หวานใจพี่รหัส ตอนที่4 อย่าคิดว่าจะหนีหน้ากันพ้นนะ!

ปารมองชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า รู้สึกเสียดายที่ไม่ใช่พี่รหัสของเธอ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจที่มีคนมาช่วย นึกว่าจะถูกรุมซะแล้ว

 

“แกล้งอะไรกัน เขาเรียกว่า เอ็นดู หยอกกันเล่นนิดหน่อยเท่านั้นเอง” แสงชัยพูดลอยหน้าลอยตา มองหน้านรินทร์พลางยิ้มเยาะอยู่ในสีหน้า

 

“กำลังถามน้องเขาอยู่ว่า ต้องการให้ช่วยอะไรไหม แกล้งตรงไหน....” อีกคนพูดต่อ ลากเสียงยืดเสียงยาว

 

“ปาร ไปกันเถอะ” นรินทร์ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย รีบพาน้องรหัสของเพื่อนไปจากตรงนั้น ไปนั่งรอที่ม้าหินอีกด้านหนึ่งของมุมตึกคณะคุรุศาสตร์

 

“เดี๋ยวพี่ไลน์ไปบอกยนตร์ให้ ว่าปารรออยู่นะ” เขากดตัวหนังสือบนโทรศัพท์สมาร์ทโฟนมียี่ห้อราคาแพงไม่น้อย

 

“ขอบคุณค่ะ พี่นรินทร์” ปารค่อยยิ้มออก ในใจหวังอยากจะเจอพี่รหัสของเธอวันนี้

 

“ว่าแต่มีอะไรกับยนตร์หรือครับ อาจารย์ชมรมอนุรักษ์เรียกคุยงานอยู่ อีกซักพักคงจะมา ปารรีบรึเปล่า” นรินทร์มองถุงสีน้ำตาลเข้มที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเด็กสาว

 

“ไม่รีบค่ะ ปารรอได้”

 

“การ์ตูนนี่ น่ารักจังเลยนะครับ” เขามองตัวการ์ตูนที่แปะอยู่บนถุงสีน้ำตาล

 

เด็กสาวอมยิ้มแก้มปริ ก่อนตอบอย่างภาคภูมิใจ

 

“ปารวาดเองค่ะ”

 

“หืม...มีหัวศิลป์เหมือนกันนะ พี่นี่ไม่ได้เรื่องเลย” นรินทร์จ้องมองน้องรหัสของเพื่อนซี้ เขาชอบรอยยิ้มของเธอจัง

 

เขาพยายามชวนเธอพูดคุยเป็นค่าเวลาระหว่างนั่งรอ อยากทำความรู้จักเธอให้มากกว่านี้ แต่ทว่าในแววตาของเธอเหมือนจะคอยมองหาแต่ยนตร์ตลอดเวลา เธอไม่สนใจหนุ่มหล่ออย่างเขาเลย เขาสังเกตเห็นเธอมารอพบยนตร์ตั้งแต่วันก่อนแล้ว

 

ยนตร์มองข้อความจากไลน์ของนรินทร์ ค่อยรู้สึกสบายใจ เพราะก่อนหน้านี้ปารไลน์มาบอกว่า จะมาหา แต่เขาติดคุยเรื่องงานกับอาจารย์ชมรมอนุรักษ์อยู่ กลัวว่า ปารจะโดนพวกแสงชัยแกล้ง จึงไลน์บอกนรินทร์ให้ไปช่วย แล้วมันก็เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด เขาตัดสินใจไลน์บอกนรินทร์ให้บอกปารกลับไปก่อน วันนี้เป็นวันที่สามที่เธอตามง้อเขา จึงควรหลีกเลี่ยงการพบเธอ เขาต้องลบคำสบประมาทให้ได้ ที่สำคัญต้องทำลายสถิติให้เธอตามง้อเขานานกว่านั้น

 

“เรื่องพี่ยนตร์ปารง้อมากี่ครั้งแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ง้อง่ายจะตายไป ไม่เกินสามวันก็หายโกรธแล้ว เชื่อมือเราสิ”

 

คำพูดของปารดังขึ้นมาในห้วงนึก พาลหงุดหงิดขึ้นมาทันที

 

