บทที่ 12 หาทางรอด

จุลภาคกำลังจะพาเธอเดินขึ้นไปชั้นสองทิวาจึงถามขึ้น

“เอ่อ พี่จุนคะ ชั้นล่างไม่มีห้องน้ำหรอคะ”

“อ้อ พอดีห้องน้ำข้างล่างคนใช้เยอะน่ะครับ ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่ น้องทิวาเป็นแขกของเพื่อนพี่ พี่ก็อยากให้เราใช้ห้องน้ำสะอาด ๆ ตามมาเถอะครับจะได้รีบไปสนุกกันต่อ” พูดจบก็เดินนำต่อ

ทิวายังคงลังเลใจแต่ก็ตัดสินใจเดินตามไป เพราะถ้ายังดื้ออีกมันจะเป็นการเสียมารยาทแล้ว

“ห้องนี้แหละครับ” เขาพาทิวามายังห้องน้ำชั้นสองที่ไม่มีคนอยู่เลย ห้องน้ำดูไม่ใหญ่มากแต่ก็ดูสะอาดสะอ้านจริง ๆ

“ขอบคุณ พี่จุนนะคะ พี่จุนไปสนุกกันเพื่อน ๆ เถอะค่ะวาจำทางได้แล้ว ถ้าเสร็จแล้วจะตามไป” บนชั้นสองส่วนใหญ่จะแบ่งเป็นห้อง ๆ มีไว้สำหรับให้บริการลูกค้าที่ต้องการค้างคืนที่นี่

“โอเคครับ” พูดจบจุลภาคก็เดินจากไป ส่วนทิวาก็เข้าไปทำธุระในห้องน้ำ รู้สึกจะมึนหัวอยู่หน่อย ๆ จากการดื่มไปสองแก้ว อยากจะล้างหน้าล้างตาก็ทำไม่ได้เดี๋ยวเครื่องสำอางหลุดออกหมด มินนี่อุตส่าห์แต่งให้ขนาดนั้น ก็ได้แต่ล้างมือแล้วเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ เสร็จแล้วทิวาก็เดินไปล้างมือ แล้วออกไปเปิดประตู

แกร่ก แกร่ก

เปิดไม่ออก!

แกร่ก แกร่ก

ทิวาพยายามเปิดประตูยังไงก็เปิดไม่ได้เหมือนโดนล็อกจากด้านนอก

‘ให้ตายสินี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเราอีกแล้ว’

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

“มีใครอยู่ข้างนอกมั้ย เปิดประตูให้หน่อย มีคนติดอยู่ในห้องน้ำ” ทิวาร้องเรียกความช่วยเหลือ มือก็ทุบประตูห้องน้ำ

ปั้ง ปั้ง ปั้ง

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ มีคนติดอยู่ในห้องน้ำ! ”

ทิวาตะโกนยังไงก็ไม่มีใครมาช่วย คงเป็นเพราะเสียงเพลงดังเกินไป เลยไม่มีใครได้ยิน

แต่ยังโชคดีที่ทิวาหยิบกระเป๋ามาด้วย ในนี้มีโทรศัพท์ที่เธอพึ่งซื้อมาใหม่ ทางร้านชาร์จแบตให้เธอมาแล้ว

แต่ในซิมที่พึ่งซื้อมาไม่มีเงินเลยสักบาทจะโทรหาใครได้ ถึงมีเงินเธอก็ไม่รู้จะโทรหาใครได้ เพราะเบอร์เดียวที่จำได้คือเบอร์แม่

‘แต่เดี๋ยวก่อนในสถานที่บันเทิงแบบนี้ต้องมีไวไฟสิ’

เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เปิดค้นหาสัญญาณไวไฟ

‘มีจริง ๆ ด้วย’

‘ให้ตายเถอะ ต้องใส่รหัส! ’

ทิวามองดูรอบ ๆ ห้องน้ำเผื่อมีรหัสไวไฟ ...แต่ก็ไม่มี

ทิวาเริ่มรู้สึกท้อแล้ว นี่มันอะไรกันมันเกิดอะไรขึ้น มันเป็นแค่อุบัติเหตุหรือฝีมือคนกันแน่

‘พี่เตรียมของขวัญสุดพิเศษไว้ให้เราด้วย’

อยู่ ๆ คำนี้ก็แล่นเข้ามาในหัวทิวา คำพูดของเขมันต์ มันทำให้หัวใจของเธอที่เดิมก็เต้นถี่กว่าปกติอยู่แล้ว ตอนนี้เต้นหนักกว่าเดิม

แต่จู่ ๆ หน้าจอมือถือก็ขึ้นสัญญาณไวไฟ

“ห๊ะ เชื่อมไวไฟแล้ว” ทิวาแทบอยากจะกระโดดโลดเต้นอย่างเด็กน้อย โทรศัพท์รุ่นใหม่ที่มีการค้นหาสัญญาณไวไฟแล้วเชื่อมต่อให้อัตโนมัติช่างดีจริง ๆ ในเวลานี้ ...แต่

