7. เหลือเชื่อ (unbelievable)

 

 

อย่างไม่น่าเชื่อ...เบื้องหลังแท้จริงจึงเผยออกมา

------------------------

 

ขากลับคฤหาสน์อลิสานั่งเงียบขณะอยู่ในรถกับอเล็กซ์ เธอเอ่ยถามลอยๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นกลัวจนเกินไป

“วันนี้นายปรินส์ ไม่ได้ไปไหนเหรอ...”

“ไม่ทราบ...” เขาตอบห้วนๆ สั้นๆ หน้าเรียบเฉยเมย

“เฮ้อ...” อลิสาถอนหายใจเสียงดัง เธอนึกอยากขอออกจากที่พักของชายหนุ่มนามว่าปรินส์

 

ครั้นรถจอดหน้าตัวตึกเธอถูกสั่งจากอเล็กซ์ให้ตามเขาเข้าไปที่ห้องทำงานของเจ้าของคฤหาสน์ทันที

“เป็นยังไง...อเล็กซ์บอกว่า ยูไปคุยส่วนตัวกับเอมิลีรึ” หน้าตาบึ้งตึงถามเสียงเข้ม

“Ah…umh…ฉัน...ฉันแค่ถูกขอให้ไปดูภาพวาดน่ะ” เธอตอบตะกุกตะกัก

“ใครสั่งให้เธอไปคุยอะไรกับนาง...ฮะ!!!” เสียงตะคอกของชายหนุ่มทำเธอสะดุ้งสุดตัว

“...Don’t shout aloud อย่าตะโกนเสียงดัง ฉันตกใจนะ” เธอทำหน้าเจื่อน ในใจนึกถึงคำพูดของเอมิลีทำให้ยังเสียวอยู่ไม่หาย

“เธอบอกอะไรมั่ง...Tell me NOW!!!” นายปรินส์ออกคำสั่งเสียงดังสะท้าน

“เธอแค่ถามว่าฉันมาทำอะไรที่นี่”

“จริงนะ...ถ้าฉันรู้ว่านางพูดอะไรเกี่ยวกับล่ะก็...” เขาชะงักคำพูด เก็บท่าทางไม่

แสดงอะไรออกมาอีกต่อไป กลับมาสุภาพเหมือนคราวก่อนๆ

“ลิซ่า...คืนนี้ฉันไม่ว่างกินข้าวด้วย ยู dinner คนเดียวที่ห้อง อเล็กซ์จะให้คนเอาอาหารไปส่งให้ จำไว้ห้ามออกจากห้อง...” เขายังออกคำสั่งเธออยู่ดีแม้จะเสียงนุ่มนวลขึ้น

“Yes, sir…ได้เลยค่ะ...” ลิซ่ายังติดนิสัยลงท้ายเป็นคำไทย เพื่อให้ดูเหมือนว่าเธอยัง innocent ไม่รู้เรื่องรู้ราว พยายามปรับโทนเสียงไม่ให้เขาจับได้ว่าเธอเริ่มมีทีท่าหวาดระแวงต่อตัวเขา

“พรุ่งนี้...ฉันจะไปชอปปิ้ง เตรียมตัวไปเที่ยวกัน” เวลาที่เขาไม่ส่งเสียงดังดุเธอ ท่าทางเขาหล่อและสมาร์ทมากมาย

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้บ่ายโมง” เขาสรุปคือให้เธออยู่แต่ในห้องจนถึงเที่ยงวันพรุ่งนี้

“Bye… Good night!” หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนเดินออกจากห้องทำงาน เธอออกมาเจออเล็กซ์หน้าห้อง

“อเล็กซ์...มื้อเย็น light meal เบาๆ นะ ฉันไม่ค่อยหิว” เธอแจ้งชาย butler หน้าตาขาวซีดเฉยเมย

“ลิซ่า...พรุ่งนี้พร้อมไปทำงานไหม”

“อะไรเหรอ...”