ปารหน้าหม่นลงเมื่อนรินทร์บอกให้เธอกลับไปก่อนไม่ต้องรอแล้ว วันนี้วันที่สามที่พยายามจะตามง้อพี่รหัส แต่เหมือนเขาไม่ยอมพบเธอเลย ได้แต่ฝากเพื่อนรักเอาของไปให้ นภาบอกว่า พี่ชายของเธอยังไม่ยอมเปิดดูด้วยซ้ำ เมื่อเขาไม่ยอมเปิดดู เธอจึงต้องหาทางพบเขา และขอโทษเขาด้วยตัวเองให้ได้ เด็กสาวถอนหายใจเบา ๆ อย่างหนักใจ แผนง้อของเธอยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ทำไมครั้งนี้ถึงไม่ง้อง่ายเหมือนตอนเด็ก ๆ นะ หยิบมือถือขึ้นมากดดูข้อความที่เธอไลน์ไปหายนตร์ เขาได้แต่อ่าน แต่ไม่ยอมตอบ

 

“พี่คิดว่าจะหลบหน้าปารได้เหรอ”

 

ปารบ่นกับตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว เฮ้ย! ตายล่ะ! นี่เธอเดินอยู่ส่วนไหนของมหาลัยกันเนี่ย เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงตรงนี้ได้ยังไง แล้วทางออกมันไปทางไหนกันแน่! ใจแป้วทันที อย่าบอกนะ ว่าเธอกำลังหลงทาง! เธอพยายามมองหาป้ายบอกทิศทางจนเจอ แต่ทว่า ถนนทางออกมหาลัยมันชื่ออะไรนะ! ยังจำไม่ได้เลย ให้ตายสิ!

 

เด็กสาวถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจอีก ไม่ได้! ต้องทำวิกฤตให้เป็นโอกาส ใบหน้านั้นเกิดรอยยิ้ม คิดแผนให้ยนตร์มาพบเธอได้แล้ว จึงรีบไลน์ส่งข้อความไปหาพี่รหัสว่ากำลังหลงทาง ไม่นานข้อความนั้นถูกอ่าน เขาไม่ตอบข้อความนั้น แต่กลับโทรมาหาเธอทันที

 

“ปารอยู่ไหนบอกพี่ซิ” เสียงจากปลายสายรีบถามอย่างร้อนใจ

 

สาวน้อยฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้

 

“พี่ยนตร์รีบมานะ ปารไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน...” แล้วพยายามบอกลักษณะของบริเวณรอบตัว ป้ายหน้าตึก ป้ายถนน รวมทั้งซุ้มต้นไม้เลื้อยที่เธอยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยใบหน้ายิ้มหน้าระรื่น ในที่สุดเขาก็หลงกลจนได้ อย่างน้อยเธอได้รู้ว่า เขาเป็นห่วง และจะไม่ทอดทิ้งกันแน่นอน

 

ยนตร์ตัดสินใจเดินไปหาปาร แม้คิดว่า ต้องเป็นแผนให้เขาไปพบเธอ แต่หากยัยตัวยุ่งหลงทางจริง ๆ เขาจะใจดำปล่อยเธอไว้แบบนั้นได้หรือ? เขาจะสบายใจได้อย่างไร คงเป็นกังวลตลอดเวลา ว่าเธอหาทางออกได้หรือยัง เธอกลับบ้านได้ไหม เธอ...เหตุผลนานับประการวิ่งเข้ามาในสมองไม่หยุด เขาไม่อยากต้องกังวลใจแบบนั้น แม้ว่าจะต้องเสียฟอร์มยอมมาหาเธอก็ตาม และการได้อยู่ใกล้กัน มันอาจทำให้เขาใจอ่อนยอมคืนดีด้วยเหมือนที่ผ่านมา

 

“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกปาร! คอยดู!” ยนตร์ให้กำลังใจตนเองก่อนเดินไปหาน้องรหัส

 

 

 

“อ้าว! น้องปาร ยังไม่กลับอีกหรือครับ”

 

