่มนี้อาจจะมีคนหนุ่มสาวหรือวัยรุ่นยอมทดลองซื้อกินอีกกลุ่มหนึ่ง แม้จะไม่เคยรู้จักหน้าตาอาหารชนิดนี้มาก่อนเลย ขอติดไว้เล่าตอนหน้านะคะสำหรับวิธีทำยำหมี่สด

            ประเด็นต่อมาคือ เข้าใจชีวิตพ่อค้าแม่ค้าเร่เป็นอย่างดีทีเดียว ทำแค่หนึ่งเดือน แต่ก็โหดพอที่จะทำให้รู้สึกว่าเราต้องใช้พลังงานอยู่กลางแจ้งในขณะที่กำลังใจต้องดีเสมอ เหี่ยวเฉาไม่ได้เป็นอันขาด ถึงแดดร้อนจนทำให้กระหายน้ำ หน้าดำ สูดขี้ฝุ่นคลุ้งตามทางลูกรัง (เพราะตามหลังรถใหญ่) และยังมีสายตาที่มองเมินจากลูกค้าบางคน แต่หัวใจของเราต้องชุ่มชื่นเสมอ และเสียงที่ร้องเรียกให้คนซื้อก็ต้องเป็นไปด้วยความนุ่มนวลหรือเป็นมิตรทุกครั้งด้วย  

           ประเด็นที่สาม ทำให้เรารู้จักเส้นทางต่าง ๆ ดีขึ้น ทางลัดระหว่างหมู่บ้าน ซอกซอยในแต่ละหมู่บ้าน ก็ได้ตระเวนไปเรื่อย ๆ และการได้รู้จักคนต่างหมู่บ้านก็ทำให้หูตากว้างไกลดี แต่ครั้งหนึ่งพลาดไปหน่อยเพราะไม่ได้สอบถามเจ้าของพื้นที่เสียก่อน มีเส้นทางหนึ่งเป็นถนนดินเชื่อมระหว่างสองตำบล  ม้าไม้ตัดสินใจเลือกเส้นทางนั้นทั้งที่ยังไม่เคยใช้ ที่ไหนได้ เป็นทางลูกรังที่สองฝั่งมีแต่ไร่นา ป่าโปร่ง ไม่มีบ้านเลยสักหลัง แถมในไร่นาที่ผ่านไปก็แทบไม่พบใครเลย นอกจากที่ไร่มันเทศแห่งหนึ่ง เห็นคนสามคนกำลังช่วยกันปล่อยน้ำจากสายยางบนรถบรรทุกน้ำรดใส่แปลงมันเทศที่ปลูกใหม่ เมื่อไม่คุ้นทางจึงรู้สึกว่าเป็นเส้นทางเปลี่ยวที่ค่อนข้างยาวมาก ไม่น่าหลวมตัวหลุดเข้ามาใช้เส้นทางนี้เล้ย หมี่ก็ขายไม่ได้ (เสียดายน้ำมันรถค่ะ) แต่สรุปแล้วปลอดภัยดี หลุดออกไปถึงหมู่บ้านอีกตำบลหนึ่งได้ในที่สุด  

          ประเด็นสุดท้าย มีเรื่องราวในการทำการตลาด ประมาณว่าสร้างสตอรี่เพื่อขายหมี่แห้งและหมี่สดโดยใช้ข้อมูลที่เราเก็บรวบรวมมาระหว่างเส้นทาง ซึ่งจะมีลูกค้ากลุ่มหนึ่งสนใจวิธีการขายของที่มีสตอรี่แบบนี้ เช่น กลุ่มเพื่อนในโซเชียลมีเดียของม้าไม้เอง โดยเฉพาะคนในเมืองใหญ่จะตื่นเต้นและให้ความสนใจสินค้าหมี่แห้งของเรามากเป็นพิเศษตรงที่เป็นของ “ทำมือ” และใหม่สดจากเตาทุกวัน

            ตอนหน้าจะมาเม้าต่อค่ะว่า ม้าไม้ได้เจอลูกค้าแบบไหนกันบ้าง โปรดรอติดตามนะคะ

หมายเหตุ : ขออภัยเพื่อนนักอ่านด้วยนะคะที่หายไปสองพฤหัส เนื่องจากลืมหนึ่ง (ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ) และอีกหนึ่งคือ ปลีกไปทำกิจกรรมบำรุงใจหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ เพิ่งกลับมาค่ะ