“ปรินส์ สั่งให้เอาอุปกรณ์ไปถ่ายรีวิว” เขาบอกเธอเรียบๆ

“เอ้า...ไม่เห็นนายปรินส์สั่งอะไรฉันเลยตอนคุยกัน”

“ผมบอกคุณอยู่นี่ไง...เตรียมตัวไว้” เขาสรุปสั้นๆ แล้วผายมือเชิญให้เธอเดินขึ้นชั้นบน

 

ในใจของสาวน้อยเริ่มหนาวสะท้าน นับวันเธอติดอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ราวกับนักโทษ หรือว่าบริษัทที่ว่าจ้างได้ตกลงกับนายปรินส์ระบุว่าเป็นเธอที่ได้รับเลือกให้มาทำงานที่นี่ นึกแล้วให้น่าสะพรึงกับพฤติกรรมแปลกประหลาดของทุกคน

อลิสาเปิดข้อความใน inbox ที่ส่งมาจากเพื่อนแดนไกล เธอเปลี่ยนอีเมล์ใหม่เพื่อติดต่อกับมงกุฎตั้งเป็นรหัสลับไว้ ทุกอย่างที่ส่งมาจากเพื่อนคนนี้จะถูกส่งเก็บไว้ที่ cloud ก่อนจะลบทิ้งไม่ให้มีร่องรอย

 

‘เอ...นี่ข้อความจากใคร...’ อลิสาเตือนตนเองไม่ให้พลั้งพูดอะไรออกมาเด็ดขาด เพราะในห้องนี้น่าจะมีกล้องจับความเคลื่อนไหวและน่าจะอัดเสียงด้วย ไม่รู้ว่าเขาใช้อุปกรณ์อะไร เธอเสียวสันหลังเมื่อนึกถึงคำพูดนั้น ‘เขาพร้อมฆ่าคน’

 

‘กรรมจริงๆ!!!  ลิซ่าเอ้ย...ต้องมาเจองานอะไรเนี่ย’ เธอนึกถึงบทสวดมนต์ที่แม่ส่งมาที่ไลน์พ่อ คืนนี้ต้องท่องบทสวดก่อนนอนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะไปเจอเหตุการณ์น่าหวาดเสียวอะไร

 

ข้อความจากเอมิลีส่งมาทดสอบว่าอีเมล์ของเธอได้รับไหม และถามว่านายปรินส์สงสัยอะไรบ้าง อลิสาเขียนกลับไปสั้นๆ ว่าได้รับข้อความของเธอ แต่ไม่ได้เล่าอะไรเพราะเธอไม่ยังไม่แน่ใจปฏิกิริยาของทั้งสองคน ไม่รู้จักตัวตนของเอมิลีมาก่อน ส่วนนายปรินส์เธอรู้จักตัวตนแสนลึกลับของเขาบ้าง

 

เธอตัดสินใจส่งอีเมล์หามงกุฎอีกครั้งบอกให้ราชกิจค้นหาเรื่องราวของเจ้าชายฝาแฝดคู่นี้มาให้ได้ และขอให้ส่งข้อความไปที่ไลน์ของพ่อแทนเธอว่า ไม่ต้องเป็นห่วงเธอจะพยายามจบงานให้เรียบร้อยภายในสองเดือน คิดถึงอยากกลับไปกอดพ่อกับแม่เร็วๆ

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะเหมือนกับคนที่เคยมา delivery เธอแง้มประตูแค่ช่องเล็กมองออกไป

“Oh…ยูนั่นเอง...” อลิสาเปิดประตูห้องให้เขาเอาถาดอาหารมาวางบนโต๊ะให้

“มื้อนี้อะไรเหรอ...”