ปารได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่มจากด้านหลัง เมื่อหันกลับมาพบแสงชัยยืนอยู่ รอยยิ้มที่คิดว่าจะได้เจอพี่รหัสค่อย ๆ จางหายไปจากสีหน้า

 

“หลงทางหรือเปล่าครับ” เขามองเห็นเธอกำลังมองดูรอบตัวไปมาอยู่นานแล้ว

 

“ให้พี่ไปส่งมั้ย?” หนุ่มรุ่นพี่สาวเท้าเข้ามาใกล้เด็กสาวที่กำลังหน้าซีด รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย

 

“ไม่ต้องรบกวนดีกว่า! ข้าพาไปเองได้” เสียงของยนตร์ดังขึ้น ก่อนเดินมายืนอยู่ข้างน้องรหัสของเขา

 

“น้องปารพี่ไปก่อนนะ มีอะไรก็เรียกพี่ได้นะครับ” แสงชัยยมองยนตร์ที่ดูเป็นห่วงรุ่นน้องคนนี้มากเป็นพิเศษ

 

ปารรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกันของทั้งสองคน ค่อยรู้สึกหายใจทั่วท้องหน่อย เมื่อคนที่เธอไม่ได้เชิญไปแล้ว รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสาวน้อย ในที่สุดเขาก็มา ได้พบเขาเสียที มาได้ทันเวลาด้วย แม้ว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่จะเรียบเฉยก็ตาม

 

“พี่ยนตร์...ขอบคุณมากนะคะ”

 

“ทางออกไปทางนี้นะ” รุ่นพี่ชี้มือไปที่ป้ายตรงมุมถนน

 

“พี่ยนตร์นั่งรอแป๊บ ปารหิวน้ำ ไปซื้อน้ำก่อนนะ” เด็กสาวบอกให้พี่รหัสนั่งรอที่ม้านั่งยาวหน้าตึก เดินไปซื้อน้ำมาสองขวด และยื่นให้เขาขวดหนึ่ง พร้อมกับมันแกวหนึ่งถุง

 

“น้ำฝรั่งค่ะ”

 

ยนตร์มองขวดน้ำฝรั่งตรงหน้า สมัยเด็กเวลาฝรั่งในสวนสุกมากจนขายไม่ทัน เขากับเธอและนภาจะช่วยกันทำน้ำฝรั่งไว้ทาน ที่เหลือก็นำไปขาย

 

“พี่ลองชิมหน่อยว่า อร่อยเหมือนที่พวกเราเคยทำรึเปล่าคะ” เธอคะยั้นคะยอเมื่อเขายังนั่งนิ่งไม่ยอมยื่นมือมารับ

 

“ต่อไปปารไม่ต้องไปหาพี่ที่ซุ้มอีก” ยนตร์ไม่เพียงไม่รับน้ำขวดนั้น แต่ยังออกคำสั่งเสียงเข้ม เพื่อป้องกันไม่ให้เธอโดนพวกแสงชัยแกล้งอีก

 

ปารนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ลดมือที่ยื่นขวดน้ำฝรั่งไปตรงหน้าเขาลงช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

“ได้ ถ้าพี่ยอมทานน้ำฝรั่งขวดนี้ ปารจะไม่ไปหาพี่ที่ซุ้มอีกเลย”

 

เวลาเธอตามง้อเขาทีไร ต้องยอมทำตามเขาทุกเรื่องมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไขซะหน่อย

 

ยนตร์มองหน้าคนตั้งเงื่อนไข ที่เขาจำเป็นต้องยอมรับ แล้วรับน้ำฝรั่งในมือเธอมาเปิดดื่ม

 

“อร่อยมั้ยคะ” เธอดีใจที่เขายอมดื่มน้ำฝรั่งที่เธอให้จนได้

 

พี่รหัสไม่ตอบออกมาเป็นคำพูดใด แต่ตอบเธออยู่ในใจว่า มันอร่อยสู้ที่เขาและเธอเคยทำทานด้วยกันไม่ได้เลย

 

“พี่ทานมันแกวก่อนจะได้ใจเย็น ๆ” เธอนั่งลงข้างชายหนุ่มแล้วจิ้มมันแกวชิ้นหนึ่งส่งให้เขา

 

หนุ่มแว่นพยายามเบือนหน้าหนี ตอนเด็กเวลาโกรธกันปารจะตามง้อด้วยการเอาของกินมาป้อนแบบนี้ทุกที

 

“ทานหน่อยนะ”

 

“บอกว่า ไม่ไง!”

