6. ใครแปลกปลอม

 

ไม่ใช่ตัวตนจริง...แล้วเขาคือใคร

------------------------

 

อลิสาได้รับซองเล็กกลับมาเช่นกัน คนที่ยื่นให้คือเจ้าของร้านที่ชื่อ Serendipity เธอยังไม่ได้เปิดอ่านเพราะมัวแต่วุ่นวายเรื่องการตัดต่อคลิปนี้ เพื่อส่งไปยังเว็บไซด์ของบริษัท เธอมานึกได้เมื่อนายปรินส์ถามขึ้นช่วงมื้อเย็นระหว่างอยู่ในห้องอาหาร

“ลิซ่า ได้เปิดซองอ่านคำทำนายรึยัง”

“No… ลืมจริงๆ” เธอทำหน้างง...เหมือนว่าซองคำทำนายนั้นถูกลบออกจากสมองไปเลย

“อย่าลืมอ่านล่ะ...พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างทั้งวัน after tomorrow อีกวันมาบอกนะ” เขาทำหน้าราวสนุกกับเรื่องนี้

“นาย...ชอบเรื่องพวกนี้หรือ”

“ยู...เป็นคนเริ่ม ไม่ใช่ฉัน” เขามีสีหน้าเฉยเมย ทุกคนในบ้านหลังนี้ดูแปลกๆ ยิ้มยาก แม้กระทั่งคนขับรถจะฉีกยิ้มให้ก็ต่อเมื่อเธอยิ้มให้ก่อนเท่านั้น

“Yes, sir! เจ้าค่ะ...” เธอเผลอพูดภาษาไทยลากเสียงยาวลงท้าย นายปรินส์นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา จึงหันไปมองหน้าอเล็กซ์ที่ยืนอยู่มุมห้อง

“อเล็กซ์...พรุ่งนี้พาลิซ่าไปพบเอมิลี...ตอนบ่ายสอง” เขาสั่งหนุ่ม butler หน้าขาว และหันกลับมาที่สาวน้อย

“My warning!...ห้ามพูดว่าฉันให้ยูมาอยู่ที่นี่ ให้บอกว่ายูเป็นคนของบริษัทที่ฉันจ้างให้มาทำรีวิว” เธอสะดุ้ง หัวสมองทำงานทันทีด้วยความสงสัย หรือว่าเขาเป็นคนว่าจ้างบริษัทนี้

“Of course…แน่นอน” เธอรับคำและนึกในใจคงไม่เผลอพลั้งปาก

 

เธอยังตัดต่อคลิปที่ร้านขนมยังไม่เรียบร้อย คิดว่าจะทำต่อแต่เมื่อกลับมาที่ห้องไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกง่วงมากเหมือนอาหารใส่ยานอนหลับ เธอยังไม่ทันได้อาบน้ำแต่กลับนั่งฟุบหลับยาวบนโซฟาหน้าห้องนอนเกือบถึงเที่ยงคืน

 

ตึ้ง...ตึ่ง...ตึ้ง...  เสียงริงโทนในไลน์ดังขึ้น ปลุกสาวน้อยที่กำลังหลับปุ๋ย

“โทษว่ะ...ทำไมนอนเร็วจัง” เสียงเกรงใจจากเพื่อนแดนไกล

“กินอิ่มไป...เลยง่วง”

“ได้ข่าวมาเพิ่มจากกิจ...น่าสงสัยนะแก” คำพูดของมงกุฎทำเอาอลิสาหูผึ่ง

“อะไรเหรอ...สงสัยนายปรินส์?!”

“อือ...Prince Delaware มีฝาแฝด!”

“เฮ้ย...จริงดิ... แล้วชื่ออะไร”

“Prince Delaware…อะไรนะ! มง...ฉันงง”

“Delaware มันนามสกุล เข้าใจไหม ชื่อฝรั่งมันเรียกนามสกุล”

“เอ้า...แล้วชื่อของเขาสองคนล่ะ”

“นั่นล่ะ ที่กิจ...มันยังค้นไม่เจอ”

“มง...เราว่าอย่าคุยเลย วางหูเถอะ” อลิสากลัวถูกดักฟังจากกล้องวงจรปิด ไม่รู้ซ่อนอยู่ตรงไหนในห้อง

 

เธอส่งข้อความไปบอกเพื่อนสาวว่าต่อไปให้เขียนข้อความแช็ตกันไม่ต้องโทรคุย จากนั้นจึงลุกเข้าไปห้องนอนและนึกได้ว่ายังไม่ได้เปิดซองเล็กที่ได้มาจากร้านนั้น มันซุกอยู่ในกระเป๋าใบน้อยที่สะพายไปเมื่อตอนบ่าย เธอหยิบเอาออกมาพลิกดูเห็นมันปิดผนึกอย่างดีจึงค่อยบรรจงแกะกลัวมันจะฉีกถึงข้างใน กระดาษใบน้อยขนาดเท่าการ์ดนามบัตรหล่นจากซอง