‘สัญญาณอ่อนมาก’ คงเป็นสัญญาณไวไฟจากชั้นหนึ่งที่มีไว้สำหรับบริการลูกค้าที่มาเที่ยวโดยไม่ต้องใส่รหัสผ่าน

ทิวาเดินหาที่ที่มีสัญญาณมากที่สุดทั่วห้องน้ำ ได้เป็นมุมมุมหนึ่งแถว ๆ ประตู ทิวาเริ่มหาแอปพลิเคชัน ในเครื่องที่ทางร้านลงไว้ให้ในเครื่อง เพื่อใช้ในการติดต่อเพื่อน เธอเลือกไลน์ เพราะเป็นช่องทางที่ใช้ติดต่อเพื่อนประจำ แต่เน็ตก็โหลดช้ามาก

 

 

‘ต้องได้รับการยืนยันตัวตนก่อน’

เป็นข้อความจากโทรศัพท์มือถือที่ทิวาอ่านได้

‘ให้ตายเถอะ ลืมไปได้ยังไงว่าไลน์ต้องยืนยันตัวตนจากไลน์ในโทรศัพท์เครื่องเก่าก่อน’

“อย่าตื่นเต้น อย่าล่กสิทิวา แกต้องทำได้ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถ ของแกอยู่แล้วทิวา”

พูดจบก็เข้าแอปพลิเคชันเมสเซนเจอร์ ทิวากรอกรหัสผ่านแล้วกดเข้าใช้งาน

ทิวารออย่างใจจดใจจ่อกับความเร็วเน็ตที่เต่าวิ่งเข้าเส้นชัยสามรอบแล้วแต่เน็ตยังคงก้าวได้แค่ครึ่งก้าว

“ขอร้องละนะ ได้ทีเถอะ” ทิวาเริ่มร้อนใจขึ้นทุกที

 

 

“อ่ะ ได้แล้ว! ”

 

 

แคร่ก แคร่ก

ปั้ง

ทิวาหันขวับกลับไปยังประตูภาพที่เธอเห็นทำเอาทิวาหน้าถอดสี เดินถอยหลังไปสามก้าวโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เธอ

เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าแต่ดูแล้วชวนขนหัวลุกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อทิวาให้ได้

“พี่เขม …วา ติดอยู่ในห้องน้ำขอบคุณที่มาช่วย” พูดจบทิวาก็วิ่งออกไปจากห้องน้ำ

ปัง! พรึ่บ!

เขาจับตัวเธอเหวี่ยงเข้าผนังห้องน้ำอย่างแรง แล้วฟุบลงพื้นห้องน้ำอย่างแรง

“โอ้ย! ” ทิวาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด โดยเฉพาะส่วนหัวที่กระแทกเข้ากับเหลี่ยมประตูห้องน้ำด้านในอย่างจัง ทิวารู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่น ๆ ไหลออกมาด้วย

“หึ มึงเก่งมากนักไม่ใช่หรอ ไหนมึงลองแสดงฝีมือของมึงออกมาให้กูได้เห็นหน่อยสิ ว่าควรค่าแก่การรอคอยรึเปล่า” เขารอวันนี้มาตั้งหลายวันเพื่อที่จะสั่งสอนเธอ อยากจะรู้นักว่าตอนนี้เธอยังจะทำอะไรได้อีก

“พี่เขม พี่จะทำอะไร” ตอนนี้ทิวารู้สึกกลัวตัวสั่นไปหมดแล้ว สมองแทบจะขาวโพลน คิดอะไรไม่ออกแล้วมันกลัวไปหมดรู้สึกว่าตอนนี้เขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ ถ้าเธอทำอะไรผิดพลาดไปแม้แต่นิดเดียว

“กูหรอ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก”

“ถ้าอย่างนั้น พี่เขมก็ปล่อยวาไป”

“ฮ่าฮ่าฮ่า กูบอกว่ากูไม่ทำ แต่กูไม่ได้บอกว่ากูจะปล่อยมึงไป” พูดจบก็เข้าไปกระชากผมทิวาลากออกไป

“โอ้ย! พี่เขมจะทำอะไร พี่เขมจะทำแบบนี้กับวาไม่ได้นะ” ตอนนี้ผมของทิวาถูกกระชากอย่างแรงจนร่างต้องเดินตามเขมันต์ไปไม่อย่างนั้นหนังศีรษะเธอหลุดแน่

ฟรึ่บ!

เขมันต์โยนทิวาลงบนเตียงอย่างแรง ตอนนี้ทิวารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว ลุกก็แทบไม่ขึ้นแล้ว

แกร่ก ตุบ ตุบ ตุบ

“พวกนั้น เรียบร้อยแล้วนะเว้นไอ้เขม” เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นรายงานผล แล้วหันไปมองร่างอันสะบักสะบอมของหญิงสาวบนเตียง

“เฮ้ย มึงทำน้องเค้าแรงไปป่าวว่ะ”

“แค่นี้มันไม่ตายหรอก”

“พวกมึงจะทำอะไรก็รีบทำ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นชายหนุ่มสองคนที่เข้ามาทีหลังก็เดินเข้าไปหาร่างหญิงสาวที่อยู่บนเตียง

 

 

*********************************