 

ยนตร์ปัดมือเธอออกไปห่าง ๆ จนถุงมันแกวร่วงหล่นลงพื้น เนื่องจากเขาปัดถูกมือข้างที่เธอถูกน้ำสุกี้ลวกเมื่อวันก่อน ยนตร์รีบเก็บถุงมันแกวขึ้นมา มองเห็นเธอกุมมือข้างที่เจ็บไว้

 

“ให้พี่ดูหน่อย” น้ำเสียงที่เข้มเมื่อครู่อ่อนลง

 

เด็กสาวรีบชักมือหนี เมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้

 

“พี่ต้องยอมกินมันแกวก่อน”

 

เขามองหน้าน้องรหัส เอากับเธอสิ! ยนตร์ต้องยอมจิ้มมันแกวเข้าปากจนได้ ความเป็นห่วงเธอนั้น มีมากกว่าฟอร์มที่เขาต้องรักษาเอาไว้ และรู้สึกเหมือนตนเองเป็นสาเหตุให้เธอต้องเจ็บตัว

 

ปารจึงยิ้มออกมาได้ แม้ว่าจะโกรธกัน แต่เขาก็ยังเป็นห่วงเธอเสมอ

 

“แผลเป็นยังไงบ้าง” ยนตร์ขยับใบหน้ากลับมาอยู่ในที่ตั้ง และนั่งยืดตัวตรง เมื่อรู้ตัวว่าออกอาการเป็นห่วงเธอมากเกินไป

 

“ดีขึ้นมากแล้ว แค่ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยค่ะ เวลาเผลอไปโดน”

 

“ปารให้พี่ยนตร์นะ” เธอยื่นถุงสีน้ำตาลเข้มไปตรงหน้าพี่รหัส ในที่สุดก็ได้มอบของสิ่งนี้ให้เขาด้วยมือเธอเองซะที

 

ยนตร์รับถุงสีน้ำตาลไว้ในมือ

 

“ปารขอโทษพี่ยนตร์นะ ที่พูดไม่ดีกับพี่วันนั้น”

 

“ไม่ใช่ความผิดของปาร พี่มันไร้ความสามารถเอง” ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นยืน

 

ประโยคนั้นของเขาทำให้ปารพูดไม่ออกไปต่อไม่ถูกเลย

 

“กลับเถอะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”

 

==============

 

 

 

“พี่ยนตร์ยังไม่กลับมาอีกเหรอเนี่ย...”

 

นภามองไม่เห็นรองเท้าผ้าใบคู่โตของพี่ชาย เมื่อกวาดสายตามองชั้นวางรองเท้าหน้าประตูทางเข้าหน้าบ้าน

 

“ค่ำแล้ว...ไปไหนของเขานะ เห็นแม่ไม่อยู่เลยเถลไถล” เด็กสาวบ่นเบา ๆ พลางถอดรองเท้าวางบนชั้นรองเท้าให้เรียบร้อย

 

เมื่อเดินผ่านห้องรับแขก เอะใจเล็กน้อยที่ยังเห็นถุงสีน้ำตาลเข้มสองใบอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม ปารฝากเธอมาให้พี่ยนตร์ตั้งแต่วันก่อนและเมื่อวานนี้

 

“ใจแข็งจริง ๆ เลยพี่เรา ยังไม่ยอมเปิดดูอีกเหรอเนี่ย เดี๋ยวจะจิ๊กหนมมากินให้หมดเลย” พลางส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วรีบเดินขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเองที่อยู่ด้านบน

 

เด็กสาววางกระเป๋าผ้าไว้ข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์ ปุ่มพาวเวอร์ใต้สติ๊กเกอร์รูปแมวคิตติ้สีชมพูถูกกดจนบุ๋มจมลงไป กดเม้าท์ที่ไอคอนโปรแกรมกล้องวงจรปิด เลือกการดูภาพวิดีโอย้อนหลัง คลิกเลือกภาพจากกล้องวงจรปิดที่เป็นช่องของห้องรับแขก