‘You’re involved in trouble…กำลังเข้าไปยุ่งกับปัญหา’ อลิสาใจเต้นรัว เธอตกใจกับคำทำนาย

เธอเขียนข้อความส่งหามงกุฎทันที

“มง...แกรีบให้กิจ หาข้อมูลด่วน ถ้าได้เรื่องยังไงส่งอีเมล์มา ห้ามเขียนส่งมาที่ไลน์เด็ดขาด” เธอสังหรณ์...เจ้าชายคนนี้ดูประหลาดลึกลับ

 

เธอเก็บคำทำนายกลับใส่ซองและซุกมันไว้ที่เดิมในกระเป๋า แล้วลงจากเตียงเข้าห้องน้ำเดินลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่าง ในสมองพยายามค้นหาความไม่ปกติตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

 

คำถามต่างๆ ไล่เรียงผุดขึ้นมา ทำไมเขาจึงจงใจปาก้อนหิมะมาที่เธอวันนั้น แล้วยังชวนมาพักที่นี่เพื่ออะไร เลี้ยงดูอย่างดีราวกับเป็นแขกคนสำคัญ อาหารแต่ละมื้อไม่ธรรมดาและการดำเนินชีวิตในแต่ละวันอีกช่างหรูหราสมเป็นเจ้าชายอย่างที่มงกุฎให้ข้อมูล ปาร์ตี้นั่นด้วยทำไมต้องเปลื้องผ้า เธอเริ่มใจแป้วหากว่าเขาจับเธอมาขังอยู่ในกรงสวยงามแต่แฝงด้วยความน่าสะพรึง แล้วมีความลับดำมืดอะไรซ่อนอยู่ในนั้น และยังไม่รู้ว่าเขาจะบังคับให้เธอทำอะไร บริษัทรีวิวจ้างเธอมาทำภารกิจที่ยังต้องไปรีวิวอีก 10 รายการ  พรุ่งนี้เขาจะให้ไปพบสาวนางหนึ่งชื่อ ‘เอมิลี’ ไปทำอะไรเธอไม่มีสิทธิรู้รายละเอียดล่วงหน้า

 

เสียงเตือนในมือถือดังขึ้นเมื่อมีเมล์ใหม่เข้ามา อลิสารีบเปิดอ่านคิดว่าคงเป็นของเพื่อนสาว แต่เมื่อเปิดขึ้นมาเธอตกใจแทบช็อกเป็นข้อความจากนายปรินส์ เขารู้อีเมล์ของเธอได้อย่างไร เธอไล่คิดทบทวนว่าเผลอให้อีเมล์กับเขาเมื่อไหร่ ครั้นนึกขึ้นได้ว่าเธอให้อีเมล์กับเจ้าหน้าที่ในร้านขนมเมื่อวานนั่นเอง เขาเก็บรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเธอแทบทุกเรื่อง สาวน้อยตะลึงกับข้อความของเขา

“Don’t involve my story…อย่ายุ่งเรื่องของฉัน...อย่าสืบอะไรที่เกี่ยวกับตัวฉัน จำไว้ไม่งั้นชีวิตเธอจะตกอยู่ในอันตราย”

 

อลิสานอนกระสับกระส่ายหนาวสั่นด้วยความหวาดกลัว เขาน่าสะพรึงจริงๆ อย่างที่สังหรณ์แต่แรก ในใจร้อนรุ่มอยากจบภารกิจที่ยังค้างอยู่ เธอคิดว่าจะส่งอีเมล์ไปบอกบริษัทขอจบสัญญา

 

อเล็กซ์มาเคาะห้องตอนเก้าโมงแต่เธอเพิ่งหลับไปตอนใกล้สว่างจึงไม่ได้ยินเสียง เธอลุกจากเตียงงัวเงียมาเปิดประตูตอนสิบโมงเศษเห็นรถเข็นมื้อเช้าและโน้ตวางอยู่

“เที่ยงตรง lunch กับปรินส์” ประโยคนี้เหมือนคำสั่ง

 

ก่อนเที่ยงอลิสารีบแต่งตัวพร้อมลงมากินข้าวเที่ยง เธอเดินลงมาที่ห้องอาหารเห็นเขานั่งอยู่ที่หัวโต๊ะและอเล็กซ์ยืนข้างๆ กำลังฟังคำสั่ง

“Hi…นายปรินส์” เธอกล่าวทักทาย

“ลิซ่า...ยูต้องออกจากที่นี่บ่ายโมง” เขาสั่งสั้นๆ

“อเล็กซ์จะไปกับยู...be punctual ตรงเวลาด้วย!!” น้ำเสียงเข้มกำชับ

 