“Onion soup…and salmon steak ซุปหัวหอมกับสเต็กปลาแซลมอน” เขาตอบเบาๆ แล้วรีบเดินออกไป

 

ระหว่างเธอลงมือจัดการกับมื้อค่ำแสนอร่อย ในใจก็นึกขอบใจเจ้าของคฤหาสน์ที่เลี้ยงดูเธออย่างดี เธอทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ยังอดคิดไม่ได้ว่าเธอน่าจะตกเป็นเครื่องมือของนายปรินส์เพื่อทำการอะไรบางอย่าง

 

เช้าวันรุ่งขึ้นอลิสาตื่นนอนเกือบสิบโมงเพราะอากาศหนาวมาก หิมะโปรยปรายตั้งแต่เมื่อคืน ขนาดสายมากแล้วอากาศข้างนอกยังสลัวขมุกขมัวหิมะยังตกตลอดขาวโพลนทั่วบริเวณบ้าน

 

อีเมล์จาก inbox ลับส่งขึ้นแจ้งเธอที่หน้าจอมือถือ

‘Don’t go out อย่าไปไหนนะ!!! วันนี้ฌาคจะพาไปไหน อย่าไปเด็ดขาด!!!’ ข้อความจากเอมิลี

 

อลิสาสงสัยเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ทั้งคู่ทำเธอใจสั่นทั้งน่าหวาดกลัวทั้งพิลึกกึกกือ ไม่ออกไปกับเขาจะเอาข้ออ้างอะไร เธอจะตีหน้ายังไง ปฏิเสธคงไม่ได้เพราะเธอต้องออกไปทำรีวิว

 

บ่ายโมงตรงอลิสาลงมารอนายปรินส์พร้อมอเล็กซ์ที่ตรงห้องโถงพร้อมอุปกรณ์ถ่ายทำวิดีโอ เขาเดินออกมาจากปีกอีกด้านของตัวตึกตรงมายังบันได มองลงมาเห็นเธอและอเล็กซ์ เขาเหมือนลืมอะไรบางอย่างจึงเดินกลับไปที่ห้องอีกครั้งแล้วกลับมายืนที่บันได พยักหน้าให้อเล็กซ์เดินขึ้นบันไดไปหาเขา จากนั้นหนุ่ม butler หน้าขาวเดินลงมาบอกว่า ให้เธอกลับขึ้นไปที่ห้องไม่ต้องออกไป

“อ้าวว...เตรียมตัวแล้ว cancel ซะงั้น!!!” เธอบ่นกับตัวเอง

“ปรินส์บอกให้เธอขึ้นไปหาที่ห้อง”

“ฮะ...ไปทำไม”

“รีบไป...Don’t ask!!!” อเล็กซ์จ้องหน้าเธอ

 

อลิสาเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องของนายปรินส์ที่อยู่ปีกตรงข้ามกับห้องนอนของเธอ จังหวะที่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องเธอยืนลังเลไม่รู้จะทำยังไงด้วยสงสัยงงกับเหตุการณ์ ทันใดนั้นเองเขาก็เปิดประตูจากด้านในออกมา

“เข้ามา...Come in!!!” เสียงห้วนเหมือนไม่พอใจ

“Yes, sir…เจ้าค่ะ” เธอยังทำเสียงล้อเล่นอีกตามเคย

“นั่งลง ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอ” เขาทำเสียงซีเรียส

“ฉันจะออกไปพรุ่งนี้...วันนี้คงไปไม่ได้”

“ทำไมเหรอ...”

“ไม่ต้องถาม...”

“พรุ่งนี้เราจะออกไปตอนกลางคืน...”

“โอเค...ทำรีวิวได้ไหม”

“ไม่ได้...ฉันเปลี่ยนแผน”

“ไม่ให้ทำรีวิว แล้วงานฉันจะจบเมื่อไหร่ ฉันต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน” เธอเริ่มสงสัย

“อยู่ไปจนกว่าฉันจะอนุญาตให้เธอออกไปได้”

“ตกลงนายเป็นคนจ้างฉันให้ทำงานหรือ” เธอโพล่งออกไปอย่างลืมตัว

“ใช่...of course…Why not me? ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้หรือ” คำตอบ

ของเขาทำเธอผวา

“บริษัทจ้างฉันมาทำงานนะ...นายปรินส์ เข้าใจผิดไหม” เธอส่ายหน้าไม่เข้าใจ

“No…บริษัทนั่น ...ฉันเป็นคนจ้าง” คำตอบของเขาทำเธอตะลึง

“Ohhh…my god!!! What?!!! โห...อะไรเนี่ย!”