 

บนจอมอร์นิเตอร์ปรากฏภาพห้องรับแขก เวลาเริ่มต้นคือ ยี่สิบนาฬิกาตรง จนถึงเวลา ยี่สิบสี่นาฬิกา แล้วคลิกเม้าท์ปุ่ม play

 

“มาแล้ว....มาแล้ว....” นภามองเห็นภาพพี่ชายตนเองปรากฏขึ้น เขากำลังนั่งอยู่ที่โซฟายาวสีน้ำตาลเข้มในห้องรับแขก

 

“ปารไม่ต้องห่วงนะ เราจะติดตามสถานการณ์ให้จ้ะ เชื่อมือเราเถอะ” ริมฝีปากบางนั้นอมยิ้มน้อย ๆ แล้วจดจ่ออยู่กับภาพตรงหน้า

 

ยนตร์จ้องมองถุงสีน้ำตาลเข้มในมือซึ่งเป็นสีโปรดของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะขาดการติดต่อกับปารมานานหกปีเต็ม แต่ปารยังจำได้ บนถุงด้านบน ติดด้วยโบสีน้ำตาลอ่อน มีตัวการ์ตูนเล็ก ๆ น่ารักใบหน้าอมยิ้มแปะอยู่ ตัวการ์ตูนที่ปารวาดเอง และจะใช้การ์ตูนตัวนี้ง้อให้เขาคืนดีทุกครั้งตั้งแต่ยังเด็ก เขาพลิกถุงไปมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะโยนถุงนั้นลงบนโต๊ะรับแขก แต่แล้วกลับรีบเปลี่ยนเป็นการประคับประคองถุงนั้นไว้แทน ค่อย ๆ บรรจงวางลงบนโต๊ะตรงหน้า ราวกับกลัวว่า สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นจะบุบเสียหายกระนั้น บนโต๊ะนั้นมีถุงสีน้ำตาลอีกใบหนึ่งวางอยู่ก่อนแล้ว

 

‘พี่จะไม่ยอมหายโกรธง่าย ๆ เหมือนตอนเด็ก ๆ หรอก’ เขาคิดถึงตอนเด็ก หากมีเรื่องทะเลาะกันกับปาร โกรธกันทีไร พอปารมาง้อ เขากลับหายโกรธเธออย่างง่ายดายไม่เคยโกรธเธอได้นาน ๆ ซักที

 

‘คิดว่าจะพูดอะไรก็ได้ แล้วก็มาขอโทษ แค่นี้พี่ก็จะหายโกรธล่ะสิ’

 

ครู่หนึ่งชายหนุ่มก็หยิบถุงสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาดูอีกครั้ง ด้วยใจที่อยากรู้ว่า ข้างในนั้นมีอะไร เขายังไม่กล้าตัดสินใจเปิดออกดู เพราะกลัวจะต้องใจอ่อน อภัยให้เธอเหมือนที่ผ่านมา

 

‘ไม่ได้ ไม่ได้ ขืนเปิดดู ต้องใจอ่อนแน่ ๆ’

 

ยนตร์บอกตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมา วางถุงขนมลงบนโต๊ะรับแขกอย่างเดิม แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินหนีจากโต๊ะรับแขก ไปยืนอยู่หน้าโต๊ะสูงสำหรับเป็นที่คว่ำแก้วน้ำดื่ม แต่สายตาก็ยังไม่วายมองถุงสีน้ำตาลเข้มที่เขาแสนจะอยากรู้เหลือเกินว่า ข้างในนั้นมีอะไร? และบรรจุตัวหนังสือตัวผอม ๆ หัวโต ๆ ว่าอย่างไรบ้าง

 

ยนตร์ละสายตาจากถุงขนมอย่างช่างใจ หันมามองแก้วใสที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะสูงตรงหน้าแทน สีหน้าและแววตานั้นแสดงออกถึงความกลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อย ตอนเป็นเด็กไม่เห็นเขาต้องคิดมากขนาดนี้เลย โกรธกันแป๊บ ๆ เดี๋ยวก็ดีกันแล้ว เดี๋ยวก็ยิ้มให้กันได้แล้ว เดี๋ยวก็หัวเราะให้กันได้แล้ว ทำไมโตแล้วต้องคิดมากขนาดนี้ด้วยนะ