หลังจากกินข้าวอย่างรีบเร่งภายในเวลาจำกัดแค่หนึ่งชั่วโมง อลิสารีบขอตัวกลับขึ้นมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ตามที่นายปรินส์สั่ง เขาพิถีพิถันเรื่องการแต่งกายให้ดูดีสมกับความเป็นเจ้าชายของเขา เธอเริ่มอึดอัดกับระเบียบจุกจิกที่เขาคอยออกคำสั่งกับเธอตลอด

“อเล็กซ์...ขอถามหน่อย” เธอเอ่ยทำลายความเงียบหันไปถามคนนั่งข้างระหว่างเดินทาง

“มีอะไร...ว่ามา” น้ำเสียงและใบหน้ามุมข้างนั้นเรียบเฉย

“เอมิลี...เป็นใครหรือ”

“ไปพบ...ก็รู้” คำตอบห้วนเฉยเมยไร้น้ำใจ

 

รถสีดำคันยาวกระจกทึบแสงคลานเข้าจอดที่ลานด้านข้างของตัวคฤหาสน์ อเล็กซ์เปิดประตูรถเดินลงไปรอก่อนที่ประตูหน้าของตัวตึก คนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้อลิสา เธอกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังเขา

“ลิซ่า...ต้องเรียกเธอว่า your grace”

“Yes, sir…เจ้าค่ะ” อลิสายังเผลอใส่คำลงท้ายอีก อเล็กซ์จึงทำหน้าดุใส่

“Speak English…only! พูดภาษาอังกฤษ...เท่านั้น”

 

ทั้งคู่เดินเข้าไปยังห้องโถงกลางของตัวคฤหาสน์ ด้านในถัดจากโถงกลางไปเป็นห้องใหญ่เพื่อต้อนรับแขกและนั่งเล่น อเล็กซ์เดินเข้าไปยังห้องนี้ซึ่งได้เปิดประตูไว้รอต้อนรับ

“Hi Alex…สวัสดี อเล็กซ์ ใครมาด้วย” เสียงของสาวหน้าตายุโรปยิ้มต้อนรับ

“Good afternoon…your grace! สวัสดีครับ ท่านหญิง” เขาโค้งคำนับ และผายมือมายังอลิสาเพื่อแนะนำ

“This is Lisa…Prince’s guest…ลิซ่า...แขกของปรินส์” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

“Afternoon…how are you? สวัสดี เธอสบายดีไหม...อยู่ที่นั่น” น้ำเสียงของเอมิลีดูกันเองมาก

“Great…ma’am ดีมากเลยค่ะ ท่านหญิง” เธอไม่รู้จะพูดอะไร กลัวพูดผิด

“Come here…มา ฉันกำลังจะเล่นเปียโน เธอชอบฟังเพลงอะไร” เอมิลีเดินมาจับมืออลิสาพาไปนั่งโซฟาข้างๆ

“ค่ะ...ชอบเพลงของ Mozart” อลิสาชอบดนตรีคลาสสิกของเขามาก

“Oh…Eine kleine Nachtmusik…a little night music” สาวสวยหันมายิ้มให้

“A second…สักครู่นะ ฉันขอลองก่อนนะ” เอมิลีทดลองเสียง สาวน้อยจากเมืองไทยชอบเพลงนี้มานานแล้วฟังกี่ครั้งก็ขนลุก ครั้งนี้จะได้ยินเสียงเปียโนจากสาวสวยเจ้าของคฤหาสน์

 

เสียงดนตรีจากเปียโนก้องดังราวการแสดงสดบนเวทีต่อหน้าผู้ชมมากมาย ลีลาการกรีดนิ้วลงบนตัวแป้นคีย์บอร์ดนั้นราวนักเปียโนมืออาชีพ ทันทีที่เพลงจบลงสาวน้อยหน้าเอเชียลุกยืนปรบมือเสียงดัง อเล็กซ์นั่งอยู่ยังต้องลุกขึ้นยืนปรบมือให้เช่นกัน

“Come on…ลิซ่า...ฉันจะพาเธอขึ้นไปชมห้องศิลปะ ฉันชอบวาดรูป” เอมิลีจับมือของอลิสาจูงออกจากห้อง

“ค่ะ...ท่านหญิง”

อเล็กซ์กำลังลุกขึ้นจะตามไปด้วย แต่เอมิลีส่งยิ้มหวานห้าม

“อเล็กซ์...รออยู่นี่นะ เดี๋ยวลงมา”

 

เอมิลีพาสาวน้อยแดนไกลเดินขึ้นบันไดวนไม่มีคานรับ ซึ่งงดงามหาชมได้ยากยิ่ง บันไดรูปทรงแบบนี้ต้องเป็นบ้านในยุโรปเท่านั้นที่จะสร้างได้

“ชอบภาพของศิลปินคนไหน” เอมิลีถามขึ้น

“โมเนต์ค่ะ ท่านหญิง”

“ฉันมีภาพที่วาดเลียนแบบนะ...”