 

“ปารไม่ได้เจอพี่เลยหกปี พี่จีบหญิงติดหรือยังละคะ ปารอยากรู้ มันเป็นความผิดของปารเหรอ”

 

คำพูดนั้นของยัยปารตัวแสบมันลอยขึ้นมาในสมองอีกแล้ว

 

‘พี่มันไม่เอาไหนเรื่องจีบสาวเลย จีบใครก็ไม่ติดซักคน’ เขาเถียงเด็กสาวอยู่ในใจ

 

ภาพหญิงสาวหน้าตาสวยใส ปรากฏขึ้นในสมอง อดนึกถึงเธอไม่ได้ เธอมาบอกเขาว่า เขาดีเกินไป และไม่ได้ชอบสิ่งที่เขาเป็นอยู่ แค่นั้นเอง ทำให้เขาเศร้าซึมไปเป็นเดือน

 

เขานี่มันไม่เอาไหนจริง ๆ ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งชอบเขาไม่ได้ พลางถอนหายใจออกเบา ๆ มือหงายแก้วที่คว่ำอยู่แล้วเทน้ำดื่มลงไปช้า ๆ

 

‘ถ้าพี่จีบปาร... ก็คงจะจีบไม่ติดเหมือนกันใช่มั้ย....ถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้’

 

ยนตร์สะดุ้ง! รีบสลัดความคิดนั้นออกไปทันที นี่เขากำลังคิดอะไรเนี่ย?

 

‘บ้า! ใครจะเอายัยเป็ดขี้แยมาเป็นแฟนได้’

 

ชายหนุ่มรีบวางเหยือกน้ำลงทันทีเมื่อเห็นน้ำล้นแก้วแล้ว รีบคว้าผ้าใกล้ ๆ มาเช็ดน้ำที่หกล้นแก้วออกมาจนนองพื้นโต๊ะ

 

และแล้วสายตาก็หันกลับไปหยุดอยู่ที่ถุงสีน้ำตาลบนโต๊ะรับแขกอีกจนได้

 

‘ยัยปารจะเขียนอะไรไว้ข้างในนะ’

 

ชายหนุ่มยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ยังอยากรู้เหลือเกิน เท้าพาเจ้าของร่างสูงโปร่งเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะรับแขกทรงเตี้ย แต่แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะสูงที่คว่ำแก้วน้ำใหม่ เดินกลับไปกลับมาแบบนี้อยู่หลายรอบ ชายหนุ่มมีอาการเป็นอย่างนี้มาสองวันแล้ว

 

นภาอมยิ้ม และหัวเราะอยู่คนเดียวในท่าทางกลับไปกลับมา อาการใจลอย กับพฤติกรรมวกวนของพี่ชาย

 

“จะใจแข็งไปถึงไหนน้า...พี่ยนตร์” เด็กสาวพูดกับตัวเองลอย ๆ

 

“ก๊อก ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

นภารีบหันกลับไปที่ประตูห้องนอน

 

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!” เสียงพี่ชายตะโกนเสียงดังอยู่หน้าประตูห้อง

 

เจ้าของห้องรีบหันกลับไปที่จอคอมพิวเตอร์ รีบปิดโปรแกรมกล้องวงจรปิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

 

“มีอะไรหรือคะ”

 

“นี่มันหมายความว่าไง” ยนตร์โชว์ถุงขนมสีน้ำตาลขึ้นมาตรงหน้าน้องสาว พร้อมกับเปิดถุงขนมให้ดู ข้างในนั้นมันมีแต่ความว่างเปล่า มองเห็นแต่ถุงพลาสติกเปล่าๆ อยู่ข้างใน

 

 

 

==================

 

 สวัสดียามค่ำค่า...  ขอบคุณมากๆ ที่มาอ่าน แล้วคอมเม้นท์ให้ด้วย  ว่าแต่ทายถูกไหมคะ  ว่าใครมาช่วยปารเอ่ย...ตอบด้วย เปลี่ยน!