“ผู้หญิงถือร่ม...ใช่ไหมคะ” อลิสาเข้าไปยืนมองภาพนี้ใกล้ๆ แล้วหันไปมองหน้าท่านหญิง

“ภาพนี้ทำให้ฉันนึกถึง…Prince”

“ยังไงคะ...”

“เขาหายตัวไป” น้ำเสียงเศร้าของเอมิลีทำเอาสาวน้อยรู้สึกใจหาย

“ฮะ...แล้ว Prince นี่ล่ะคะ” อลิสาสะดุ้งเผลอถามขึ้น

“He’s a twin เขาเป็นคู่แฝด...คนนี้เป็นน้องชายของฌอง ชื่อ ฌาค” อลิสานึกถึงคำพูดของมงกุฎเพื่อนสาวที่เพิ่งโทรมาคุยเมื่อคืน

“ฌองเป็นคนวาดภาพนี้ให้ฉันเอง” เอมิลีเล่าด้วยน้ำเสียงหดหู่

“แล้วไม่มีใครสืบหาเลยหรือ ท่านหญิง”

“No…ไม่เลย... ฌาค น้องชายเขาเฉย ไม่เคยห่วงพี่ชาย”

“ทำไม...เขาเป็นพี่น้องกันนี่คะ!” เธอโพล่งออกไปด้วยความสงสัย

“สองคนนี้ถูกเลี้ยงมาคนละที่”

“โอ...ยังไงคะ”

“Jacques is a stranger of Jean! ฌาค...เป็นคนแปลกปลอมของฌอง และไม่เคยรู้สึกผูกพันว่าเขาเป็นพี่ชาย”

“ฉันกลายเป็นคู่หมั้นของสองคนพี่น้อง เพราะพ่อฉัน Duke of Slovic ดยุกแห่งสโลวิก เป็นสหายของกษัตริย์โตงกา”

“แล้วปรินส์พี่ชายหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอจ้องหน้าเอมิลี

“สองปีแล้ว...ฉันเป็นคู่หมั้นของเขา...เมื่อเขาหายไปฌาคเลยให้ฉันเป็นคู่หมั้นของเขา”

“ทำไมแปลกอย่างนั้นคะ”

“เขาแปลกพิลึก...very strange man! ฉันยังไม่เข้าใจเหมือนกัน เขาทำตัวลึกลับและ ชอบจัด a devil party บ่อยๆ” เอมิลีพูดถึงปาร์ตี้เปรตนั่น แสดงว่าเธอต้องรู้อะไรเกี่ยวกับนายปรินส์

“ลิซ่า...อยู่ที่นั่น ระวังตัวด้วยล่ะ” เอมิลีเตือนเธอ

“ค่ะ...ท่านหญิง” เธอใจหายวูบ ความน่ากลัวของชายหนุ่มที่ท่านหญิงพูดถึงเริ่มมีเค้าลางปรากฎขึ้นแล้ว

“มีอะไรเขียนมาที่อีเมล์ลับของฉัน อย่าให้ใครรู้ ระวังคนขับรถและอเล็กซ์ด้วย”

“ฌาค...นี่เป็นคนยังไงคะ ท่านหญิง” เธอเริ่มสงสัยนายปรินส์คนนี้

“ready to kill…เขาพร้อมฆ่าคน!!”

“ทำ...ทำ...ไมเป็นอย่างนั้นล่ะ ท่านหญิง” เธอปากสั่นถามตะกุกตะกัก

“เขาโตมากับนักฆ่า...”

 

ทันใดนั้นเองอเล็กซ์โผล่พรวดเข้ามาที่ห้องวาดรูป...หน้าตาเรียบเฉยแต่แววตากร้าวนั้นจ้องมาที่สองสาว ท่าทางของเขาถือดีเหมือนไม่เคารพเอมิลี

“ปรินส์โทรมาบอกให้...กลับด่วน”

“ฉันเพิ่งบอกวิธีวาดรูปให้ลิซ่า... ทำไมต้องรีบกลับ” เอมิลีขึ้นเสียงกับชายหนุ่มต่อหน้าอลิสา

“ไม่ทราบ...ขอโทษด้วย ท่านหญิง” เขาผายมือให้หญิงสาว เป็นสัญญาณว่าได้เวลาต้องกลับคฤหาสน์

“ลิซ่า...มาอีกนะ”

“No...ต้องขออนุญาตปรินส์ก่อน” อเล็กซ์พูดแทรกทันทีก่อนอลิสาจะรับคำ

“ทำไมล่ะ...” ท่านหญิงขมวดคิ้ว

“เธอเป็นคนสำคัญของปรินส์!!!”